Błonia nieopodal Horn Hill

Lucas nie umiał się nie uśmiechnąć na tak idealną parodię Geda przedstawioną przez szwagierkę. To był właśnie jeden z tych plusów Shai, przez które uwielbiał dziewczynę. Zawsze potrafiła go rozbawić. Nawet w takim momentach jak ten, gdzie wewnętrznie dalej powinien kipieć gniewem.
-- Tak, tak, myję się regularnie -- zapewnił ich oboje, przewracając przy tym oczami.
Co do honoru Osgreyów nie zdążył się odnieść, ponieważ nagle to on całkiem niespodziewanie został zmiażdżony w uścisku.
-- Ugh, Clarice, i ty tutaj? -- sapnął zaskoczony, czekając, aż ta odsunie się na tyle, by mógł na nią spojrzeć. -- To nieprawdopodobne, że jesteście tu wszyscy. Akurat w Horn Hill! Czy to jakiś rodzinny spisek? Leyton zaraz też zeskoczy tu z jakiegoś drzewa? -- spytał pół żartem, pół serio, przezornie rozglądając się po koronach najbliższych drzew.
Słysząc rozkaz Geda, Lucas wpierw przyjrzał mu się trochę podejrzliwie, zastanawiając się, czy ten mógłby coś knuć. Ostatecznie jednak ruszył w stronę namiotu zgodnie z jego poleceniem, choć minę miał przy tym wyraźnie niemrawą. Jakby szedł na dywanik do ojca czy coś temu podobnego.

- Nie przejmuj się, Lucas. Twój brat, jak zwykle, próbuje udowodnić, że "twardy" z niego gość. - wyszczerzyła zęby w stronę młodszego z Osgreyów, stając jednocześnie po środku całego zamieszania. Trochę bolał ją bark po tym, jak Kędzior sprowadził ją do parteru. Zdziwiła się pomocą ze strony Gedeona, ale może to i dobrze. Wygląda na to, że bariera niechęci bardzo powoli zanika. - Oj, Ged, nie patrz tak na mnie. - zaśmiała się na widok wzroku męża, rzuconego spode łba - Nikt tu nie wątpi w twoją hardość. Co jak co, ale przecież ścigałeś Żelaznych przez dobry kawał czasu. Nie brakuje ci męskości, nie musisz więc tak gnębić swojego biednego brata. - mruknęła już spokojnie, tym razem nie żartując. Naprawdę tak uważała, sądząc również, że Gedeon podchodzi do puszczenia Lucasa, jakby opór był kwestią jego honoru. A przecież wszyscy już wiedzieli, że pozwoli mu odjechać. Choć musiała przyznać, że sama chętnie poznałaby rycerza, do którego przystał Lucas. Podeszła do męża, sprawnie rozplątując założone na piersi jego ręce i wskoczyła w uścisk, cmokając go przy tym w policzek. Może rzeczywiście powinna chociaż przez chwilę trzymać jego stronę, dziedzic Osgrey'ów z pewnością poczułby się wtedy nieco lepiej. - Ale zanim odjedziesz, rzeczywiście powinniśmy poznać twojego rycerza. Oboje musimy mieć pewność, że jesteś bezpieczny, skoro nadstawiamy za ciebie karku przed lordem ojcem. - dodała, siląc się na jak najbardziej surowy ton. Średnio jej to wyszło.

— Taaa... Właśnie czegoś takiego się spodziewałem — przyznał z krzywym uśmiechem na zaczepne słowa siostry. Niby wiedział, że ta tylko żartuje, ale jeszcze tak dla pewności ponownie rozejrzał się wokół, przeczesując przestrzeń namiotowego pola w poszukiwaniu znajomej czupryny Leytona w czasie drogi. Chcąc się choć trochę pocieszyć, przywołał do siebie Kędziora, który zaraz chętnie kroczył u jego boku i Luke mógł go sobie trochę pomiziać za uchem, tak jak lubił. Wilkorowi też zdecydowanie spodobało się poświęcenie mu uwagi, bo nie protestował, zamiast tego idąc niemal ocierając się o nogi blondyna. Luke uśmiechnął się, ciesząc się w duchu, że nie Greysmond został przy Chyłce, ucinając sobie drzemkę na jej grzbiecie, bo wilkor i fretka zawsze dostawali kręćka na swój widok i ciężko było ich uspokoić.
