Retrospekcja - Dziecko Niespodzianka

Słońce znowu wzeszło, a ptaki znowu świergotały. Wszystko pachniało rosą, trawą, życiem. Dosyć ironiczne. Celia wcale nie pachniała życiem, trawą czy też rosą. Czuć od niej było pot, łzy i strach. Nie wiedziała, który już to dzień, odkąd straciła matkę z oczu. Nie pamiętała, kiedy ostatnio miała coś ciepłego w ustach. Tylko ciągle te jagody i jagody... Można było oszaleć.
Dziewczynka zaszyła się w przytulnym zagajniku. Była niewyspana i wycieńczona. Cudem udało jej się unikać dzikiej zwierzyny. Z drugiej strony jakoś udawało jej się też unikać ludzi, więc nie cieszyła się w pełni. Przez chwilę zastanawiała się, gdzie jest i czy nikt w okolicy nie mieszka. I jak daleko jest Riverrun? Albo Stare Miasto? Czy mama płacze? I czy pan ojciec się martwi? Miała wtedy tyle pytań, ale na żadne z nich nie znała odpowiedzi.
Z zamyślenia wyrwał ją nagły szelest gdzieś w oddali. Panienka Tully skryła się głębiej, nasłuchując i obserwując. Nie widziała żywej duszy. Pech chciał, że cofając się, nastąpiła na jakąś gałązkę, która wydała z siebie głośny odgłos łamania.

Gorm nie spodziewał się, że potrwa to aż tak długo, ale podążali śladami bandytów już dobre kilkanaście dni. Minęło z pół roku, odkąd niewielka banda po raz pierwszy zapuściła się w okolice wioski Kowale, żądając danin w dobrach i monecie. Starszy wioski, stary Cradley, giął się przed nimi w ukłonach, starając się służalczością i spełnianiem ich żądań uchronić swe życie. Po ich wyjeździe udał się do lorda, trzymającego okolicę we władaniu, aby domagać się sprawiedliwości i ochrony. Niestety stary warchoł i moczymorda wyśmiał poddanych, gdyż nie interesowało go nic poza koniuszkiem własnego nosa. Co gorsza, petycja chłopów nie pozostała niezauważona, a wieść o niej w jakiś sposób dotarła do uszu herszta bandytów. Gdy następnym razem "odwiedzili" Kowale, w głos wyśmiali Cradleya, a potem publicznie wychłostali go na śmierć. Po nim starszym wioski został Gorm, który od początku zapowiedział, że policzą się z bandytami, skoro są zmuszeni wziąć sprawy w swoje ręce. W ciągu następnych tygodni zorganizował coś na kształt wiejskiej milicji, samemu dobierając jej członków z najlepszych myśliwych i najbardziej krzepkich chłopów w osadzie. Opisał im swój plan, aby ruszyć śladem złoczyńców, odkryć ich kryjówkę, zorganizować zasadzkę, a potem wybić psubratów z zaskoczenia, a później upewnił się, że wszyscy członkowie jego oddziału są podobnie zdeterminowani. Gdy natknęli się więc na miejsce starcia, w którym banda została zmieciona z powierzchni ziemi, z jednej strony byli radośni z powodu ich marnego końca, z drugiej jednak wkradło się pewne rozczarowanie faktem, iż to nie oni sami dorwali swych gnębicieli. Gorm rozpuścił w okolicy zwiadowców, którzy mieli odkryć, czy któryś ze zbirów uchował życie i rzeczywiście, jednemu z nich udało się cudem trafić na ledwie widoczny trop. Ślady były dość dziwne, niewielkie i lekko odciśnięte, więc mężczyźni wkrótce zaczęli żartować, że zostawiło je dziecko lasu. Humorem maskowali pewien niepokój, gdyż raczej spodziewali się obutych buciorów bandyty niż dziwnego, kluczącego tropu. Gdy odciski stóp stały się bardzo wyraźne, Gorm nakazał swoim ludziom wyjąć łuki, aby być przygotowanym na wszystko. Po chwili usłyszeli zdradliwe trzaśnięcie gałązki i w tym samym momencie na cięciwach pojawiły się strzały. Gorm szedł pierwszy i to on najpierw zobaczył z kim mają do czynienia. Dziecko tutaj? Samo pośród głuszy? Powstrzymał gestem swoich ludzi i rzucił do nich - Chować broń, macie swoje dziecko lasu - po czym kucnął przed umorusaną dziewczynką - Hej, nie bój się nas, nie zrobimy ci krzywdy. Co tu robisz, mała? - rzekł uspokajającym i przyjaznym tonem.

