Retrospekcja - małe rozrabianie

Dopłynęli. Kurde ciepło - pomyślał jedenastoletni Sebastion po raz kolejny, bo bardzo ciepło było już od dłuższego czasu. W zasadzie jakoś tak od kiedy ojciec powiedział, że płyną przez Stopnie. Rzecz jasna młody dziedzic był bardzo zajęty swoimi sprawami, kiedy lord nakazał mu zająć się swoją siostrą, więc trochę to po nim spłynęło. W rękach miał linę i ćwiczył wiązanie węzłów. Wczorajszego wieczora ojciec dał mu wychylić cały kufel piwa do kolacji i będąc pod wpływem tegoż trunku nagabywał nieustannie konkretnego marynarza, żeby pokazał mu jak się po marynarsku węzły wiąże. Trochę to trwało, ale ten ostatecznie poświęcił mu chwilę. Pokazał mu dosyć prosty węzeł z dwiema pętelkami i powiedział, że co ma w takim węźle wisieć to nie utonie, a potem zarechotał i sobie poszedł. Od tego czasu Seba trudził się nad kawałkiem liny aż do spania, a potem od rana. Nie był zbyt zręczny to i było to trudne zadanie, a kiedy ostatecznie mu się udało spostrzegł Melody znikającą w tłumie na wybrzeżu.
Do kroćset beczek piwa - przyszło mu na myśl przekleństwo i zebrał się do biegu w pogoni za siostrą. Niestety jego stopa cały czas była w jednej z dwóch pętli węzła, więc zrywając się do biegu zaliczył upadek na szorstkie deski pokładu. Podnosząc się na czworaka ciągnął z całych sił, ale węzeł nie puszczał. Odwracając się na plecy spojrzał na swe dzieło. Łoooo, udało mi się wreszcie - pomyślał z zachwytem. Sięgnął ręką i zaczął się mocować z liną. Okazało się po dłuższej chwili, że jak pociągnąć w jednym miejscu to węzeł łatwo puszcza. W ten właśnie sposób się z niego wyzwolił i ruszył w ślad za siostrą póki ojciec wciąż był zajęty rozmową.
Wbiegł w tłum mocno na oślep. Nie miał bladego pojęcia gdzie szukać siostry, choć zapewne wielu członków załogi ich kogi powiedziałoby, że na dnie kufla. Tak się jednak składało, że Seba nie miał przy sobie ani grosza, gdyż sakiewkę zostawił na statku, a poza tym pan ojciec pozwalał mu na tylko jeden kufel dziennie. Zauważył, że nie tylko wszystko wygląda tu inaczej i słychać inaczej niż w Gulltown, ale też wszystko pachnie inaczej, jakby ostrzej i ładniej, chociaż też śmierdziało potem, co już takie ładne nie było. Nic dziwnego skoro taki tłok i gorąc. Ostatecznie biegnąc po jakimś targowisku z dziwnymi zwierzętami znalazł Melody.
- Ło kurde, lew! - zakrzyknął na widok wielkiego kota w klatce i od razu też spojrzał co siostra robi.
- Melody, ty tej swojej ręki jakoś nie lubisz czy co? - wypalił od razu z pytaniem. - Bo wiesz, lwy jedzą mięso, a ta twoja ręka to takie ich trochę mięso - rzekł przemądrzale. No, jego siostra miała zaledwie pięć dni imienia to mogła takich oczywistych rzeczy nie wiedzieć. Nie to co on, bo przecież jest już duży i mądry.

