Retrospekcja - Smocze Przygody [Zakończone]

Laenor miał prawdziwe szczęście, że nikt z rodziny nie słyszał jego przekleństwa, bo dostałby iście wybitną burę. Jak jednak nikt go nie słyszał nie tyczyło się to widzenia. Rhaenys wracała właśnie z woreczkiem świeżo zebranych ziół do swojego zielnika, kiedy to zauważyła małe, białogłowe coś skradające się wraz ze swoim koniem. Normalnie widok brata wraz ze swym wierzchowcem nie zrobiłby na niej większego wrażenia, ojciec pozwalał mu co jakiś czas na przejażdżki. Tym jednak razem po pierwsze, nie było z nim nikogo do ochrony i po drugie zachowywał się, łagodnie rzecz ujmując, podejrzanie.
Targaryenka skrzywiła się lekko, gdyż zdążyła już odesłać swoją tarczę wraz z zebranymi ziołami do swojego pokoju, jednak opcja pozostawienia Laenora samemu sobie absolutnie nie wchodziła w grę. Co gorsza jeżeli go teraz przydybie młody za nic nie przyzna się co chodziło mu po łepetynie i będzie tego próbował w przyszłości, znała go aż za dobrze. Z tych powodów pozwoliła mu przejść "niezauważenie", a za to sama popędziła do stajni ,by szybko przygotować jednego z wierzchowców. Jej wybór padł na może nie tak szybką, za to bardzo spokojną klacz, dzięki czemu proces osiodłania i przeprowadzenia jej zajął niewiele czasu. Gdy tylko koń był gotowy wyprowadziła go i podążyła tropem brata próbując jednak zachować taką odległość, by ten przypadkiem jej nie zauważył.

Westchnęła ciężko widząc dziką szarżę Laenora i potrąconych strażników. Fakt, że nie spodziewali się raczej zagrożeń, a jeśli już, to z zewnątrz, ale tak się dać załatwić dziecku na koniu... nie było jednak czasu dalej roztrząsać tematu. Rhaenys wskoczyła na swojego wierzchowca i popędziła śladem brata.
-Zostać na miejscu, ja się tym zajmę! - krzyknęła jeszcze do strażników, kiedy ich mijała. Zastanawiała się, czy jej posłuchają, pojadą za nimi, czy też pójdą złożyć meldunek ojcu... w takim przypadku Laenor wkopał ich oboje, teraz jednak nie mogła się już wycofać.
Różnica prędkości jej klaczy i ogiera Laenora nie była może kolosalna, ale znacząca. Wyraźnie widziała jak brat zwiększa dystans i zdecydowanie jej się to nie podobało. Tym bardziej, kiedy domyśliła się gdzie młody się kieruje. Oj braciszku, teraz to przegiąłeś...
Poganiała co chwilę klacz, nawet jeśli jednak straciła brata z oczu nie miało to już większego znaczenia, znała drogę którą podążył. Bardziej martwiła się jednak co zastania na miejscu, kiedy już tam dotrze. Smoki nie powinny zrobić młodemu krzywdy, jeżeli nie będzie nic im robił, ale raczej nie wykradał by się w nocy i nie pędził na złamanie karku, gdyby chciał tylko na nie popatrzeć. Chyba że... nie, na pewno nie. Nie byłby przecież tak nierozsądny żeby... cholera, byłby...

Gdy zdała sobie sprawę z celu wyprawy Laenora Rhaenys nie starała się już kryć i czaić, traf jednak chciał, że brat i tak nie zauważył jej obecności i kiedy przybyła nad wodę znalazła jedynie samotnego konia bez juków. Ona sama pojechała nieco dalej, by chociaż trochę skrócić dystans między nimi, jednak również pozostawiła konia w bezpiecznej odległości. Sama nie szła z takim pozytywnym nastawieniem w paszczę smoka, miała raczej nadzieję, że zgarnie brata, zanim ten na dobre do jamy wejdzie, obawiała się jednak, że była na to za bardzo w tyle, a nawoływanie i krzyki zdecydowanie w obecnej sytuacji odpadały.
Ugh, jak dorwie tego mikrusa w swoje ręce to już będzie wolał, żeby złapali go ojciec wraz z bratem. Żyć mu po prostu nie da, o ile wcześniej takiego postanowienia nie zrobi napotkany smok. Zamoczyła tez przez niego trzewiki i suknię, co jeszcze bardziej utrudniało marsz. Motywację miała jednak sporą, powoli udzielająca się adrenalina też nie była bez znaczenia. Nie zwracała uwagi na powoli pojawiającą się zadyszkę, nigdy nie była mistrzem długich dystansów, a fakt, że była zmęczona po całym dniu przeczesywania pól w poszukiwaniu ziół również nie działał tutaj na jej korzyść.

