Sala jadalna Hornvale

Kolacja zbliżała się w zastraszającym tempie, a Lauryn stanęła przed najtrudniejszym życiowym wyborem - wyborem sukienki. Zabrała ich ze sobą tak wiele, że kompletnie nie wiedziała, co na siebie włożyć... Po przejrzeniu niemal całej garderoby i nakrzyczeniu na służki, które zapomniały spakować jej ulubioną wieczorną suknię, w końcu wybrała jedną, trochę bardziej elegancką od tych, które nosiła w ciągu dnia. Była w szkarłatnym kolorze - pomyślała głupiutko, że fajnie byłoby wzbudzić w nich agresję, może w ten sposób dowie się czegoś ciekawego? Nie zapomniała także o odrobinę za mocno odsłoniętym dekolcie, żeby lord Hornvale mówił do niej i patrzył na nią częściej.
Wkrótce - tak ubrana i wyperfumowana - ruszyła do Sali Jadalnianej, gdzie pewnie czekali na nią już mieszkańcy. Przywitała się ze wszystkimi, mężczyznę - o ile się zjawił - obdarzając szerokim uśmiechem, a Joannę znowu chwaląc jej kreację. Kiedy wszyscy zajęli już miejsca i zabrali się do posiłków, Lauryn starała się udawać, że je normalnie, w rzeczywistości zaś niespecjalnie ciesząc się jedzeniem, bo nie chciała być kiedyś gruba.
— Wspaniała uczta, naprawdę... — powiedziała. Czuła się trochę nieswojo, nie miała pojęcia, co mówić, więc postanowiła zagadać ich kompletną głupotą. — Joanno, powiedz mi, proszę, czy zainteresował się już tobą jakiś kawaler? Założę się, że nie możesz odpędzić się od chłopców. — zachichotała. Joanna - chociaż może niezbyt urodziwa - wydawała się miła, a to chyba także przyciągało chętnych. No, a poza tym miała nazwisko.

Szybko pożałowała, że w ogóle spytała ją o plany matrymonialne. No bo jak to? Ta wywłoka opowiadała o tym wszystkim z takim rozmarzeniem, idealizując swój związek i samego dziedzica. Czy naprawdę układało się między nimi tak perfekcyjnie? Cóż, jedyne co chciała zrobić to chwycić za kielich z winem i wylać go na jej twarz. Na szczęście w porę opamiętała się i zamiast tego szybko opróżniła kielich, czując tym samym zalewające ją od środka uczucie gorąca. Jeśli ma spędzić z nimi więcej czasu to będzie musiała wypić trochę więcej. Na szczeście uwagę od twarzy panny Brax oderwał chłystek Adam, co zachowywał się karygodnie, ale ze względu na słowa Joanny kompletnie jej to nie przeszkadzało.
— Cieszę się twoim szczęściem, Joanno. Jestem pewna, że razem stworzycie wspaniały związek... Czysty, drogi... Mam nadzieję, że zaprosicie mnie na uroczystości ślubne? Och, może pomogę wybrać ci suknię? Mamy tak bardzo podobny gust! — zaśmiała się i niezauważalnie skrzywiła, bo przez tą wściekłość czuła się trochę otumaniona. Ciekawe czy Lance Lydden zerwałby zaręczyny, gdyby zobaczył je obie przy stole... Przecież to ona jest ładniejsza! Znowu zechciała tę zdzirę zabić... szczególnie, że zadała jej te intymne pytanie.
— Och, ja? — zachichotała, upijając trochę z kolejnego kielicha wina. — Nie... Wiesz, miałam kilka propozycji, ale nie były one szczególnie wysokich... lotów. No ale mam jeszcze czas. Chyba. — odpowiedziała wreszcie, kompletnie zagubiona. — Myślisz, że do kogo z Zachodu bym pasowała? Jesteś trochę starsza, widziałaś trochę więcej ode mnie. — zachichotała głupkowato, zupełnie jak pusta blondynka, którą przecież trochę była.

