Retrospekcja - No chyba ty [zakończone]

Piętnasty dzień piątego księżyca dziewiątego roku po Zagładzie
Popołudnie

Akcja rozgrywa się w środku miasta w Gulltown. Opowiada o małych kradzieżach.

Wiatr powiewał od wschodu, a chmury kłębiły się nad miastem. Z nieba spadał drobny deszcz, mocząc przechodniom ubrania. Pomimo tejże kiepskiej pogody, życie tętniło na ulicach, a kupcy wytrwale stali za swymi straganami. Ludziom sprzyjało ciepłe powietrze, które w pewnym stopniu niwelowało pozostałe nieprzyjemne zjawiska.
Przemierzała ulice, odziana na czarno z licem ukrytym pod kapturem. Pogoda sprawiła, że nie wyglądała podejrzanie. Głównie dlatego wybrała ten deszczowy dzień na łowy. Rozglądała się za swoją następną ofiarą, ale nic nie przykuwało jej uwagi, chociaż cel miała niezwykle prosty. Nie zamierzała okradać nikogo na poważnie, a przynajmniej po części, ponieważ były to jedynie ćwiczenia. Planowała oddać rzecz niedługo po zwinięciu.
Chciała jak najlepiej dobrać przechodnia. Pierwsza próba okazała się porażką, ponieważ kobieta zorientowała się, co się stało. Dziwne, że rudowłosej poszło to płazem. Wyjaśnienie, że pierścionek przyczepił się do jej bransolety przypadkiem, nie było przekonujące, kiedy owego przedmiotu nie posiadała. Na szczęście kobieta odznaczała się dużo mniejszą inteligencją, niż spostrzegawczością i od razu kupiła bujdę. Dodatkowo odeszła chichocząc, ponieważ wydawało jej się, że Melody to chłopak. Najwyraźniej spinanie włosów działało lepiej, niż można się spodziewać.
Nagle ujrzała całkiem dobrą ofiarę. Nie przyjrzała się dobrze mężczyźnie, ale wiedziała jedno - był spory i zmierzał pod idealnym kątem, aby wyrwać coś z jego kieszeni.

Niespodziewanie obiekt wykonał dosyć nieprzewidywalny ruch, czego efektem było zderzenie. Melody próbowała jakoś przywrócić równowagę, ale jedynie odbiła się od brzucha mężczyzny. Ledwo utrzymała swój kaptur na głowie. Chwilę później siedziała już na ziemi z kwaśną miną, która stopniowo stawała się łagodniejsza z powodu wypowiedzianych przeprosin.
Jednak rudowłosa nie zamierzała odchodzić od pierwotnego planu - co to, to nie. Trzeba było ukarać tego tańczącego Timuna za jego winy. Kiedy tylko zbliżył się do niej, aby pomóc we wstawaniu, Melody szybciutko sięgnęła do kieszeni mężczyzny. Wcześniej chwilę się zawahała, ponieważ poczuła nieprzyjemny odór pochodzący od okradanego. Na szczęście praktycznie od razu natrafiła na piersiówkę, nie licząc piachu. Nad powodem umiejscowienia tego drugiego, nie chciała się nawet zastanawiać.
W tym samym czasie, Timun raczył otrzepać jej płaszcz z brudu. Melody nawet nie zwracała na to większej uwagi, bo nie zabierała z zamku żadnych wartościowych rzeczy. W ogóle nic nie wzięła. Jednak to była tylko częściowa prawda, ponieważ kilka dni wcześniej podczas popijawy, Sebastion wrzucił do jednej z kieszeni pierścień rodowy. Nie chciał go zgubić, a potem po prostu zapomniał, tak samo jak i jego siostra. A dziewczyna nawet pijana nie była, ponieważ posłusznie czekała na to, jak osiągnie dorosłość, by nie zdenerwować ojca.
- Obcy zdrowy - odpowiedziała, nie modulując głosu, ale wciąż decydując się na zostanie chłopcem.
