Karczma "Czerwony Jesiotr"

Miły obiad, miły obiad... powtarzała sobie w myślach Cili, próbując rozgryźć, w jak bardzo niebezpiecznej sytuacji się znalazła i czy aby nie spadła z deszczu pod rynnę, albo jak to się w jej stronach mówiło... z patelni w ogień. W każdym razie nie miała teraz zbyt wielkiego wyboru, jak powędrować z człowiekiem, który przedstawił się jej jako Theodoric Frey, do tej samej karczmy, w której to kilkanaście dni temu wyznała Mariyi Mallister prawdę o swoim pochodzeniu. Jako że Leszek był ogromnym psiurem i pewnie nie byłby mile widziany w takim przybytku, Śledźma kojącym głosem nakazała mu pozostać na zewnątrz i warować tuż przed wejściem.
-Niedługo wrócę - powiedziała, po czym ucałowała jego mokry, psi nos. Zwierzak był dobrze wytresowany, toteż bez najmniejszych protestów pozwolił na to, by jego pani się oddaliła.
Kiedy znaleźli się już w środku, pozwoliła się dalej prowadzić mężczyźnie. Dopiero po zajęciu miejsca zaczęła zastanawiać się nad jego personaliami. Frey był jednym ze znaczniejszych rodów Dorzecza, a więc nie pomyliła się, nazywając nieznajomego w myślach dorzeczańskim lordem. Nie wiedząc, czy ma coś sobie zamówić, czy czekać na rozkazy owego lorda, wyciągnęła jedną ze swych małych buteleczek, w której znajdował się ciemny wywar.
-Wywaru z traszek, panie? - zaproponowała mu, po czym sama łyknęła odrobinę. -Jeszcze raz serdecznie dziękuję ci za uratowanie mojej rudej łepetyny, panie, ale rozumiem, że nie przyprowadziłeś mnie tutaj, by wysłuchiwać mych podziękowań... ani rozmawiać o tym specyfiku, o którym mówiłeś wcześniej z Żelaznymi - zagadnęła Frey'a, patrząc się na niego bystrymi oczami. -Oczywiście mogę ci się odwdzięczyć, jeśli o to chodzi. Na różne sposoby... - zaproponowała mu, mając oczywiście na myśli jedne ze swych zielarskich usług. W żadnym wypadku nie miała nic złego na myśli, a już z pewnością nic gorszącego, choć różnie ludzie rozumują. Nie czuła się pewnie w tym towarzystwie, nie wiedząc na dodatek, cóż to takiego ten cały Theodoric od niej chce. Gdyby chodziło o zwykłą przysługę, czy zabierałby ją do tej karczmy, będąc przy okazji tak bardzo naburmuszonym? Cili obawiała się, że właśnie nie... W tym momencie zaczęła poważnie żałować, że na rynek w Fairmarket nie przyszła w swej masce Śledźmy.

Theoderic usadził się z zielarką przy jednym ze stołów dla gości, jednego ze swoich przybocznych, Horace'go Erenforda, posłał by zrazu przyniósł im do picia po dzbanie dobrego wina i stosowne szklanice, a przy okazji zorganizował jakieś dobre dorzeczańskie jadło. Potem mogli obaj z drugim z rycerzy domowych zająć dwa najbliższe stoły by nikt aby nie podsłuchiwał o czym tu będzie mówione, jednocześnie mogli też sobie coś sprawić do jedzenia i nawet zamówić piwo. Oczywiście niezależnie od tego cały czas mieli się mieć na baczności, czy nikt nie nastaje na dobro ich pana.

- Wywaru... z traszek? - uniósł brwi zdziwiony, lecz zanim mógł ustosunkować się do propozycji, znachorka sama łyknęła go trochę. Frey powstrzymał skręty żołądka na myśl o wypiciu tego samogonu z płazów. Zdecydowanie miał do czynienia z co najmniej specyficzną personą - Ja podziękuję. zarówno za wywar z traszek, jak i z lordowskiej posoki. Co do uratowania życia, cóż... Nie wiem jak dobrze znasz moją kuzynkę, ale co najmniej na tyle, by chciała cie dopuścić do odciągnięcia krwi swojemu mężowi. Dla mnie znaczy to, że zna cię wystarczająco dobrze na tyle by mogła nie być zadowolona, że dałem ci zginąć lub zostać pognębioną przez jakichś prostaków. Zwłaszcza jeśli jesteś tym, za kogo się podajesz - spojrzał na nią czujnie. Było to rude stworzenie, rudości zresztą swojej świadome, generalnie z twarzy miała w sobie coś podobnego do Pstrągów których Theoderic w życiu widział. Instynkt samozachowawczy i powściągliwość języka również miała na poziomie świętej pamięci lorda Axela, co mogło być kolejną przesłanką za jej pokrewieństwem z panami Riverrun. Z drugiej jednak strony, co do czorta wielmożna panienka robiłaby jako znachorka w barwnych kieckach, odciągająca krwi skazańcom i odcinająća im przyrodzenia?

