Lasy Zachodu I

Lauryn nie zamierzała dłużej zwlekać. Musiała odnaleźć Agnes natychmiast, dopóki przebywała nad strumykiem z tym swoim Pożal się Siedmiu narzeczonym. Tak! Narzeczonym! Dobre sobie. Kto chciałby za męża syna hodowcy kóz? Chyba tylko rozpustnica pokroju Agnes. W ogóle to Lauryn nie mogła uwierzyć, że Agnes odważyła się spotkać z narzeczonym - nie mężem - w całkowitym odosobnieniu. Przecież jej czystość mogłaby zostać w każdej chwili zakwestionowana! A co jeśli zostawiłby ją dla innej?
Z takimi własnie myślami wkraczała do lasu, idąc w kierunku wskazanego przez starca strumyku. Nie lubiła opuszczać Silverhill bez obstawy, więc dziękowała w duchu Desmondowi, że zgodził się jej potowarzyszyć. Właściwie to nie miał specjalnie wyboru!
— Mam nadzieję, że ta dziewucha nie będzie sprawiała kłopotów. — rzuciła, gdy odgłos strumyka wydawał się już głośniejszy. — Myślicie, że przyzna się do winy? — dodała.
Zamierzała wydusić z niej prawdę siłą. Jeśli będzie trzeba to czymś jej zagrozi. Może nawet spróbuje utopić ją w strumieniu?

Początkowo słyszała jedynie spokojne rozmowy, śmiechy i chichoty. Dobre sobie! Kochankowie od Siedmiu boleści... Z jakiegoś powodu dobry humor pary wzmacniał nienawiść, którą Lauryn obdarzyła Agnes. Może to kwestia zazdrości, bo Lady Serrett nie posiadała mężczyzny, z którym mogłaby w ten sposób spędzać czas? A może fakt, że Agnes prawdopodobnie świętowała zwycięstwo nad znienawidzoną blondynką, ucztując i bawiąc się nad strumykiem?
Chyba jednak nie. Nagle rozmowy przerodziły się w krzyki, a śmiechy i chichoty zastąpiły głośne wrzaski. Lauryn uśmiechnęła się zawistnie i przyspieszyła kroku, zatrzymując się dopiero w chwili, gdy przed jej oczyma pojawiła się para szarpiących się zakochańców.
I nagle ją zmroziło. Gdzieś w tle błysnął ostry i połyskujący w świetle sztylet, w innym miejscu pociekła jakaś szkarłatna ciecz. Czy to krew? Wszystko działo się tak szybko, że nie zdążyła nawet dokładnie przeanalizować tej przerażającej sceny.
Wzrokiem powędrowała do leżącej na ziemi Agnes, a potem do oczu koźlarza, w tamtej chwili przepełnionych mrożącym krew w żyłach szaleństwem. Nagle rzucił się w ich kierunku, a Lauryn - czując jak jej nogi wrastają w ziemię - wydała zduszony okrzyk.
Desmond nagle wykonał jakiś gwałtowny ruch, a potem znowu pojawiła się ta odrażająca szkarłatna ciecz! Ciekła z resztek dłoni mężczyzny, zabarwiła grunt i poplamiła nawet skrawek drogiej sukni Lauryn.
Przetrawienie całej sytuacji zajęło jej krótką chwilę, ale kiedy połączyła już wszystkie fakty, zapałała do syna koźlarza czystą nienawiścią. Nie dość że Agnes nie mogła teraz przyznać się do winy, to jeszcze zniszczył jedną z jej ulubionych sukienek!
Szybko odwzajemniła spojrzenie Desmonda, i przeszła do rzeczy.
— Dobra robota, Desmondzie. — pochwaliła go, następnie przenosząc wzrok na tę parszywą i wijącą się na ziemi świnię.
— Jesteś aresztowany nie tylko za morderstwo, ale także uniemożliwienie przeprowadzenia ważnego śledztwa, zniszczenie własności Lady Serrett, szaleństwo i brak gustu. — rzekła dumnym, chłodnym i przepełnionym nienawiścią tonem. — Zanim zostaniesz sądzony, przyznaj się do jednego. Zakładam, że to ty, oczywiście wraz z biedną Agnes, jesteś odpowiedzialny za zniesławienie mnie w oczach dworu i wpuszczenie kozy do mojej komnaty? Jeśli przyznasz się do winy, to postaram się o łagodniejszy wyrok. — skłamała. A przynajmniej próbowała! Potrzebowała winnego, a jeśli on się do tego przyzna - nawet jeśli tego nie zrobił - to będzie czysta. Może udałoby się go do tego przekonać? — Jeśli zaś jesteś bez winy, to powiedz co o tej sprawie wiesz. Co mówiła Agnes? Dlaczego odebrałeś jej życie? Przecież była twoją narzeczoną. Wiedziała zbyt dużo? — dodała szybko. Chciała wyciągnąć z niego jak najwięcej informacji! Później nie będzie miała takiej okazji.
A on i tak stanie przed sądem.