On był obciążony i na krótkich nóżkach, ale ona była w niewygodnych ubraniach i zmęczona. Mimo wszystko była w tej chwili bardziej zmotywowana bo zamiast wizji lotu na smoku miała obraz brata rozrywanego na strzępy, to jednak popędzało minimalnie lepiej. Dobrze też, ze nie słyszała myśli Laenora, bo otrzymałby srogą burę. Co to było za marnotrawstwo! Czy on wiedział jak trudno było zdobyć niewolnika w Westeros? I ile on kosztował? Pomijając fakt, że ci posiadani przez nich byli już sprawdzeni i lojalni, a nowo kupieni nigdy nie byli do końca pewni. Gdyby musiał oddawać pieniądze na swoje zachcianki przez kilka najbliższych miesięcy żeby uzbierać na nowy zakup to przeszłyby mu podobne myśli.
Była już coraz bliżej, zaczynała nawet wierzyć, że zdoła go dogonić, kiedy Laenor odwrócił głowę i ją zobaczył... po czym zaczął biec. A niech go szlag! Rhaenys aż zgrzytnęła zębami. Oj prosił się, naprawdę się prosił. W tej chwili pozostawało jej już tylko unieść wysoko suknię i pobiec co sił w nogach za bratem. Przy okazji w myślach przygotowywała już plan co powie i zrobi temu małemu bachorowi. A im dłużej biegła tym gorsze rzeczy przychodziły jej na myśl, tak wiec uciekanie młodego smoka działało tylko na jego niekorzyść. W sumie pod koniec tej gonitwy nie było pewne, czy groźniejszy dla jego życia i zdrowia był smok, czy jednak siostra.

Kiedy Rhaenys w końcu przy nim stanęła była zgrzana, czerwona, z potarganymi włosami i pomoczonymi ubraniami. Zdecydowanie widok, jakiego Laenor nie miał jeszcze okazji widzieć w swoim krótkim życiu. Nie widział tez chyba jeszcze takiej złości na jej twarzy, a w jego kierunku nie słane były takie pioruny z oczu. Słodkie uśmiechy mógł sobie nakładać i szczerzyć się ile chciał, w tej chwili zdecydowanie mu to nie pomoże.
-Laenorze Targaryen, nie wiesz nawet w jakich właśnie jesteś kłopotach - ciężko było określić, czy bardziej to powiedziała, wydyszała, czy wysyczała, w każdym razie brzmiało groźnie. A młody miał tym bardziej przechlapane, kiedy Rhaenys w końcu spojrzała w dół i zobaczyła porozrzucane kawałki mięsa.- Co to ma być? CO TO MA BYĆ?!
Laenor mógł wybrać teraz ścieżkę prawdy, gdzie przyzna się do swoich przewinień i otrzyma srogą burę. Mógł też wybrać ścieżkę kłamstwa, która, w teorii, miała pozwolić na uniknięcie kłopotów, w praktyce mogła je mocno spotęgować. A Rhaenys nie wyglądała obecnie na zbyt wyrozumiałą i niewiele jej było potrzeba, aby stracić te absolutne resztki panowania nad sobą, jakimi obecnie dysponowała.

Zazwyczaj jeśli miało się zdarzyć coś złego, to los wybierał najgorszą możliwą opcję. Mimo wszystko jej zdaniem mogło być gorzej, ojciec może nie wyglądałby na takiego wzburzonego, ale uziemiłby go do trzydziestki, a do tak wyrozumiałej reakcji brata nie była przekonana. No i jeszcze była opcja braku śledzenia przez nikogo i wylądowania w paszczy smoka. Acz z pewnością wylądowałby tam dorośle, bohatersko i z godnością.
-Nie próbuj nawet zmieniać tematu, dobrze ci radzę - piorunowała go wzrokiem. Nie, sukienka nie była z Myr. Sukienka była jedną z najprostszych, lnianych i w sumie niezbyt pięknych. Nie zakłada się sukni balowych do łażenia po łąkach i zbierania roślin.
Słysząc jego tłumaczenie pobladła, by po chwili poczerwienieć na policzkach. Stanowiło to dosyć spory kontrast i w sumie  mogło wyglądać tym straszniej mimo tego, że wewnętrznie z całych sił próbowała się uspokoić.
-Po pierwsze, doprawdy sądzisz, że takie ilości wystarczyłyby na nakarmienie smoka? Po drugie, naprawdę sądzisz, że smok jest tak mało inteligentny, by przez jedzenie przestać zwracać na siebie uwagę? Po trzecie, jak niby miałeś zamiar wspiąć się na grzbiet nie współpracującego, ogromnego smoka? Po czwarte, czy ty wiesz jak nasze smoki reagują, kiedy próbuje je dosiadać inna osoba niż ich jeździec? Po piąte, komu zamierzałeś zabrać smoka? Mamie, tacie, Aegonowi, stryjowi? - zaczęła prawić mu kazanie.

