Retrospekcja - Zawód lord. [Zakończone]

***   Dziewiąty rok po zagładzie. Karczma nieopodal zamku Darry w Dorzeczu.   ***
Niedługo przed spotkaniem Śledźmy w Maidenpool

Edwyn właśnie wracał z dalekiej podróży, aż na Zachód. Przebywając jeszcze na swoim kawałku skały, usłyszał pewne plotki, które zechciał sprawdzić, toteż postanowił osobiście wybrać się do odległego Castamere. Moment, w którym jego oddział dotarł do karczmy, był już dobry, żeby powoli udać się na spoczynek. Wraz ze swoimi rycerzami i zbrojnymi rozsiodłał konie, a potem z zawadiackim uśmiechem na ustach ruszył ku drzwiom lokalu. Nie wydziwiał z otwieraniem ich gwałtownie czy coś w tym stylu, zrobił to normalnie i od razu pomachał do karczmarza.
- Dobry panie, otwórz rachunek na Sir Edwina, niech moi towarzysze biorą, co chcą. - oznajmił i wygramolił mieszek ze srebrem, co by pokazać gospodarzowi, że nie musi martwić się o pieniądze. Przez ostatnie kilkanaście dni, Edwyn miał bardzo dobry humor, więc czemu miałby nie wynagrodzić jego ludziom ich wiernej służby. Gdzieś w tej samej chwili, jego podkomendny podszedł do dobrego pana i zaczął wykupywać pokoje i stajnie.
W chwili przybycia ferajny z Tarth część miejsc była już zajęta i żeby wszyscy się pomieścili, należało połączyć ostatnie dwa wolne stoliki, co też natychmiastowo uczyniono. W tym czasie Tarth udał się pod niewielką tablicę ogłoszeń, żeby sprawdzić, czy nie ma tam przypadkiem niczego interesującego, ale niestety nie było.
Idąc już w stronę stolika, jedna rzecz zwróciła uwagę lorda-pod-przykrywką, młodzieniec, który coś tam szeptał w Valyriańskim.
- Od razu słychać, że przede mną siedzi człowiek wykształcony i oczytany, bo co robiłby tu kmiot z Essos? - powiedział w Wysokim Valyriańskim, przy okazji się uśmiechając. Niezwykle rzadkim zjawiskiem było spotkać kogoś posługującego się tym językiem w Westeros, więc całkiem normalnym zachowaniem było, zainteresowanie się kimś takim jak ów człowiek siedzący nad jakimś kajetem.

Albo bękart, albo syn rycerza domowego, mógł też zostać oddany na wychowanie, tak naprawdę było bardzo wiele możliwości.
- Fakt, nigdy nie sprawiał problemów, a gdy uznał, że już więcej mnie nauczyć nie może udał się dalej na poszukiwanie szczęścia... smutny jego los, stracił prawdopodobnie całą rodzinę, gdy sam przebywał za granicą swego kraju. - opowiedział smutno, no ale cóż, były to dawne dzieje i nie było co się nad nimi rozklejać.
- DDwóch, ser Jamiego i ser Cleosa kojarzę, ale tego Roberta, to powiem tak, dużo ich u nas na Ziemiach Burzy. - wyjaśnił, bynajmniej nie był to jakiś błąd językowy czy w liczeniu, bo na obu rzeczach znał się doskonale, po prostu, żeby spamiętać wszystkich Ser Robertów, z jakimi miał do czynienia u siebie na wyspie, potrzebowałby dużo atramentu i papieru, żeby ich wszystkich wypisać. Na szczęście, Gerold nie naciskał na historię z blizną Rickarda, za to Ed był wdzięczny, wolał nie opowiadać tej historii obcym, to było zadanie jego brata.
W końcu jednak Goldberg przeszedł do opowieści z chwili, gdy dochodziło do Zagłady. To musiały być emocje, widząc, jak całą cywilizację trafia szlag, a tak majestatyczne stworzenia konają na oczach maluczkich.
- Ponoć smoki jeszcze istnieją, ponoć ród Targaryenów na Smoczej Skale dysponuje kilkoma, mam nadzieję, że je kiedyś zobaczę. - uśmiechnął się rozmarzony, a potem przyszła jego kolej na jakąś opowieść.
- Hmm... Może nie o Merlingach, bo sam znam jedynie ogólniki, ale słyszał pan kiedyś o Szczypcowym Przylądku? Na północny wschód od Duskendale i na południe od Gulltown. Ponoć można tam spotkać... Zgniataczy, chyba tak to powinno się przetłumaczyć na Valyriański. Z daleka przypominają ludzi, ale gdy się podejdzie do nich bliżej, widać, że nimi nie są.. no albo przynajmniej nie takimi jak ja, czy Pan. Mają ogromne głowy i łuski zamiast włosów, między palcami mają błony, które pomagają im pływać. Ale to jeszcze nic, mają zęby jak igły, a brzuchy mają całe białe jak u jakiejś ryby. Ponoć już nigdzie nie można ich spotkać, w każdym razie, nie chcę plotkować, ale słyszałem, że członkowie Borellów mają błony między palcami, więc może coś jest na rzeczy... - wyjaśnił, a swoje słowa zapił piwem i od razu poprosił gospodarza o kolejne.