W końcu przyjrzała się osobie, która przed nią stała. Zdziwił ją fakt, że ktoś mógł wyglądać gorzej i do tego śmierdzieć bardziej, niż Hagritt. Bezwłosy mężczyzna z rysami jakby dziecka, ale posiadający pomarszczenia starszego człowieka. Zmarszczyła brwi, bo niedane było jej ujrzeć kogoś takiego. Dodatkowo mówił w równie dziwny sposób, jak wyglądał.
Maester raczył trochę opowiedzieć jej o takich ludziach, a ojciec za to powiadał, że są gorsi niż karły. Na te słowa zawsze burzył się Terrence - ich karzeł, ale na szczęście wszystko kończyło się popijawą.
- Skręcanie bywa trudne, więc nic się nie stało - odpowiedziała łagodnie, bo głos nieznajomego brzmiał szczerze. - A tobie nic się nie stało? - wątpiła w to, ale grzecznie było spytać.

Melody cierpliwie czekała, aż nieznajomy sam upewni się, że nic się nie stało. Kiedy zrobił krok do tyłu, powietrze stało się znacznie znośniejsze. Stojąca przed nią osoba najpewniej była bezdomna. Zwykłym prostaczkom też zdarzało się śmierdzieć, ale ten zapach był jednak, złym tego słowa znaczeniu, wyjątkowy.
Mocno zdezorientowana mina pojawiła się na twarzy dziewczyny z powodu dziwnych oskarżeń, jakie doszły właśnie do jej uszu. Latać? Co? Rudowłosa nawet nie podskoczyła, a tu oznajmiano jej, że unosi się w powietrzu. Ten człowiek musiał żyć w zupełnie innym świecie.
- Nie, nie wydaje mi się - odpowiedziała, stając chwilę na palcach, aby upewnić Timuna, że nie może odlecieć. - Więc... Sama chciałabym wiedzieć.
Myślała, że zakończyła ten temat. Wysłuchała jeszcze wypowiedzi dotyczącej zdrowia mężczyzny. Spodziewała się, że mężczyzna jest w doskonałym stanie. W końcu to ona odbiła się od niego i upadła na ziemię, a on sam stał niewzruszony.
- Nieśmiertelność, hm. No muszę przyznać, że coś takiego by mi się przydało.
Zastanawiała się, czy nie pociągnąć jeszcze chwilę rozmowy. Mogłaby choćby spytać, jak osiągnąć życie wieczne. To specjalna dieta, czy też umiejętność wrodzona?
Wtem usłyszała, jak Timun krzyczy nonsensy radośnie. Nie przejmowała się tym ani trochę, nawet ją to rozbawiło, ale zaledwie chwilę później mina jej zrzedła. Śmierdziel ze swej kieszeni wyjął ich pierścień rodowy! Jak to? Może to on był magikiem! Nagle wróciły do niej wspomnienia z ostatniej popijawy na zamku, kiedy to Sebastion powierzył jej owy przedmiot na przechowanie. Aż poczuła, jak ją ściska w żołądku. Oczywiście wiedziała, że brat zły nie będzie, ale jeśli chodzi o ojca, to mogło być nieciekawie.
- Złodziej - rzekła pośpiesznie, wskazując na mężczyznę. - Oddaj to prędko, albo moi ludzi cię dopadną! Są uzbrojeni i żądni krwi - rzuciła na szybko pierwszą groźbą, jaka wpadła jej do głowy.
Liczyła, że ugra coś na głupocie nieznajomego. Jednak, jeśli pierwsza próba nie zadziałała, to od razu przeszła do następnego etapu. Wszystko wymyślała na poczekaniu i w panice przed gniewem ojca, więc dla zwykłego człowieka nie brzmiałoby to przekonująco.
- Patrz, tam też ktoś lata! - krzyknęła i wskazała palcem na pochmurne niebo, aby odwrócić uwagę złodzieja i wtedy drugą ręką sięgnąć po skradzioną jej własność.