Gdy tylko dostali wino, nalał sobie szczodrze i wychylił może nie jednym haustem, ale bardzo żywiołowo. Po jego ciele zrazu rozlało się miłe ciepełko i fale relaksującego rozluśnienia.
- Od razu lepiej... - mruknął do siebie i westchnął głośno - Cokolwiek znajdzie się na stole, tym częstuj się wedle woli, a co zaś tyczy się sposobów odwdzięczania się to nie wiem co to za sposoby, panienko. I może lepiej, żebym nie wiedział? Zresztą odwdzięczać się nie musisz, no chyba że szczerością. Nie myśl, że nie słyszałem jako kto się przedstawiłaś. Normalnie pomyślałbym "wariatka", ale Mariya znała cię i przyciągnęła do siebie, więc albo coś razem knujecie, albo jest to prawda. Albo i to, i to. Powiedz mi więc, jak to jest... Celio? - ostatnie słowo wypowiedział jeszcze bardziej pytająco niż całość dociekającej wypowiedzi, nie będąc pewnym czy dobrze zapamiętał jej imię - Dziesięć lat od wojny Twardorękiego z Durrandonem praktycznie nie ruszałem się z Bliźniaków, nie mając cierpliwości do dorzeczańskich swarów. Podjąłem w końcu pierwszą, nazwijmy to "poważniejszą" wyprawę i od razu takie rzeczy - mówił to niemalże jakby się skarżył - Rzeczy, których nie rozumiem. Bracken i Blackwood znowu obrzucają się gnojem, o jakichś rzekomych grasantów, którzy wybełkotali pierwszego lepszego "mocodawcę" na torturach. Tully tnie się w wychodku Brackena chcąc osiągnąć nie wiem nawet co, wiadomo za to gdzie w rzeczywistości go to doprowadziło. Nic z tego nie rozumiem. Pozwól mi, przynajmniej na wstępie, zrozumieć chociażby to kim naprawdę jesteś, skąd znasz Mariyę i po co ci była krew i... rybka Tully'ego.

Draby usadowiły się w taki sposób, że Cili raczej nie mogła by sprytnie dać dyla. Co innego, gdyby siedziała tam z samym tylko Lordem Przeprawy, podpierał się on bowiem laską, co musiało zaś świadczyć o jego fizycznej ułomności. Niestety los nigdy nie był dla tek dziewki zvyt łaskawy, toteż zapowiadało się, że najbliższy czas spędzi z kolejnym szlachetnie urodzonym człowiekiem. I jakże mogłoby być inaczej - ten tutaj również nie gustował w wywarze z traszek! Przyzwyczajona już do takiego obrotu spraw dziewka schowała swoją flaszkę do torby.
-Ajć, nie, ta krew to nie do tego - odparła nagle, wykonując jedno machnięcie ręki. -Nie wolno pić krwi własnych krewnych. Lepiej, żebyś to zapamiętał, panie - powiedziała teraz już całkowicie poważnie, a minę miała taką, że nawet przy sprzeczce z Żelaznymi nie wyglądała w ten sposób. Potem jednak spuściła nieco z tonu i wróciła na właściwe jej radosno-wiejskie tory. -Tym za kogo się podaję? - powtórzyła jak echo, udając tym samym zdziwienie. Do tej pory nie wiedziała, ile Frey raczył usłyszeć z jej pochopnych słów, ale należało zachować ostrożność. Przynajmniej dopóki sam jej nie powie, co dokładnie słyszał.