Gałązki były zdradliwe. Las był zdradliwy. Dla Celii wszystko w przeciągu kilku ostatnich dni okazywało się zdradliwe. Przerażona dziewczynka nie wiedziała, co ma teraz czynić. W niedalekiej odległości usłyszała odgłosy ludzi, pewnikiem tych bandytów, którzy w końcu wpadli na jej trop. Panienka Tully w pośpiechu postanowiła uciec, ale ze względu na wymęczenie i ogólne osłabienie organizmu nie wyszło jej to tak do końca, jakby wstała. Wstając i próbując się cofnąć, zahaczyła nóżką o wystający korzeń. Upadła pupą na miękki mech. Przez chwilę obserwowała wszystko w przerażeniu, nie mogąc wykonać choćby najmniejszego ruchu. W milczeniu obserwowała zbliżających się nieznajomych i jednego mężczyznę, który wysunął się na przód. Widziała podniesione łuki, naprężone cięciwy i strzały gotowe do użycia. A więc to tak miała skończyć. Bała się. Tak najzwyczajniej w świecie, nie rozumiejąc dokładnie wszystkiego ze względu na swój wciąż dziecięcy wiek.
Nagle człowiek, który szedł jako pierwszy, wykonał jakiś znak, który jego ludzie odczytali najwyraźniej jako nakaz schowania broni. Celia przyglądała się teraz temu już nie z przerażeniem, a z ciekawością, choć nadal była niepewna swego losu. Wreszcie dziwny obcy pochylił się nad nią i przemówił. Nie brzmiał złowrogo, ale zmęczony umysł dziewczynki i tak mu nie ufał.
-Nie jesteście tymi okropnymi bandytami? - zapytała niewinnym głosikiem. Po usłyszeniu odpowiedzi, chwilę się zastanowiła. -Napadli mnie i moją mamę, i nawet naszych rycerzy! - wypaliła nagle. Wyglądała naprawdę jak siedem nieszczęść. Kasztanowate włosy opadały jej luźnymi strąkami na twarz, która chyba też dawno nie była czyszczona. Nie mówiąc już o ubraniu, chociaż pomimo jego niezbyt dobrego stanu nadal można było rozpoznać, że dziewczynka nie nosi zwyczajnych łachmanów. No chyba że łachmany to jej styl. Ale jeśli tak nie było, to można było w niej dojrzeć córkę kogoś bogatszego.
-Ja uciekłam, ale nie wiem, jak moja mama... Widziałeś ją może, ser? Jestem tu już bardzo długo i jeszcze nikt po mnie nie przyszedł... Daleko stąd do Starego Miasta? - widząc, iż mężczyzna raczej nie należy do zbrodniczej szajki, poczęła zalewać go falą pytań. Nie wiedząc, jak ma się właściwie do niego zwracać, postanowiła zastosować bezpieczny zwrot "ser". W końcu miał swoich ludzi i broń! Kimże innym mógłby być, jeśli nie cnym rycerzem?

Na brudnej buzi dziewczynki pojawił się lekko promienny uśmiech, kiedy nieznajomy oświadczył, iż nie on i jego ludzie nie byli tymi paskudnymi bandziorami. Co więcej, oni ich ścigali, byli zatem bohaterami! Trochę też brudnymi i cuchnącymi, ale mała Celia już kiedyś podejrzewała, że niańka ją okłamywała, kiedy opowiadała o czynach blondwłosych rycerzy w lśniących zbrojach i na białych rumakach.
Niby nie widział jej mamy, ale skoro rycerzom jej rodziny udało się pokonać tych opryszków, to z pewnością było tak, jak Gorm mówił. Musiała być bezpieczna i jej szukać. Tak, z pewnością tak było. Mała Celia przetarła rączką napływającą do oka łzę, rozmazując jeszcze bardziej brud na umorusanej twarzy.
-Nie jestem wiewióreczką! Jestem śledziem! To znaczy... pstrągiem! - oburzyła się nagle dziewczynka. Gdyby miała teraz na to siłę, z pewnością tupnęłaby nóżką. Tak to pozostawało jej tylko zrobić zaciętą minę.
-Ano, mama pochodzi z rodu Hightowerów ze Starego Miasta. Jechałyśmy w odwiedziny do jej rodziny, do pana dziadka i wujów, i moich kuzynów, kiedy to napadli nas bandyci - wyjaśniła, bardzo szybko wyrzucając z siebie kolejne słowa. Następnie mężczyzna podał jej dłoń. Celia przyjrzała mu się ostrożnie, lustrując jego twarz i oczy. Czy mógł kłamać? Może chciał jej pomóc? Ostatecznie mimo wielu wątpliwości zdecydowała się podać mu drobną rączkę.
-Cześć, Gorm. Ja jestem Celia, Celia Tully. A gdzie leżą te Kowale? I co to starszy wioski? - zalała go nagle typowo dziecięcymi pytaniami. Niestety pech chciał, że wstając, zahaczyła nóżką o jakiś konar i źle stanęła prawą stopą. Rozległ się trzask, ale tym razem to nie były gałązki.
-Ała, ała! Moja noga! - zakrzyknęła nagle z bólu. -Ała, ała! Ja nie chcę do kostnicy! - zaniosła się płaczem,płosząc tym samym okoliczne ptaki.