Podczas paniki, jaka dotknęła ją przez utratę pierścienia, dziewczyna z trudnością zwracała uwagę na zachowanie Timuna. W końcu wisiało nad nią widmo nieszczęścia i przyszły gniew większy, niż nawet ten sprowadzony na Valyrię. Jednak zdołała dostrzeć z jaką ignorancją podchodzi do kierowanych w jego stronę gróźb. Nieustraszony, no i głupi - najniebezpieczniejsze połączenie.
Co ciekawe, zauważyła też, że używał swego imienia w wyrazie niezadowolenia. Czyżby w ten sposób wymieniał przekleństwa?
Jak się okazało, genialny plan rudowłosej powiódł się. Timun ze skupieniem próbował wyłapać wzrokiem latającego człowieka na niebie. Widać zależało mu mocno na odkryciu, jak naprawdę działa pierścień. Dało to szansę na płynne przechwycenie przedmiotu.
Złodziejka przyjrzała się odkradzionej rzeczy, aby sprawdzić, czy na pewno oczy ją nie zwiodły. No i jak się okazało, to była ich autentyczna pamiątka rodowa. Wtedy też nieznajomy zaczął domagać się oddania owego przedmiotu. Jaki on miał tupet!
- Ja jestem złodziejką? To Ty pierwszy ukradłeś mi ten pierścień z kieszeni. Jak myślisz, co się stanie, jeśli będziesz wymachiwać łupem przed oczami prawdziwego właściciela? - skarciła go trochę pod kątem nieuwagi. - Pozwoli Ci zwyczajnie odejść? Tym bardziej, że, jak to ty uważasz, jest to rzecz magiczna.
Westchnęła głęboko na wspomnienie o nauce nieśmiertelności. Co prawda, myślała o tym w żartobliwym sensie, ale nie sądziła, że mężczyzna użyje tego jako karty przetargowej.
- Słuchaj, nieśmiertelności nie ma - wypowiedziała swe przekonania, bo niby słyszała coś o kapłanach R'hllora, ale nigdy plotek i bajek nie brała pod uwagę. - Każdy umiera prędzej, czy też później. Jak będziesz myślał, że jesteś niezniszczalny, to jeszcze to przyśpieszysz - po wypowiedzeniu tych słów zastanowiła się nad wiekiem Timuna, ale przez zdeformowany wygląd nie mogła go określić. - Tak czy siak, nie wymienię się za coś, co tak naprawdę nie istnieje. Więc zakończmy tę sprawę i po prostu się rozejdźmy, zgoda?
Miała szczerą nadzieję, że mężczyzna podda się. Nijak nie mógł naprawić swej sytuacji. Gorzej, że ludzie zaczęli od czasu do czasu zerkać na tę scenę, a czasem na chwilę przystawali. Ostatnią rzeczą, jakiej Melody chciała, było zostać rozpoznanym.
- I nawet nie próbuj mnie znów nazywać złodziejem - rzekła stanowczo, a kiedy wysunęła rękę, by pogrozić mężczyźnie, z rękawa wypadła skradziona piersiówka.
Panna Grafton zamilkła, spoglądając na reakcję okradzionego. W międzyczasie przesuwała butem przedmiot za siebie. Co prawda chciała go oddać, ale tutaj chodziło o rację! Dotychczas ją miała, a teraz mogła po prostu stracić.
- Nie wiem, czy przypadkiem nie zmieniłam zdania co do tej nieśmiertelności. Może chcesz się potargować? - spytała przy okazji nerwowo chichocząc.

Logika inteligentnego "przeciwnika" przyćmiewała każdą spotkaną osobę przez Melody. Był to niezwykły wyczyn, ponieważ znała dziedzica Gulltown i, oczywiście, samego Hagritta. Jednak porównywanie w ten sposób głupoty może właściwym nie było. W końcu każdy z nich posiadał wyjątkowy rodzaj niskiej inteligencji. Kim ona jest, by oceniać tak osobliwe przypadki?
- Pierścień znalazł w obcy - powtórzyła jego słowa. - Tak inaczej mówi się na kradzież- szybko poprawiła nieznajomego.