Z dość niezręcznej sytuacji uratowało ją wjeżdżające na stół jadło oraz napitek, a z tego pierwszego jak najbardziej Cili miała ochotę skorzystać. Oderwała sobie zatem pokaźny kawałek chleba i zaczęła przegryzać go na zmianę z serem. Wina nie zamierzała próbować.
-Nie miałam nic złego na myśli, panie. Jestem li tylko zwykłą zielarką, znam się też co nieco na leczeniu i pędzeniu różnych dekoktów. Chłopi lubują się w nazywaniu nas szeptuchami, ha, szeptuchami - zaśmiała się, jakby opowiedziała właśnie jakiś bardzo śmieszny żart. Nie zdążyła już jednak wytłumaczyć swego powodu rozbawienia, gdyż Theoderic zwrócił się do niej imieniem, którego nie wolno było wymawiać. A przynajmniej nie w miejscach publicznych. Nagle twarz Śledźmy spoważniała, a ona sama przełknęła w ciszy ostatni kawałek chleba. Milczała, a lord dalej kontynuował. Z każdym jego słowem wiedziała, że już nie ma wyjścia. Westchnęła ciężko.
-Celia... rzadko kto do mnie tak mówi - odparła półszeptem, rozglądając się, czy aby na pewno ich nikt nie podsłuchuje. -Widzisz, milordzie, ty przez dziesięć lat nie ruszałeś się ze swego domostwa i ja jakby też. Tylko że moja historia jest bardziej skomplikowana... Przez ostatnie dziesięć lat w istocie prowadziłam życie zwykłej dziewki, zielarki, ale nie urodziłam się chłopką... Urodziłam się jako Celia Tully, córka ser Lucasa Tully'ego - z trudem przeszło jej to przez gardło. -Jeszcze przed ostatecznym zwycięstwem Żelaznych w wyniku napaści bandytów odłączyłam się od orszaku swej matki i zagubiłam się w lesie. Po jakimś czasie zaopiekowała się mną starsza kobicina, przez miejscowych nazywana wiedźmą, ot, cała historia - zatrzymala się na moment, by wziąć oddech. -Kilkanaście dni temu przybyłam do Fairmarket w celach osobistych i los widocznie tak chciał, iż natknęłam się na pewnego dobrze urodzonego osobnika, któremu zdradziłam swoją historię. Ten za drobną przysługę poznał mnie z Mariyą, a ta, wierząc mi, obiecała mi pomóc. Widzisz, milordzie, ja tak naprawdę nic nie chcę. Lubię życie, które mam, ale... chciałabym zobaczyć się z rodziną, którą utraciłam jako dziecko. No, ale teraz to chyba i tak niemożliwe - zaśmiała się gorzko. -Co? Krew? I kuśka? Hehe, to do różnych maści i eliksirów. Moja mentorka wierzy, że krew skazańca ratuje od trucizn. Ja natomiast zbieram męskie genitalia, gdyż wierzę, iż śmiałek napojony wywarem z nich zdobędzie niewyobrażalne pokłady męskości - odparła, będąc ponownie śmiertelnie poważną i szczerą. Na koniec swej wypowiedzi wzięła jedną z kiełbasek leżących przed nimi na stole i sprawnym ruchem szczęki oraz żuchwy odgryzła kawałek.

ak więc rozmawiali dalej, w międzyczasie posilając się i uważając czy nie kręci się wokół nich nikt nazbyt ciekawski.

- Nie pogardzę dobrym czarnym puddingiem, ale na pewno nie z ludziny, nie musisz się o to obawiać panienko - lekko żartobliwie skomentował uwagę odnośnie picia krewniaczej posoki, w duchu jednak nieco wzdrygając się na samą myśl. Nie oceniał tych, którym w trakcie oblężenia zabrakło żywności i musieli żywić się padłymi towarzyszami, ale żeby z własnej woli w celach spożywczych albo rytualnych sięgać po ludzkie mięso lub krew, to jednak nie do końca mieściło mu się w głowie.

Widząc, że znachorka rozgląda się to w lewo, to w prawo, wzrok ma rozbiegany i ciekawski jakby szukała drogi ucieczki lub bała się kogoś spotkać, zdecydował się ją uspokoić i zapewnić, że nie będzie jej długo "męczył".
- Nie obawiaj się, nie będę cię długo przetrzymywał. Kilka pytań, posiłek i pójdziemy każdy w swoją stronę.

Potem jednak umilkł, bo dziewczyna zaczęła opowiadać swoją historię, przy okazji odpowiadając na zadane przezeń pytania. Historia ta mogła być wyssana z palca, ale z drugiej strony nie takie rzeczy na świecie się już przytrafiały, prawda? Frey nie interesował się sprawami rodzinnymi innych możnych Dorzecza z wyjątkiem sytuacji w których szukał okazji do korzystnego mariażu, więc nie mógł sam zweryfikować czy był ktoś taki jak Celia Tully i Lucas Tully... Zresztą nawet jeśli byli, to dziewka mogła to po prostu wiedzieć i wymyślić sobie bardziej zaszczytną tożsamość, korzystając z rodzinnej tragedii. Theoderic pozostawał rozsądnie sceptyczny, choć nie okazał tego w żaden sposób, a wręcz przeciwnie, kontynuował jakby nigdy nic.

- I nigdy nie zatęskniłaś za rodziną, dopiero teraz? - zapytał, choć nie było w tym żadnego moralizatorskiego wyrzutu, raczej po prostu ciekawość. Frey zdawał sobie sprawę, że rodzina nie zawsze była taka kochająca jaką jawiła się na oczach postronnych, właściwie to nie była taka prawie nigdy. A czasem nawet przy postronnych była okropna - Skoro mówisz, że starowinka opiekowała się tobą, a nie więziła cię i nie wykorzystywała to niecodzienną decyzję podjęłaś. Porzucić luksusy zamkowego życia, krewniaków i znajomych na rzecz bytowania w prostej chacie i do tego z wiedźmą. Nie zrozum mnie źle. Nie oceniam, nie krytykuję. Przyznasz, że jest to po prostu... niecodzienne.