Na szczęście po minie dziewczynki widać było, że zaufała jego słowom i nie bała się już tak jak z początku. Spora była to ulga, bo nie wyglądali najbardziej reprezentacyjnie, a nie chciał niepotrzebnie straszyć małej. Zobaczył łzę kręcącą się w jej oczku i zaraz zrobiło mu się przykro, gdyż natychmiast pomyślał o swoich córeczkach. -Hej, nie płacz... wszystko będzie dobrze - spróbował dość nieporadnie ją pocieszyć. Następne jej słowa trochę go zaskoczyły, w końcu wiewióreczka nawiązywała choćby do jej włosów, ale śledź? Pstrąg? To były wodne zwierzęta i nie miał pojęcia czemu mogłaby o nich teraz wspomnieć. Miał nadzieję, że mała nie dostała halucynacji z głodu lub ze zjedzenia czegoś trującego. Odrobina pecha i nie mogliby jej pomóc w żaden sposób. Z drugiej strony mówiła na tyle składnie, że nie brzmiała mu jakby coś było z nią nie tak, więc może to po prostu taka dziecięca zabawa. Przytaknął więc głową poważnie -No dobrze, pomyliłem się. Rzeczywiście, jesteś pstrągiem i to takim, jakiego ten las jeszcze nie widział -  Słuchał z uwagą jej dalszych słów, aby dowiedzieć się, dokąd mógłby odstawić tak niespodziewanie spotkaną nową znajomą. Szczerze mówiąc, powiedziała wiele, ale jemu kompletnie nic to nie dało. No, niby dowiedział się, że w Starym Mieście poza Wielkim Septonem mieszkają też jakieś Hajdawery, no ale skoro to stare miasto, więc pewnie i duże i jakoś się razem mieszczą. Dalej więc nic sensownego nie wymyślił, ale pozwolił się małej zagadywać i odkrywał, że nawet  sprawia mu to przyjemność. W końcu się przedstawiła i nawet jakby słyszał kiedyś takie nazwisko. To chyba mógł być jeden z lokalnych, wysoko urodzonych rodów, z drugiej strony zaś... znała to całe Stare Miasto, ale nie wiedziała gdzie są Kowale! Przecież to podstawa! No ale dobra, niby mała jeszcze była, pewno mogła nie wiedzieć. Zastanowił się chwilkę, zanim udzielił jej odpowiedzi, w końcu kawałek się za bandytami zapędzili -Kilka dni drogi stąd, w kierunku wschodzącego słoneczka. Niedaleko leży Oko Boga. Słyszałaś o nim? - Zapytał o nie, bo zawsze robiło na nim olbrzymie wrażenie, przez swój ogrom przypominając mu morze. A przynajmniej to, jak sobie je wyobrażał, bo akurat tego ostatniego to nigdy nie widział. -Przewodzę mieszkańcom mojej wioski i staram się rozwiązywać problemy, które pojawią się między nimi. Hej, twój ojciec pewnie też czasem to robi, prawda? - zagadywał do małej. I tak sobie rozmawiali, gdy nagle usłyszał trach. Ale to nie było takie zwykłe trach, jak wtedy, gdy nadepnie się na gałązkę. Było to bardzo nieprzyjemne trach pękającej kości, któremu dodatkowo towarzyszył przeraźliwy krzyk dziewczynki. Zmełł przekleństwo w ustach i podtrzymał małą, by nie upadła, po czym delikatnie posadził ją na powrót na ziemi. -Cholera, złamana - przemknęło mu przez myśl, gdy tylko zobaczył jak wyglądała jej kostka. -Zaraz ci pomogę, nie pójdziesz do żadnej kostnicy - starał się ją uspokoić, choć podejrzewał, że na razie nie ma szans, by odniosło to skutek. Zamiast tego zachował zimną krew i  wydał szybkie rozkazy swoim ludziom -Wy dwaj, zróbcie mi tu łubki. Reszta - znajdźcie pomornik. Widzieliśmy po drodze, narwijcie tego trochę - zamierzał przede wszystkim usztywnić kończynę i założyć na nadwerężone miejsce łagodzący ziołowy okład.

