Karczma na rozdrożach

Karczmarz był nikłej postury człowiekiem, nie był wysoki, ani nie wyglądał na siłacza, posiadał za to mocno siwą kozią bródkę i równie poczciwe wąsy. Gdy usłyszał, jak drzwi otwierają się do jego lokalu, odstawił kufel który czyścił i zaczekał aż nowy klient podejdzie. Słysząc pozdrowienia, uśmiechnął się grzecznie i zaczął przyjmować zamówienie.
- Joho, oczywiście panie, dostanie pan swoje wyrko i coś do zjedzenia. No niech pan zaczeka tylko z kwadrans, może dwa. - powiedział i schował się za wielką płachtą, która miała najwyraźniej robić za zasłonę do zaplecza. Wewnątrz było dość gwarno, nie był to jednak okres przed wielkimi targami, toteż dało się znaleźć wolne miejsca, a i sam element spod ciemnej gwiazdy nie był tym razem liczny.
Nie minął może kwadrans, a do karczmy wpadł pewien człowiek, jego wtargnięcie zwróciło na siebie uwagę wszystkich. Człowiek ten był podobnej postury co właściciel lokalu, posiadał nawet brodę o podobnej siwiźnie. - Dobre Bogi, pomóżcie! - krzyknął i wziął wielki wdech powietrza. - Zięcia mi zaciukali, a pasierbe wzieli na gwałty! Dobre ludzie pomóżci! - swoimi wrzaskami wywołał lekkie zamieszanie wśród mu podobnych, kilku najemników w ogóle nie zwróciło na niego uwagi, a dwóch z trójki rycerzy tam obecnych gotowi byli wstać i iść ratować niewiastę z opałów.
- Marysienke zabrali? A to chujpsy jedne! Chopy, nie damy im naszych dziołch chędożyć! - zakrzyknął jeden z przedstawicieli najniższego stanu i wstał z ławy, a wraz za nim wstało sześciu innych. - Takje, moją Marysienke, ale ich był z tuzin, wpadli do chałupy i od razu znikli, dobre najemniki, wspomóżcie nas. - zwrócił się do czwórki najbardziej podejrzająco wyglądających ludzi i nawet uklęknął przy nich na kolanie. - Srebro ma? To pomożem.
- Srebro? Panie, ja tego nigdy na oczy nie widział. - powiedział zrozpaczony, a najemnicy którzy przez chwile zainteresowali się tematem, nagle stracili bezpowrotnie jakikolwiek zapał i wrócili do wzajemnych śmiechów i plotek. Natomiast zrozpaczony chłop, rozejrzał się po swoich sąsiadach i dwóch rycerzach którzy byli obecni. - Oni nas pozabijajo, mi pasierbe wezmą gwałtem, ludzie miejcie że troche serca.

Wieśniakowi aż źrenice rozszerzyły się ze szczęścia, gdy tylko zobaczył że jeden z porządniej wyglądających najemników zdecydował się pomóc, nadal uważał że jest to o wielu ludzi za mało, w końcu napastników było o wielu więcej, a główną siłę ekipy ratunkowej tworzyli wieśniacy.
- Mości Atlovarcie, niech Puń buczek, jeden z drugim, Ci w dzieciątkach wynagrodzą. - powiedział niemal radośnie, po czym sam wyszedł z knajpy i wskazał palcem. - Tam nasze chałupy stojo, ale zbójcy uciekli nad rzekę, bo tam chyba gdzie żyjo. - powiedział i zaczął biec w tamtą stronę, a jeśli gdzie dobry wojownik zdecydował się go podwieźć był wręcz wniebowzięty.
Po około kwadransie cała zgraja znalazła się w odległości pięćdziesięciu metrów od miejsca, z którego dochodziły krzyki dziewczyny. - Marysienke mi chędożo, rycerze, atakujcie, zróbcie cosik! - krzyknął, a jeden z rycerzy go od razu uciszył. - Cicho siedź usłyszą nas i nici z łatwego odbicia. Powiedziałeś że jest ich tuzin, myślę że moglibyśmy zastosować dywersję.
Wy - chłopi wyskoczycie z zagajnika i całą uwagę skierujecie na siebie, a my wtedy z .. Sir? Atlovartem,
zaatakujemy od tyłu. Co wy na to? - zapytał bardziej drugiego rycerza i Atlovarta.