- Krew skazańca ratuje od trucizn? - uniósł brew w demonstracyjnym geście niedowierzania, choć bynajmniej nie zdziwienia. Wiedział, że nie w takie rzeczy ludzie wierzą, a zwłaszcza ktoś wychowywany w wiedźmiej chacie, choć zawsze nieco go to bawiło. Ale cóż, on mógł się mądrzyć tylko dlatego, że miał przyjemność być wychowywanym przez zamkowego maestera, więc i tym razem postanowił nie oceniać ani nie wyśmiewać. Pozwolił sobie tylko na kolejną, lekko żartobliwą uwagę - Szkoda, że sama w razie nagłej potrzeby nie skorzystasz - powiedział uśmiechając się lekko, nawiązując oczywiście do faktu iż lord Tully był jej krewniakiem, a dopiero co go przestrzegała przed piciem krewniaczej posoki - Co do wywaru z genitaliów, to po prostu współczuję komuś kto będzie musiał w taki sposób się leczyć. To dopiero się nazywa desperacja.


- Mówiłaś o pewnym dobrze urodzonym osobniku, który poznał Cię z Mariyą... - zapytał nagle zainteresowany. Któż to mógł być? Ani żadnego innego Mallistera poza Mariyą, ani Tully'ego poza Axelem i potencjalnie Celią, nie było w Fairmarket. Czyżby jego kuzynka miała... kochanka? Dziwna to była sprawa, zważywszy że wyglądała na faktycznie zszokowaną śmiercią swojego męża, jakim idiotą by nie był. Czyżby w oczekiwaniu na wykonanie wyroku szukała szybkiego pocieszenia? Theoderic poczuł się nagle bardzo winny braku emocjonalnego wsparcia dla swojej kuzynki. Szlag, dlaczego on tak nie rozumiał kobiet ani ich emocji... - Czy byłoby z mojej strony wielce niedyskretne zapytać kim on był? Lady Mariya to moja bliska kuzynka, wiem że pozory mogą mylić, ale miłuję ją jako krewniaczkę, choć gruboskórnym będąc nie zawsze jestem w stanie to okazać delikatnie. Mam nadzieję, że nie jest to żaden... podejrzany osobnik.

Ludziny? Cili słyszała o takich, co to i własnego towarzysza potrafią skonsumować w czasach wielkiego głodu, ale sama nigdy nie jadła ludzkiego mięsa. Czym innym zupełnie była dla niej krew. To, co wypływało z człowieka, już nie było jego ciałem, tylko oderwanym bytem. To już nie był człowiek. Mimo wszystko jedzenie ludzkiego mięsa, szczególnie takiej padliny, nie wydawało jej się niczym odrzucającym, ani niezwykłym. Ot, zwykłe mięso.
-Krew to co innego niż ciało, milordzie. Człowieka to nawet i ja nie próbowała, ale krew często my, znachorki, wykorzystujemy w celach rytualnych - sprostowała, gdyby lord Frey myślał, jakoby wszystkie zielarki w Dorzeczu łakną ludzkiego mięsa.
-Spędzać czas ja z tobą mogę. Bardziej obawiam się, by nikt nas nie podsłuchał. Widzicie, mam ja swoje tajemnice - skomentowała słowa mężczyzny półszeptem. Jednocześnie stwierdziła, że w przybytku tym nie ma chyba nikogo, kto mógłby jej zaszkodzić lub kogoś, kogo interesowałaby jakaś tam dziewka z bagien. Dlatego też stwierdziła, iż mogą dalej rozmawiać w spokoju.

Cili musiała przyznać, iż Lord Przeprawy zadawał naprawdę bardzo sensowne pytania, takie logiczne. Musiał być zatem bardzo mądrym człowiekiem, co już spodobało się młodej Śledźmie. Może przypadł jej do gustu nawet bardziej niż pan Edmund Bracken? To że kulał i miał małżonkę to nic...
-Ha! Oczywiście że tęskniłam. Nim znachorka dopuściła mnie do pomagania sobie w różnych pracach upłynął niemalże cały rok. A wiesz dlaczego? Bo to był rok, który cały przepłakałam - pozwoliła sobie na chwilę szczerości i przywołanie bardzo nieprzyjemnych wspomnień. Rzeczywiście tak było. W tamtym czasie prawie w ogóle nie chciała wychodzić poza chatkę wiedźmy. Bała się tych całych bagien i ludzi, którzy ją odwiedzali. Musiało upłynąć sporo czasu i sporo łez musiało zostać wylanych, nim zaczęła dostrzegać pozytywy tej całej sytuacji, w jakiej się wówczas znalazła.
-Wybrałam, nie wybrałam. Po roku nadeszli Żelaźni i zwyczajnie bałyśmy się poruszać po Dorzeczu. Nie wiedziałyśmy też, jaka sytuacja panuje w Riverrun. Nie wiedziałam na przykład tego, iż mój pan ojciec poległ wówczas... No a potem, wiesz, milordzie... To dla postronnego może wydawać się dziwne, ale ja od smyka marzyłam, iż kiedyś zostanę maesterem i będę pomagać ludziom. Niestety, jak zapewne wiesz, dziewczynki nie są przyjmowane do Cytadeli, dlatego nauka nawet u wiejskiej znachorki była dla mnie szansą na chociaż cząstkowe spełnienie tych marzeń. Ja naprawdę dobrze czuję się z tym wyborem. Nie urodziłam się dla luksusow i pieleszy, ale dla ran, krwi i brudu - odparła, próbując wytłumaczyć Theodericowi swój punkt widzenia.

