Retrospekcja - Wiedźmie Bagna (Zakończone)

Cili nie miała siły ani ochoty tłumaczyć jakiemuś chłystkowi podstawy ludzkiej anatomii. Niech on się zajmie swoim żelastwem, a ona swoimi miksturami. Taki porządek świata chyba musiał być zachowany, chociaż ona sama wolałaby, żeby na świecie było więcej medyków i maesterów niż wojaków i żołnierzy. Chociaż z drugiej strony wtedy nie miałaby aż tyle pracy i jeszcze biedowałaby... Niby ona i stara miały własny ogródek i zwierzęta hodowlane, ale jakiś piniądz też był im czasem potrzebny.
-Aj, jakbym ci wcześniej powiedziała, to by nie było niespodzianki! A i ja też nie byłam do końca pewna... - wytłumaczyła się jakoś z budzenia go w środku nocy. Czy przyjął tę wymówkę, to zależało tylko i wyłącznie od niego. Sama Śledźma przystąpiła natomiast do realizowania swojego diabelskiego planu.
Niestety Walder okazał się miększą kluchą niż przypuszczała. Tak wielkie zdziwienie na jego twarzy nie spodobało się młodej panience Tully.
-Córki lordów, które były w moim wieku, wychodziły nieraz za jeszcze starszych mężczyzn, Walder - prychnęła, zakładając jedną rękę na drugą. Była widocznie lekko oburzona i może trochę... zasmucona. Nie tak to sobie zaplanowała tej nocy. A podobno mężczyźni to zawsze mają ochotę i w ogóle. Brednie. -Od razu mi powiedz, że ci się nie podobam i że z wiedźmą to ty nie chcesz, wiesz? Łaski bez, znajdę sobie innego i pewnie będzie już nawet rycerzem - odburknęła, stojąc teraz z zaciśniętymi ustami i założonymi na siebie rękoma. Żeby tylko jej twarzyczka nie zaczęła się robić czerwona ze złości, bo zacznie jeszcze przypominać buraka.

Budziła, bo że obudzić chciała, to była pewna. A czy chciała zrobić to, co planowała? Tego już nie była taka pewna. Skomplikowane? No, właśnie dlatego nie chciała tłumaczyć już wtedy tego Walderowi. Zresztą giermek miast rzucić się na nią, jak to stara opowiadała, wahał się i wymyślał jakieś wymówki. Siedemnaście dni imienia?! To powinien być młody ogier, a nie... Może rzeczywiście był dla niej za stary, ale mentalnie!
Niepocieszona Cili zrobiła jeszcze bardziej zawziętą minę, kiedy chłopak nazwał ją irytującą. Och, to przecież była wszystko jego wina! Gdyby zachowywał się tak jak matka natura stworzyła i przykazała, to nie byłoby żadnego problemu. Chyba że... może chciał się zasłonić honorem? Tym zwykle zasłaniali się mężczyźni, gdy nie chcieli kłopotać się podjęciem wyboru. Nawet jej własny, były już ród miał w dewizie coś o honorze. Jak to leciało? Rodzina, Obowiązek, Honor. Tak...
-A tobie mówił już ktoś, że jesteś cholernie głupi? - odszczęknęła mu się pytaniem na pytanie. Niech sobie nie myśli, że tylko on potrafi obrażać, a co! Potem było tylko gorzej. Walder zaczął podważać jej bycie wiedźmą, ale z drugiej strony powiedział jej też komplement. I jak ona miała mu teraz odpowiedzieć? Podziękować? Przekląć?
-O ty pyszałkowaty gnoj... Zaraz. Powiedziałeś, że jestem ładna? - zmieniła nagle ton swej wypowiedzi. W tym pytaniu nie była już taka wściekła. Wyglądała też inaczej. Już nie jak rozjuszony bóbr, a bardziej jak dziecko chciwie oczekujące smakołyka.