Możliwe, że Aegon lepiej dobierał argumenty do sytuacji. Możliwe też, że wiedział, kiedy sytuacja jest absolutnie beznadziejna i nawet nie ma co zaczynać. W końcu jakoś z ich siostrą żył, a nawet dziecko mieli i nikt nikogo jeszcze przez okno nie wyrzucił, musiał więc nabrać jakiejś tam wprawy. I cóż, jedni uznaliby jego wycofanie się za objaw tchórzostwa, inni, znający smoczy temperament, za objaw instynktu samozachowawczego i rozsądku. Prawdą jednak było, że Rhaenys wyglądała teraz tak, że może i któregoś ze smoków by przestraszyła.
-Baleriona... - powtórzyła głucho, acz mimo wzburzenia widziała, że do Laenora wyraźnie docierała już sytuacja, w jakiej sam się postawił. Acz dalej próbował zwalić winę na innych. - A ty opowiadasz jak świetnie poszło ci na treningu i jak wspaniały prezent z jakiejś okazji dostałeś, żeby zrobić mu na złość? - patrzyła na niego uważnie unosząc lekko brew. - Opowiadasz, bo się cieszysz. Opowiadasz, bo chcesz się pochwalić. Opowiadasz, bo chcesz się podzielić miłą dla ciebie rzeczą z bliskimi, żeby i oni cieszyli sie razem z tobą. To samo jest z Aegonem, na pewno nie chce robić ci na złość. Opowiada to też przecież rodzicom, którzy swoje smoki mają, jak więc miałby robić im na złość? - westchnęła cicho wracając powoli do swoich normalnych kolorów. - A nawet gdyby, to słowa Aegona to jedno, a twoje zachowanie to drugie. Usprawiedliwianie się poczynaniami innych ludzi nie jest dojrzałe, a chyba jesteś już duży? Jeśli tak, to musisz być spokojny i odpowiedzialny i nie dać się prowokować ani ponosić emocjom. A jeśli ci coś nie pasuje, to to powiedz, bo ktoś może nie wiedzieć jak odbierasz jego zachowanie, a wcale nie chce cię ranić. W realnym życiu nie zawsze się tak da, na zewnątrz może być różnie, ale tutaj jesteśmy rodziną i musimy się wspierać i być ze sobą szczerzy.

Zachowywał się jak typowy dzieciak, bo był typowym dzieciakiem, nawet jeśli w lordowskiej rodzinie posiadającej smoki. Dzieciak to dzieciak i czy w zamku czy w rybackiej chacie noga tupał tak samo i pyskował tak samo. Tutaj tylko Laenor wspiął sie nieco wyżej swoich możliwości i gryzł w język, co pokazywało, ze lekcje dobrego wychowania jednak robiły swoje.
Na jego obronę westchnęła tylko cicho i nie komentowała tego dalej. Była świadoma, że jej młodszy brat nie był typem atlety, a treningi drażniły go i męczyły. Chodziło jej raczej o pewien przykład, ale powiedzmy, że mimo wszystko młody zrozumiał. Widząc zresztą jego spokojną i wręcz pokorną postawę zamierzała już kończyć uważając, że swoja misje wypełniła (gdy dowie się o jajach wznowi ją ponownie, to jednak pieśń przyszłości). Otwierała już usta by zakończyć i zarządzić powrót do domu kiedy Laenor wybuchnął, a ona, ku swojemu sporemu zdziwieniu, dostrzegła w jego oczach łzy. Widząc jak jej brat odchodzi sama również zlekceważyła mięso, smoki zapewne szybko je znajda i zjedzą, a za to pobiegła, by złapać Laenora i przytulić go mocno.
-No już, już, bez takich mi tutaj - pogłaskała go po głowie. - Nikt tutaj niczego nie mówił o donoszeniu ojcu.