Melody czekała i czekała, a tygrys nadal nic. Zaczęła poważnie zastanawiać się nad tym, czy nie wyciągnąć ręki. Trochę już zdrętwiała i musiała kilka raz nią potrząsnąć. Westchnęła, jak tylko usłyszała głos brata.
- Nie trochę, a bardzo - odrzekła oburzona. - Widzisz, ja to sobie przemyślałam. Nawiązałam więź... No, ale nie reaguje. Nie rozumiem, nawet nie próbuje mi rączki odgryźć.
W tym momencie dziewczynka wyciągnęła rękę i spojrzała pytająco na brata. Już zaczął zgrywać mądralę. Nie myślała, że coś na to poradzi. Słyszała cosik o tym, że nie jest za inteligentny, ale cicho wierzyła, że zna się trochę na tygrysach i ich społecznych problemach. A co jeśli był nieszczęśliwy?
Otrzepała się i wstała. Sukienka dzisiaj naprawdę przeszkadzała Melody. Zdecydowanie nie nadawała się do biegania.
- Pora na przygodę! - rzekła do brata, rozglądając się za czymś ciekawym. Trochę kuło ją w serduszku, że musiała zostawić to zwierzątko samo. Nie wyglądało na zadowolone.

- Ha! - zaśmiał się tryumfalnie, bo wiedział więcej i lepiej od siostry. - Nie bardzo, bo masz w ręce jeszcze kości, a one nie są mięsem! Chyba nie są - dodał jeszcze na koniec i zaczął się sam zastanawiać czy kości są mięsem. Z jednej strony są w ciele, zupełnie jak mięso, a z drugiej strony wcale mięsa nie przypominają. Chociaż jakby się tak zastanowić to mięso jest czasem twarde jak kość i wtedy są podobne, a kości są czasem miękkie jak mięso. Tylko w sumie już mu maester kilka razy mówił, że te miękkie kości to tak naprawdę stawy, ale przecież wcale nie mogą być stawami, bo stawy to takie dziury w ziemi wypełnione wodą i mają żaby niekiedy, które kumkają.
- Hmm, przygoda - powtórzył za Melody, bo jej słowa wyrwały go z rozmyślań nad różnicami między mięsem i kością, a stawami. Założę się, że żaby nie mają kości, bo przecież w żadnej się kość nie zmieści - pomyślał jeszcze i już skupił się na przygodzie. - Ej no, pana ojca nigdzie nie widać - spostrzegł oczywistość. - To założę się, że nawet by nas nie przyłapał jakbyśmy napili się tyle miejscowego piwa ile chcemy, nie? - zaproponował.

- Egzyco? - zdziwił się Sebastion. Doprawdy, pierwsze słyszał takie dziwne i trudne słowo. - No ja nie wiem, ale brzmi fajnie - stwierdził. Jakby do każdego słowa dodawać egzy na początku to wszystkie pewnie by brzmiały fajnie.
- A, że życie. Kurde, to by wiele wyjaśniało, Melody - stwierdził, choć nawet bladego pojęcia nie miał co by to mogło wyjaśniać. Po prostu chciał utrzymać narrację bycia mądrym.
- Mnie to się wydaje, że temu lewowi jest smutno, bo w klatce siedzi. Wiesz, pewnie chciałby sobie pobiegać, może nawet coś upolować, a nie może. A jak tak sobie o tym myślę to to smutne jest. Wyobrażałaś sobie co by było jakby pan ojciec stwierdził kiedyś, że nie chce byśmy więcej kłopotów robili i zamknąłby nas w takich klatkach dopóki nie zrobilibyśmy się dorośli? To dopiero byłoby okropne - wygłosił na głos swoje przemyślenia.
- No, nie powinna - powiedział jakby to była znana wszystkim oczywistość. - Wiesz, kiedyś to mi jeden marynarz na statku ojca powiedział, że jak piwo nie smakuje to powinno się pić aż zacznie smakować. Mi już smakuje - pochwalił się z dumą, bo przecież tylko dorośli pili piwo, a dzieci to okazjonalnie do śniadania. - Ty po prostu musisz poćwiczyć picie - wyjaśnił. - I ja nie wiem co to ten kryzys. To też coś z życiem? Masz może sznur, Melody? - zadał pytanie od razu po pytaniu. - Jeden marynarz nauczył mnie wiązać węzeł i chciałem ci pokazać.