Gdy Atlovart się odezwał, wszystkie dziewięć par oczu się na niego spojrzało i zaczęły rosnąć im oczy z przerażenia, z jakiego typem człowieka mieli właśnie do czynienia, może tak naprawdę to należało by się go obawiać, a nie kilku chłopków z zardzewiałymi mieczami. Pierwszy odezwał się poszkodowany chłop, który nie był wściekły, ale mimo to powiedział jak najbardziej surowym tonem. - Przecie Marysienka jełopie zginie, jej się krzywda zadziać nie może. To młoda kobitka, nawet tym dymem się udusi, ale jeśli uważasz że zadziała, a i mojej pasierbie nic się nie stanie, to dobrze. Zgadzam się. - oznajmił i spojrzał na innych, trzeba było podejmować trudne decyzje, a ta najwyraźniej należała do najtrudniejszych w życiu chłopa.

Chłopi podeszli do chatki nad rzeką całkowicie niepostrzeżenie, wszystko dzięki temu że krzyki dziewczyny wszystko zagłuszały, a dodatkowo napastnicy mieli się na czym skupić. W jednej chwili drzwi zatrzasnęły się z hukiem, a zbóje skoczyli do drzwi próbując je wyważyć, nieszczęśliwie nie udało im się to, a w powietrzu dało się już wyczuć swąd spalenizny. Szarpania i groźby nic nie dawały, chcąc się czym prędzej wydostać i załatwić problem chłopów, jeden z rozważniejszych bandytów podniósł z ziemi swój toporek i zaczął rozbijać drzwi, nie chcąc czekać na spalenie się lub zaczadzenie.
Gdy drzwi zostały rozbite, z wewnątrz wybiegło jedynie czterech uzbrojonych grasantów, co oznaczało tylko że w okolicy może ich się kręcić więcej, a jeśli ogień się rozszaleje to może to ich zaalarmować.
Początek niewielkiej potyczki był dość zaskakujący, prości chłopi, uzbrojeni w sierpy i pałki nabijane gwoździami, walczyli na równi z banitami, którzy byli niewiele lepsi. Niestety, gdy zginął tylko ojczym porwanej dziewczyny, morale pozostałej dwójki całkowicie opadło co oznaczało jednostronną rzeź. Widząc to druga trójka chłopów, mających odbić pasierbicę wieśniaka, postanowiła wziąć nogi za pas, co spowodowało pościg za nimi. Jednakże w pewnym momencie zza kępy krzaków, wyskoczyło dwóch rycerzy, jeden na karym drugi na brązowym koniu, machali oni swoimi mieczami, posyłając w objęcia Nieznajomego, jednego przeciwnika.
W tym samym czasie, Atlovart wyskoczył na kolejnego przeciwnika, wyraźnie pokazując mu kto jest górą w tym pojedynku - i to nie z faktu siedzenia na koniu - już pierwszym zamachnięciem swoim mieczem, najemnik trafił w tors banity, sprawiając że wyraźnie poprawił się i chciał kontratakować, co prawie mu się udało, jednak zwinność wojownika udaremniła jego plan, dzięki czemu Atlovart miał okazję trafić wroga w ramię i zrzucić go na kolana, prosząc o łaskę.
Obok tej sceny, dogorywała walka dwóch rycerzy z ostatnimi banitami, którzy nie radzili sobie najlepiej i szybko zginęli.
Po całej tej kurzawie i ferworze walki, do sojuszników, powrócili przestraszeni chłopi, którzy od razu po przekonaniu się że zbójcy nie żyją, pobiegli do chatki, sprawdzić co z Marysienką. Po krótkiej chwili wyprowadzili ją z osmolonej chatki, na w półżywą. Na całym ciele miała siniaki i zakrzepłą krew, komponowało się to ze śladami obdarć spowodowanych przez paznokcie gwałcicieli, a jej stan zwieńczyło lekkie zaczadzenie.
- Bidna dziewucha, łojciec umarł, mąż też. Co ona sama pocznie z dziatkami? - zapytał się jeden z chłopów.

Rycerze zsiedli ze swoich rumaków i spojrzeli na przestępce, potem wzrok przenieśli na ranną dziewczynę i ostatecznie na Atlovarta.
- Gnić winni w ciemnicy, a potem głowy utracić lub na Mur się wybrać. - rzekł jeden z nich, a drugi mu zawtórował. Gdy chłopi zostali wyciagnięci do odpowiedzialności za dziewuchę, niechętnie się temu przychylali, jednak będąc zmuszonym przez wielkiego wojownika, od razu zyskali zapał do pomocy.
Tym czasem, w zagajniku nieopodal pojawiło się dwóch pobratymców, pokonanych bandytów, którzy od razu po ujrzeniu nieznajomych ukryli się w krzakach, widząc jednak przeważające siły i pokonanych przyjaciół, zaniechali jakiegokolwiek działania. Siedzieli w chaszczach, nasłuchując wszystkiego i wymyślając już zemstę, kto wie, może puszczając całą wieś z dymem. Uciekli dopiero wtedy, gdy w zasięgu ich słuchu, nie dane im już było nic usłyszeć.

