Port Sisteron

Złoto w rękach tak słabych przyciągało tylko silniejszych, którzy gotowi byli im je odebrać. Tak było tym razem i będzie następnym, jeśli szybko nie znajdą ochrony. To jednak nie był jego biznes, troszczyć się o bezpieczeństwo jakiś Siostrzan, których gotów był w razie odmowy wyrżnąć lub brać w niewolę. Ta! Na ich łby to będzie problem, jeśli o siebie nie zadbają.

Tak czy siak, popłynęli dalej. Przystań była opustoszała i miasteczko także. Zły znak? Knuli coś, czy tylko uciekli w głąb lądu, by uniknąć rzezi? Mniejsza... Dla spokoju kazał przeszukać rudery. Potem... Rozkazy były takie same jak w przypadku poprzedniego celu. Mieli podejść pod zamek i rozłożyć obóz oblężniczy. Kopać rowy, usypywać wały, później rychtować trebusze i składać drabiny - czuwał nad tym osobiście z inżynierami. Trzy czwarte jazdy miało pilnować w gotowości, jakby lokalni mieli wrogie zamiary. Gorm miał wziąć trochę chłopa i zrobić objazd po okolicy. Zaś jak statkom przydzielał ochronę przy brzegu to ten statek pływający i patrolujący miał - o ile zamek był przy wodzie - opłynąć go i sprawdzić, czy z machin na okrętach da się ostrzelać lub może choć podpłynąć bliżej umocnień, co by ludzie na mury się wspięli.
Oczywiście dla lorda miał też propozycję. Skarbiec i zbrojownia - tak samo jak przy poprzednim zamku. Jeśli zaś nie, to zburzą mu na łeb ten jego zameczek trebuszami a jak będzie trzeba, to i wedrą się na mury, choćby i po ciężkiej przeprawie, aby wyrżnąć wszystkich. Wyspę zaś puszczą z dymem, uprzednio ludność albo zabijając, albo w ciężką niewolę biorąc.

Nie chcieli przyjąć oferty? Potężnych sojuszników mieli? Skoro tak... Obaczymy, co zaśpiewają, jak z murów ich zamku gruz i sromota się ostaną. On raz im miał zamiar oferować a jeśli dobry nastrój go najdzie, to może i za dni kilka, kiedy już dość szkód uczyni i do łba tym Siostrzanom rozumu wtłoczy. Póki co niech machiny grają swe muzykę a trzy czwarte jego jazdy plądruje, porywa i pali.

Stało się, jak stać się miało. Kurtyna murów upadała a w szczerbach po ich pociskach klecili te swoje barykady i palisady, jak to zawsze zresztą czyniono. Znał się na wojence trochę, więc i nie spodziewał się, że wyłom to łatwa droga. Ba, zrazu uczyniony to i gruzowisko. Póki co kazał strzelać dalej, zaś żołnierzy pięć dziesiątek rozkaz otrzymało, by kamieni odpowiednich lub innych pocisków szukali po okolicy, co by im nie zbrakło. Kolejna setka z inżynierami mieli domy z miasteczka rozmontować i z tego pluteje klecić. No i wtedy przyszła wieść. Przyjął raport w namiocie a kiedy już mu przestawiono, co miało być przedstawione, to się podniósł i opierdolił zwiadowców. Co oni?! Silnych niewolników i świadków klęski Siostrzan mu za burtę wyrzucili? Niech ich licho, bo teraz będą musieli mu na zamku na słowo uwierzyć. No ale... Kiedy żołnierze wyszli, roześmiał się i kazał przywołać tego, co go z poselstwem ostatnio wysyłał. Oczywiście na czas drugiego poselstwa mieli zaprzestać ostrzału.
- Rzeknij im... - Zaczął w bękarcim. Jakby co Osvald mógł tłumaczyć. - Rzeknij im tam, iż klęska ich wojska spotkała w Dolinie. Borrel rozgromiony. Drakkar co tu płynął jeden wzięliśmy. Ostatni raz wysuwam propozycję, taką jak poprzednio, a jak nie to na donżon ramiona trebuszy rzucać będą kamienie. - Zakomunikował.