Kiedy w końcu znaleźli się w namiocie Osgreyów, Lucas poczuł się jakoś dziwnie nieswojo. Na chwilę dopadło go dziwne uczucie, że jak już raz tu wszedł, utknie tu na zawsze. Oczywiście było to kompletną bzdurą i każdy w pomieszczeniu był całkowicie świadom tego, że jak najmłodszy Osgrey już się na coś uprze, to nie ma przebacz. Lucas wiedział, że teraz od Cithrii mogła odciągnąć go jedynie śmierć. Nie zamierzał więc dać się namówić na żadne powroty do domu. Co to, to nie.
Słysząc niespodziewane słowa Gedeona o przedstawieniu go jego rycerzowi, Lucas skrzyżował ramiona na piersi, wlepiając w brata twarde spojrzenie. Spojrzenie, które jasno sygnalizowało jego nieustępliwość.
Odpowiedź była krótka i w takim samym tonie.
— Nie.
Z ust Lucasa nie padło co prawda nic więcej, ale w jego umyśle rozegrał się istny bój. Chłopak bowiem wpadał w jakąś dziwną, wewnętrzną panikę na myśl o spotkaniu Cithrii z jego rodziną. O nie, nie, nie, nie, nie. Nie było takiej opcji.
Nie chciał co prawda okłamywać Cithrii wiecznie. Planował jej powiedzieć, że nie do końca był tym, za kogo się z początku podał... kiedyś. Ale z pewnością jeszcze nie teraz. I nie w takich okolicznościach.
Ach, dlaczego wszystko musiało się tak skomplikować?, jęknął w duchu, przejeżdżając spojrzeniem po członkach swojej rodziny i w końcu zatrzymując je na dłużej na Shirei, w którą wbił proszący wzrok oczekujący pomocy, wiedząc, że ona jedna będzie w stanie go zrozumieć.

Przyglądała się scenie z boku, chociaż nie dało się ukryć, że od samego początku znajdowała się w centrum zamieszania. Długo przed tym, jak odnaleźli Lucasa, sama zawiniła, pozwalając mu wraz z nią wymykać się z zamku. Nie była w stanie zaprzeczyć sama sobie, ba, była niemal w stu procentach przekonana, że sama rozbudziła w chłopaku ten zew przygody. Koniec końców nie brał raczej przykładu z Gedeona. Przecież jego sytuacja była nacechowana zupełnie innymi emocjami; nie uciekł on z domu dla zewu przygody, a po to, aby znaleźć ukojenie w zemście. Lucas zdecydowanie wydawał się być zainteresowany historią ucieczki Shai.