Na pytanie retoryczne, jedynie przewróciła oczami. Dodatkowo mężczyzna zachowywał się, jakby tym zdaniem rzuconym na wiatr udowodnił wszystko. Porzuciła na chwilę sprzeciwianie się jego logice. Westchnęła głęboko.
Incydent z piersiówką został zauważony. Nie mogła nijak temu zapobiec. Liczyła, że Timun będzie dużo mniej spostrzegawczy, no i nie zwróci uwagi nawet na taką oczywistość. Niestety, ta umiejętność nie była równa jego rozumowaniu.
Została przyłapana. Myślała, że to koniec. Mężczyzna zaraz zacznie krzyczeć do przechodniów, a Melody będzie musiała uratować swoją skórę ujawniając się! Mocno poszarpałoby to reputację córki lorda. Ojciec nie byłby zadowolony. Czas samotnych wycieczek do miasta skończyłby się.
Od wyobrażania sobie najgorszych scenariuszy, uwagę zwróciła ponownie na Timuna, który zaczął grozić córce lorda strażą. Uniosła brew pytająco. Musiała przyznać, że takiego zwrotu akcji się nie spodziewała. Ten bezdomny był szlachetnie urodzony? Nawet żaden prostaczek by w to nie uwierzył. I jaka butla? Spojrzała na piersiówkę, którą teraz trzymała w ręce. No tak, jasne.
- Wysoko urodzony? A to nie wiedziałam - rzekła, zastanawiając się co powinna zrobić.
Propozycja, którą usłyszała od Timuna, okazała się być pomocna. Co prawda, wymyślił fatalne warunki porozumienia, ale to już swoją drogą. Ważne, że nie robił sceny, a próbował porozumieć się z nią. Nic tak nie nudzi prostaczków, jak zwykła rozmowa.
- Hm... Ale jeśli chodzi o tę nieśmiertelność. To mówiłeś, że wiesz o tej mocy czy tam cesze, bo żyjesz nadal. Dziwnym zbiegiem okoliczności, ja też nadal żyję. Pakowałam się w różne nieprzyjemne sytuacje i również wychodziłam z nich cało - przy tym stwierdzeniu cwany uśmieszek pojawił się na twarzy dziewczyny. - Czy to nie oznacza, że skoro posiadam to samo co ty, to nijak mi to niepotrzebne, hm?
Czuła, że jest na wygranej pozycji. Towarzyszyła temu przez chwilę satysfakcja, dopóki nie przypomniała sobie z kim ma do czynienia. Skarciła siebie, bo to w co właśnie wpadła, nie było żadnym wyczynem, a absurdem.
- A jeśli w twej nieśmiertelności są jakieś różnice, w co wątpię, to mogę na początek oddać butlę, a dopiero po opowieści pierścień. Co było pierwsze moje, powinno pozostać moje, dopóki warunki nie zostaną wypełnione.
Oczywiście nie miała zamiaru tego zrobić, chociaż ciekawość popychała ją ku myśli, że za propozycją opowieści kryją się ciekawe i niedorzecznie śmieszne bzdury. Cóż, na pewno. Ale czy warto było ryzykować?
Dla bezpieczeństwa Melody zachowywała odpowiednią odległość od mężczyzny. Bała się, że spróbuje wykonać taki sam ruch, jak ona wcześniej. Chociaż ona nie nabierze się na latających ludzi w powietrzu. Skoro sama to potrafiła, to nijak zainteresowana nie będzie.

Albo ten mężczyzna był bardzo dobrym aktorem, albo sam wierzył, że jest wysoko urodzony. Tym bardziej, że mocno to kontrastowało z kiepskim uzasadnieniem kłamstw.
- Maidenpool? Gdzieś o tym słyszałam. W takim razie, jakie miasto jest siedzibą waszego rodu, panie?
