Ogrody

Powoli wychłeptał siódmy puchar wina, bez nawet krótkiej przerwy napełniając naczynie ponownie. Kompletnie zapomniał przy tym o jutrzejszym turnieju, porzucając wszelkie ostrożności, które miały mu zapewnić jak najlepszą formę i największe szanse wygranej. Ostatecznie, dla błędnego rycerza taki turniej był sporym ryzykiem, prawdziwym być albo nie być. W sakiewce nie miał wystarczająco pieniędzy, żeby w razie przegranej odkupić konia i zbroje, musiał więc liczyć na wysadzenie dwóch oponentów, jeśli chciał mieć z tego jakiś zysk. Niestety, kac znacznie ograniczałby jego umiejętności, nie mniej wyraźnie nie miał zamiaru przestawać.
Nerwowo przeczesał i tak już rozczochrane włosy palcami. Niestety, Melody najwyraźniej nie miała zamiaru porzucić tematu klamry, uparcie wypytując o klamrę i jej pochodzenie. Nie był pewien, czy uwierzyła mu w historyjkę o służbie pod księciem Erichem Durrandonem, nie potrafił jednak w żaden sposób tego zweryfikować. Pozostało mu tylko łgać dalej, najlepiej, jak potrafił.
- Nie było to nic specjalnego, zapewniam. Niewielu było chłopców, którzy byliby ode mnie wyżsi, czy silniejsi, miałem więc na dziedzińcu pewną przewagę. – wzruszył ramionami. Technicznie rzecz biorąc, nie kłamał, rzeczywiście bowiem był jednym z lepszych kandydatów na rycerze, gdy jeszcze służył w zamku. – Udało mi się zwyciężyć walkę zbiorową dla giermków. Nie zorganizowano jej podczas turnieju, a więc nie zostałem pasowany.
Wymigał się, skleciwszy na szybko historyjkę. Kolejne pytanie kompletnie zbiło go z pantałyku, było bowiem dość nieprzyzwoite, przynajmniej na standardy, jakie powinni utrzymać damy i Lordowie. Nic więc dziwnego, że biednego Waldera zatkało i to na dłuższą chwilę.
- Khem, pani, obawiam się, że ta klamra podtrzymuje moje spodnie.

Tak jak się nie spodziewał, Melody postanowiła drążyć temat, mając chyba zamiar dokopać się do jądra tego, co go gnębiło. Cholera, nie znał jej nawet od godziny, a ta już próbowała wyciągnąć od niego jego największy sekret! Jakby tego było mało, chichrała się jeszcze teraz, jakby ją coś opętało, albowiem trafnie wspomniał, że jeśli odepnie klamrę to spadnie mu pasek, wraz z nim natomiast spodnie. I bądź tu rycerzu mądry.
Siedział więc, dość niezręcznie, obserwując rozśmieszoną damę spod przymrużonych powiek. Nalał sobie ósmy już puchar wina, ponownie opróżniając go jednym, sporym haustem, krzywiąc przy tym bardziej niż zwykle. Efekty alkoholu były już znacznie lepiej widoczne na jego twarzy – zaczerwienione policzki i nos, coraz bardziej rozwiązły język. Walder był ewidentnie podchmielony, być może przez zbyt szybkie pochłanianie wina, nie mając przy tym nic do zagryzienia. Trzeba było poprosić, żeby Melody przyniosła ze sobą jakiegoś śledzika, a może nawet słoik ogórków kiszonych.. Aż mu ślinka pociekła, gdy tak kontemplował, co byłoby najlepszą zagrychą, oczekując, aż rozchichotany rudzielec wreszcie się uspokoi. Zdążył nalać dziewiąty pucharek i popijał już z niego, gdy wreszcie towarzyszka ponownie się odezwała.
- Hmm? Och, jesteś dla siebie zbyt surowa, pani. Jestem pewien, że wygrany doceni twe piękne lico i obdarzy Cię wiankiem. – rzekł, ciężko opadając na oparcie ławeczki. Przeprosiny przyjął jedynie skinieniem głowy, zakrywając usta, żeby grzecznie ukryć czknięcie. Dopiero wtedy się odezwał. – Nie gniewam się, pani. Nie mniej klamry, ani paska oddać nie mogę, byłoby to bowiem dość nieprzyzwoite i zapewne niebezpieczne dla mojego życia.
Wytłumaczył rzeczowo, mając oczywiście na myśli dwóch braci Melody. Co prawda Lorda Graftona nie znał, ale Lamberta już tak i wiedział, że był dobrym wojownikiem, chociaż ze zbiorowych odpadł wcześniej niż on. Poza  tym, zdążył już go polubić, to też nie chciał się z nim ścierać.
Przejrzała go. To pierwsze, co przyszło mu na myśl, gdy wspomniała, iż jego historia nie jest przekonująca. Cholera, trzeba było zostać pod drzewem i się nie wychylać, tak jak oryginalnie planował, a nie wędrować po ucztach, żeby zabawiać damy i księżniczki opowieściami. Teraz jednak, niestety, nie mógł się już wykręcić.
- Dobrze, Lady Grafton, dobrze. Dobrze, dobrze, dobrze. – powtórzył kilkakrotnie, wyglądając na jeszcze bardziej podenerwowanego niż przedtem. Przeniósł na towarzyszkę jasnoniebieskie oczy, przypominające pioruny, często widywane nad Zatoką Rozbitków. – Nie jestem Walderem spod Czerwonych Gór. Mieszkałem w Końcu Burzy, jednak nie jako giermek.