Ten dziwny pan obcy, choć nie pachniał może i nie wyglądał najlepiej, był całkiem miły. No i sama Celia też nie wyglądała teraz jak mała dama, a raczej jak dziecko pary żebraków, więc nie miała prawa nikogo osądzać. W dodatku Gorm próbował ją jakoś pocieszyć, choć to akurat chyba średnio mu wychodziło, co można było poznać po powoli lecących łezkach po bladych policzkach dziewczynki. Tak jakoś było jej smutno i nie wiedzieć czemu nadal się bała. Może dlatego iż nadal nie wiedziała, gdzie jest jej mama, kto wie? Dziecko w tym wieku jeszcze nie do końca potrafi pojąć swych własnych odruchów i uczuć, toteż nie należało się tutaj niczemu dziwić.
Mimo wszystko teraz miało być już chyba lepiej. Ostatecznie wreszcie natrafiła na kogoś dorosłego, a ci przebrzydli bandyci zostali już pokonani, zatem jej mamie nic nie groziło i zapewne już jej szukali. Tak, tak należało teraz myśleć. Celia przetarła brudnym rękawem sukienki i tak umorusaną już twarzyczkę. Łzy na razie przestały lecieć. Gorm chyba zauważył też swój błąd i próbował go też naprawić, co bardzo spodobało się małej. Uśmiechnęła się ona szeroko od ucha do ucha i dumnie uniosła główkę. Z pewnością była teraz najdumniejszym pstrągiem w tym lesie.
-No! Od razu lepiej - odparła wyraźnie zadowolona. -A ty jakim zwierzęciem jesteś, Gorm? A może nie zwierzęciem? Jaki jest twój herb? I zawołanie? Nasze brzmi: "Rodzina. Obowiązek. Honor" - zaczęła dopytywać się pewnie nieco zagubionego w tym wszystkim człowieka. Celia była jeszcze dzieckiem, które nie zdawało sobie do końca sprawy z tego, iż nie wszyscy ludzie na świecie należą do szlachetnych rodów, a co za tym idzie - nie wszyscy posiadają też herby, zawołania i siedziby.
-Oko Boga? Oczywiście że tak! - ożywiła się nagle. -Papa mnie tam kiedyś zabrał, ale mało co pamiętam. Było sporo wody, ale przy Riverrun też jest duuużo wody - pospieszyła z wyjaśnieniami. Ciekawa była też, czy Gorm widział kiedyś Riverrun albo Trident. No ale z drugiej strony tak mieszkać w Dorzeczu i nie widzieć takich rzeczy? Nie wyobrażała sobie tego, toteż wzięła to za pewnik i postanowiła nie zadawać takich głupich pytań.
-Aaaaa, uuuuu - zareagowała, kiedy dowiedziała się, kim tak właściwie jest starszy wioski. -Mój ojciec, to znaczy papa jest rycerzem! I głównie to jeździ na koniu i walczy, ale... stryjek i kuzyn Axel zajmują się podobnymi rzeczami - przyznała po krótkim namyśleniu się. I wtedy, albo w sumie krótką chwilę po tej rozmowie, nastąpiło nieszczęście...
Oczywiście dziecko w wieku Celii jakoś tam umiało poradzić sobie z otarciami i małymi ranami, ale złamanej nogi jeszcze nigdy nie miała, toteż nie odczuwała jeszcze nigdy takiego bólu. Zanosząc się płaczem, przestraszyła chyba większość ptaków znajdujących się w okolicy. Gorm coś tam do niej mówił, ale ona go kompletnie nie słuchała. Kiedy natomiast próbował jej jakoś pomóc i zająć się złamaną kończyną, to dziewczynka wymachiwała swymi drobnymi rączkami, odpędzając mężczyznę.
-Jaki pomornik, ała, ała - wyła. -Miałeś nie zabierać mnie do kostnicy, a gadasz o jakimś pomorze, ała - jęczała, dalej nie pozwalając się dotknąć.

Lelek? A co to był ten lelek? Celia słyszała już o wielu zwierzątkach. Na przykład o swoim pstrągu, to znaczy pstrągu Tullych, łososiu Mootonów czy też nawet dorszu jakichś tam Coddów z Wysp. Ogólnie to bardzo lubiła rybie herby i miała szczerą nadzieję, iż ten cały lelek również był jakimś rodzajem morskiego stwora.
-Ale co to jest lelek? Mam nadzieję, że nie zmyśliłeś go, Gorm. Jestem już za duża na bajkowe stwory - powiedziała, próbując zrobić dumną i poważną minę. Potem jednak mężczyzna wyjawił jej nawet zawołanie jego rodu, co wskazywało na to, że raczej nie mógł tego tak szybko wymyślić. W dodatku opisał też całkiem dokładnie swój herb. -O, dziękuję. Wasze zawołanie także jest bardzo piękne. A jak się wasz ród zowie, Gorm? Wybacz, ale ja znam głównie Tullych, Blackwoodów, Brackenów, Frey'ów, Mootonów, Darrych, Vance'ów... - i jęła tak wymieniać wszystkie rody znane jej z Dorzecza i okolic, póki nie skończyły jej się pomysły. Większość z tych rodów to były bardzo stare i powszechnie poważane rodzinne klany, parę razy jedynie wspomniała o tych mniejszych. Chłopu takiemu jak Gorm jednak część z nich mogła za wiele nie mówić, ale Celia nawet nie spodziewała się, że ktoś może nie znać takiego Frey'a czy innego Brackena.
Nowo poznany znajomy dziewczynki na szczęście nie musiał się martwić już tym, czy mała odkryje jego drobne kłamstewka, bowiem ból przeszywający złamaną (chyba) nogę kazał jej całkowicie zapomnieć o wcześniejszej rozmowie. Gorm co prawda próbował ją uspokoić, ale Celia jeszcze chwilę wierzgała się i zanosiła płaczem. Dopiero po chwili zauważyła, iż nadmierny ruch przydaje jej tylko bólu, więc postanowiła się opanować.
-Dobrze, już dobrze, ale żeby ten pochmurnik tylko nie piekł - załkała. Otarła małą rączką umorusane policzki i przygryzła wargę. Złapała się też zaraz mchu rosnącego pod nią i kiwnięciem głowy dała znać Gormowi, iż jest gotowa. Kiedy ten już dobrał się do jej nogi, odruchowo zamknęła oczy i czekała na to, co ma zaraz nastąpić. Próbowała sobie wyobrazić, iż nie jest właśnie w lesie, tylko w komnacie maestera w Riverrun, a jej noga wcale nie jest złamana, tylko znowu boli ją brzuszek.