-Heh, no sama bym rzeczywiście nie skorzystała - zaśmiała się pod nosem. -Ale zważ na jeden szczegół, mój panie. Powiedziałam, że moja mentorka w to wierzy, nie że ja wierzę. Akurat tę teorię osobiście uważam za bujdy smalone, ale nie wypada, bym się swej opiekunce sprzeciwiała - powiedziała. Co do wspomnianego wcześniej wywaru z męskich części intymnych uśmiechnęła się zalotnie i lekko tajemniczo. -Ależ nie, ja nie zamierzam tym leczyć żadnego byczka. To jest przeznaczone dla tego jedynego, jeśli wiesz, o czym mówię, milordzie. Mogłabym wybrać nawet i ciebie, ale tyś już człowiek żonaty, jeśliś nie kłamał. A szkoda, bo z chęcią bym cię schrupała - zaśmiała się bardzo kobieco, wyjątkowo, jak na nią oczywiście, słodko i uroczo.

Przy ostatnim temacie Cili spojrzała się spode łba na Theoderica. Czy mogła mu powiedzieć prawdę? Czy mogła mu zaufać? Niby był krewniakiem Mariyi, aczkolwiek z drugiej strony spoliczkował ją przy wszystkich nad zwłokami jej męża... Chociaż zrobił to w dobrej wierze. Dziewczyna głęboko westchnęła i nachyliła się do mężczyzny, by móc mu zdradzić tajemnicę.
-Edmund Bracken - wyszeptała krótko, a następnie wróciła do normalnego sposobu mówienia. -Tylko, proszę cię, panie, zachowaj to dla siebie. On był dla mnie bardzo łaskawy i nie chciałabym o tym plotkować z byle kim... A tak w ogóle jak oceniasz postępek mojego kuzyna, Axela? - zapytała, aby zmienić jak najszybciej temat.

Ze zrozumieniem pokiwał głową na rzuconą półszeptem uwagę Celii o jej obawach co do zdemaskowania jej tożsamości lub odkrycia jej sekretów. Frey uśmiechnął się półgębkiem.
- Dlatego posadziłem z obu stron swoich dzielnych wojaków - skinął głową to na jednego, to na drugiego - Ale rozumiem twoje obawy, dlatego od teraz w razie potrzeby będę na ciebie mówił... Alys? Krótko, zwięźle i jak moja córka, więc nawet jeśli ktoś by mnie tu skojarzył i zadawał dziwne pytania, to po prostu mów mi "panie ojcze". A tak poza tym, odpręż się i jedz oraz przemawiaj spokojnie, bowiem nic tak nie zwraca uwagi jak teatralne szepty i gesty - poradził jej niemalże mentorsko, aczkolwiek czyż nie miał racji? Najlepszy szpieg to ani tajemniczo wyglądający szczurowaty i łykowaty człowieczek w kapturze, ani też jakiś minstrel, groteskowo rzucający się w oczy i próbujący tym paradoksem zamaskować swoje działania. Najlepszy szpieg to ktoś, kto wygląda tak naturalnie, że nawet się go nie zauważa w ogólnym tłoku.

Jeżeli młoda rybka nie mówiła prawdy o swoim pochodzeniu i losie, to trzeba tak czy inaczej przyznać że wymyśliła to bardzo składnie i logicznie. Theoderic był jednak skłonny jej uwierzyć, w końcu nieczęsto zdarza się żeby byle zielarka znajdowała dojście do wyższych sfer i do tego posługiwała się tak kulturalnym przecież językiem.
- Gdyby było na świecie więcej maesterów, a mniej zawadiaków, może byłby to lepszy i bardziej składny świat - powiedział szczerze, bowiem choć nie stronił od rozwiązań siłowych gdy były konieczne, to o ile lepsze były wszak subtelność, porozumienie i dyplomacja, o ile bardziej konstruktywne - Nie wiem co prawda czy maesterowie przyrządzają dekokty z ludzkich genitaliów, ale pęd do wiedzy na pewno jest godny pochwały, zwłaszcza jeżeli wiedza ta służyć ma ludziom - Frey nie był aż takim idealistą, żeby sam mógł kierować się tylko i wyłącznie względami altruizmu oraz chęciami pomocy ludziom, ale szanował ludzi o silnym poczuciu etyki i pewnej życiowej misji, więc jego wypowiedź naprawdę była sformułowana w tonie aprobaty - Wygląda na to, że w ten niecodzienny, pokrętny sposób osiągnęłaś swoje więc. Świetnie, będę miał się do kogo zwrócić po poradę lekarską, jeżeli mojemu skromnemu maesterowi uschną w końcu ręce z niedołężności lub zmięknie umysł.