Po odpowiedzi rozmowa szybko przeszła do konkretów. Oboje zdawali się być równie nieugięci. Sytuacja powoli zaczynała irytować dziewczynę. Ile razy można oferować to samo? Powinien się poddać, biorąc pod uwagę, że to Melody dzierżyła obie rzeczy. Bała się, że zaraz skończą się jej pomysły. Mogłaby po prostu poczekać na odpowiedni moment i zwiać, jednak upartość i ciekawość na odwrót to nie pozwalała.
Po wyrazie twarzy Melody zrozumiała, że rozmówca przeżywa pewnego rodzaju kryzys. Czyżby miało dojść do kapitulacji? Uśmiechnęła się pod nosem na samą myśli. Zignorowała fakt, że jeszcze przed chwilą broniła się od tego rodzaju satysfakcji.
- Bo? - spytała, aby skuteczniej pograć na nerwach Timunowi.
Chwilę później usłyszała następne oskarżenie. Wizja posiadania mocy byłoby całkiem ciekawa, lecz niestety i tu bezdomny pomylił się.
- Dobra decyzja - skomentowała i rzuciła "butlę" prosto do rąk mężczyzny. - Akurat pewnego rodzaju czarodziejem jestem - rzekła, uśmiechając się zawadiacko, przy czym podrzuciła też pierścień.
Następnie ubrała go na palec na wszelki wypadek. Niestety wyglądało to dosyć nieestetycznie, ponieważ, ze względu na posiadanie drobnych rąk, musiała nosić go na kciuku.
- Znam wiele tajników otaczającego cię świata, Timunie - zaczęła swoją grę aktorską, skoro najważniejsze zostało załatwione. - Może wyglądam młodo, ale za to moje oczy zdradają mój prawdziwy wiek - wskazała na nie, przechadzając się koło mężczyzny. - Nie dziwiło Cię, że niby wyglądam jak chłopak, ale też trochę jak dziewczynka? Jestem czymś więcej, niż tylko obcym - wypowiadając to zrobiła dramatyczną pauzę. - Jestem Nadobcym - odkryła nagle przed Timunem wielką tajemnicę, kończąc przechadzkę wokół niego. - Niemniej, zaciekawiła mnie ta Twoja nieśmiertelność, dlatego tak zwlekałem z oddaniem Ci jakże zacnej butli.
Jak tylko wytłumaczyła się, zachowała z powrotem odpowiednią odległość. Liczyła, że kupi wszystko, co powiedziała. W końcu wykazała się praktycznie taką samą kreatywnością jak on.

Jak widać porozumienie zostało zawarte. Chociaż nikt nie byłby zadowolony z nazwania kurduplem. Timun był tylko odrobinę wyższy od rudowłosej. Prawdopodobnie większość mężczyzn używała tego sformowania, aby zadrwić i z niego. Czyżby w ten sposób rekompensował sobie swoje kompleksy? Prawdopodobnie nie. W końcu wydawał się negować wszystko, co szło na jego niekorzyść. Nie zdziwiłaby się, gdyby nazwał siebie najwyższym człowiekiem na świecie.
Zwróciła również uwagę na jego próby rymowania. Tak się złożyło, że Melody miała podobne zainteresowania. Sama pogrywała na lutni i śpiewała, lecz stawiała dopiero pierwsze kroku w dziedzinie muzyki. Umiejętności Timuna oceniała na... wyjątkowe.
Jak już rudowłosa zdradziła swą nieprawdziwą tożsamość, zrobiło się poważniej. Przynajmniej ze strony Timuna, który jak nic łyknął dosłownie wszystko. Kto by pomyślał, że spotkanie ze zwykłym bezdomnym może rozwinąć się w tak ciekawym kierunku.
Nadszedł czas na to, aby nieznajomy wyjawił w końcu sekrety swojej nieśmiertelności. Melody od razu też przytaknęła na zgodę, aby opowiedzieć o swoich umiejętnościach. Liczyła, że wpadnie na jakieś ciekawe wyjaśnienie.
