Ogrody

Rankiem Dorian jak miał w zwyczaju poszedł trenować z rycerzami. Trzy godziny na dziedzińcu w towarzystwie śpiewającej stali i krzyków trochę go zmęczyło, toteż udał się potem odpocząć w łaźni korzystając z chłodnej, morskiej wody.
Gdy ubrał się w codzienne rzeczy wziął swój dziennik i poszedł do ogrodów. Pogoda była akurat idealna. Słońce za chmurami i niewielki wiatr.
Usiadł w altanie przy małym stoliku i zaczął pisać co jakiś czas pogrążając się w myślach jednocześnie przygryzając odruchowo wargę. Nie miał dziś nic ważnego do roboty, więc chciał trochę swoich przemyśleń przelać na papier. Po latach zawsze przyjemnie się coś takiego czyta. Ostatni wpis miał datę sprzed dwóch miesięcy, tak więc tematów nie brakowało. Pisał o swojej ostatniej potajemnej wycieczce na miasto i o tym jak upił się w karczmie tanim winem. Nie zapomniał też dodać jak ojciec był zły gdy się dowiedział. Cóż... Dorian nie robił tego często, ale jednak czasem miał ochotę wyrwać się z tego dworskiego teatrzyku i zaznać trochę życia.

Pisał tak sobie i pisał aż nagle usłyszał rozmowy w oddali przerywane co jakiś czas cichymi chichotami. Nie zwrócił większej uwagi na to zjawisko, bowiem było ono dosyć częste w ogrodach. Dopiero gdy siostra wtargnęła w jego pisarski azyl oderwał szybko wzrok od papieru.
- Laura... nieładnie tak się zakradać. - Szybko położył dłoń na pergaminie próbując zatrzymać przebiegłą siostrę, ale zamiast tego kartka rozdarła się na dwie części, z których jemu przypadła ta mniejsza. - Ty mała żmijo... zemszczę się za to. - Powiedział bardziej żartem niż serio. Nie pisał tam jakiś bardzo ważnych rzeczy ani prywatnych sekretów, toteż nie był specjalnie zły. Znajdowały się tam tylko wspomnienia z kilku ostatnich tygodni. Większość z tych rzeczy na pewno było jej znane.  
Rzucił swoją część kartki na stolik, oparł się wygodniej i spojrzał na Laurę.
- Wystarczyło poprosić. Może bym Ci dał poczytać. Może. - Uśmiechnął się lekko. - Słyszałem jak twoje stadko gadało o tym nowym rycerzyku. Nie byłaś ciekawa? Wiesz, to mógłby być początek romantycznej historii. Księżniczka zakochuje się w nieznajomym rycerzu i ucieka z nim za morze, gdzie żyją długo i szczęśliwie... bla bla bla. - Uśmiechnął się szerzej.

- No właśnie, nudy. - Przytaknął jej. Och gdyby znalazła jego dziennik ukryty pod deską w podłodze jego komnaty... tam było wszystko. Jeśli kiedykolwiek do tego dojdzie to na pewno się zemści. Pofarbuje jej wreszcie te włosy na zielono.
Na szczęście te tajemnice były dobrze ukryte i nikt o nich nie wiedział. Kiedyś będzie trzeba to spalić... Pomyślał sobie.
Gdy trzymała kwiat w rękach Dorian zręcznym ruchem wyrwał jeden z płatków i przystawił do nosa delektując się zapachem. Potem zdmuchnął go z dłoni i patrzył jak unosi się chwilę w powietrzu opadając za stolikiem.
- Mało cię interesują? Wiesz siostrzyczko... mało to nadal coś. - Roześmiał się, jednak zaraz potem spoważniał szybko jak usłyszał w co Laura próbowała go wpakować.
- Naprawdę muszę pomyśleć nad jakąś zemstą. Do ożenku mi nie śpieszno,
ale wiem, że rodzice nad tym myślą. Szlag... nie wiem co zrobię jak dadzą mi jakąś żonę, której w ogóle nie znam i nie lubię. - Skomentował. - Chwila... jakie pijackie wypady? Pięć kielichów wina to jeszcze nie pijaństwo! - Nie był pewien czy było ich pięć czy może piętnaście, ale na pewno nie miał zamiaru się do tej niepewności przyznać. - Wiesz co? Te karczemne zabawy są o wiele lepsze niż dworskie bale. Tam na tańcach nie trzeba uważać na każdy krok i każdy gest, nie ma strachu, że zrobisz jakąś gafę.
Można po prostu się beztrosko zabawić. I ludzie są tacy... prawdziwi. Nie chowają się za maskami etykiety i dyplomacji. Musisz kiedyś spróbować.
Spojrzał na siostrę.
- Tak, niedługo się dowiemy. A wiesz czemu? Wczoraj przyszedł list ze Starego Dębu. Oakheart do nas jedzie. Zwykle tak jest, że jak dwóch królów się spotyka to często ustalają oni miraże. Może oboje za jakiś czas będziemy mieli po małżonku.