Chyba po raz pierwszy tego wieczoru, nie-Walder odstawił pucharek na bok, wypuszczając głośno powietrze z płuc. Miał mętlik w głowie, wyglądając przy tym, jakby do kielicha dorzucono mu jakąś truciznę, przez co wyglądał na strutego, lekko pozieleniały na twarzy. Do tej pory nikt nie wiedział o jego prawdziwej tożsamości, poza dwiema osobami – pewnym septonem, który wymagał od niego imienia, z którym się urodził, gdy namaszczał go siedmioma olejkami, oraz Długonogim Bromem, już dawno wąchającym kwiatki od spodu. Były to stosunkowo zaufane osoby, a teraz miał najzwyczajniej w świecie opowiedzieć wszystko ledwo mu znanej kobiecie?
Cóż, najwyraźniej tak właśnie było. Być może mówił alkohol, którego skonsumował całkiem sporo, albo po prostu potrzebował kogoś, komu mógł wyjawić swą tajemnicę. Jako rycerz, wysoko ceniący sobie honor, trudno było mu ciągle kłamać, lub opowiadać pół prawdy, jak usiłował zrobić wcześniej. Na jego szczęście, lub też nie, Melody zdołała go przejrzeć i najwyraźniej bez większych problemów.
- Urodziłem się jako książę Durwald z rodu Durrandon, najmłodszy z synów króla Arlana, Czwartego Tego Imienia, brat króla Arreca, Pierwszego Tego Imienia. – odpowiedział, kątem oka obserwując reakcje damy. Oto bowiem, błędny rycerz mówił jej właśnie, że tak naprawdę jest księciem z obcego kraiku, paradujący, jako zwykła, prosta sierota, której po prostu się poszczęściło. – Ja.. postawiłem na samo-wygnanie, po bitwie pod Fairmarket. Zapewne o niej słyszałeś. Walder spod Czerwonych Gór to tylko jedna z moich tożsamości. W turnieju występuje jako Śpiący Rycerz.
Wyjaśnił, dyskretnie nalewając sobie dziesiąty już pucharek. Mężczyzna najwyraźniej na wygnaniu był już od wielu długich lat, bitwa pod Fairmarket wydarzyła się bowiem niecałe jedenaście lat temu, a Durwald nie wyglądał przecież na wielce starego. Ba, musiał być bardzo młody, biorąc w niej udział. Wyjaśniałoby to też nienawiść, jaką żywił do Żelaznych, którzy wyrwali cenne Dorzecze z rąk Burzowców, upokarzając wspaniały ród Durrandonów, niegdyś cieszący się hegemonią nad największym królestwem w Westeros, nie licząc oczywiście Północy.
- Melody. – rzekł nagle, powracając do zwracania się po imieniu. Ciężko było uwierzyć, że tak wielki mężczyzna może wyglądać na bezbronnego, Lady Grafton miała jednak przed sobą żywy dowód. – Wiem, że skłamałem i nie zasługuje na taką przysługę, ale.. chciałbym poprosić, żebyś nikomu nie wyjawiała mojej tajemnicy. Nie chcę, by ktokolwiek poza Tobą znał moje prawdziwe imię.

Nie była to jeszcze cała historia. Durwald nie opuścił domu tylko dlatego, że przegrali jakąś tam bitwę, czy też stracili połowę królestwa. Prawda, był to spory cios dla prestiżu i potęgi rodu Durrandon, głównym powodem było jednak coś innego. Coś znacznie mroczniejszego, co zżerało go od środka od niemal jedenastu długich lat. Teraz, wraz z naciskaniem Melody, wszelkie wspomnienia powróciły, zginając jego kark pod swoim ciężarem, wbijając jasnoniebieskie oczy w ziemię. Swym wyglądem nie przypominał księcia, a przynajmniej nie konwencjonalny wyobrażenie, jakie miała większość ludzi, czy to wysoko, czy też nisko urodzonych. Wciąż wiedział, jak się zachować, ale udawał tak długo, że większość nawyków zdążył utracić. Może to i lepiej..
Nim zdążyła wyjść z propozycją upicia się do nieprzytomności, ten już opróżniał dziesiąty pucharek, w dwa łyki połykając wino, smakujące coraz lepiej. Zmarszczył brwi, czknął, po czym sięgnął po dzbanek, raz jeszcze wypełniając naczynie. Czuł już, jak alkohol uderza mu do głowy, chociaż trzymał się jeszcze całkiem nieźle. Nie był co prawda jakimś doświadczonym alkoholikiem, którego powalić można było dopiero trzydziestoma pięcioma kuflami, ale głowę miał mocną. No, przynajmniej tak mu się wydawało.
- Cóż, nie pozostaje mi nic, jak tylko podziękować za dyskrecje.. Ostatnim razem, gdy odkryto moją tożsamość, przez dwa tygodnie musiałem użerać się z pościgiem. - uśmiechnął się, usiłując odrobinę rozluźnić atmosferę. Nie miała raczej co liczyć na jakieś zabawne historie, ale kto wie? W końcu po pijaku stać się może wiele nieprzewidzianych rzeczy. – Sam nie wiem. Może po prostu nie jestem tak dobrym kłamcą, jak myślałem? Do tej pory wiedział tylko Brom, no i septon, który namaszczał mnie podczas pasowania. Gratuluje, od dziś należysz do elitarnego grona. – dodał, teraz rzeczywiście mając ochotę uwalić się w trzy dupy. Najlepiej tak, żeby nie pamiętać tego wieczora. – Ech, nie ma sprawy. I tak komuś bym wreszcie o tym opowiedział, po prostu padło na Ciebie. A jeśli rzeczywiście się upije.. po prostu upewnij się, że nie trafię do lochu, dobrze? Tyle mi wystarczy.