Nie spodziewała się po nim w sumie niczego innego. No, poza łzami, tego elementu nie przewidziała, jednak tupanie, bunty i fochy były absolutnym klasykiem. Miała już nawet przeliczniki jego milczenia. Jeśli zapowiadał, że będzie się nie odzywał miesiąc, to można było strzelać w jakieś pięć minut, rok to tak godzina, dekada pewnie z dwie, przy "już nigdy w życiu" sprawa była tak poważna, że czasami wytrzymywał nawet cały dzień.
Teraz jednak przekroczone wszelkie poziomy alarmujące, należało więc podjąć konkretne środki i tak Laenor został wręcz przyduszony w mocnym uścisku, by przypadkiem nie próbował jej uciec, a kiedy miała już pewność, że takich manewrów próbował nie będzie, dołączyło też głaskanie po głowie.
-Nie, nie powiem - puściła go w końcu pozwalając cofnąć się kawałek. - Zrozumiałeś, że zrobiłeś źle i jestem pewna, że więcej tego nie powtórzysz. Pragnę ci tylko przypomnieć, że uciekając niemal stratowałeś naszych strażników. Ja więc nie powiem, ale za nich głowę nie dam - spojrzała na niego z lekkim wyrzutem wspominając o potraktowaniu ich ludzi. - Teraz więc wrócimy, przeprosisz ich, jeżeli mnie posłuchali i zostali na miejscu to kończymy sprawę, ale jeżeli złożyli ojcu raport, to zachowasz się jak dorosły i wyjaśnisz mu co się stało. Zgoda?

W sumie jeżeli typowy repertuar się sprawdzał, albo przynajmniej jego zdaniem się sprawdzał, to po co go zmieniać? W ten sposób wszyscy czuli się pewnie i wiedzieli na czym stoją, obopólne korzyści. Widać jednak u każdego przychodziła chwila, kiedy wydarzenia w ogół zwyczajnie go przerastał, dotychczasowe rozwiązania nie wystarczały i człowiek nie wiedział co robić. Rhaenys dotąd na szczęście nie miała takiej sytuacji bo raz, raczej nie była aż tak emocjonalna, a dwa, była od zawsze wygadana. Podejrzewała jednak, że i na nią kiedyś przyjdzie pora, zobaczymy wtedy jak ona wybrnie z sytuacji.
Póki co jednak w centrum zainteresowania był Laenor i to jego dojście do siebie, ale sądząc po coraz większym wygadaniu i skokach sytuacja była chyba względnie opanowana.
-Wiem, po prostu nie myślałeś, ale to niewiele lepiej. Pamiętaj, może i nam służą, ale wciąż są ważni. A i z pragmatycznego punktu widzenia łatwiej cokolwiek załatwić z ludźmi, z którymi masz dobre relacje i którzy cię lubią. I tak na przykład ty uciekałeś z zamku galopem, a ja mogłabym dyskretnie poprosić - spojrzała na niego znacząco.
Za kogo siebie i ich uważał i jak wyżej siebie stawiał nie miało tu znaczenia, wiele więcej można było zyskać nie zadzierając nosa.
-Zobaczymy. Jajo to ogromna odpowiedzialność, a jeszcze większa wiążący się z nim smok. Trzeba udowodnić, że jest się dojrzałym i roztropnym, by móc na nie liczyć - mówiąc to nawet na niego nie zerkała, zapewne zrozumiał aluzję i Rhaenys liczyła, że będzie to dla niego dobra motywacja do pracy nad sobą.

Sukces nie był więc całkowity, ale należało się cieszyć z osiągnięcia jakichkolwiek rezultatów. Zapewne do efektów mogących być uznanymi za akceptowalne jeszcze daleka droga, ale gdzieś trzeba było zacząć. Póki co dobrym początkiem było ogarnięcie koni i powrót do domu, zanim oboje się przeziębią.
-Wierzę w to. Przede wszystkim pomyśl zanim coś zrobisz. Pomyśl, że musisz mi się z tego wytłumaczyć i jak prawdopodobnym jest, że przyjmę to wytłumaczenie. Jeżeli mało to lepiej nawet się za to nie zabierać - postanowiła mu dać jakieś narzędzie do oceny swoich przyszłych pomysłów. Może nie idealne, ale jeżeli powstrzyma go chociaż przed jedna niemądrą rzeczą to już warto.
Rhaenys nie miała większych problemów ze swoim koniem. Raz, była wyższa, dwa, dobrała dobrego pod siebie. Kiedy już oboje byli w siodłach skierowała swojego wierzchowca w stronę domu, tym razem jednak mogli poruszać się zdecydowanie spokojniejszym tempem.
-Och, doprawdy? - uniosła brwi zerkając na brata i próbując zachować kamienną twarz. - Oczywiście masz rację. Dla ciebie spróbujemy dobrać jakiegoś tęczowego, będzie pasował idealnie. Tyle kolorów do wyboru w zależności od nastroju.