Karczma "Czerwony Jesiotr"

Ruth chciała zakończyć te rycerskie bzdety szybkim tłumaczeniem, ale przy Rufusie niestety się nie dało. Na wspomnienie o bogach przewróciła tylko oczami. Dziewczyna była typem człowieka, który nie potrzebował gwarancji życia pośmiertnego. Spokojnie akceptowała fakt zjednoczenia się z ziemią i zastania karmą dla robaków.
Za to na część o przypadkowym skróceniu o głowę, zachichotała.
Chwilę później rozpoczęła się opowieść Cithrii. Teraz już Wheeping Town, poprawiła kobietę w myślach, kiedy to wspomniała o swym pochodzeniu. Wnikliwe słuchanie w miarę z rozwojem historii stawało się coraz mniej... wnikliwe. Ruth podparła swą brodę na dłoniach i spoglądała na "rycerzycę", powoli odlatując w niebyt.
Wróciła do swoich towarzyszy, jak tylko Cytryna skończyła. Wzięła łyk piwa i pokiwała głową ze zrozumieniem na to, że rycerzyca tu jest.
Historia Horrmunda miała być krótsza, ale Ruth dałaby sobie rękę uciąć, że wypowiedział więcej słów niż jego poprzedniczka. Lorda słuchała już z większą uwagą, ponieważ miał dużo ciekawsze życie. Uciekł z domu, podróżował, cierpiał, zdobywał i na koniec zyskał pozycję. Co prawda, i tak był następcą, ale im wcześniej tym lepiej.
- Interesujące, doprawdy. Rozdajesz szczeniaczki, a innym razem wbijasz staruszkom w głowę topór.
Po chwili zrozumiała, że pomyliła kolejność. Zignorowała tę drobną pomyłkę. Liczyło się przesłanie o wielkim kontraście, jakim odznaczał się Horrmund.
- Co do kotwic. Podobno księżniczka Findis nie ma zbyt dużych piersi - przerwała nagle, mówiąc to, co właśnie przyszło jej na myśl.
Koniec końców przyszła kolej na nią. Ruth miała zamiar opowiedzieć to w jak największym skrócie.
- Pochodzę z Reach. Moi rodzice dawno gryzą ziemię. Byłam wtedy bardzo młoda i kradłam, aby przeżyć. Dopóki nie zlitował się nade mną medyk, który przyłapał mnie, kiedy próbowałam zwinąć mu chleb. I tak oto zostałam tym, kim jestem teraz. Nic ciekawego - odpowiedziała jak najzwięźlej mogła.
W tym momencie uświadomiła sobie, że Rufus nigdy nie pytał o jej zmyślone pochodzenie. Świadczyło to o wielkiej nierozwadze mężczyzny. Cóż, przynajmniej nie było miejsca na pomyłkę.
- Pogrywa ktoś z was w jakeś gry karciane? Już kończę swe ale, więc przy drugim przydałaby się jakaś rozrywka. A po rozgrzewce można by coś obstawić - uśmiechnęła się i dopiła ostatni łyk.

Nikt nie spodziewałby się, że Horrmund będzie drążyć sens dosyć spontanicznej metafory. Na pewno nie Ruth, która w tej chwili musiała zastanowić się, jak to wytłumaczyć.
- Obwisłe?- rzekła niepewnie, nie znając źródła, z którego wypłynęło to skojarzenie.
Chwilę później  dziewczyna miała przyjemność uważnie obserwować reakcje Rufusa na opowiadane przez ich towarzyszy historie. Nie raz uśmiechnęła się na widok niezrozumienia i zakłopotania mężczyzny, a także min, które robił. Człowiek był przezabawny! Kto by pomyślał, że ktoś kto zabija dla pieniędzy, będzie taką panienką. Wyjścia rycerza nie skomentowała, tylko machnęła na to ręką. Jej uwaga ponownie spoczęła na mniej delikatnych rozmówcach.
Uniosła lekko ze zdziwienia brwi, kiedy pytanie o samopoczucie Rufusa przypadło na Cithirię. Uraziło ją to w pewien sposób, ale puściła to mimo uszu, skupiając się na następnym temacie, który dotyczył bestii.
- Ale przecież jest to potwór jakowy! - rzekła, szukając swoich kart w torbie. - Rufus już przekonywał mnie do swej racji wiele razy, więc chyba nadszedł czas, by mu uwierzyć. W gruncie rzeczy jaki są dosyć spore i nie jeden rycerz poległby nadziany na rogi takowego zwierzęcia.
Wyciągnęła karty, usiadła wygodnie, krzyżując nogi na ławie i zaczęła tasować.
- Jesteś pewna, Cithrio, że nie chcesz spróbować? Możemy zagrać na coś innego, niż pieniądze - zarzuciła propozycją, uśmiechając się zawadiacko.
W zależności od odpowiedzi pani rycerz, Ruth zaczęła rozkładać karty na dwie lub trzy kupki. Kiedy już to uczyniła, zaczepiła krzątające się córki oberżysty i poprosiła o następne piwo dla każdego z towarzyszy, przy okazji pośpieszając ich wolniejsze picie.
- Właściwie jestem ciekawa, czy po odzyskaniu miecza Rufus będzie na tyle sprawny, by jeszcze próbować bić potwora...