Gorm nie mógł się nadziwić dziewczynce. Z jednej strony znała dziwne, odległe miejsca, o których nigdy nie słyszał, lordowskie rody, herby czy insze zawołania, a z drugiej nie wiedziała co to lelek. No jak to? To szlachetnie urodzone dzieciów w pole nie wypuszczają, tylko w komorze trzymają pochowane? Toż to jakby nie wiedzieć, że krowa muczy i mleko daje. No ale niby ta pstrągowa dziewczynka była jeszcze mała i niektóre rzeczy mogły być jej nieznane. No, to każda chwila jest dobra na naukę! Wyciągnął przed siebie rękę i wskazał na gałąź, na którą w międzyczasie przeskoczył ptaszek. -Spójrz, to jest właśnie lelek, o tam. Nie znam się na baśniowych stworach, żeby tak szybko jakiego wymyślić! - udał lekkie oburzenie. Odetchnął w duchu, słysząc, że uwierzyła w jego wymyślone na szybko zawołanie. Heh, coraz lepiej mu szło to kombinowanie. No, przynajmniej na tyle, by wkręcić małą dziewczynkę. Ale pewnie nie na tyle, by uniknąć pętli, gdyby przyłapał go na tym ktoś znaczny. Nagle jednak zapytała go o nazwę rodu i tu już nie miał kompletnie pomysłu. Na dodatek Celia zaczęła zasypywać go kolejnymi, nic mu niemówiącymi rodami. Jakieś Barakudy, Krakeny, Mutony i inne Fleje zaczęły mieszać mu w głowie, tak, że zaczęła prawie go boleć. Uch, te szlachetne ludzie, nie znają zwierząt, a takie głupoty pamiętają...

Co prawda Gorm nie musiał ostatecznie wymyślać nazwy swojego nieistniejącego rodu, ale nie było się z czego cieszyć. Zdecydowanie wolałby dalej pleść jakieś bzdury niż to co się rzeczywiście wydarzyło. Na całe szczęście, po początkowym chaosie dziewczynka dała się trochę uspokoić, przez co mógł coś zdziałać z obrażeniami. Pomornik wkrótce się znalazł, a Gorm pamiętał słowa matki o jego leczniczych właściwościach. Na początek jednak należało ranę delikatnie obmyć, aby się nie zapaskudziła. Do tego celu użył wody z bukłaka, po czym zajął się przyniesionym zielskiem. Zgniótł w dłoniach kwiaty w coś przypominającego papkę i nałożył ją ostrożnie na zranione miejsce. Następnie oderwał rękaw swojej koszuli i dzięki temu stworzył prowizoryczny opatrunek, który jednocześnie miał zachować leczniczy środek na miejscu. W dalszej kolejności osadził nogę w łubkach, aby usztywnić ją i nie dopuścić do dalszego pogorszenia się stanu dziewczynki. Jednocześnie dalej kontynuował łagodne przemawianie do niej i zapewnianie jej, że wszystko będzie dobrze. Pozostawało pytanie o to, co tu teraz zrobić. Do Kowali było daleko, a niczego w okolicy nie kojarzył. Chociaż po namyśle... ponoć pod wzgórzem, na Wysokim Sercu, żyła wiedząca babka, której sława sięgała na tyle daleko, by usłyszeli o niej nawet krajanie Gorma. Pono chorym pomagała, a i nie zdzierała za bardzo. Mężczyzna wiedział ile potrafi taka ludowa medycyna, natomiast ani nie znał się na leczeniu maesterów ani nie wiedziałby gdzie takiego znaleźć. No a dziewczynki o drogę nie zapyta, bo gdyby ją znała, to by się nie zgubiła. Do wzgórza był kawałek, jakieś z pół dnia drogi, więc pozwolił chłopakom wracać do Kowali, gdyż nie było sensu leźć tam całą grupą. -Zabiorę cię do kogoś, kto ci pomoże jeszcze bardziej. Nie bój się, to mądra starsza pani. I poniosę cię, żeby nie bolało bardziej. - rzekł do dziewczynki. Jeśli nie protestowała, to zabrał ją na ręce i ruszyli w drogę.

Dziewczynka od razu podążyła wzrokiem za Gormową ręką, którą chłop wskazywał jakiegoś ptaszka. No niby taki zwyczajny, ale całkiem ładny. Może nawet Celia już go kiedyś widziała, tylko nie zdawała sobie sprawy, że to jest jakiś gatunek, którego nazwy nie zna? Pomylić go bowiem można było prawie ze wszystkim, a dziewczynka nie była przecież ekspertem w ornitologii. Cóż, najwyraźniej Gorm był.
-Widzę, że lubisz ptaki, Gorm. Jakby to powiedział maester Riverrun... - zrobiła krótką pauzę, by przypomnieć sobie to, co staruszek mógłby rzeczywiście w takiej sytuacji rzec. -... twa wiedza jest niczym wartki strumień. Szybka, sprawna i bardzo świeża - oświadczyła nagle z dumą. No, mniej więcej tak by to brzmiało. A przynajmniej tak to sobie wyobraziła mała Celia, która właśnie była na tym śmiesznym etapie dziecięctwa, kiedy to próbuje się dorównać sposobem bycia i mówienia dorosłym. A skoro Gorm okazał się być taki mądry, to ona za wszelką cenę pragnęła mu ową mądrością przynajmniej dorównać, o ile go kiedyś w przyszłości nie przerosnąć.