Chwilę potem Celia zupełnie zadziwiła go uwagą o zabarwieniu erotycznym, która kompletnie zbiła go z tropu. Czyżby się z niego naigrywała? Nigdy nie był typem amanta, a choć nie można było go nazwać brzydalem i zupełnie paskudnym dla oka, jego grubo ciosane rysy twarzy raczej nie czyniły go szczególnie atrakcyjnym. Chociaż z drugiej strony przecież kąpał się całkiem często, o zarost i włosy dbał, takoż i o ubiór, co już na starcie stawiało go wyżej niż wielu typowych przystojniaczków stroniących od mydła. Niezależnie jednak młoda Tully robiła sobie tylko zabarwione ironią żarty, czy też mówiła jak najbardziej poważnie, Lordowi Przeprawy nie w głowie były żadne romanse. Mało mu to problemów i kłótni z jedną babą? Dlatego sam obrócił wszystko w żart.
- Sprytnie to wymyśliłaś! Szepnęłabyś słówko żonie, ona by mnie zabiła i miałabyś kolejną porcję krwi oraz inne... dodatki - uśmiechnął się szeroko - Kulawy jestem, nawet bym jej nie miał jak uciec.

Po jego pytaniu o tożsamość tegoż sekretnego wyżej postawionego jegomościa, Celia po raz kolejny przybrała iście szpiegowską manierę i nachyliła się do niego, więc i on nadstawił ucha. Nazwisko, które usłyszał go jednocześnie zdziwiło i nie zdziwiło.
- Całe szczęście nie jestem byle kim. Nie obawiaj się, nie mam w zwyczaju paplać na lewo i prawo - powiedział poważnie, po czym zamyślił się. Znowu ten Edmund Bracken, człowiek tak elokwentny i sympatyczny niemal, tak rozsądny, że aż niewątpliwie coś knujący. To było oczywiste, choć zaskoczeniem wciąż było to, że knuł coś z jego kuzynką. Pytanie co mogło to być? Czyżby naprawdę ten romans? Przez pewien czas Celia mogła obserwować zamyślonego i wpatrzonego w nieokreśloną dal lorda Freya, przeczesującego sobie brodę w geście zastanowienia się. Nie wiedział jeszcze jak, ale będzie musiał zainteresować się tą sprawą. Nie uśmiechało mu się, by Bracken położył łapsko na Riverrun, nawet nieoficjalnie. Być może całe szczęście na razie Harwyn uciął wszelkie spekulacje co do losu Tullych... W końcu Theoderic ocknął się z rozmyślań.
- Co sądzę? - powtórzył początek pytania swojej rozmówczyni - Nic dobrego. Powiedzieć, że to było szaleństwo i głupota to powiedzieć za mało. Nie życzyłem mu bynajmniej śmierci, co najwyżej wstydu i upokorzenia, bowiem napluł tym czynem nie tylko na dawne prawa i swój honor, ale również godność swojego rodu i swojej małżonki. Co się stało jednak to się nie odstanie. Axel Tully nie żyje, a ja muszę teraz jako dobry krewniak zadbać o dobro swojej kuzynki. Wiem, że w twoich oczach nie popisałem się na razie zbytnio - uśmiechnął się smutno - Ale może i lepiej, że nikt mnie o szczególne sprzyjanie jej nie będzie podejrzewał. W ten sposób nikt się tym nadmiernie nie zainteresuje.

Alys? Panie ojcze? Ohoho, czyli to taka gra? Śledźma oblizała się na samą myśl, o rozrywce, jaką mogło jej przynieść owe odgrywanie roli. Z tego lorda Frey'a to był jednak świntuszek, nie ma co! Chyba że naprawdę chodziło mu o bezpieczeństwo, to wtedy Cili uznałaby go za kolejnego nudziarza. A gdyby tak zabrał ją do Bliźniaków i przedstawił jako bękarcią córę? To dopiero byłaby przednia zabawa!
-Dobrze, panie ojcze - odparła z tajemniczym uśmieszkiem na twarzy i zgodnie z sugestią mężczyzny rozłożyła się wygodniej przy stole. Skoro miała się już niczym nie przejmować, to niech będzie, przynajmniej naje się i popije za nieswoje, ha!