Skoro wszyscy byli chętni, no to gra się rozpoczęła... Od samego początku niestety było widać, że panienka Ruth ma niejako przewagę w grach karcianych nad pozostałą dwójką. Nie dość, że była wyraźne bystra i sprytna, to jeszcze zdawała się rozumieć o wiele lepiej reguły gry, w jaką grali. Nic dziwnego, skoro ona to zaproponowała, a zarówno Cithria, jak i Horrmund wcześniej nie mieli za wiele wspólnego z tego rodzaju hazardem. Co prawda medyczka rozegrała już w swoim krótkim życiu dużo lepsze partie, ale w porównaniu do swoich oponentów wypadała nad wyraz świetnie. Karta może nie szła jej dzisiaj jakoś wybitnie i co tu dużo mówić... szczęścia do losu nie miała, ale dzięki zdolności swojego intelektu była w stanie ukręcić z tego łajna coś sensownego.
Jeżeli zaś szło o naszą pannę-rycerz... cóż, miała zdecydowanie najwięcej szczęścia w kartach, bo trafiały się jej najbardziej pożądane kombinacje, ale co z tego, skoro Cithria chyba pierwszy raz grała w tego typu grę. Nie za bardzo wiedziała, jak wykorzystać daną jej przez los przewagę i w końcu znalazła się w tak kłopotliwej sytuacji, że musiała ustąpić tajemniczej Ruth. Tylko w zasadzie to o co oni grali? Czy w grę aby na pewno wchodziły tylko pieniądze? Cóż, takie pytania właśnie mogła zadawać sobie pod koniec tej partii Cithria, kiedy przyglądała się swojej przeciwniczce.
Najgorzej natomiast szło panu Żelaznemu, który miał tego dnia naprawdę ogromnego pecha. W zasadzie dobrze, że tego dnia nie postanowił zabawić się w jakiś taniec palców czy co tam na Wyspach grają, bowiem niechybnie straciłby wtedy kolejne członki. Przy tak kiepskich kartach Horrmundowi nie pomogłyby nawet jakieś specjalne umiejętności, więc w sumie to nie robiło żadnej różnicy, że ich nie posiadał. No może taką, że teraz wychodził na najgorszego gracza, jakiego Ruth mogła kiedykolwiek oglądać. Czy miało mu być z tego powodu wstyd? To już zależało od niego... I tak oto pierwsza partia ich fascynującej gry dobiegła końca, pozostawiając jednego zwycięzcę. Teraz gracze musieli zdecydować: po pierwsze - co pozostała dwójka jest winna triumfującej Ruth, a po drugie - czy zechcą bawić się dalej w hazard?

Po obejrzeniu swoich kart, Ruth westchnęła. Nie mogła sobie przypomnieć, kiedy to przypadło jej równie kiepskie rozdanie. Na szczęście grała przeciwko samym żółtodziobom. Dobrze dla nich. Porażka miała zaboleć mniej.
Dziewczyna przygryzła wargę, rozważając w jaki sposób najlepiej rozegrać tę partię. Gra się rozpoczęła, a z każdym ruchem przeciwników, medyk był bliżej wygranej. Z zasady Ruth nigdy nie dawała nikomu forów. Swoje umiejętności ukrywała tylko przed prawdziwymi specjalistami. Takich trzeba na początek uspokoić i upewnić, że zwycięstwo jest pewne. W końcu to jedyny sposób, ale wygrać z kimś, kto jest zdecydowanie lepszy. Uśpić czujność, udawać ofiarę, a kiedy przyjdzie odpowiedni moment - zaatakować.
Ostatnia karta została położona na stół. I tak oto Ruth wygrała, niszcząc swych przeciwników z łatwością. Ukłoniła się, a chwilę później zaczęła się rozglądać po karczmie.
- A teraz kara... - rzekła niby to pod nosem, niepokojąc towarzyszy.
Po głowie dziewczyny przebiegała niezliczona ilość pomysłów - sprowokowanie wielkiego mężczyzny przy barze, pocałowanie w łysinkę śpiącego przy stole jegomościa, a także bardziej drastyczne rzeczy, które tak trzeźwi ludzie raczej nie mieliby odwagi zrobić.
- Do końca tego wieczora nie płacę za piwo - wymyśliła, uspokajając ich po tej jakże dramatycznej ciszy.
Był to dopiero początek zabawy, nie mogła liczyć na nic bardziej spektakularnego. I tak oto grupa tymczasowych towarzyszy popijała tego wieczora piwo i zdrowo rozmawiała na najróżniejsze tematy - od dziewek i plotek po grabieże i rycerskie zmagania.