- Tak - potwierdził, choć w tym kontekście mówił o marynarzu na statku pana ojca, a nie samym panie ojcu. Nie miało to jednak znaczenia w tej chwili, bo przecież lubienie smaku piwa oznaczało bycie dorosłym, a Sebastion lubił smak piwa, więc był dorosły. No, prawie.
- Gupia! - zawołał. - Piwo wcale nie jest słodkie. Słodkie to jest wino, ale nie każde, bo są też takie kwaśne wina co je stary dziady i baby piją, bo im smakuje - powiedział, będąc dumnym z tego jak wiele wie i może się tą wiedzą popisywać przed siostrą. - Ale równie dobrze możesz pić soczek, hehe - zaśmiał się swym dziecięcym głosem. - Soczek jest dla bab - oznajmił jeszcze. Potem zaś spojrzał w kierunku wskazanym przez Melody i rzeczywiście był tam mężczyzna przy wiaderku.
- Nie przytula, tylko rzyga - wyjaśnił młodszej siostrze, bo przecież więcej od niej rozumiał. Szybko jednak odwrócił wzrok, bo i samemu zachciało mu się rzygać na ten widok.
- W sumie to tak - stwierdził na temat sznura i lwa. - Wiesz, to może być jak z psami. Jak taki biega sobie po mieście całkiem sam to wszyscy go przeganiają, a niektórzy to nawet prze takim uciekają. Za to jak jest na sznurze to wtedy wszyscy wiedzą, że należy do tego gościa co sznur trzyma i on za niego odpowiada, więc jakby coś pies zrobił to gość zapłaci za szkody albo wsadzą go do lochów czy coś w ten deseń. I z tym lwem to może być podobnie tak se myślę. Założyłbym się, że tutejsi wysoko urodzeni pewnie chodzą przez miasto z takimi lwami na sznurach i ten tu w klatce pewnie czeka aż ktoś go kupi - wyjaśnił swój punkt widzenia.

Gdy Melody nazwała go babą, Sebastion aż poczerwieniał na twarzy. No po prostu zdenerwowała go ta jego siostra, bo jak to tak go babą nazywać, kiedy z niego jest chłopak, a do tego już za kilka lat mężczyzna. Miał jej coś przemyślanego odpowiedzieć, ale mu się język poplątał.
- Chyba ty - odburknął tylko i poczerwieniał jeszcze bardziej, bo przecież nie tak miało wyjść. - I że niby napijesz się czego będziesz chciała? - przywalił się do dalszej części jej wypowiedzi, chcąc przykryć swoją porażkę w poprzedniej. - Udowodnij! - zażądał.
- A w ogóle to moim zdaniem to za każdym rzyganiem stoi jakiś kryzys - okazał swoją wyższość intelektualną poprzez doskonałą dedukcję, a przynajmniej tak właśnie uważał. No bo przecież jak brzuch bolał i się z tego powodu rzygało to stał za tym kryzys bolącego brzucha. A jak się zjadło za dużo to też stał za tym kryzys przejedzenia. Czyli za wszystko odpowiadają te paskudne kryzysy! Tylko jak ich uniknąć? Wtem z zamyślenia wyrwały go próby otwarcia klatki przez siostrę. Coś tam ciągnęła za drzwiczki, ale bez żadnych efektów.
- Hmm - mruknął po usłyszeniu pytania. - Może po prostu pójdziemy do pana ojca po złoto i go kupimy? - zasugerował, bo takie zachowanie wydawało mu się nawet racjonalne i co ważniejsze dorosłe, a przecież aspirował do bycia uważanym za mężczyznę. W dodatku złota im nie brakowało i Graftonowie nie byli jakimiś brudnymi żebrakami, żeby tak po prostu kraść. Tia, patykiem - pomyślał jeszcze.