Dziewczę uważniej przyjrzało się swemu rozmówcy. Świata nie dało się uleczyć, ani naprawić, a to wszystko była wina ludzi. Czyżby musiała niweczyć jego złudne nadzieje?
-Może i tak, ale ja bym posunęła się o krok dalej... Gdyby na świecie było mniej ludzi, a szczególnie mężczyzn, świat mógłby być bardziej składny - wygłosiła swoje niepopularne wśród tłumów poglądy. Skoro miała czuć się naturalnie, to nie należało się wstrzymywać, prawda?
-A czy ja wiem, czy tak naprawdę chciałam pomagać ludziom... Chciałam zdobywać wiedzę o ludzkim ciele i móc ją wykorzystywać. Nie wiem, nie jestem chyba taka dobra, byc nieść bezinteresowną pomoc... Z drugiej zaś strony uratowałam niejednego już tylko dlatego, że zrobiło mi się go zwyczajnie żal. I tu nawet nie chodzi o wzbogacenie się. W większości jestem w stanie utrzymać się z pracy własnych rąk, uprawiam bowiem warzywa, hoduję różne zwierzęta, sama tkam i wyszywam... Ale altruistką w żadnym wypadku bym siebie nie nazwała - wylała z siebie potok myśli, strumień świadomości. Zaczęła filozofować, bo rzadko też miała ku temu okazję i odpowiedniego do tego partnera. -Wybacz, nieczęsto zdarza mi się rozmówca, z którym mogę poruszać podobne tematy. I oczywiście dla ciebie, milordzie, zawsze będę służyć swoją skromną wiedzą - zapewniła mężczyznę o swoich dobrych intencjach.

Jednakowoż ten nie załapał jej flirtu lub też próbował ją zbyć. Kolejny?! Co z nią było nie tak? Wszystko miała na swoim miejscu, brzydka nie była, a też swoje w głowie miała. Może to prawda, że mężowie woleli jasnowłose idiotki niż rozumne niewiasty? Westchnęła ciężko.
-Pan Edmund też się bał moich aluzji. Chyba powinnam zacząć gustować w kobietach - zaśmiała się gorzko, na poważnie jednak rozważając możliwość spółkowania z kobietami.

Cóż, przynajmniej o Edmundzie nie zamierzał nigdzie rozpowiadać, a przynajmniej tak twierdził. Cili podziękowała mu za to serdecznie, po czym jęła spoglądać w to samo miejsce, co Theoderic. Cóżesz on tam widział? Nic tam nie było! Śledźma przetarła swe jasne oczęta i... nadal nic. Popatrzyła się na niego zdziwiona. W końcu się ocknął! Czyli to zamyślenie zabrało go na chwilę z tego świata... Ciekawe o czym tak mocno myślał...
-Mój ród to zawsze jakiś taki... specyficzny. Teraz to aż mi wstyd przyznawać się do pokrewieństwa z tą rodziną, ale może kiedyś i ja będę mogła pomóc jakoś Mariyi... Ma wszakże jakieś dziatki podobno... A ty, panie, nie przejmuj się. Ja chyba zrozumiałam ten uczynek tam... na miejscu egzekucji. Oby tylko i Mariya nie miała ci tego za złe - odparła, po czym upiła kolejny łyk wywaru z traszek.

Intrygującą osobą była Celia Tully, to Frey po raz kolejny musiał przyznać, choć nieswojo trochę czuł się z jej dziwnie sugestywnymi uśmiechami oraz gestami. Po raz kolejny mógł przekonać się jak dziwny i przewrotny bywa los wysłuchując jej historii - mimo swojej osobistej tragedii zdawała się wszak być osobą na swój sposób szczęśliwą. Cóż, to i dobrze dla niej.

Theoderic wysłuchał co Śledźma miała mu jeszcze do powiedzenia i uśmiechnął się szczerze, gdy przyjęła jego ofertę. Ha, kto wie, takiego kontaktu jeszcze nigdy nie udało mu się zdobyć, a nuż zaprocentuje w przyszłości w sposób jakiś niespodziewany, ale dla niego korzystny? Jak an razie jednak zbliżał się kres ich spotkania oraz czas w którym należało udać się do domu. Tak też i się stało. Gdy Theoderic zakończył swój posiłek, wstał i uniósł rękę w pożegnalnym geście, rzucił kurtuazyjne słowo pożegnania oraz ruszył w swoją stronę. Czekało go dużo pracy i mnóstwo nadrabiania zmarnowanego czasu, a po drodze chciał jeszcze wszak zahaczyć o Seagard! Tyle tygodni bezczynności wprawiły go w iście marazm, należało go zakończyć i się rozruszać.

Tak więc Frey opuścił Fairmarket i ruszył w swoją stronę.