Zapytanie zostało mu przekazane w jego namiocie, albowiem na negocjacjach go nie było. Wtedy to on z siedziska wstał i jednym haustem opróżnił kubek wypełniony świeżo pitnym miodem. Czyżby toast? Bynajmniej, coś zalewał, ale średnio wyszło, więc w milczeniu opuścił namiot, ciągnąc za sobą własnego posłańca. Na miejscu, przed namiotem znaczy, zrobił kilka nerwowych kroków w jedną i drugą stronę. W wejściu do namiotu stanął Gorm i spojrzał badawczo na swego dowódcę-przyjaciela.
- Gorm... - Rzekł mu Kjolv, odpowiadając na pytające spojrzenie. - Gorm, bracie mój... Czy ja mówię niewyraźnie? - Zapytał. Potem zaś spojrzał na swego posła i powtórzył mu pytanie. No bo, czy on do jasnej ciasnej mówił niewyraźnie? Chciał tego samego co na ostatniej wyspie, co raz już rzekł i to mieli tym na zamku przekazać.
Westchnął. - Gorm. Niech szykują faszyny i worki z ziemią do zasypania fosy. I kładki. Szanse na to, że rozjebię ten wypizdów właśnie wysoce wzrosły. Jeśli zadadzą mi jeszcze jedno durne pytanie, zawalę im tę chujnię na głowy a tych co przeżyją zamorduję w najbardziej okrutny i bolesny sposób. - Zakomunikował. Jeszcze nie wiedział, jaki to będzie sposób, ale na pewno będą kurewsko cierpieć. O ile go do tego zmuszą.
- Ty! - Podszedł energicznym krokiem do "posła" żołdaka. - Przekaż im, co miałeś przekazać. Albo powtórz, jeśli do tej pory nie dotarło. Chcę ich złota, bez stu monet. I zbrojowni. Jeśli się nie godzą, to będą umierać. Wszyscy. Wszyscy na tej jebanej psim chujem wyspie. Wypalę ją do cna, tak, że z tego ugoru nawet kamienie będą wpław spierdalać do lepszego miejsca. I chuj im do tego, kim ja jestem. Niech lepiej słuchają, bo będziemy ich zagładą. - Tak mu oznajmił. Kiedy zaś ten miał odejść, jeszcze chciał go zatrzymać.
- Czekaj... Jakby nie słuchali, to głośno oznajmij, iż prości wojownicy nie muszą umierać. Oni i ich rodziny ocaleją, jeśli wydadzą zamek. Dostaną po pięć sztuk złota i ten drakkar, aby mogli szukać szczęścia gdzie indziej. I weź ze sobą trzydziestu pieszych. Jakby chcieli do ciebie strzelać, to wy też macie oddać. - Dopowiedział. W sumie mieli refleksyjne łuki i wysoce przeszkolonych strzelców, więc w razie co, niech pokażą, na co ich stać.

No a jeśli wszystko zawiedzie? Cóż... A więc wybraliby śmierć. Pierwej ostrzał dalej. Niech i będzie padlina, gówno a nawet beczułki z gnijącymi rybami i odpadami. Tylko ostrożnie z tym chujstwem, nie zostawiać tego mu w obozie, bo śmierdzi.

Wcześniej to był zły, bo go ewidentnie nie słuchali. Teraz jednak był rad, bo go wreszcie posłuchali. Bardzo dobrze się składało, albowiem nużyła go już ta pierdolona skała wystająca z morza niby chujek pizdryk spomiędzy łoniaków. Ile można napierdzielać kamulcami w jeden zamek? No raczej długo, bo tak wygląda obleganie, ale dlań i jego Synów Wojny ani to już zabawne, ani produktywne. Zaszedł z ludźmi na zameczek i odetchnął zamkowym powietrzem. Czekał na łupy a gdy mu je przedstawiano, okazało się, że ktoś tam chciał mu z łupu coś uszczknąć. Się uśmiał...
- Przechery... - Rzucił pod nosem, ciągle się uśmiechając i kazał postawić ich przed sobą. Osvald miał tłumaczyć. - Chcieliście mnie okraść z tego z czego ja was okradłem. Skubańce jedne! - Machnął energicznie ręką. - Ale wiecie co... Rozumiem. Okazja czyni złodzieja. Tak to jest. Przeto nic wam nie utnę i tak dalej. Macie się natomiast rozebrać i zrobić pięćdziesiąt kółek wokoło dziedzińca, okładając się nawzajem witkami wierzbowymi czy tam innymi. - Zakomunikował radośnie. W jego mniemaniu to upokorzenie lepsze było od upierdolonej łapy czy bycia zatłuczonym na śmierć.

Co dalej? Ach tak...
- Szanowni zebrani. Musimy pomówić o tym, że mnie zmusiliście do wysiłku. Przeto wezmę kogoś z was... - Rozłożył ręce, spoglądając po domownikach zamku. Osvald tłumaczył. - Wezmę kogoś z rodzinki lorda, najlepiej chłopa. I jak go tak wezmę, to go wezmę na kolejną wyspę, aby potwierdził, że głupi ich senior przegrał i jak bardzo opłacalnie oraz miło jest oddać mi złoto a także spełnić moje w kurwę racjonalne życzenia. Później ta osoba sobie na tamtej wyspie zostanie. Żywa, więc pewnikiem do domciu trafi. To nie jest kwestia dyskusyjna, także proszę chętnego. Hop-hop, albo wezmę siłą. - Komunikował, żeby jego człek mógł im to przełożyć na ten ich Wspólny.
Czy coś jeszcze? Ano może maestera mieli? Albo ten kasztelan by dla niego chciał robić, skoro winny jest poddania zamku. Chociaż na jego rozum, to posiłków by nie doczekał, więc w sumie uratował lordowską rodzinę.

Wszystko brali. Niewolników też. Swemu kamratowi najukochańszemu oznajmił, że to nie są Dolinarze tylko Siostrzanie - co zabawne w chuj, bo faceci się siostrzyczkami zwą - i ich pojebało, skoro z takim zapleczem się na Dolinę rzucili. Ich strata, zysk Synów Wojny. Tak czy inaczej... Popłyną na kolejną wyspę, chyba do tego króla Siusiulanda. Czy jak tam się siostrzyk zwie. Wezmą zamek, wezmą króla i może sprzedaliby go faktycznie Dolinie. Można by się spiknąć z tym, co lorda aktualnie napadanego zamku pokonał i coś tam ustalić. Chociaż może lepiej popłynąć gdzieś, gdzie nie mają uszykowanej armii.
Klepnął po plecach tego co tam mu pomysł podsunął. - To nie jest głupi pomysł, synek... Jak się uda, to dostaniesz pięć procent okupu za tego Siusiulanda. - Oznajmił mu.

I w sumie mogli płynąć. Sprawdzoną metodą ze zwiadem i do przystani a potem ocenić zamek.