Durwald, ze swojej strony, nie był takim co to łatwo mdleje. W przeciwieństwie do niektórych rodzin królewskich, Burzowcy byli całkiem niecodzienni, niektórzy nawet wspominali, że bliżej im do Starków niż południowych królestw. Różnica była taka, że przyjęli Wiarę Siedmiu, gdy Andalowie przepłynęli Wąskie Morze, podbijając większą część kontynentu. W każdym razie, na omdlenie nie miała raczej co liczyć, prędzej stracenie przytomności, lub coś niedobrego z wątrobą.
- Och. To miłe. Ja też Cię polubiłem, chociaż jesteś ruda. – zażartował, szczerząc zęby w uśmiechu i wznosząc puchar, żeby zaraz go opróżnić.

Przyszedł i czas na jedenasty puchar, również opróżniony w rekordowym tempie, co bynajmniej nie zwiastowało dla niego dobrze. Spokojnie można było powiedzieć, że z każdym łykiem wyglądał na coraz bardziej podchmielonego, a może już nawet pijanego. Do tego stanu, miał chyba jeszcze kilka pucharków, mając wystarczająco czasu, żeby jeszcze porozmawiać z Melody, której towarzystwo bardzo polubił. Była zabawna, ładna, potrafiła grać na lutni i nie była pyszałkowata, jak znaczna większość Westeroskich arystokratów. To ostatnie było chyba jednak cechą typową dla rodzeństwa Graftonów, Lambert na przykład, od razu zaprosił go do swego stołu, nie zważając na dość poszarpany wygląd i niski status rycerza. Do tej pory, nikt nie odnosił się do niego tak przyjaźnie, kiedy odgrywał rolę błędnego rycerza. Czasem nawet kusiło go, żeby wyjawić swoją prawdziwą tożsamość, tylko po to, żeby zobaczyć wyraz ich twarzy, nigdy jednak nie miał do tego okazji.
- Dawałem sobie radę. Z Bromem nigdy nie wstąpiłem na usługi żadnego Lorda, preferowaliśmy raczej wędrować od turnieju do turnieju, czasem też biorąc jakieś pomniejsze zlecenia, jak wybicie paru wilków, czy zajęcie się bandą banitów. – odparł, pozwalając sobie na parę wspominek. Przyznać musiał, że tęsknił za tym starym dziadem, był sprawiedliwym, chociaż czasami denerwującym człowiekiem. No i nie traktował go, jak księcia, a to przecież było najważniejsze. Chciał zostać rycerzem z prawdziwego zdarzenia, nie bawidamkiem, który miecz nosi dla ozdoby.
Rzeczywiście, nie miał najmniejszego zamiaru spędzić resztę nocy ze smętną mordą. W końcu to byłą uczta, a na uczcie pije się i tańczy. Do tego drugiego nie mieli muzyki, więc musiał postawić na pierwszą opcje, równie przyjemną. Może nawet bardziej.
- Ojej, wybacz mój nietakt, o pani. Nie chciałem narazić się na gniew rudzielca. Nie chce, żebyś wrzuciła mnie do Siedmiu Piekieł. – uniósł dłonie w obronnym geście, wycofując najdalej, jak mógł, po mistrzowsku grając przestraszonego przez potężną Melodię chłopca.
- Nie mam zielonego pojęcia, Melody. W życiu nie nosiłem sukienki, a spodnie, owszem, są wygodne. – przyznał z lekkim rozbawieniem, nie mając pojęcia, skąd wziął się akurat taki temat do rozmowy. – Hmm.. cóż, mając takiego brata, spodziewałem się, że zdecydowanie nie będzie to Twój pierwszy raz. – wziął mały łyk z pucharu, dopiero po chwili zdając sobie sprawę, że nie zabrzmiało to najlepiej. – Znaczy.. pierwszy raz pijąc alkohol. I nie jest. Wybacz.
Ponownie gulnął sobie wina, żeby uspokoić nerwy. Szczerze mówiąc, nie był najlepszy w tym całym „rozmawianiu” z kobietami. Potrafił być grzeczny i rycerski, ale właściwie na tym kończyły się jego możliwości.
- Nie, nie, panno Melody. Ja już opowiedziałem Ci historię, teraz zdecydowanie Twoja kolej. – pokręcił stanowczo głową. Wątpił, że w takim stanie zdołałby przywołać jakąkolwiek sensowną historię, która mogłaby urzec słuchacza. – Nadal chciałbym usłyszeć o tych wywołanych pożarach, jeśli nie masz nic przeciwko.

Sam Durwald nie miał zamiaru winić Melody za żarty kosztem Wiary, doskonale zdając sobie sprawę, że niektórzy jej wyznawcy są zdecydowanie zbyt sztywni i nadgorliwi. Osobiście był wierzącym, bardziej co prawda z przyzwyczajenia, ale jednak zdarzało mu się odwiedzać pomniejsze, wioskowe septy, żeby zapalić świeczkę przed malunkiem Wojownika. Przed każdą walką, czy to prawdziwą, czy turniejową, odmawiał też do niego modlitwę, no i na szyi można było dojrzeć wisiorek z siedmioramienną gwiazdą, ale na tym właściwie kończyły się religijne praktyki. Z pewnością jednak wyrobił sobie pewne nawyki i uprzedzenia, czego najlepszym dowodem był powód wygnania, jakim się obciążył. Gdyby nie Siedmiu i ich niechęć do niektórych czynności, zapewne teraz nadal grzałby tyłek w Końcu Burzy, miast toczyć jakże przyjemną rozmowę z siostrą Lorda Graftona.