Ruth nie miała pojęcia, czy po głowie Horrmunda chodziły zbereźne żarty. W końcu wcześniej nie zrozumiał nieprzyzwoitego nawiązania, które wyszło od niej. Postanowiła więc, że nie będzie zawracać sobie tym głowy.
- Przydatny, tak - potwierdziła zwyczajnie i pozostawiła temat.
Musiała przyznać, że nie najgorzej rozmawiało się z tym Żelaznym. Wydawał się zupełnie inny, niż... inni? Za to średnio odróżniał się od wielu mieszkańców pozostałych części Westeros. Ostatnio namnożyło się ludzi, którzy pragnęli prawdziwej miłości i idealnej wybranki, czy też wybranka. Wydawało się, jakby zapomnieli, jak od dawien dawna załatwiało się małżeństwo - jedynie przesłankami politycznymi.
- Jeśli możesz sobie na to pozwolić... - trochę lekceważąco skomentowała jego opowiastkę o szukaniu idealnej kobiety. - No tak, słone żony, skalne żony, kwaśne żony... Muszę przyznać, że jest to całkiem wygodne. Toteż istota zwyczajnych bękartów staje się zupełnie bez sensu.
Ruth nie brzmiała jak osoba, która wierzyła w miłość. Możliwe, że nawet nie chodziło o samą wiarę, a jej istotę. Dla niej była zupełnie zbędna, inne rzeczy wystarczająco zajmowały uwagę i były idealnym substytutem. Z drugiej strony, nie narzekałaby, gdyby ktoś się w niej zakochał. Wykorzystałaby to w pełni, patrząc jak nędzne stworzenie podąża za głosem swego serca i pogrąża się bardziej w nieszczęściu.
Na koniec wyprawy po rynku Ruth dostała ostatnie potwierdzenie tego, że Horrmund był potulny jak baranek. Szlachetnie nie przyjmował nawet jednej grzesznej myśli o najpiękniejszej, prawdopodobnie, kobiecie przebywającej teraz w Dorzeczu. Chociaż sam przyznał, że nie widział jej jeszcze na oczy.

Kiedy tylko Ruth postawiła swój pierwszy krok w karczmie, zaczęła się rozglądać za swoimi towarzyszami. Szybko zlokalizowała jedną złotą czuprynę, za to druga trochę zbiła ją z tropu, tym bardziej że należała do kobiety. Rufus znalazł przyjaciółkę, hm?
Nie zastanawiając się zbyt długo, szybko ruszyła w stronę ich stołu.
- Witajcie - rzekła w miarę energicznie, pojawiając się jakby znikąd i opierając swe chude ramiona o stół.
Przyglądając się dobrze nieznajomej, mogła być pewna, że to żadna kurtyzana czy inna taka. Kobiety lekkich obyczajów raczej nie gustowały w męskiej odzieży. W końcu nic ponętnego w tym nie było dla przeciętnego mężczyzny. A może właśnie takie upodobania mieli Żelaźni? Kto wie.
Kiedy została już przedstawiona przez Rufusa i podała kobiecie rękę, postanowiła przedstawić im gościa.
- Ja również znalazłam kogoś ciekawe - rzekła, po czym skinęła głową na podchodzącego już Żelaznego. - Oto Horrmund Harlow.

Cithiria została przedstawiona przez Rufusa swoim wojowniczym dorobkiem. Ruth uniosła lekko brew, kiedy usłyszała słowo "ser". Nigdy wcześniej nie spotkała kobiety-rycerza i zapewne nie będzie mieć drugiej szansy na to.
- Wciąż imponujące - rzekła z uśmiechem ściskanąc jej dłoń po tym, jak poprawiła słowa Rufusa.
Potem zaczęło się powitanie i przedstawianie się Horrmundowi. Za to wzrok Ruth powędrował na kufle. Bez zastanowienia się sięgnęła po jednego. Była również niezwykle zadowolona ze wszystkich zakąsek.
Usłyszała bardzo ważne zapytanie, dotyczące wojowniczej kobiety. Rufus zupełnie zapomniał powiedzieć, skąd pochodzi kobieta. Z uwagi na to, że Cithria sama również przemilczała ten fakt, można by podejrzewać, że to kryje za sobą całkiem ciekawą historię.
- Próba Siedmiu to pojedynek, lecz drużynowy. Każdy dobiera sobie dodatkowo sześciu towarzyszy, lub siedmiu, jeśli nie ma zamiaru brudzić sobie rąk. Kończy się, kiedy wszyscy z jednej drużyny zostaną pokonani. A jeśli chodzi o samą liczbę... Łatwo można się domyślić.
Jak już wytłumaczyła zasady, to wzięła duży łyk piwa. Zamierzała się dzisiaj trochę zabawić, więc folgowała sobie. Chwilę później znów zwróciła się do Cithrii.
- Więc jaka jest twoja historia? - spytała odważnie, przeczuwając ewentualny sprzeciw rozmówczyni.