Pasztet? Gołębie? Czy ona nie miała za grosz gustu! Lauryn nigdy w życiu nie pozwoliłaby sobie na coś takiego... Ech, te wszystkie wywłoki z Zachodu niby powinny mieć gust, a jednak - Joanna jest świetnym przykładem, że chyba wcale go nie ma, głupia!
— Och, mam nadzieję, że do czasu twojego wesela rzeczywiście zaczną skakać. W każdym razie, na razie mam od nich spokój... może to i dobrze? — odpowiedziała, upijając trochę wina i wpatrując się w Addama, który zachowywał się jak skończony debil. Może to jakieś upośledzenie? A co jeśli to rodzinne u Braxów? Czy to dlatego Joanna chciała gołębi w pasztecie?
W czasie, gdy dziewczyna wymieniała potencjalnych kandydatów do ręki Lauryn, ona upijała kolejne łyki wina. Czuła, że jej ciało ogarnia coraz większa fala ciepła i kiedy uznała, że należy już przestać pić odstawiła kielich. Nie znała tych mężczyzn, może i nazwiska wcale nie brzmiały źle, ale Lauryn jakoś nie potrafiła się do tego przekonać. Banefort, o którym nie wiedziała kompletnie nic. Brax, którego jedyną pasją były księgi, i który nawet nie stawił się na kolacji... I Tommen Lannister, który - chociaż młody i samodzielny - nie miał wpływu na ojca, nieoficjalnie miał już wybraną małżonkę i wcale nie była nią Lauryn, której nazwisko i pochodzenie wcale nie znaczyło dużo. No i miał dwanaście lat! Zresztą, i tak wszystko zależało od jej ojca, ona mogła się jedynie ładnie uśmiechać. Ale sam pomysł balu wcale nie był zły... zamierzała poprosić o to ojca, gdy tylko wróci do domu. Dawno nie bawiła się na przyjęciu!
A potem stała się rzecz niesłychana, bo Addam wstał, odezwał się do niej i zaczął tańczyć jak skończony wariat. Może to wino, a może rzeczywiście wyglądał tak śmiesznie, ale Lauryn nie potrafiła powstrzymać cichego chichotu.
— Och, Joanno, on jest wspaniały! Addamie, naprawdę świetnie tańczysz... musisz mnie kiedyś nauczyć. — dopytała energicznie, bo w sumie już niewiele interesowały ją zasady etykiety. — Jeśli mam zorganizować bal to chyba muszę sobie przypomnieć jak się tańczy... tak dawno nie uczestniczyłam w żadnym balu! — zachichotała znowu.
A potem obserwowała tę zdzirę. Nie chciała jej pomocy w wyborze sukni ślubnej? Proszę bardzo, ale niech potem nie narzeka, jeśli wszystkie damy w królestwie ją wyśmieją! Zdzira! No, ale nie była wcale takie zła... właściwie to pomijając te małe wtopy nawet ją polubiła.

Chociaż Lauryn sama uchodziła za kolejną nudną córkę Lorda, to Joannie po prostu się dziwiła. Naprawdę tak bardzo przeszkadzały jej wygłupy tego idioty? Nie potrafiła zrozumieć tego, że dziewczyna z tak brzydkim nosem i zębami na cokolwiek narzekała... no bo przecież powinna cieszyć się z tego, że ktokolwiek spędza w jej towarzystwie czas.
— Och, Joanno... — spojrzała na nią z nutą goryczy, ale ostatecznie przeniosła wzrok na Addama, a w jej spojrzeniu mógł dostrzec jedynie politowanie i zawód. Przez chwilę przenosiła wzrok to z ręki to na jego twarz, ale ostatecznie postanowiła przerwać tę błazenadę. — Wybacz, Addamie, ale dzisiaj nie jesteśmy w nastroju na tańce. Może zamiast tego opowiesz nam trochę o tym tańcu? Dlaczego nazywa się tańcem... — zawahała się, patrząc niepewnie na Joannę. — Tańcem pijanej żyrafy? — a potem pomyślała sobie, że ich starszy brat musi być rzeczywiście głupi skoro w głowie siedzą mu takie bzdety. — Joanno, a ty lubisz tańczyć? — dopytała, patrząc na towarzyszkę i upijając kolejny łyk wina.