Rozmowa nagle zrobiła się inna. Z małych i dokuczliwych zaczepek młodego rodzeństwa przerodziła się w poważne rozmyślania o przyszłości. Dorian nie pamiętał czy kiedykolwiek w taki sposób rozmawiał z Laurą. Chyba nigdy. Kiedyś jednak musiało to nadejść. Człowiek się jednak starzeje i w końcu zaczyna myśleć jak dorosły.
- W lepszej sytuacji? - Spytał jakby sam siebie. -No nie wiem... może. - Mówił to w zamyśleniu patrząc na chmury, które powoli odsłaniały słońce. Słysząc dalsze słowa siostry poczuł coś na kształt żalu. Przyznał w duchu, że miała jednak trochę racji. - Dobrze, że masz brata, który kiedyś będzie królem i takiego tyrana czy pijaka może srogo ukarać. - Zaczął się zastanawiać czy wywołałby kiedyś wojnę dla swojej siostry. Nie potrafił jednoznacznie sobie odpowiedzieć. Doświadczenia w audiencjach z ojcem nauczyły go, że w tak ważnych decyzjach zawsze trzeba uwzględnić wiele rzeczy. No ale to była przecież Laura... Może i na co dzień był wobec niej dokuczalski i wredny, ale w głębi serca kochał tą małą żmiję.
Na jej słowa o zabawach w mieście tylko się uśmiechnął. Nie była, nie próbowała, nie wie o czym mówi... Cóż, jej chyba do tego nie przekona. Była typową damą, która na dworze czuła się jak ryba w wodzie. Jakby ją z tej wody wyciągnąć to pewnie zaczęłaby się dusić.
Gdy wspomniał o Oakhaercie zobaczył jak siostra nagle zastygła. Widać było po niej zmartwienie a kropelka krwi na palcu tylko Doriana upewniła, że Laura musiała się przestraszyć tego co powiedział. Gdy wspomniała o siostrze Oakhaerta kiwnął głową w milczeniu. Gdy spojrzała na niego swoimi wielkimi oczyma i powiedziała o nim samym, również przytaknął patrząc jej w oczy. Kompletnie nie spodziewał się tego co zrobiła potem. Jego ramie nagle zostało uwięzione w jej mocnym objęciu.
Na jej słowa otworzył usta chcąc odpowiedzieć, ale zawahał się przez moment. Dopiero chwile później się odezwał.
- Spokojnie siostro. - Pogłaskał ją po głowie lekko czochrając jej włosy. - Nie pozwolę. - Objął ją i przytulił do siebie. Siedzieli tak chwile w ciszy. - No chyba, że będziesz mi tak podkradać moje zapiski, wtedy to przemyślę. - Powiedział bardzo poważnym tonem, jednak zaraz po tym się roześmiał i połaskotał siostrę po żebrach wykorzystując bezlitośnie jej chwilę zwątpienia.