- Wybacz, wolałem nie ryzykować. Jeszcze kazałabyś mnie przeprowadzić przez ulicę Gulltown nago, czy wychłostać, a ja więcej blizn nie potrzebuje. – uśmiechnął się lekko, dość nieudolnie ukrywając wyraźne rumieńce z pewną pomocą trzymanego w dłoniach naczynia. Uparte spojrzenie Melody wcale nie pomagało w przegonieniu zawstydzenia, które odzwierciedlał wściekle czerwony burak na twarzy młodego rycerza. – Mhm, z pewnością użyje tej jakże haniebnej tajemnicy, jako karty przetargowej przeciwko Tobie. Oj, już Lambert Cię prześwięci! Nie picie wina, też mi coś.
Pokręcił głową z dezaprobatą, odgrywając ten mały teatrzyk dla rozrywki rozmówcy. Raz jeszcze przemawiał przez niego alkohol, zwykle bowiem był raczej zamknięty w sobie.. no, może nie zamknięty, prawdę mówiąc był dość gadatliwym człekiem, aczkolwiek dramatycznym zdecydowanie nie był. Co to, to nie. Ponownie opróżnił naczynie, już chyba jedenasty raz z rzędu, obserwując, jak Melody zajmuje miejsce obok, najwyraźniej czymś podekscytowana. Chyba chodziło o zainteresowanie Durwalda jej historią, chociaż on sam nie widział w tym nic specjalnie ekscytującego. Zwykle podczas popijaw, w których brał udział, każdy miał swoje pięć minut, żeby opowiedzieć jakąś ciekawą historię. Teraz nadeszła kolej panny Grafton.
Usadowił się wygodnie, opierając plecami, o.. oparcie, po czym uniósł dzbanek z winem, napełniając oba puchary, żeby nie zaschło im w gardle podczas opowiadanej historii, chociaż sam zaczynał coraz mniej kontaktować. Chyba nie miał tak silnej wątroby, jak lubił myśleć, ale to głównie przez to, że rzadko kiedy chlał do nieprzytomności. Teraz sprawa była całkiem inna.
Podczas dramatycznej historii, twarz księcia ukazywała chyba każdą możliwą emocję, zaczynając od lekkiego uniesienia brwi, przez zaskoczenie, aż po lekko histeryczny śmiech, gdy ukazała mu swe wojenne blizny. Oj, musiał przyznać, że dziewczyna była bardzo dobra w opowiadaniu historii, chyba nawet lepsza niż on sam. Zdecydowanie identyfikował się z małą Melody, sam był dość ciekawskim dzieckiem, miast jednak wkładania łapsk w ogień, sprawdzał, czy może komuś połamać żebra drewnianym mieczem treningowym.
Zaklaskał z aprobatą w dłonie, wciąż chichocząc pod nosem, ocierając jednocześnie pojedyncze łzy śmiechu. Były osoby, które po pijaku stawały się agresywne, byli też tacy, co to od razu szli spać, a i tacy, których wszystko śmieszyło. Książę ewidentnie zaliczał się do ostatniej kategorii.
- Nie powiem, nie powiem, świetna historia. W pełni rozumiem znudzenie małej Melody, jeśli mam być szczery. Mój maester, jeszcze w Nightsong, bardzo lubił mnie zanudzać wywodami filozoficznymi. Słowa „Jak to jest być maesterem? Dobrze?” prześladują mnie po dziś dzień. – westchnął pod nosem, przypominając sobie starego, dobrego Otisa. Co prawda dołożył mu jedynie traumy, aczkolwiek teraz za nim zatęsknił. Uczony zawsze potrafił go rozśmieszyć. – Mam jednak wrażenie, Melody, że mnie okłamałaś i długie kazanie nie podziałało wcale. Wspominałaś przecież o drugim pożarze. Może o nim też opowiesz?

Melody świetnie się bawiła, zawstydzając mężczyznę. Właściwe to on sam zaczął. Jego rumieńce były tak wyraźne, że prawie przypominał buraka, a to nieudolne ukrywanie ich prezentowało się jako zwieńczenie. Niestety, powrócił do poprzedniego stanu.
Co do pogróżek mężczyzny, odniosła się do nich jak prawdziwa dama. No, podczas nawet lekkiego upojenia alkoholem można pomylić pewne rzeczy. I tak oto ta dama wystawiła język jako odpowiedź. W sumie nie do końca winiła za to alkohol. Uznała, iż w tej wyjątkowej sytuacji może sobie na to pozwolić. Szansa, że takie zachowanie ujdzie na sucho wobec księcia, była jedna na milion. Kto by jej nie wykorzystał?
Melody z przyjemnością obserwowała wszystkie reakcje, które pojawiały się na twarzy słuchacza. W swą historię włożyła dużo wysiłku, więc uradowały ją oklaski. Nie ukazała jednak, jak bardzo ją to cieszy. Usilnie próbowała pozostać, choć odrobinkę, opanowana. W międzyczasie popijała już prawdopodobnie... dziesiąty kieliszek? Sama do końca pewna nie była. Dodatkowo na dźwięk oklasków ukłoniła się tak nisko jak tylko może człowiek siedzący na ławce.