Trochę żałowała, że poprosiła go o wyjaśnienie nazwy, ale ostatecznie wysłuchała wszystkiego z udawanym zainteresowaniem, od czasu do czasu popijając wino lub zerkając na Joannę, która zaczynała ją coraz bardziej wkurzać. Zachowywała się jakby nie wiadomo co się stało! Głupia wywłoka. Lauryn wiedziała, że narzeczony Joanny nie wytrzyma z nią zbyt długo.
— To bardzo zabawna historia, Addamie... — powiedziała, gdy skończył już ględzić i spojrzała w kierunku towarzyszki, wyraźnie znudzonej i zdenerwowanej. Blondynka przewróciła niezauważalnie oczyma i szeroko się do niej uśmiechnęła. — Joanno, właściwie to nie wiem czy powinnam cię o to pytać, ale może słyszałaś coś o Jeyne z Pięknej Wyspy? Wkrótce ma zostać małżonką mojego brata, a ja nie znam jej zbyt dobrze. — spytała z ciekawości, bo Joanna może i nie wiedziała wiele, ale na pewno więcej od Lauryn, która wiedziała tyle, że brat uważa ją za całkiem ładna. Dziewczyna wiedziała jednak, że zwyczajnie zawróciła mu w głowie. Kto nazwałby ładną dziewczynę z tak dziwnym nosem... To tak jakby przyznać, że Joanna jest ślicznotką.

Miała szczerą ochotę się roześmiać - cóż, trudno było znaleźć brzydszą od Joanny, ale przecież nie mogła tego powiedzieć na głos. Stłumiła więc głupiutki uśmieszek, odgarnęła długie jasne włoski i spojrzała na dziewczynę przeszywającym wzrokiem. Dopiero teraz lepiej przyjrzała się brzydkim zębom, nie zatrzymując się jednak dłużej przy orlim nosie, który niezwykle ją odrzucał.
— Och, Addamie, twoja siostra jest przecież niezwykle urodziwa. I chyba nie twierdzę tak tylko ja... Dziedzic Deep Den również, prawda, Joanno? — spytała, unosząc kielich do góry, jakby do wzniesienia toastu, ale w rzeczywistości był to po prostu gest, który - tak sobie ubzdurała - musi zrobić.
Kolacja zaczynała ją powoli męczyć, szczególnie że Joanna zachowywała się jak urażona księżniczka, której ktoś wsadził w szczerbatą buźkę rozgrzany pogrzebacz, ale postanowiła tego nie roztrząsać i zajęła się Addamem.
— Mogę wiedzieć jakie to źródła? — spytała tego dziwaka, nie licząc jednak na sensowną odpowiedź, bo przecież miała do czynienia z największym pustakiem Hornvale. Och, a myślała, że jej się tutaj spodoba!

Joanna okazała się na tyle pusta i brzydka, że zostawiła z bratem jedyną osobę, która była w stanie ją polubić - samą Lauryn, która słuchała właśnie odpowiedzi najgłupszego dzieciaka w Westeros i upijała niespokojnie wino, próbując zrozumieć co jest nie tak z genami Braxów.
— Wiesz co, Addamie? Też powinnam udać się na spoczynek. Siedzimy tutaj już tak długo... zresztą, wciąż jestem zmęczona po podróży. Jutro o tym porozmawiamy, obiecuję. — wypowiedziała te słowa tak szybko, że prawie się nie zrozumiała, a potem wstała i ruszyła do komnaty. Jedyne o czym teraz marzyła to uwolnienie się od tego pustaka i wzięcie kąpieli. Och... I po cóż ona do tych idiotów przyjeżdżała? Gdyby wiedziała, że czekają na nią tylko brzydale, brzydalki, niechluje i idioci to na pewno ominęłaby takie miejsce szerokim łukiem. Sądziła, że mieszkańcy tak znaczącego miejsca jak Hornvale byli w stanie zachować się... przyzwoiciej. No cóż. Postanowiła, że kiedy tylko pojawi się w Casterly Rock to wszystkim opowie o panujących tu obyczajach.

// Lauryn wyszła //