Cili bandycie by się nie oddała, oj nie. Jej pierwszy mężczyzna musiał być chociaż giermkiem, jak ten tutaj Walder, a przynajmniej mieć dobre serce. Oczywiście najlepiej by było, gdyby był księciem, ale w Dorzeczu byli tylko ci paskudni Żelaźni, a z nimi to nawet za złote monety by nie chciała. Jeszcze dostałaby od tego jakiegoś syfa, czy jakieś inne nowe diabelstwo.
A Walder... On był inny. Był młody, wysoki, męski... On nawet pachniał inaczej, jakoś tak lepiej, choć czuć go było też trochę potem. Ale to nic. Jeszcze prawił jej takie piękne komplementy. Przy tym wszystkim nawet mogła my wybaczyć to, iż się z nią lekko droczy.
-Ooo, Walder... Jesteś taki uroczy... I taki słodki... Aż bym cię schrupała - postanowiła odwdzięczyć się mu komplementami w swoim stylu.
Jednak później zaczął coś kręcić o mariażach córek lordów. A skąd taki chłystek miałby niby znać takie szczegóły, a? Z drugiej strony ona nie mogła też wyjść na zbyt obeznaną w tej materii, bo jeszcze zacząłby coś podejrzewać.
-No nie wiem... Niech ci będzie, ale skąd niby zwykły giermek miałby to wiedzieć... - wyraziła swoje powątpiewania, aczkolwiek szybko ucięła temat, gdyż zdarzyło się coś niespodziewanego. Czy ten głupiec właśnie się jej oświadczał?! Cili aż wstrzymała oddech, kiedy chłopak swymi topornymi łapami próbował zawiązać tasiemkę wokół jej drobnego paluszka. Wreszcie mu się udało.
-Och... Walder... - wydukała. Następnie bez żadnego tłumaczenia rzuciła mu się na szyję z wielkim impetem. -Tak, tak, tak! Będę czekać! A potem przyjedziesz już jako rycerz, poślubisz mnie, a ja urodzę ci tuzin dzieci! - wykrzyczała z radości.

Ta sytuacja była nieco komiczna. Każde z nich podawało się za kogoś innego, podczas gdy w rzeczywistości zarówno i jedno, jak i drugie było o wiele lepiej urodzone. Ciekawe co zrobiłby Walder, gdyby dowiedział się, że rozmawia z przedstawicielką jednego z większych rodów Dorzecza. Bo gdyby Cili odkryła, iż przed nią stoi prawdziwy książę, to chyba zaczęłaby się z tego wszystkiego śmiać... No a potem naturalnie by się na niego rzuciła.
Nie chciała już wnikać w to, czy giermek miał prawo tyle wiedzieć o lordowskich zrękowinach, czy też nie. Przecież przed chwilą właśnie się jej oświadczył! Na szczęście był to silny i mocny chłop, toteż Cili wylądowała i utrzymała się przez chwilę w jego potężnych ramionach. Wisząc tak nad ziemią czuła się troszeczkę jak szmaciana lalka.
-Oczywiście że tak! Dzieci to cudowna sprawa, Walder. Zresztą sam się kiedyś przekonać - odparła, a w myślach nadawała już imię swemu siódmemu synowi. Może by tak Rudwald? Albo Rurwald? Nad tym się jeszcze zastanowi. Teraz stała już na ziemi i wpatrywała się w Waldera. Wtedy stało się coś magicznego. Cili nie mogłaby sobie wymarzyć lepszego pocałunku niż takiego w świetle ksiezyca. I choć Walder zmiażdżył jej nieco malutki nosek, to nie miała na co narzekać, gdyż sama przez brak doświadczenia całowała dosyć niezdarnie. Niemniej jednak pocałunek ten miał pozostać najsłodszym w jej całym życiu.
Giermek miał rację. Śledźma przez rosnącą fascynację i młodzieńcze podniecenie nie odczuwała tak tego, ale jej ciału doskwierał chłód. Zaśmiała się, kiedy Walder próbował ją trochę bardziej okryć.
-No dobra, już dobra - zgodziła się, po czym ruszyli w kierunku jamy na bagnach. Kiedy znaleźli się już na miejscu, Cili rzuciła szybkim okiem, czy jej mentorka aby na pewno śpi. Sprawdziła też, czy z ser Bromem wszystko w porządku. Upewniwszy się, iż może już iść spać, spojrzała się jeszcze raz na swego nowego przyjaciela.
-Ja to bym spała z tobą, ale jak stata to zobaczy, to może mi łeb garnkiem rozwalić. Także tego... Myślę, że zostaniecie tu jeszcze przez jakiś czas, póki ser Brom nie wydobrzeje. Jutro pomożesz mi narąbać drewna. Tymczasem dobranoc, Walder - pożegnała się, ale na koniec ucałowała go jeszcze słodko w policzek. Tak na dobry sen.