— Jak śmiesz... Ty... Ty nieblondwłosy szkodniku! — warknęła. Głos Lauryn ociekał wściekłością i obrzydzeniem, ale czy można było się jej dziwić? Przecież obrażał ją jakiś szkaradany szaleniec! Jakim prawem?
Na szczęście Desmond zachował czujność i szybko wymierzył stosowną karę. Posłała Zaprzysiężonej Tarczy uśmiech, i wysłuchała kolejnych słów syna koźlarza.
A więc Agnes była niewinna! Kim jednak był owczarz Joren? Już miała zalać mordercę falą pytań, gdy ten zaczął gadać od rzeczy, a potem nagle stracił przytomność. Jak on śmiał?!
— Śmieci same się wyniosły. — westchnęła. — Trudno mu się dziwić. Gdybym musiała przez całe życie nosić tak nijakie tuniki, to chyba sama posunęłabym się do takich czynów... no nic. — dodała. Z obrzydzeniem przyjrzała się całej tej makabrycznej scenerii, po czym przeszła do wydawania rozkazów.
— Desmondzie, trzeba zanieść go przed sąd mojego pana ojca. Oczywiście opowiem mu o twojej bohaterskiej próbie i uratowaniu mi życia. — uśmiechnęła się do towarzysza. — Jeyne, o tobie także coś napomknę... — dodała, w ostatniej chwili gryząc się w język, bo Jeyne - mimo tego, że stała i nic nie robiła - naprawdę się im dzisiaj przydała. — Wracajmy do Silverhill. W tym czasie opowiedz mi trochę o Jorenie i jego siostrze... kojarzysz ich? Myślę, że przydadzą się im odwiedziny. — powiedziała, a ostatnie zdanie wypowiedziała konspiracyjnym szeptem, już w całości wczuwając się w rolę szpiega.

Podobało jej się podejście Desmonda. Nie mówił zbyt dużo, ochoczo i sprawnie wykonywał wszelkie wydawane polecenia, a poza tym nie brzydził się brudnej roboty! Prawdziwa Zaprzysiężona Tarcza. Nie to co ta wywłoka Jeyne... ciągle marudziła, tupała nóżką i generalnie zachowywała się jak szalona. Trudno się biedaczce dziwić - tyle czasu spędziła w towarzystwie obłąkanych brudasów, że pewnie sama trochę zwariowała.
Potwierdził to jej potok słów. Lauryn nie dowiedziała się niczego ciekawego, choć zainteresował ją fakt, że Jessica przyjaźniła się z Agnes! To już jakiś trop!
— Cóż, jeśli rzeczywiście jest odpowiedzialna za zniesławienie mnie w oczach dworu, to tego pożałuje. Myślisz, że mogła mieć coś z tym wspólnego? Nienawidziła mnie? — dodała. Szczerze mówiąc to trochę na to liczyła! Musiała dowiedzieć się, kto dopuścił się tego niecnego czynu i wymierzyć tej osobie stosowną karę!

Słowa Jeyne sprawiły, że Lauryn momentalnie stanęła jak wryta. Zaskoczyły ją bardziej niż cała ta masakra w okolicach strumyka! Z wrażenia położyła nawet dłoń na piersi, wydęła usteczka i głośno westchnęła.
— Inne tematy? — spiorunowała ją wzrokiem, choć trwało to zaledwie chwilę, bo - co wiedziała każda szanująca się Lady - zwiększało to ryzyko przedwczesnego wystąpienia zmarszczek. — Jakie? Dyskutowałyście o tym, który mieszkaniec wioski nie zarazi was jakąś potworną chorobą? — dodała. — Jeyne, gdyby moje miłosierdzie nie było tak duże jak twoje uda, to już dawno zrobiłabym coś z twoją impertynencją. Jak mogłaś w ogóle zasugerować, że ludzie w wiosce nie rozmawiają o najwspanialszej dziewczynie w Silverhill? — pokręciła z niedowierzaniem głową, po czym zwróciła się do ukochanego Desmonda.
— Och, powinnam pozwolić mu sczeznąć już pod tym strumieniem, ale... niech zna moją łaskę. Niechaj wszyscy mieszkańcy Silverhill dowiedzą się, że jestem dobrą Lady. — westchnęła, po czym wraz z orszakiem ruszyła w stronę zamku. No nic! Jessicę odwiedzi innego dnia - na razie trzeba było zająć się przekazaniem tatusiowi informacji o całym tym wypadku.
Niemniej, Lauryn przez całą drogę powrotną wyobrażała sobie jak przebiegnie rozmowa z tą wywłoką Jess. Wszystkie podłe brzydule muszą sczeznąć.

z/t -> tutaj