Siostra powiedziała potem coś bardzo interesującego. Podróże były czymś co bardzo lubił. Większość wyjazdów z miasta ograniczała się jednak do południowego Reach. Tylko raz był w dalekiej podróży na Smoczej Skale dwa lata temu. Wspominał ją niezwykle pozytywnie, dlatego myśl o jej powtórzeniu (choć może niekoniecznie w to samo miejsce) była bardzo kusząca.
- Szansa na wybranie sobie małżonka to zawsze coś dobrego. - Powiedział, po czym dodał gdy wspomniała o Siedmiu: - Oczywiście. - Czasem podziwiał jej wiarę. On tak nie potrafił. Co prawda zdarzało mu się modlić, ale w porównaniu do siostry to było tyle co nic.
Kiwnął głową, gdy spytała go o zdanie.
- To świetny pomysł siostrzyczko. Zdecydowanie powinniśmy z nim pogadać. - Wstał z ławki, wziął podarty pergamin zapełniony jego zapiskami i pogniótł go w dłoniach robiąc z niego papierową kulkę. - Chodź. Pójdziemy od razu. Im szybciej tym lepiej. Ojciec powinien być teraz w samotni. Pewnie pisze list z odpowiedzią dla Oakhaerta.
Siostra wstała i oboje udali się do Wieży. Wkrótce zniknęli za wrotami i po kilku minutach kluczenia po korytarzach i wchodzenia po schodach znaleźli się pod samotnią ich ojca.

Alliser przybył do Wysokiej Wieży wraz ze wszystkimi. To znaczy, gdy tłumnie zawrócili spod obleganego Horn Hill by iść w sukurs Staremu Miastu, które padło ofiarą łupieżczego napadu Żelaznych. Tfu! Banda barbarzyńców bez kultury i honoru. Jego nowy król, uroczy kuzyn Dorian, poganiał konie jak tylko mógł, ale nic to nie dało - można było się domyślić, że przybędą za późno by cokolwiek móc zmienić. A od tamtego czasu wydarzenia nabierały tempa i było tylko co i rusz ciekawiej. Z kazirodczym ożenkiem Laury i Doriana na czele, na które Wielki Septon musiał zareagować atakiem serca. Myśląc o tej całej skomplikowanej i dziwacznej sytuacji, o której nie wiadomo było co myśleć, na twarzy Allisera pojawił się uśmiech rozbawienia. Nadchodziły ciekawe czasy, nie było co do tego wątpliwości. Nie wątpił też w to, że jego stryj wyrywał sobie właśnie włosy z głowy, nie mówiąc o pozostałych chorążych Hightowerów. Co też oni zrobią, to mógł się tylko domyślać...
Przechadzając się z wolna po ogrodzie takie i inne myśli przechodziły przez jego głowę. Wkrótce jednak ustąpiły one jego naturalnemu zamiłowaniu dla wszystkiego co piękne i miast rozmyślać nad polityką, to skupił się na podziwianiu ogrodu. W Jasnej Wodzie brakowało takiego miejsca. Był co prawda Boży Gaj, miejsce odosobnienia, ale była to zupełnie inna skala od tutejszego ogrodu. Młodzieniec pochylił się i zerwał jeden z kwiatów, który zaraz przytknął sobie do nosa by poczuć jego woń. Tak, ogrody były niewątpliwie jedną z jego ulubionych części Wieży. Mógł przesiadywać tu godzinami, chłonąc oczami wielokolorowe i wielokształtne kwiaty, delektować się ich zapachem, a także towarzyszyć tutaj zgromadzonym damom. Alliser bowiem dość szybko odkrył, że ogrody były nie tylko przez niego lubianym miejscem, ale także przez kobiety - jako miejsce spacerów, wypoczynku, wymiany plotek lub potajemnych schadzek.
Alliser ruszył dalej, rozglądając się z uwagą i nasłuchując. Nie miał teraz niczego konkretnego do roboty i miał mnóstwo czasu. Jeśli będzie więc miał szczęście, to niewątpliwie przyjdzie mu spotkać jakąś przeuroczą damę, a może i całe stadko. Dziwnym trafem kobiety zawsze chodziły parami lub większymi grupami, niczym gąski, a przy tym wydawały z siebie godowe śpiewy - radosne i głośne chichoty.