Chłód rzeczywiście dał się jej we znaki, także kiedy już znalazła się w środku, czym prędzej popędziła do paleniska, aby się nieco ogrzać. Naprawdę żałowała, że nie mogła tak po prostu zaprosić Waldera do swego łóżka, chociaż on taki wysoki... to by się nawet tam nie zmieścił pewno. W każdym razie wolała już nie kombiniwać i przespać noc samotnie.
-Tylko wróć, głupku - zażartowała, widząc jak chłopak rumieni się niczym cnotliwa panienka. Jakoś tak ciężko było jej uwierzyć, że taki dryblas jak on ma problemy w relacjach z płcią piękną. Zwykły całus w policzek mógł zwalić go z nóg, ciekawe.
-No już biegnę, biegnę. Będę śnić o tobie - mówiąc to, puściła do giermka oczko, a następnie rzeczywiście uciekła do swego kąta. Tam opadła na łóżko i wsunęła się szybko pod piernaty. Mimo iż dosłownie przed chwilą zapewniała Waldera, iz będzie o nim śniła, to prawda była taka, że przez długi jeszcze czas nie mogła w ogóle zasnąć.

Nie tylko Cili, ale także jej mentorka musiała przyznać, iż brakowało im jednak męskiej ręki. Walder zajmował się wszystkimi tymi sprawami, które dotychczas próbowała wykonywać młoda Śledźma, aczkolwiek silny chłop robił to dużo skuteczniej. Dziewczę oczywiście towarzyszyło mu w tych pracach, chociaż może bardziej z ochoty przebywania w jego towarzystwie niż z potrzeby instruowania go. Zawsze jednak wymyślała sobie jakieś tam zajęcia, które mogła wykonywać akurat przy nim, ażeby stara nie ofukała ją za bardzo. Dlatego też Cili albo to zbierała jakieś rośliny w lesie, albo też łowiła ryby. W dzień, kiedy Walder wybrał się na małe polowanie, zaproponowała mu pomoc w oprawianiu zajęcy.
Powoli powracającym do zdrowia ser Bromem zajmowała się z kolei starsza wiedźma, która lubiła mu coś tam poopowiadać. Nie wiadomo, czy rycerz to lubił, ale trzeba było przyznać, że metody leczenia leśnej uzdrowicielki szybko stawiały go na nogi. Niestety Cili już się tak z tego nie cieszyła, bowiem oznaczało to wyjazd Waldera. Miała go nawet zagadnąć o to, czy nie mógłby zostać na dłużej, ale... nie chciała mu odbierać marzeń, nie chciała stawać mu na drodze i zmuszać do rezygnacji z jego obowiązków. Ostatecznie mimo młodego wieku potrafiła być dosyć cierpliwa, toteż mogła na niego czekać nawet i te kilka lat.
Kiedy przyszedł dzień wyjazdu, Cili z miną zbitego psa obserwowała, jak ser Brom wraz z Walderem szykują się do drogi. Stara, słysząc słowa Dlugonogiego, coś tam chrząknęła pod nosem, ale zaraz pchnęła swoją podopieczną w ramiona giermka, by po chwili kręcić głową i mówić coś o głupich młodych. Cili natomiast próbowała objąć chłopaka, który miażdżąc ją nieco, ponownie zawiesił w powietrzu.
-Nieee... ma... za... co... - wysapała. Po chwili jednak uspokoiła oddech. -Ja również dziękuję. Twoja pomoc... i towarzystwo... to wszystko było bardzo miłe - wydukała, czując na sobie oceniające spojrzenie starszych. Gdyby właśnie nie oni, to z pewnością tuż po postawieniu siebie przez chłopaka na ziemię pocałowałaby go w usta.
-Nigdy jej nie zdejmę! I do zobaczenia... Tylko... wracaj szybko, proszę - powiedziała, a jej oczy nagle się zaszkliły. W usta to może głupio tak było teraz całować, ale złożyć pocałunek na policzku już przecież mogła. I oczywiście to uczyniła.