Gdy trzej panowie rozmawiali sobie w najlepsze do ich stolika zbliżył się średniego wzrostu - ale w barach szeroki niby drzewo - wąsaty mężczyzna w zadbanym, acz noszącym znaki użytkowania pancerzu, który zdawał się być zbieraniną elementów z ciężkich i odrobinę lżejszych zbroi. Na twarzy jegomościa widać było długą bliznę przechodzącą przez oko po prawej stronie i brak mu było kawałka prawego ucha, twarz za to miała wyraz paskudnego grymasu. Już na pierwszy rzut oka widać było, że napatoczył się straszny skurwiel. Uzbrojony też był, u pasa widać było miecz oraz sztylet.
- Ty tam - zwrócił się do Atlovarta. - To ty jesteś tym, który brał udział w tym całym burdelu z bandytami, który się tu dzisiaj odbywał? - zapytał i wypluł jakąś żutą do tej pory substancję na ziemię. - Miałbym robotę dla kogoś takiego jak ty, a widzę, że masz ze sobą znajomych, więc jeszcze, kurwa, lepiej.
Wąsacz skrzyżował ręce na piersi.
- Zadanie w chuj łatwe i dobrze płatne, zainteresowani?
Najwyraźniej żeby poznać szczegóły zlecenia należało wyrazić już wstępnie zgodę.

Grymas na twarzy wąsacza zmienił się w równie paskudny uśmiech, gdy Atlovart potwierdził swoją tożsamość, a kompania zaprosiła go do stołu i postawiła mu piwo. Tak mogli rozmawiać, jak na pierwszy rzut oka trójka najmitów przypadła mu do gustu.
- Szukam ludzi do roboty dla pewnego kupca - oznajmił, pociągając łyk ale. - Podróżował ostatnio przez Północny Trident zmierzając z towarami do Miasteczka Lorda Harrowaya, gdy banda rozbójników napadła jego transport. Zabili pracowników, złupili dwa wozy, sam ledwo uszedł z życiem. Chciałby się, krótko mówiąc, na skurwysynach odegrać.
Mężczyzna uniósł kufel po raz kolejny i opróżnił go prawie w całości, po czym beknął i przetarł usta i mokre wąsiska dłonią.
Robota w chuj łatwa, bo i banici durne pały. Żadne uzbrojone skurwysyny kryjące się po lesie, a pospólstwo z jednej wsi, które dorabia sobie na boku. Wystarczy podjechać, rzucić kilka pochodni na strzechy, przeciągnąć paru po ziemi i gotowe, a zapłata w złotych smokach leci. Pięć złotych smoków na głowę.

Gdy Rosh przemówił, mężczyzna wyszczerzył zżółkłe zęby w wyrazie zadowolenia, chociaż nawet z uśmiechem na twarzy nie wyglądał miło czy zachęcająco. Najwyraźniej spodobało mu się podejście najemnika z Gulltown. Atlovart za to trochę dużo mówił, co nie było już takim plusem jak rzeczowe i oszczędne podejście Rosha.
- Może być i jutro, wieś nie kurwa i z mieszkiem ci nie spierdoli - stwierdził wąsacz. - Ano wiemy, która to wieś - potwierdził. - Jeżeli chcecie możecie najpierw przeszukać chałupy, ale będziemy tylko my, więc stracić możemy element zaskoczenia i motłoch się skrzyknie. A i nie wiadomo czy chamy mają towar w wiosce lub czy w ogóle wciąż go mają.
Najemnik zawołał po jeszcze jedno ale, a gdy je otrzymał pociągnął potężnego łyka z kufla. Najwyraźniej on również był spragniony po niedawnej podróży.
- Kupczyna ma interesy do doglądania, jego pracownik będzie czekał w starym młynie niedaleko wsi z nagrodą - odpowiedział. - Ruiny w sumie, w czasie wojny spalili go ludzie Blackwooda. Jeżeli kutasa z pieniędzmi nie będzie zaś... To wiem gdzie pan kupczyna bytuje i będziemy mogli złożyć mu wizytę po pieniądze i te... Premie za, jak je tam... Straty, kurwa, moralne. Wszystko dogadane?