Naprawdę wiele się działo na terytorium królestwa Wysokiej Wieży. Żelaźni, którzy złupili prawie całe miasto. Jednak ogrody przetrwały nie zniszczone, w nich człowiek mógł się poczuć, jakby wojny nigdy nie było. Piękny wygląd ogrodu, ładne zapachy sprawiały, że kobiety często tutaj przebywały. Teraz też nie było inaczej, Aliser spotkał na swej drodze kobietę. Stała odwrócona do niego plecami i przygarbiona wąchała kwiaty. Jej blond włosy sięgały jej do łopatek, była chuda, bardzo chuda. Jej suknia świadczyła o tym, że jest szlachetnie urodzona albo przynajmniej ma bogatego ojca. Florent patrzył się na nią przez chwilę, aż wreszcie się odwróciła. Jej twarz jest... jest bardzo daleka od ideału. Nawet przeciętną trudną ją było nazwać.
- Kim... Kim ty jesteś? - Powiedział raczej zaskoczona niż przerażona. Podczas wypowiadania poszczególnych słów, Aliser mógł zauważyć jej żółte, krzywe zęby.

Andrut

A i owszem, Alliser nie musiał długo się starać by znaleźć jakąś niewiastę, która i podobnie jak on, raczyła się tutejszymi, kwiecistymi zapachami. Idąc jednak od tyłu nie mógł jej w pełni ocenić. Bogato ubrana, może i szlachcianka, a może córka jakiegoś bogatego kupca, który postanowił się swoim złotem wkraść w łaski Hightowerów? Z tej perspektywy trudno było mu powiedzieć. Widział za to, że jest dość chuda... Nawet bardzo chuda. Jakby nie dojadała. Czyżby ojciec wolał wydawać pieniądze na suknie niż na jedzenie? I jeszcze jakby tego było mało, to jej twarz... O lyseńska bogini miłości! Jej twarz. Alliser mało się nie wstrząsnął z obrzydzenia. Owszem, bywały brzydsze kobiety od niej, ale niewiele. Biedulka, nawet będąc szczodrym nie można było jej nazwać osobą o przeciętnej urodzie.
Młodzieniec już miał się wycofać, choć to byłoby raczej niezwykle trudne i niegrzeczne. Może lepiej byłoby powiedzieć, wyminąć niewiastę wątpliwej urody, lekko się jej tylko kłaniając. Bądź co bądź była kobietą, choć z pewnością na taki jej odbiór wpływało korzystne światło. Niestety! Młode serce Allisera jęknęło w duchu, gdy ta zdecydowała się go zagaić.
- Witaj... pani. - I te krzywe zęby! Na wszystkie co dobre i święte! - Ja? Kim jestem? Oh, ja tylko tędy przechodzę. Racząc się widokami soczystych owoców, pięknych kwiatów i ich kwiecistego aromatu. - Młodzieniec rozpoczął manewr wymijania. - Niech pani sobie nie przeszkadza. Kontemplacja nad kwieciem i jego zapachem to sztuka, której nie powinno się zakłócać... - Żeby się tylko do mnie nie odezwała, żeby się tylko do mnie nie odezwała, żeby tylko...

Niestety, Aliser już nie będzie miał okazji wyminąć swej "ślicznotki" niezauważony. Stała przed nim i wpatrywała się swoimi błękitnymi oczami w Florenta.
- Oh, czyżbyś się przeraził kogoś, kto wygląda bardziej męsko od ciebie? - Zapytała ze spokojem. - Skoro tylko przechodzisz, to przechodź. Ucieknij jak reszta mężczyzn, przecież po tobie widać, że jesteś kobietą, w męskim stroju. - Kontynuowała swój wywód, nadal nie pokazując na twarzy żadnych emocji. Widocznie była z natury osobą chamską i nie pierwszy raz obrażała kogoś, kogo po raz pierwszy spotkała.
- Jak mam sobie nie przeszkadzać, kiedy mi samemu brutalnie przerwałeś. Zgadzam się z tą opinią, jednak często bywa tak, że osoby niepożądane przeszkadzają nam w poznawaniu sztuki. - Takim sposobem, marzenia o braku odzewu kobiety Alisera, zostały zniszczone. Nawet jeśli spodziewał się odpowiedzi, to na pewno nie takiej. Nasuwało się teraz pytanie, kim jest ta kobieta, która potraktowała tak Alisera. Przez swoją ładną buźkę, kobiety raczej go uwodziły, a nie obrażały. Może był to skutek braku zaangażowania ze strony Florenta.