- **Nie możecie tego wymagać od chłopaka. - odezwała się w końcu, przerywając ciszę, w której kryło się zmieszane niedowierzanie, niewielki zawód oraz wybitnie męskiej domeny frustracja. Widziała, że Gedeon mimowolnie cały się spiął i nie chciała rozdrażnić go jeszcze bardziej. Nieważne jednak, jak bardzo próbowała, nie mogła się zmusić do stanięcia po jego stronie. Wiedziała, że nie jest to słuszna strona i pogodziła się z tym już na samym początku. Miała tylko niewielką nadzieję, że jej mąż nie zdenerwuje się na nią dogłębnie. - Nie macie takiego prawa. Nie mamy takiego prawa. - poprawiła się zaraz, przyglądając uważnie każdemu członkowi dyskusji - Nie zrozumcie mnie źle, bo doskonale pojmuję wasz punkt widzenia, ale... Wy nie pojmujcie punktu widzenia mojego i Lucasa. Żadne z was nie uciekło z domu bez planu powrotu. Nie stworzyliście sobie warunków do życia poza rodziną, w całkiem nowym środowisku. I... Nie możemy tego odebrać Lucasowi. To jego świat, do którego żadne z nas nie ma wstępu. Możemy być jedynie wdzięczni, że postanowił zachować kontakt z tym starym i jeszcze stąd nie uciekł. - ścisnęła delikatnie ramię Gedeona, po czym wyminęła go, stając dokładnie na przeciw Lucasa. - Nie masz pojęcia, jak bardzo doceniam ludzi, którzy pomimo wszystko pozostają wiernymi sobie. Niczego nie udają, nie próbują dopasować własnego życia do innych,ludzi którzy podążają według własnej drogi. Jesteś niesamowicie odważnym, szczerym mężczyzną, a to jest, Lucasie, niesamowicie rzadkie. Gdy przychodzi co do czego, wcale się z Gedeonem tak bardzo nie różnicie. -obdarzyła obu mężczyzn delikatnym uśmiechem - Gdy zobaczyłam Geda, wiedziałam, że czeka mnie przygoda. Ale kiedy zobaczyłam ciebie, Lucasie... Zobaczyłam wcielenie przygody. I wiem, że twojemu rodzeństwu w żadnym stopniu nie będzie to odpowiadać... Ale jeżeli nie chcesz zapoznać nas ze swoim rycerzem, to ja to szanuję. I choć powinnam nalegać, abyś, dla spokoju, choć mnie z nim zapoznał, to nie będę tego robić. Ufam ci. - stanęła na palcach w mgnieniu oka, by po chwili po prostu, bez zbędnych ceregieli i bajeczek, przytulić swojego szwagra. - Napisz do mnie list czasem, dobra? - zaśmiała się, stając na powrót na całych stopach.

Lucas spiął się cały, słysząc niby-groźby z ust Gedeona o napuszczeniu na niego Kędziora, by ten go wytropił w razie kolejnej ucieczki. Na zazwyczaj nieskalanym zmartwieniami czole pojawił się szereg zmarszczek, a oczy zmrużyły się podejrzliwie, jakby w ostrzegawczym geście. Prawda była taka, że po Gedeonie mógł spodziewać się wszystkiego, więc kiedy ten zaczął czynić kroki w jego kierunku, Lucas już całkiem odruchowo zacisnął pieści, podnosząc je na wysokość piersi. Chyba można było uznać, że Cithria byłaby teraz zdecydowanie dumna ze swojego wychowanka — zawsze gotowy, by odeprzeć atak. Nauki nie poszły w las. Tym większe było skołowanie Luke'a, gdy Ged zamiast ataku na niego (który w myślach Lucasa miał zakończyć się związaniem, zakneblowaniem i zawleczeniem z powrotem do Zimnej Fosy), objął go ramieniem i poprowadził spokojnie przed namiot, by pokazać mu zgromadzony wokół orszak. Młody Osgrey co prawda popatrzył się na to wszystko sceptycznie, ale był na tyle uparty i wierzył w swój spryt, że ten argument i tak by go nie powstrzymał, gdyby faktycznie chciał drugi raz umknąć rodzinie sprzed nosa. No ale tego już Gedeonowi nie zdradził, by się nie zwiększać jego czujności.
Wrócił więc z nim do środka bez słowa, jedynie słuchając, co ten ma mu do powiedzenia.
I był całkiem spokojny, aż do momentu, gdy Ged kolejny raz nie poruszył tematu Cithrii. A Lucasowi znowu odpalił się ten obronny tryb, jak zawsze, gdy ktoś śmiał powiedzieć na kobietę choć jedno złe słowo.