- Szczerze mówiąc... Nudziłam się, ponieważ skończyłam naukę. Uważaj sobie, podłapałam parę filozoficznych tematów. Potrafię prowadzić dyskusję nawet z samą sobą! Jak to jest być damą? Dobrze? Wie pani, moim zdaniem to nie tak, że dobrze, albo że niedobrze. Gdybym miała powiedzieć co cenię w życiu najbardziej... Powiedziałabym, że ludzi. - Rzekła z triumfalnym uśmiechem na twarzy, prezentując swe kły. Westchnęła z nostalgią, droczenie się było jednym z ulubionych zajęć dziewczyny.
- Więc... Niestety mówiłam prawdę - powiedziała prostując swe poprzednie słowa. - Tak naprawdę to wcześniej skłamałam o drugim pożarze. Chciałam jedynie podnieść zainteresowanie. Jednak nie bój się, na tym historie się nie kończą. Chciałbyś usłyszeć coś związanego z moją osobą, czy wręcz przeciwnie? - Spytała mając w zanadrzu jeszcze dwie opowieści. Może nawet odrobinkę więcej nawet.
Wypiła kolejny kielich, dodatkowo z dziwnego powodu kichając. Oczywiście, zwinnie odwróciła się w przeciwną stronę do mężczyzny.

Durwald już tak świetnie się nie bawił, zwłaszcza, kiedy wystawiła mu język. Co to miało być? Dziedziniec pełen giermków? Przewrócił oczami, chichocząc histerycznie, był to bowiem dość niecodzienny obraz – wielka dama pokazująca język księciu, ukrywającemu się przed światem za pomocą tożsamości błędnego rycerza. Hmm, w sumie rzeczywiście brzmiało to, jak całkiem niezła historia do poematu, lub pieśni. W każdym bądź razie, zdecydowanie nie miał zamiaru pozostać jej dłużnym, samemu wystawiając jęzor, coby sobie nie myślała, że może tak po prostu bezkarnie pokazywać mu język.
Sądząc po reakcji, Melody zdecydowanie spodobały się oklaski i wylewne komplementy. Alkohol nie tylko rozwiązywał język, ale najwyraźniej pomagał mu też w kontaktach międzyludzkich. Jeszcze za chwilę zacznie tu z nią flirtować, chociaż nie był pewien, czy w takim stanie byłoby to najmądrzejszą decyzją. Palnie coś głupiego i nazajutrz skończy w lochu, takim ciemnym. I mokrym.
- Nie. Nie, nie, nie, nie, nie. Nie! Żadnych wywodów filozoficznych. Boli mnie od nich głowa. Ostrzegam, zamorduje Cię. Tym. – rzekł, już lekko bełkocząc przez skonsumowany alkohol, jednocześnie unosząc puchar z winem, robiąc przy tym groźną minę. – Właśnie przez takie rzeczy, nie cenię sobie ludzi. – obrażony, skrzyżował ręce na piersi, wylewając przy tym kilka czerwonych kropli na dotąd białą koszulę.
- Nie wierzę. Jak mogłaś mnie okłamać? Myślałem, że się zaprzyjaźniliśmy! – powstał na równe nogi, dramatycznie gestykulując przy tym obiema dłoni, wylewając wokół siebie jeszcze więcej alkoholu, z czego najwyraźniej nie zdawał sobie sprawy. Obecność tak wspaniałego artysty, jak Lady Grafton, obudziła w nim chyba nieznane talenty. – Byłaś moją siostrą, Melody! Koch.. – uniósł nagle palec, przerywając chwilowo nagły wybuch aktorstwa, żeby wypić już chyba dwunasty kielich.
- Hmm, cóż, ja opowiedziałem Ci o sobie dość sporo. Sprawiedliwym byłoby więc, gdybym też wiedział o Tobie więcej. – odparł, chyba kompletnie zapominając o odgrywaniu teatrzyku z księgi o rycerzu Anakinie Chodzącym po Niebie i jego mistrzu, Obim.

Melody z rozbawieniem przysłuchiwała się reakcji mężczyzny. Filozofia musiała odcisnąć na nim większe piętno, niż inne tragedie, jakie go spotkały. Cóż, choć nie było to prawdą, brzmiało zdecydowanie lepiej niż odwrotność. Mimo wszystko nie spodziewała się, iż usłyszy aż tak straszliwą groźbę.
- Nawet nie śniłam, iż mogę zginąć z takiej okrutnej broni - posłała kolejny żart Durwaldowi. Musiała przyznać, że ten wieczór był jednym wielkim żartem... Ale dobrym przede wszystkim.
Następnie mogła ujrzeć aktorskie możliwości rozmówcy. Uważnie obserwowała każdy jego ruch. Kiedy usłyszała, że się zaprzyjaźnili, to nie mogła zaprzeczyć, że trochę ciepło zrobiło się jej na sercu. Dziwne, że to właśnie ta niezbyt udana uczta miała przynieść jej tylu przyjaciół. Może zapomniane urodziny miały zostać wynagrodzone w ten sposób? Na to wyglądało.