Edwyn osobiście znał przynajmniej z dziesięciu Robertów, z których co najmniej pięciu było szlachetnie urodzonymi. Taka to już kultura w tych Ziemiach Burzy, ale pewnie nie tylko tam, żeby często powtarzać któreś imię, w końcu ilu to tych Durranów było wśród Durrandonów? Cała masa, a Edwynów u Tarthów, też się kilku znajdzie. Po pozostawieniu na boku tematu o Ser Robercie, Tarth wsłuchał się w opowieść o smokach, jak dotąd czytał tylko niepewne historie i relacje, raz się zdarzyło, że jego nauczyciel pokazał mu rycinę ze smokiem, ale żeby mieć taką możliwość, żeby zobaczyć je na własne oczy i to tak małym kosztem, na pewno było warte spróbowania,
- Cóż, nie pozostaje mi nic innego, jak w niedalekiej przyszłości ruszyć na Smoczą Skałę i osobiście zobaczyć smoki na oczy. Ciekawe tylko, jak na turystów reaguje tamtejszy lord, nie za wiele o nim słyszałem, więc chyba prowadzą politykę izolacjonizmu... a szkoda. - podsumował.
- Być może i masz rację, chociaż w naturze zdarza się tak, że jest jakiś podobny zwierz, a uczeni nazwą go kompletnie inaczej, bo różni się jedynie upierzeniem. W sumie jak ludzie... widziałem kiedyś Letniaka, skóra ciemna jak najciemniejsze drewno. - powiedział i choć może jego słowa za jakiś czas byłby bardzo niepoprawne, tak teraz nikt nie mógł mu mieć czegokolwiek do zarzucenia.
- Po takim obwołaniu, coś czuję, że król Harwyn by to jakoś wykorzystał na swoją korzyść, słyszałem, że jest cholernie sprytnym władcą.

-No tak, ale zawsze można udać się tam z jakimiś ofertami handlowymi, jak możesz zauważyć, mój lord jest na tyle zajęty, że wysyła swoich poddanych w delegacje. Teraz byliśmy obejrzeć czy marmur z okolic Castamere, dorównuje, chociaż w części, temu z Tarth. I ciekawostka, nie dorównuje. Nadal mamy najlepszy kamień na całym kontynencie i pewnie jeden z najlepszych w znanym nam świecie. - pochwalił się, bo czemu by nie, dodatkowa osoba, która wiedziała o świetności marmuru z Szafirowej Wyspy, zawsze mogła przekazać te słowa dalej i znaleźć kolejnych interesantów. - To taka ciekawostka, marmur z naszej wyspy, został użyty do wybudowania Orlego Gniazda, stolicy Doliny. - dodał, ale wkrótce ten temat też zamieciono pod dywan i zaczęto rozmawiać o Harwynie. Słowa Gerolda nie spodobały się do końca Edwynowi, że niby w Dorzeczu jest lepiej teraz niż za czasów Końca Burzy. - No nie do końca mogę się zgodzić, nadal wielu ludzi klepie biedę z powodu podatków i tego, że Żelaźni robią, co im się żywnie podoba. Oczywiście z umiarem, bo muszą z kogoś ściągać podatki, ale większy spokój był tutaj za Durrandonów. No ale co ja będę mówił, lepiej nie psuć sobie nastrojów polityką. - zakończył temat i właśnie dopił kolejny kufel ale, a także skończył swój posiłek. Porozmawiał z Geroldem na jakieś proste tematy, a gdy zaczęło się robić późno, Tarth przerwał i wstał od stołu. - Na dziś, to chyba będzie tyle. Jutro wstajemy rano i jedziemy dalej. Geroldzie, jeśli kiedyś Twoja droga poprowadzi Cie do Ziem Burzy, koniecznie odwiedź Szafirową Wyspę. A jeśli będziesz szukał pracy, to cóż, bez dwóch zdań nasz lord coś Ci znajdzie, potrafi docenić inteligentnych i zaradnych ludzi. A teraz żegnaj. - skłonił się lekko i z uśmiechem na ustach, odszedł do swojego pokoju.

z/t