— Nie, nie wstydzę się was ani jej, to wszystko jest trochę bardziej skomplikowane. Ja po prostu nie chcę... — zaczął już z siebie wyrzucać w irytacji, niezbyt panując nad tym, co mówi, gdy nagle w dyskusję wcięła się Shai, zaskakując Lucasa kompletnie swoimi słowami. Chłopak zdębiał po raz kolejny tego dnia, jedynie przyglądając się bratowej z wyraźnym zdziwieniem. Zdziwieniem, które z każdym zdaniem zamieniało się w coraz większą wdzięczność i cóż, co tu dużo mówić, wzruszenie.
Sam nie umiał tak ładnie ubrać w słowa, to co teraz czuł, więc po prostu odwzajemnił uścisk dziewczyny, przyciskając ją do siebie z całej siły, by pokazać jej w tej sposób ogrom swojej wdzięczności.
— Nie rozumiesz, Ged — odparł w końcu spokojnie, kiedy Shai znowu stała na własnych nogach. Spojrzał na brata z powagą, jaką trudno było u niego zazwyczaj dostrzec. — Mój... rycerz nie zna całej prawdy. No wiesz, o mnie. Gdy się pierwszy raz spotkaliśmy, uznałem, że nie powinien nikomu wyjawiać się swojego nazwiska. Dlatego przedstawiłem się po prostu jako Luke. Nikt tutaj nie wie, że jestem Osgreyem. Utrzymuję dalej wersję, że pochodzę z rolniczej rodziny. I naprawdę nie chcę, by ktoś się dowiedział. Nie teraz i nie tak. Może to głupie, ale nie chcę wyjść na kłamcę. I nie chcę j-nikogo zawieść. Wezmę udział w turnieju i udowodnię, że przygarnięcie mnie nie było błędem. Bo on właśnie to zrobił. Przygarnął mnie i dał zupełnie nowe życie. I podoba mi się ono, Ged, cholernie mi się podoba. Naprawdę nie chcę tego niszczyć.

- A więc Twój rycerz to "ona"? - wypaliła od razu, przekręcając głowę na bok z zainteresowaniem. Może rzeczywiście powinna w końcu poćwiczyć władanie mieczem, skoro, jak się okazuje, nawet kobieta może zostać rycerzem. Słyszała kiedyś o kobiecie, której imię brzmiało zaskakująco podobno do niej, ale do tej pory nie dawała wiary białym niedźwiedziom i podobnym dziwom. Może czas zmienić nastawienie... - Clarice, muszę się zgodzić z Gedem. Mało osób w tej okolicy o nas nie słyszało, a jeszcze mniej nie kojarzy imienia Gedeon. Gdyby nie twój angaż w Żelaznych, może coś by z tego było. - zaśmiała się pod nosem, darząc męża uśmiechem. On jednak uśmiechu nie odwzajemnił. Ciekawa sprawa, Shai widziała, że coś wyraźnie z nim nie tak, ale pierwszy raz od dawna nie potrafiła rozgryźć tej Gedeonowej zagadki. Przez chwilę odsunęła się od całego tego zgrupowania, patrząc jakby sponad siebie na krzyczącą "Nie wydamy cię!" Clarice, na gotującego się Geda, próbując zrozumieć cały sens tej sytuacji. Sama przed chwilą wygłosiła dziwny monolog na temat bycie przygodą przez Lucasa, ale teraz nie do końca wiedziała, po co. Przecież, choćby góry zamieniły się miejscami z morzem, ta trójka i tak wpadałaby w ciągły dysonans. Bo chociaż wśród rodzeństwa Osgrey'ów było mnóstwo miłości, to Shirei od zawsze czuła, że ich charaktery są zbyt ogniste i uparte, aby nader często dochodzić do porozumienia. I do tego wszystkiego do tak zacnej rodziny dołączyła jeszcze ona. Ze swoim temperamentem i kudłatym wilkorem. - Ged, nie możesz tak reagować, młody tylko próbuje... - przerwała wpół słowa, gdy mąż obdarzył i ją tym nieprzeniknionym, pełnym frustracji spojrzeniem - Ged, to nie jest w porządku! - wykrzyknęła za nim, rzucając zaraz przepraszające spojrzenie Lucasowi i wyhodząc z namiotu za starszym z braci.