- No to dam - oznajmił wszem i wobec, że wyzwanie można uznać za ustanowione. - No jak to skąd? Z ładowni na statku ojca, bo pełno tam takich różnych beczek i antałków... A jeśli się za bardzo boisz przyłapania, bo na pewno się już cała trzęsiesz jak baba, to mogę wziąć sakiewkę i poszukamy w najbliższych karczmach - rzekł z chytrym uśmiechem na ustach. Grafton już wiedział, że siostrze pewnie nogi już drżą na samą myśl o kradnięciu piwa lub wina wprost spod nosa pana ojca. A przynajmniej tak sądził, bo jemu już przebiegała gęsia skórka po plecach, to baba chyba powinna odczuwać to jeszcze bardziej.
- No pewnie, że jestem! Haha! Tylko nie zapomnij potem tego powtórzyć przy wszystkich - dodał po radosnych zawołaniach. Wobec młodego Sebastiona otrzymywanie odpowiedniej ilości atencji było ważnym elementem życia. Bardzo lubił słyszeć różnorakie komplementy i uznawać kreowaną przez nie rzeczywistość za prawdziwą. Dlatego teraz faktycznie czuł się jak jakiś niesamowity geniusz. - Ale najpierw to my ten alkohul weźmiemy, a dopiero potem kupimy lwa - zarządził. - Ja to słyszałem, że alkohul to jest taki magiczny eliksir odwagi i się człowiek mniej boi czegokolwiek jak się napije. To wiesz, Melody, musimy najpierw wypić ten eliksir odwagi, żeby potem nie bać się tego lwa na statek przemycać, nie? - wytłumaczył swoje rozumowanie najprościej jak potrafił. Jakże błogi był ten stan dziecięcej nieświadomości. Dziedzic Gulltown jeszcze nie wiedział, że alkohul robi człowieka odważnym, bo ten mniej myśli co się może stać, jeśli coś mu się nie uda.

- Ano, chyba coś mam - Seba pogrzebał po kieszeniach, w których zasadniczo nic nie było. Potem pogrzebał w gaciach, bo może mu tam coś wpadło, ale tam również pustka. Następnie usiadł na ziemi, sięgnął rękami do swojej prawej stopy i zdjął buta. - O, czyli to mnie tak uwierało, gupie - skomentował swoje znalezisko. Spomiędzy palców wyciągnął owalną monetę i zacisnął ją w pięści, a potem założył buta z powrotem na nogę. Przyjrzał się monecie i doszedł do wniosku, że to jest ta co ją zdobył w Lys.
- Dobra, to tak - zaczął tłumaczyć siostrze zasady rzucenia monetą na to co będą robić. - Baba z cycami idziemy po alkohul na statku ojca. Ta druga strona to szukamy alkohulu po karczmach. Jeśli stanie na kancie to robimy zawody kto więcej wypije, a jeśli zawiśnie w powietrzu to wypuszczamy lewa już teraz - przedstawił opcje i położył monetę na zgięciu palca wskazującego, pod którym przytknął kciuka, a następnie pstryknął ją w powietrze. Zaczął śledzić lot monety, żeby potem ją złapać i plasnąć o rękę, ale moneta poleciała akurat w takim kierunku, z którego świeciło słońce, więc zmrużył oczy i niezbyt wiele widział. Wtedy też moneta zakończyła swój lot do góry i spadła mu prosto na czoło, od którego się odbiła, a zaskoczony Grafton aż się wzdrygnął. Moneta spadła na ziemię, odbiła się jeszcze od jakiegoś kamienia, potoczyła się dalej i po kilku metrach zatrzymała się, a Sebastion podszedł, przyjrzał się co tam wypadło i podniósł ją z ziemi.
- Baba z cycami! - zawołał tryumfalnie jeszcze przed podniesieniem monety.
- Ej, Melody, w gips się pchasz - przestrzegł siostrę ze śmiechem, kiedy ta zażartowała sobie z jego bycia geniuszem. Oczywiście nie zrobiłby jej krzywdy z tak błahego powodu, bo to przecież siostra i ją nawet lubi, ale co pożartował to jego. Hehe.
- No pewnie, że ma. Słyszałem opowieści, że po tym elisksurze to można wskoczyć z ziemi z na dach najwyższego budynku w mieście i przeskoczyć zatokę... Nie słyszałaś nigdy o starym Samie Skoczku? - zapytał zaskoczony, kiedy byli już w drodze powrotnej na statek ojca.