Niestety ku wielkiemu smutkowi małej nie mogli dalej kontynuować tej jakże arcyciekawej rozmowy o rodach mniejszych i większych Dorzecza. Noga Cili uparcie nie przestawała boleć, a Gorm, równie uparcie, próbował coś na to zaradzić. Kiedy dziewczynka zgadzała się na przyłożenie tego całego pochmurnika, spodziewała się się raczej piekącego bólu... a to był jeszcze gorszy ból, który przeszył całą jej nogę! Aż na początku odruchowo chciała ją cofnąć, ale swą potężną siłą woli powstrzymała takie zachowania. Zaniosła się jedynie płaczem, choć i ten odruch szybko stłumiła, pozwalając jedynie kilku samotnym łezkom płynąć beztrosko po jej policzkach. Po chwili spojrzała się, co też tak właściwie ten Gorm wyczynia z jej nogą.
-A to tak się robi? - zagadnęła w pewnym momencie. -Skąd to wiesz? Też bym chciała tak umieć... Ale papa mówi, że dziewczynki z dobrych rodów to powinny myśleć raczej o dobrym wydaniu za mąż i wydaniu na świat gromadki dzieci niźli o leczeniu rannych. A ty co o tym sądzisz, Gorm? - zapytała nagle chłopa. Gadając tak i gadając, Celia zdawała się zapominać o swym bólu. Tak jakby owe zajęcie odrywało ją chociaż na chwilę od przyziemniejszych problemów.
W końcu wreszcie mężczyzna oświadczył, że gdzieś ją zabierze. Do jakiejś tam pani. Zaraz... pani?!
-Czyli jednak kobiety też mogą zajmować się takimi rzeczami?! - wykrzyczała wielce uradowana, bez protestów pozwalając wziąć się na ręce. -A gdzie ona mieszka? Ta pani... I jak ją zwą? A czemu twoi kompani z nami nie idą? I masz coś do jedzenia? Jestem okropnie głodna... - zaczęła zasypywać Gorma gradem pytań. Wyraźnie była już mniej zdenerwowana i chyba też spokojniejsza.

Uff, wyglądało na to, że ptaszek uwiarygodnił jego kłamstewko. Pozostawało mu tylko kiwać głową na pochwały od dziewczynki, pomimo tego, że z ptactwa to najbardziej lubił kurczęta i to takie dosyć wypieczone. Ale no, trochę się znał, ślady by rozpoznał, no i takie typowe dla lelków kukanie też. Podrapał się w głowę, słuchając co też by powiedział majster z tego Rybiranu, ale dziwaczne to mądrości były, bo żaden strumień mu się z wiedzą nie kojarzył. Niezbyt wiedział o co chodzi, ale z drugiej strony, skoro ten majster przewidział, że jego wiedza jest świeża, to chyba jednak całkiem niegłupi człek z niego. Albo, jakby to pewnie sam ujął - przeninikliwy. -A pewnie, że lubię! Codziennie mam z nimi do czynienia! - pochwalił się swoimi łowieckimi dokonaniami.

-No, bardzo jesteś dzielna. Wkrótce powinno zrobić się lepiej. - pochwalił dziewczynkę. Uznał, że rozmawiając z nią pozwoli jej to oderwać myśli od bólu i rzeczywiście wydawało się to dawać rezultaty. -Ano, właśnie tak. Mnie mama nauczyła. A ja tak sobie myślę, że leczenie innych to bardzo dobre zajęcie i to ładnie się czymś takim zajmować. Przecież i tak na pewno spotkasz kiedyś dobrego dla ciebie męża, to po co o tym nadmiernie myśleć, skoro można robić coś ciekawego. Do gromadki dzieci też w sumie myślenie niepotrzebne. - podzielił się swoimi przemyśleniami, choć zdecydowanie mogły one odbiegać od nauk, które Celia dotychczas przyjmowała. Tymczasem dziewczynka dała się podnieść i ruszyli naprzód. -A pewnie, że mogą. Co więcej, wszyscy je wtedy bardzo poważają i proszą o radę i pomoc. - odrzekł, myśląc o wiedzących babkach i zielarkach, z którymi miał okazję rozmawiać. Zaraz po tym dziewczynka zasypała go pytaniami, na które spróbował w miarę zrozumiale odpowiedzieć. -Z pół dnia drogi stąd jest wzgórze, zwane Wysokim Sercem.. I pod tym wzgórzem mieszka właśnie ta pani. Nie znam jej imienia, ale słyszałem wiele dobrego o jej mądrości i uczynności. Moi przyjaciele wracają do domu, bo problem z bandytami został rozwiązany, a wystarczy, że ja sam cię poniosę. Hmm, jeśli chodzi o jedzenie, to na razie dam ci kilka jabłek do pochrupania, a dłuższy postój zrobimy później, bo musimy dotrzeć przed zmrokiem. - odparł. Miał trochę prowiantu i zamierzał się nim podzielić z dziewczynką, ale dopiero ruszyli i byłby spokojniejszy, gdyby przeszli już kawałek, zanim się zatrzymają. Jakby teraz zaczął od postoju i najedzenia się, to potem dalsza droga nie należałaby do przyjemnych.

-Łooo, naprawdę? Trzymacie takie piękne i kolorowe ptaki w klatce? - zainteresowała się nagle. Jak widać, nawet z takim ledwo poznanym Gormem Celia mogła znaleźć wspólne tematy. Szkoda tylko że nigdy wcześniej o jego rodzie nie słyszała. Z drugiej zaś strony nie było to realnym, by znać wszystkie pomniejsze rody, a już szczególnie te stosunkowo młode. -A może polujesz z sokołami? Moja pani matka bardzo lubiła tego typu rozrywki - ciągnęła dalej.