Panna Grafton przyglądała się mężczyźnie uważnie. Wyprawiał naprawdę dziwne rzeczy w środku miasta. Brzmiał zupełnie jak jakiś nawiedzony pustelnik. Właściwie nie zdziwiłaby się, gdyby też nim był. Niestety, wspomniał coś o mieszkaniu w Maidenpool. Wychodziło na to, że Timun po prostu był mieszczuchem z wielką wyobraźnią.
- Hm... - zastanowiła się co powiedzieć, bo przedstawienie pozostawiło ją w lekkim osłupieniu. - Ciekawe. Niby podstawowe, ale wywodzi się od pierwotnych mądrości - zaczęła od bzdur, które pierwsze przyszły do głowy. - Całkiem sprytne, nie powiem. Jednak trzeba wyjść poza własną... świadomość, o. Zajrzeć w głąb siebie i poznać sekrety własnej duszy. Ukształtować ją razem z... światem zewnętrznym. Rozumiesz, prawda? W końcu sam osiągnąłeś tak wiele. A teraz, skup się. Zaprezentuję Ci coś niewiarygodnego - mówiąc to wyciągnęła obie ręce przed siebie.
Zaprezentowała swą wierzchnią stronę lewej dłoni swojemu widzowi. Chciała upewnić się, że widzi, iż jest cała. Potem drugą ręką złapała za swój kciuk, niezauważalnie zginając ten u lewej. Zamiast tego, dołączyła górną połowę prawego palca, również go zginając i zasłoniła przerwę między kciukami prawym palcem wskazującym.
Następnie stało się coś niespodziewanego. Przerwała kciuka na dwie części! Niebywałe! Szybko potem poskładała go, żeby przypadkiem nie upuścić. Nie chciała, żeby spadł na ziemię i ubrudził się.
Na koniec ukłoniła się.
- Jedna z moich mocy pozwala na nadzwyczajne kontrolowanie swego ciała. Potrafię również nie tylko latać, ale też unieść się na jednej ręce, nie posiadając ni odrobiny siły. Czy na pewno chcesz znać tajniki takiej magii? Twoje ciało może rozpaść się na małe kawałeczki, jeśli opanuje cię pycha i zbytnia pewność siebie.
Na tym etapie nie miała bladego pojęcia, o czym mówi.

Podczas wykonywania przedstawienia nie dało się przeoczyć, iż widz był pod wielkim wrażeniem. Aż zaczął się ślinić, na co dziewczyna skrzywiła się lekko. Tylko lekko, bo w końcu cały wygląd mężczyzny odstraszał. Zdążyła przyzwyczaić oczy. Niejedna wysoko urodzona panna mogłaby zemdleć na taki widok. Na szczęście Melody nie należała do osób mocno wrażliwych na takie rzeczy. Była typem dziecka, które przyglądało się padlinie, a nie uciekało. Można powiedzieć, że Timun posiadał podobne cechy do martwego zwierzęcia.
- Magia! - uniosła lekko głos, by powtórzyć sobie po prostu słowa mężczyzny. - Zmien-co? - przerwała w połowie drugiego słowa.
Oczywiście że wiedziała, czym jest zmiennokształtny. Różnorakie bajki krążyły po Westeros. Niektóre nawet wzrosły do miana religii. Wiadomo o jakich Siedmiu krasnoludkach myślała rudowłosa. Tak czy siak, panna Grafton po prostu nie spodziewała się, że teraz zostanie zmiennokształtnym. Udawanie czarodzieja jest znacznie łatwiejsze, niż próba zmiany w dachowca. Ale na szczęście Timun pewnie sam nie wiedział, o czym mówi.
Okazało się też, że szybko załapał mądrości, o jakich wcześniej opowiadała dziewczyna. Cóż, zazdrościła mu, bo sama nie potrafiła.
Obserwowała z ciekawością, co takiego wyprawia. Nie minęła chwila, a Melody dane było skrzywić się po raz kolejny i odruchowo się cofnęła o krok. Timun po prostu zsikał się.