Wtem na jej nosie i na policzku wylądowały krople wina. Wynikło to z energicznych ruchów, jakie wykonywał mężczyzna. Melody zaśmiała się głośno, teraz to właśnie ona musiała ocierać swe łzy, a także wino. Tę z czubka nosa zgarnęła palcem i przyłożyła do ust. Resztę... Zdecydowała się na urwanie liścia z krzaka. Spróbowała nie rozmazać tych kropel po całej twarzy, więc po prostu wycierała punktowo. Liczyła, że nie przegapiła żadnej. Właściwie nie czuła, iż w tym towarzystwie i przy upojeniu alkoholowym, miało to jakiekolwiek znaczenie.
- Szkoda, że nie zdołałeś dokończyć. Mało brakowało, a już wpadłabym na to, jakie przedstawienie odgrywasz. Ale... brawo! - Klasnęła kilka razy rękoma, jak na wyrafinowanym występie powinno się.
Melody wiedziała, iż zainteresowanie często skupia się na rozmówcy, zwłaszcza jak jest tylko jeden, ale mimowolnie zdziwiła się. Dotychczas opowiadała pewne anegdotki, skupiając się głownie na drugiej osobie. Zazwyczaj wtedy pocieszając rozmówcę.
- Więc... Opowiem Ci coś niezwiązanego ze mną - wypaliła nagle, lekko obawiając się swych historii. Co jeśli zaczęłaby wylewać swe żale? Wszystkie jej wybryki wiązały się ze zwracaniem na siebie uwagi. Coś czuła, że niezbyt długo tak nie pociągnie. - Zdarzyło się to w Gulltwon. Pewnego razu rycerz Podbiośka chciała nająć się u mego ojca. Przekonywał o swej wielkości, wmawiając, że potrafi trzy głowy za jednym ciosem ściąć! Wyobrażasz to sobie? - zadała retoryczne pytanie i szybko wróciła do opowieści. - Chciał bowiem zostać nadwornym katem. Niestety, pozycję błazna już zajmował Terrence, więc nie udało się! - Wiedziała, że ta część na pewne zbije z tropu Durwalda. - Na pewno teraz masz pytania. Jednak wstrzymaj się proszę, bo dalsza część wszystko wyjaśni. Miał w swoim planie zaprezentować, jak chce ścinać ludzi. Ktoś od razu zaczął się chichotać, więc niedziwne, że rycerz poczerwieniał. Chyba w tak dużym stopniu, jak Ty niedawno. Więc... Wywołał swego giermka, zwykłego posiwiałego dziadka. Wbiegł on do wielkiej sali, w ręku trzymając niespodziankę - klatka do połowy przykryta kocem. Wtem ściągnął zakrycie, a tam trzy kury! Wypuścił je z klatki, nie odbiegły zbyt daleko. Każda bowiem została przywiązana sznurkiem za nogę. A rycerz rzekł "teraz dowiodę swych umiejętności" - Spróbowała obniżyć głos, tak jak robił to jej brat podczas parodiowania owego mężczyzny. - Wciągnął miecz, i zamachnął się, we wspaniałym stylu ścinając kurom głowy. Wszyscy się nieźle uśmiali. Za to mój ojciec... Wstał i zaczął klaskać. Tyle, że później kazał mu, cytuję, "spierdalać". Rycerz był nieźle zdziwiony.
Zakończyła tę historię, licząc, iż Durwald się uśmieje. Pamiętała, że jego brat pluł się przy opowiadaniu.
- A jeśli chodzi o mnie... Może o coś zapytasz? Założę się, że dam radę wynaleźć na bazie tego jakąś opowieść. - uśmiechnęła się. Chciała wykrzesać trochę kreatywności w swym rozmówcy.

Cóż, Durwald niedawno zasłyszał o mężczyźnie, który dwóch mężczyzn zabił jedynie za pomocą pióra, a więc najpewniej przywołał właśnie te sytuacje, grożąc Melody śmiercią przez uderzenie pucharem do wina. Był wystarczająco silny, a rudzielec wyglądał na wystarczająco kruchego, żeby taki cios faktycznie zadał spore obrażenia. Nie żeby miał zamiar to zrobić. W końcu był honorowym rycerzem, kiedy się dało.
Sam nie spodziewał się, że ten dzień będzie obfitował w tak wiele zróżnicowanych wydarzeń. Najpierw brał udział w walce zbiorowej, potem został zaproszony na ucztę, żeby zostać przedstawionym księżniczce, która zaraz zemdlała, a teraz rozmawiał z siostrą Lorda miasta, które miał odwiedzić jedynie na kilka dni. Kto wie, może zostanie na dłużej? Dawno już nie spał w ciepłym łóżku, a gospody mieli tu całkiem przyzwoite. Jedynym problemem był brak pieniędzy, pozostało mu więc mieć nadzieje, że nadchodzący turniej go rozwiąże i przyniesie jakieś zyski. Wystarczyły mu dwie wygrane i już byłby ustawiony, a przynajmniej tak sobie powtarzał.
Trunek do głowy uderzył już chyba im obojgu, tak przynajmniej się wydawało. Każdy, kto obecnie wkroczyłby do ogrodu, miałby okazję zobaczyć dość niecodzienny widok. Wędrowny rycerz, odgrywający jakąś sztukę teatralną, rozpryskując na boki wino koloru krwi, oraz wycierająca sobie twarz liściem dama. Może ktoś coś dodał im do wina? To pewnie ten cały Waymar. Podejrzany typek. Chyba go nie polubił.
- Odgrywałem ten, no.. nie pamiętam. – wzruszył bezradnie ramionami, zakrywając usta, żeby stłumić czknięcie. Nie no, czkawki to raczej nie chciał.