-Dzielna, tak? - powtórzyła za mężczyzną. -Mój brat musiałby to usłyszeć. On się ze mnie śmieje, że jestem największą na świecie strachajłą. Cokolwiek to znaczy - odparła dziewczynka. Kompletnie już zapomniała o jeszcze przed chwilą bolącej nodze i zaczęła z wielkim zaangażowaniem rozmawiać z tym śmiesznym panem.
-Was tak uczą? I maester nie jest wam potrzebny? A dziewczynki u was też muszą zajmować się wyszywaniem i głupimi modłami? - wypaliła, a jej niebieskie oczka nagle zrobiły się dużo większe jak gdyby podobne do drogocennych monet. Czy to możliwe, by na świecie istniały takie rodziny bez tych durnowatych zasad? Mała Celia nie mogła w to uwierzyć.
-To ja też zostanę kiedyś taką kobietą, ha! - zakrzyknęła znienacka, wiercąc się dość mocno na Gormowych ramionach.
-Jak to Wysokie Serce? - przestraszyła się nagle. -Pan stryjek opowiadał mi, że tam aż się roi od duchów, upiorów, grumkinów, snarków... - jęła wyliczać. -A myślisz, że tam mieszkają też Dzieci Lasu? Strasznie bym je chciała zobaczyć. I daj, proszę, te jabłka, bo już nie wytrzymam. Proooszę - zrobiła ponownie wielkie oczka, tym razem jednak nie ze zdziwienia, a po to, by ubłagać go o upragnione owoce.

Ptaki w klatce trzymać, kto to widział? Ale te bogate to mają pomysły! Każdy wiedział, że jaje lepsze, jak się kurzysko dobrze wybiega po podwórku, więc po co zamykać. Niby można w obawie przed lisami, no ale nie w klatce, ino po ludzku, w kurniku. -Niee, nie w klatce, pozwalamy im latać po okolicy. Wolność sprawia, że są szczęśliwsze. Z sokołami nie, ale polowałem z ogarem! - odpowiedział zgodnie z prawdą, nie wspominając przy tym, że "ogar" miał dwanaście lat, sporą nadwagę i najbardziej lubił obszczekiwać kamienie.

-Jeszcze jak! O, czyli masz brata? E tam, pewnie się tylko z tobą droczy, a tu widać, że jesteś bardzo dzielna. - odparł. W sumie naprawdę wytrwale sobie radziła i zasługiwała na pochwałę. - Ano, jak ktoś coś mądrego umie to przekazuje dzieciom, żeby się nie zmarnowało. Nie tylko maesterzy mądrzy w świecie, radzimy sobie bez niego. A co do dziewczynek - no, jak chcą to się modlą i wyszywają, ale obowiązku nie ma, co kto lubi. - odpowiedział. Tak po prawdzie to do końca sam się nie znał na dziewczyńskich sprawach, ale chyba nikt ich do niczego nie przymuszał.
-To brzmi jak dobry pomysł! Taki sprytny pstrąg na pewno sobie poradzi. Tylko się tak nie kręć, bo jeszcze spadniesz. - rzekł z uśmiechem. Przecież mogła mieć swoje marzenia, nawet jeśli rzeczywistość mogła potoczyć się inaczej. Hehe, ten jej tata to pewnie nie byłby zadowolony, że jego córeczce takie rzeczy opowiada.
Podrapał się po głowie, słysząc o jej strachach. E tam, wzgórze jak wzgórze, nic strasznego tam nie było, gdy tam był. Z tych wszystkich rzeczy, to były te, smarki tylko, bo akurat miał katar wtedy. Jeszcze jakieś dzieci lasu? Dziecek się samych w las nie puszczało, bo czasem nie wracały. Chyba że to ta, metyfura i chodzi o wiewiórków, albo jakiego jelonka może. Pewnie tak było, dlatego się tak dopytuje. -Nie bój się, to tylko takie opowiastki. Byłem raz na Wysokim Sercu i nic strasznego tam nie widziałem. Tylko ta babka mieszka, ale ona jest mądra, to pewnie wszystkie duchy popędziła precz. A co do Dzieci Lasu, to już jej zapytasz, ona pewnie wie lepiej, gdzie najczęściej można je spotkać. A, już, już, smacznego. - rzekł, podając jej jabłko i uśmiechając się do niej. Dużo ich obrodziło w tym roku, a słodkie jak rzadko, to na pewno jej zasmakują.

-Ale to dziwnie u was się robi, Gorm - odparła dziewczynka. -Jeszcze nie słyszałam o tym, by ezgotyczne ptaki puszczać wolno. I one tak nie uciekają? - zaczęła dociekać. -Tak z jednym ogarem? To biedaczyna musiał mieć dużo pracy. Mnie mój papa raz zabrał na polowanie i tam było duuużo ogarów. No i raz były też sokoły, ale nie za bardzo mi się to podobało. Nie lubię takich zabaw - oświadczyła mała Celia, u której już wtedyy dało się wyczuć wielkie poszanowanie dla natury.