Miała mu zwrócić uwagę, że coś w jego ćwiczeniach poszło nie tak. Niestety, nie zdążyła. Mężczyzna zaczął niebezpiecznie pochylać się do przodu, więc reagowanie na to mogło zakończyć się jedynie nieszczęściem. Później już ujrzała, jak wielkie cielsko upada na ziemię i pluska się w błocie.
Melody nie wytrzymała, no i po prostu zaczęła się śmiać. Tym bardziej, że Timun zarzekał się, iż przed chwilą szybował w powietrzu. Dopiero po jakimś czasie otarła łzy z policzków i uspokoiła się.
- Nie - odrzekła już poważnym tonem, zmieniając również wyraz twarzy momentalnie. - Po pierwsze, posikałeś się. Jaki poważany czarodziej robi z siebie takie pośmiewisko? Nie wiesz, że za potrzebą każdy udaje się do krzaków przed czarowaniem? O tym nawet piszą w naszych księgach! Najpierw siku, później czary-mary - rzekła oburzonym głosem. - Dodatkowo uniosłeś się ledwo. Wyglądało to, jakbyś po prostu skoczył. Nikt w takie rzeczy Ci nie uwierzy, a co gorsza wyśmieje. Słuchaj, te umiejętności wymagają co najmniej połowy dnia, by wypracować choćby podstawy. No i czasem odpowiednich ziółek. Musisz po prostu starać się dużo bardziej. Znaleźć inspirację i spokój w otoczeniu. Spójrz na te kilka liści, które spadają z drzewa. Bądź jak liście - mówiąc to wskazała na pobliskie drzewo.
Zrobiła krótką przerwę, ponieważ wypowiedziała wiele słów, no i nie miała pewności, że bezdomny nadąża. Po upewnieniu się, że w jego oczach widać trochę zrozumienia, postanowiła kontynuować. Odchrząknęła jeszcze, aby przygotować się do zniżenia głosu. Zmarszczyła też brwi, próbując naśladować starego maestera.
- I najważniejsze, przyznaj się do błędu. Pycha nie jest przeciwieństwem wstydu, ale jego źródłem. Prawdziwa pokora to jedyne antidotum na wstyd.
I tak rzuciła starą mądrością prosto w Timuna. Zaczęła też gładzić swój podbródek, żałując, że nie ma siwej brody.

Okazało się, że znowu nic nie dotarło do Timuna. A to Ci niespodzianka. Melody tylko pokiwała głową na uwagę o lądowaniu. Poddała się po prostu i dała mu wierzyć w następną niedorzeczną umiejętność, której wcale nie posiadał.
- Tak, tak. Timun wielki czarownik i nieśmiertelny - przytaknęła od razu, myśląc już o powrocie do domu.
Dzień był pełen niezwykłych atrakcji, więc dziewczynę dopadało już zmęczenie. Była pewna, że jak tylko wróci do swej komnaty, to położy się na łożu i szybko zaśnie. Liczyła, że bezdomny przypadkiem nie będzie prześladował jej i w snach. Na tę myśl, aż się wzdrygnęła.
Wtem rozmówca wywrzeszczał jakąś rymowankę, no i zaczął gonić kobiety i dzieci. Niby zachowywał się jak szaleniec, ale Melody stała po prostu niewzruszona. Ziewnęła dwa razy, słuchając okazyjnych pisków ściganych.
- Masz zaproszenie do zamku Graftonów! - wykrzyknęła, kiedy to oddalał się w nieznane.
Pomyślała, że Sebastion będzie chciał zapoznać się z tak wybitną osobą. Miała przeczucie, że się dogadają. Może nawet znajdą wspólne zainteresowania.
Nie czekając, rudowłosa szybko udała się do zamku. W końcu nie chciała, żeby ktokolwiek z zebranych ludzi zaczął ją wypytywać o to, co się tu działo. Jak dotarła do swej komnaty, szybko zasnęła. Niestety, przyśnił się jej koszmar, w którym Timun goni ją z patykiem. Co gorsza, na końcu gałęzi była kupa.