Wreszcie zamilknął, zgarniając kilka niesfornych, lekko pokręconych kosmyków z twarzy. Oj, zmachał się trochę całą tą inscenizacją, co nie godne było rycerza, nie mógł jednak nic poradzić. Było już późno, a wyczerpany był już po turniejowej konkurencji.
- Mam wrażenie, że prosiłem o coś innego, ale nie mam nic przeciwko, bo bardzo polubiłem dźwięk Twojego głosu. – ponownie czknął, odrzuciwszy jeszcze trzynasty puchar, bo i czemu nie. Alkohol pozbawił księcia jakiegokolwiek wstydu, Mel mogła więc zapewne spodziewać się znacznie więcej komplementów. Zagryzł dolną wargę, całą swą uwagę skupiając na rozmówczyni i jej bardzo interesującej opowieści. Szybko okazało się, że ta historia była jeszcze zabawniejsza od poprzedniej, a więc jeleń wkrótce ryczał ze śmiechu, zginając wpół i trzymając za brzuch. Nie chciał obrażać nikogo w Gulltown, lecz szlachetna dama opowiadała historię niezgorzej niż zatrudnieni przez Graftonów, profesjonalni artyści. Zapewne chodziło o pewną autentyczność, chociaż obraz rycerza, ścinającego trzy kury za jednym zapachem, był dość trudny do wyobrażenia.
- Oj, powiem Ci, że chyba musimy na tym zaprzestać.. – skomentował, wierzchem dłoni ocierając łzy. – Jak tak dalej pójdzie, to się odwodnię i nawet wino mi w tym nie pomoże. Cholera.. rycerz Podbiośka.. trzy kury.. Wspaniałe, doprawdy, wspaniałe.
Jeszcze raz zakrył usta, tym razem żeby ukryć chichot i powstrzymać kolejną salwę śmiechu, chociaż sprawne oko zdecydowanie mogło zobaczyć kolejne łzy w kącikach jasnoniebieskich oczu. Sam miał historię o Wysokim Rycerzu o imieniu Michael, tą miał jednakże zamiar zachować na jakąś inną okazję. Z pewnością miało ich być jeszcze kilka, może nawet kilkanaście.
- No nie wiem.. Masz może jakieś znamiona? Bitewne blizny? Ja mam i to nawet z Fairmarket. Czekaj, pokażę. – bez zbędnych ceregieli, począł rozwiązywać założoną kamizelę, tylko do połowy, następnie zabierając się za wiązania koszuliny, odsłaniając owłosioną klatę. Odciągnął materiał mocno na bok, ukazując podłużną, różową bliznę, ciągnącą przez lewą część torsu do ramienia. – Topór Żelaznych. Te morskie psy bardzo je lubią.

Polubił mój głos? Melody od razu stwierdziła, że niedługo przestanie kontaktować. Sama czuła się niezwykle wesoło, ale posiadała przebłyski rozsądki. Chyba.
Okazało się, że następna opowieść była jeszcze zabawniejsza dla słuchacza od poprzedniej. Szkoda, że nie należała całkowicie do niej. Jednakże! Forma w jakiej opowiadała musiała być zdecydowanie lepsza niż ta Sebastiona. On to pewnie ledwo mógł wytrzymać i sam śmiał się przy tym, za to Melody podchodziła do tego profesjonalnie.
Durwald naprawdę się wciągnął, ponieważ śmiał się do rozpuku. Ponownie poleciały mu łzy. Rudowłosa już kilka razy słyszała tę historię, więc była na nią odporna. Rozbawienie na twarzy pojawiło się tylko z powodu działania alkoholu i zaraźliwego śmiechu swego towarzysza.
A kiedy czas przyszedł na to, aby Durwald wymyślił pytanie, Melody uniosła pytająco brew. Jak na to wpadł? Pomyślała i upiła łyk wina, a chwilę później się nim zakrztusiła. Kaszlnęła kilka razy, zasłaniając usta ręką, kiedy to Durwald zaczął się rozbierać. I tak oto ujrzała przed sobą bliznę, razem z jego klatą i to owłosioną. Nie za bardzo wiedziała, na co zwracać uwagę w tej sytuacji. Czy tak wyglądał niedogolony niedźwiedź?
Blizna również prezentowała się ciekawie. Była dosyć duża i na pewno odróżniała się brakiem włosów. W jakiejś pokrętnej z lekka pijanej logice oznaczało to, iż jest przeznaczona na to, by ją dotknąć. Tak więc Melody nie czekała i uczyniła, co ledwo przemyślała. W dotyku była zupełnie identyczna, jak ta, którą miała na udzie. No, może większa. Chwilka nie minęła, a oderwała swą dłoń od torsu mężczyzny. Przy tym nie dotykając żadnych włosów na klacie. To dopiero był wyczyn!
- Całkiem niezła. Okazuje się, że topory również dobrze tną - zażartowała, upijając łyk ze swojego jedenastego kielicha. - I tak, posiadam własne bitewne blizny. Ale muszę Ci to z przykrością wyznać, iż moja jest dużo ładniejsza. Przechodzi przez połowę mego uda, i jest zdecydowanie cieńsza, lecz i przy tym równie wyraźna. - Opisała ją, ponieważ nie była na tyle pijana, by rozbierać się jak Durwald. - Zdobyłam ją podczas wielkiej kurzej bitwy, tu pod Gulltown. Tak to jest, kiedy oferujesz kurą miejsca w armii, zaopatrzenie, a one najeżdżają Cię z Twoją własną bronią. Myślisz, że dlaczego to właśnie kury ściął rycerz Podbiośka? Do dzisiaj trwają egzekucje, bowiem była to naprawdę potężna armia.