A jenak! Musiała się do niego odezwać. Alliser, w końcu dobrze wychowany młodzieniec, przystanął, choć zapewnił sobie bezpieczną odległość. Sądząc po uzębieniu, to zapach wydobywający się z jej paszczy musiał być równie mało zachęcający co jej całokształt. A ten język! Młodzian słysząc potok mało przyjemnych słów spływający z ust "ślicznotki" uniósł jedną brew ku górze. A to ci dopiero cięte babsko! Czegoś takiego się po niej nie spodziewał, ale widać samotność tak jej poczęła dokuczać, że rodzaj męski stał się jej wrogiem. A może to zazdrość przez nią przemawiała? Natura nie poskąpiła urody Alliserowi! Co zresztą czasem miało swój skutek w podśmiewaniu się przez mężczyzn, który uważali go właśnie za paniusię. Chłopak zdążył się do tego przyzwyczaić, ale z ust kobiety!? Tak, to z pewnością była zazdrość!
Po początkowym zaskoczeniu na ustach Allisera począł wykwitać uśmieszek, a zaraz potem począł chichotać. Trudno mu się było dziwić, naturę miał w końcu mało poważną, a ona go rozbawiła!
- Przerazić się? Ależ skąd! - Chichot. - Po prostu tędy przechodziłem i nie miałem zamiaru panience przeszkadzać. W końcu to panienka się do mnie odwróciła i spytała kim jestem! Czyżby cały ogród należał do panny i nie można było w nim przebywać? - Chichot. - Proszę mi więc wybaczyć! Pójdę dalej by nie przeszkadzać.

Kobieta nie była głupia, szybko potrafiła przejrzeć miłe słówka Alisera.
- Jestem aż tak brzydka, że aż śmieszna? Uważasz, że potrafisz oczarować kobietę swoimi miłymi słówkami, że nie będzie wiedzieć, kiedy ją obrażasz? Może na inne puste panny to działa, ale nie na mnie. Teraz możesz się tłumaczyć, że to ja sama sobie przerwałam, bo przecież pierwsza otworzyłam usta. Ale czy to ja ciebie naszłam, kiedy delektowałeś się zapachem kwiatów? To ja się do ciebie zakradłam, by otworzyć swoje usta pełne krzywych zębów? No tak, masz rację to moja wina. - Zakończyła i pokręciła głową, a następnie odwróciła się do niego plecami. - Odejdź, skoro tak Ci śpieszno. Nie bój się, nie urazisz mnie, wiem, że nie jestem piękna. Chociaż pierwszy raz ktoś odważył mi się zaśmiać prosto w twarz. - Skończyła mówić i stała dalej odwrócona od Florenta. Widocznie nie chciała z nim rozmawiać, chociaż może przeprosiny sporo by zmieniły, a może nic nie zmienią?

Andrut

Allisera cała sytuacja coraz bardziej bawiła i kiedy panna poczęła rzucać w niego oskarżenia i wyrzuty, ten mógł tylko wywrócić oczyma na całą hecę. A niech go! Ale zadziorna kobieta. Szkoda tylko, że nie była choć odrobinę bardziej... ładna. Nie mówił, że musiała być bóstwem, ale przynajmniej zamykać się w granicach dobrego smaku. Niestety! Nie była nawet w kategorii tych zwyczajnych.
- Och, chichoczę z zachowania panienki! Taka ma natura, że nie mogę się powstrzymać. Lepiej jednak będzie jak sobie pójdę, gdyż widzę, że jestem dla was niczym natrętny komar, którego staracie się przepłoszyć lub zgnieść. Za pani pozwoleniem... - Alliser skłonił głowę i ruszył w swoją stronę z uśmiechem na twarzy. Zabawne spotkanie. Bardzo zabawne. Cóż jednak mógł zrobić. Na tym świecie byli tacy jak oni, piękni i młodzi, a także takie jak one, brzydcy i młodzi. Pozostawało mu tylko polować na inne piękne i młode kobiety. Może tym razem natknie się na jakąś nadobną lady? A może natknie się na kogoś innego. Kto wie?