-Ano mam. I siostrę też. I dużo kuzynów, a jeden z nich - Axel - to nawet jest dziedzicem Riverrun! - pochwaliła się, choć w sumie to nie było czym. Axel był od niej starszy i zajmował się głupimi, męskimi sprawami. A fuj!
-Cooo?! Jak to u was nie ma maestera? To kto was leczy? I kto u was się opiekuje krukami? I kto... Kto robi te wszystkie inne maesterowe rzeczy? - zapytała, ignorując całkowicie to, co mężczyzna miał potem do powiedzenia, tak bardzo zaszokowały ją te rewelacje.
-Taaak! Będę Pstrągową Wiedźmą, łiii - zajęła się teraz nowym temat i wcale nie przestała się kręcić w ramionach Gorma. Perspektywa zostania uzdrowicielką bardzo podobała się małej Celi, która w taki właśnie sposób okazywała wtedy swoją radość.
-Dziękuję - odparła, po czym wbiła ząbki w twarde, acz soczyste jabłko i zaczęła je gryźć. -Myślisz, że ona będzie wiedzieć? I sądzisz, że Dzieci Lasu naprawdę istnieją? Maester mi mówił, że już od dawna o nich nic nie słyszano i że to były chyba tylko legendy... - zaczęła opowiadać i rozwodzić się na bardziej mistyczne tematy. W pewnym moemncie jednak, gdy już prawie kończyła pierwsze jabłko, zapytała: -Daleko jeszcze?

-Hyhyhy. - zaśmiał się razem z dziewczynką, rozbawieniem starając się zamaskować zdenerwowanie. Nie chciał, by przyłapała go na kłamstwie. Nie to, że oszustwa sprawiały mu jakąś przyjemność, ale miał nadzieję, że nie straci zaufania nowo poznanej znajomej. Zmarszczył brwi na jej kolejne słowa, choć oczywiście tego zobaczyć nie mogła. W sumie to powiedziałby, że raczej żeby jeść mięsko to trzeba się postarać, bo to albo kłusować trzeba, albo świniaka ubić czy insze stworzenie. Gdzie tu miejsce na staranie się żeby go nie jeść? Choć pewno szlachetne inaczej na to patrzyły, jak u nich takich świniaków to pewnikiem pełno w obejściu. To i łatwiej się takiemu wyrzec tego, co ma w nadmiarze, niż prostemu ludowi, dla którego zjedzenie mięsa było nielichym wydarzeniem. No, ale tak to już jest ten świat ułożony przez Pana Ojca i całą jego rodzinę, a kimże jest Gorm, by mu w to wnikać trzeba było? -Pewnie masz rację. Zwłaszcza, że z warzyw można stworzyć wiele smacznych potraw. Ale chyba ciężko byłoby przekonać ludzi, żeby zrezygnowali z mięsa. - odparł dość zachowawczo, dostrzegając wyraźną wadę jej pomysłu.


-Tak. I, prawdę mówiąc, nie znam nikogo kto potrafiłby leczyć lepiej od niej. - odparł i nie było to w żadnej mierze kłamstwem. Jemioła rzeczywiście znała się na robocie, zwłaszcza jak akurat nie opiła się własnoręcznie upędzonym samogonem. O żadnej Cycadeli w życiu nie słyszał, a to co dowiedział się o majsterach kompletnie nie budziło jego zaufania. To już lepiej było polegać na Jemiole i tych rzadkich momentach, gdy pozostawała trzeźwa.
-No, to tak samo jak pstrągi. Właściwie to wszystkie ryby są śliskie. - odpowiedział rzeczowo. W sumie się nie dziwił, że trochę ją to brzydziło, tak to z dziećmi bywa. -Oj nie, nie - to można sobie sprytnie skrócić i wymyśleć niezwykły pseudonim. Nie byłabyś ani pstrągową, ani śledziową wiedźmą, tylko o, po prostu - Śledźmą! - zaproponował wspinając się na wyżyny kreatywności.

Dziewczynka była tak zaskoczona, że Gorm zaczął podejrzewać, że lordowie zamykają dzieci w pokojach i wcale nie wypuszczają na świat. -Ehe, widziałem. Miało, pewien jestem. Wiesz, sama mówiłaś, że ten maester uważał, że to tylko legendy, no a te mogą się przecież mylić. - odrzekł. Następne pytanie trochę zbiło go z tropu. Gdzie dokładnie je widział? No a gdzie występują różki? No przecież, że na głowie! Nic te ludzie nie wiedzą. Chociaż... może nie o to jej chodziło jednak... -Ciężko byłoby mi teraz opisać to miejsce. Widziałem je w głębi lasu, niedaleko zachodniego wybrzeża Oka Boga. Wiesz, nie będę mógł chyba długo ci towarzyszyć. Leczenie twojej nogi potrwa pewnie parę dni, a moi ludzie i rodzina mogliby zacząć się niepokoić, gdybym nie wracał. Ale może odwiedziłbym cię później w Riverrun i sprawdził co u ciebie słychać, chciałabyś? - zaproponował bez większego namysłu. Tak naprawdę mogłoby to się dla niego średnio skończyć, gdyby się okazało, że podszywał się pod szlachetnie urodzonego i okłamywał dziewczynkę. Z drugiej strony uratował ją, a to niemała zasługa. Faktem jednak było, że nie myślał teraz o tym.