Próbowała utrzymać poważną minę, ale niestety. Ta wersja o zdobyciu blizny była chyba najbardziej absurdalną.

Czternasty puchar, potem zaraz piętnasty, żeby porządnie zwilżyć gardło, chociaż już kręciło mu się w głowie, jakby ktoś trzasnął go obuchem. I to tak solidnie, że równie dobrze mógłby wskoczyć na galerę, prosto w środek sztormu. Przeczesał nerwowo włosy, z każdą chwilą czując się gorzej, jak gdyby właśnie docierał do jakiegoś limitu wypitego alkoholu, czy czegoś w tym stylu. Oj, żeby tylko nie zwymiotować wypitego alkoholu, bo miał dziwne wrażenie, że wraz z nim pójdzie też żołądek i już nigdy nie będzie miał okazji zjeść pierogów, a na takie coś pozwolić przecież nie mógł.
Teraz więc, gdy już czuł się, jakby został stratowany przez dwa konie ciągnące za sobą karocę, zdecydowanie zwolnił ze swym piciem, tłumiąc kolejne czknięcia, które schwyciły go w swe szpony. Raz po raz, Melody mogła dojrzeć ramienia Durwalda, podskakując delikatnie przez czkawkę. Chyba trzeba było wyjść z uczty, tuż po omdleniu księżniczki, teraz bowiem obawiał się o swój jutrzejszy występ w szrankach. Cholera, gdyby tylko miał silną wolę, jeśli chodziło o takie rzeczy.
W każdym bądź razie, odsłonił bliznę, rzeczywiście nie porośniętą czarnymi włosami, nad czym okropnie ubolewał, albowiem wyglądał przez to jakoś tak niemęsko, jak jakiś idiota. Każdy bowiem wiedział, że tors monarchy, lub też członka jego rodziny, powinien być gęsto porośnięty królewskim włosiem. Obserwował, jak Melody wodzi dłonią po bliźnie, zbyt pijany, żeby czuć się niekomfortowo.
Gdy już nacieszyła się widokiem cudzej blizny, zawiązał z powrotem koszulą, dość nieudolnie i luźno, przez co wkrótce węzełki puściły, ponownie odsłaniając tors mężczyzny. Kamizelą nawet się nie zajął, siedział więc z rozchełstanymi ubraniami, ciesząc chłodnym wiaterkiem, zapewne nadchodzącym znad morza.
- Trafna.. uwaga. Tną i to całkiem nieźle! – zakrył gwałtownym ruchem usta, okrywając tym samym potężne beknięcie. Na szczęście, Melodia zaraz odciągnęła jego uwagę odrobinę krótszą, ale niezmiennie intrygującą historią. Jak to tak? Bitwa z kurczakami? Nie słyszał o żadnej rebelii w Dolinie. Może uciśniony drób wreszcie miał dość i zaatakował swych oprawców? – Mówiąc szczerze, nie miałem pojęcia, że drób może być tak krwiożerczy i zdradziecki. Myślisz, że to wszystko przez chów klatkowy?
Zapytał, autentycznie zaciekawiony opinią kompanki, ostatnim haustem dokończywszy szesnasty już puchar.

Właśnie doprowadzała się do porządku by móc pojawić się na uczcie, ale szczerze, z każdą chwilą czuła się coraz gorzej. Najchętniej zostałaby w komnacie i nie wychodziła. Do tego zastanawiała się, czy nie poprosić Maestra o coś co by ułagodziło jej te kilka dni męczarni. Zastanawiała się, jak Findis dawała sobie z tym radę. Ona nigdy nie wydawała się być jakoś obolała, czy zmęczona. Wręcz przeciwnie. Westchnęła pod nosem gdy niespodziewanie dostała informację, że jej siostra na nią czeka. Co ona znowu chciała? Nie kazała jej długo czekać, odesłała dwórki od siebie chcąc spędzić czas sam na sam z siostrą. Gdy tylko ją wypatrzyła podeszła do niej. Mimo błękitnej sukni, którą zmuszona była się wcisnąć i pięknie upiętych włosów była blada jak kreda.
- Co się stało siostro?
Zapytała zaraz przenosząc na nią wzrok. Słysząc jej słowa skrzywiła się nieco. Musiała przyznać, że to był głupi pomysł, ale widziała doskonale to jej błagalne spojrzenie.
- Wiesz siostrzyczko, wygłupy, wygłupami...ale jeśli znikniemy, Ojciec wpadnie w szał. Wiesz, że przewróci każdy zakamarek Westeros by nas znaleźć. A jeśli nie będziemy miały dobrej wymówki obawiam się, że ukaże nas bardzo...przykładnie.
Zaczęła i urwała zaraz z westchnieniem. Ona naprawdę tego chciała.
- No dobrze, ale robię to tylko dla Ciebie. Nie puszczę Cię nigdzie samej.
Westchnęła i wysłuchała jej uważnie.
- Bez obaw, nie potrzeba nam nikogo więcej. Musimy zniknąć jak tylko wszyscy zasną. Poza tym, uważać trzeba też na straż. Prościej będzie wymknąć się z mojej komnaty. Mam za oknem drzewo, łatwo będzie można się po nim wspiąć i zejść na dziedziniec.