Lasy Dorzecza II

Nareszcie w domu! To właśnie chciała wykrzyczeć Celia, gdy tylko przekroczy próg swej starej chaty. Ach, jakie to szczęście będzie móc znów ujrzeć ukochaną twarz starowinki i móc ponownie nakarmić Bećkę... A Bebok? Czy ten kocur jeszcze ją pamiętał? Ha, Śledźma wracała na stare śmieci i nikt jej nie mógł w tym przeszkodzić.
No... prawie nikt. No bo tak jakoś dziwnym trafem, kiedy dziewczyna była zajęta opowiadaniem Jalabharowi o swoim wcześniejszym życiu, zupełnie nie zauważyła, że z Bebokową Jamą jest coś bardzo nie tak... Zajęta rozprawianiem o dawnych czasach, nie zdążyła zauważyć, a tym samym przygotować się na to, co niedawny czas uczynił z jej domem. Kiedy zatem tylko ujrzała zgliszcza, zniszczony ogródek i walące się ruiny, zsunęła się bezwładnie z zorsy i podeszła nieco bliżej. Wkrótce poczuła, że nogi się pod nią załamują i nagle runęła na kolana. Wierzchem dłoni przejechała po mokrej ziemi, aż jej oczy same zrobiły się mokre od łez. Śledźma nie płakała. Ona wyła z rozpaczy.
-Jal... - wyskamlała w końcu. -Nie rozumiem... nie rozumiem... - powtarzała to niczym jakąś mantrę, niczym zawołanie rodowe. Widziała tylko, jak posmutniały Leszek złożył jej wierny pysk na kolanach, by po chwili patrzenia w jej błękitne oczy ruszyć w sam środek zgliszczy.
-Leszek, wracaj tu! - zakrzyknęła za zwierzakiem, lecz on zdawał się jej nie słuchać. Może to i lepiej? Może coś wyniucha i jakimś cudem wyniesie z tego pustkowia Beboka, Bećkę, Melka, kury i staruszkę?

Wędrowali przez dorzeczańskie lasy, a Jal przyglądał się miejscowej przyrodzie i słuchał opowieści Celii. Słychać w nich było, że życie tutaj odpowiadało dziewczynie najbardziej na świecie. Jal, który kochał podróże, nie do końca mógł to pojąć, ale tym bardziej doceniał jej decyzję o rychłym pozostawieniu domu za sobą. Tymczasem przed ich oczami pojawił się widok, który zdecydowanie nie należał do zachęcających. Czy tu zawsze tak wyglądało? Chyba jednak nie, biorąc pod uwagę reakcję Celii. -O bogowie, o kurwa...- wymknęło się nieszczególnie religijnemu przecież Jalabharowi na widok pogorzeliska. Co miał powiedzieć w takiej sytuacji? Nie miał doświadczenia w pocieszaniu ludzi, którzy stracili swój dom, wszak nie działo się to codziennie. Przede wszystkim wiedział, że ważnym jest, by zachować powagę, a nie próbować rozładować sytuację żartami. Zszedł z konia i podszedł do dziewczyny, po czym delikatnie położył jej dłoń na ramieniu. -Jestem tutaj. - zapewnił cicho, gdy wypowiedziała jego imię. -Chodź do mnie. - rzekł, lekko chwytając ją za nadgarstek i pomagając jej się podnieść, jeśli nie stawiała oporu. Po tym rozpostarł ręce, by przytulić ją do siebie. Zapewnienie jej o swojej obecności i wsparciu to chyba najlepsze, co mógł teraz zrobić. -Cel, poszukajmy ich. Może nie wszystko jest stracone. - rzekł, gdy jej płacz lekko zelżał. Przed pogrążeniem się w rozpaczy, należało trochę się tutaj rozejrzeć, by ustalić co dokładnie się stało i spróbować poszukać mieszkańców, nawet jeśli nie do końca wierzył w pozytywne tegoż rezultaty. -Co tam masz, piesku? - zapytał merdającego ogonem zwierzaka, gdy ten przybiegł do nich z rośliną w pysku.

Obecność Jalabhara była w tym momencie chyba najlepszym pocieszeniem. Nawet jeżeli jej dom został spalony, a majątek rozgrabiony, to nie była w tym wszystkim sama. Ech, musiała być teraz silna jak nigdy. Silniejsza nawet wtedy, gdy przed kilkoma laty napadli ich bandyci, co zmusiło ją do dorastania na bagnach. Nie mogła sobie teraz pozwolić na płacz i przesadną rozpacz. Należało działać jak najszybciej, toteż przyjęła pomocną dłoń Letniaka i na kilka chwil pozwoliła się przytulić.
-Dobra - rzekła, ocierając twarz z łez. -Musimy się tu rozejrzeć. Już jebać wyposażenie, ale trzeba dowiedzieć się, co się stało ze staruszką oraz ze zwierzakami. Jal, pamiętaj - szukamy starszej kobiety, osła, czarnego kota, kozy i kilku kur - oznajmiła.
Po chwili jednak uwagę Celii zaprzątnął wracający Leszek. Wyglądało na to, iż w swym pysku ma jakąś zdobycz. Dziewczyna schyliła się i wzięła zielsko przyniesione przez czworonoga.
-Rybie Ziele - uśmiechnęła się nieznacznie pod nosem. -Jeśli wierzyć legendom, to wspomaga to działanie mikstur. To dobry znak... - wyjaśniła, chowając delikatnie roślinę do swojej torby. Zaraz potem pogłaskała też Leszka po jego wielkim łbie i pochwaliła za znalezienie tak ciekawego składnika. Na koniec nakazała mu szukać pozostałych zwierzaków oraz staruszki lub jakichś ich śladów. Sama również zabrała się za przeszukiwania najpierw tego, co zostało z ich chaty, by potem rozejrzeć się po okolicy. Zamierzała przeszukać cały pobliski las i bagna, a jeśli to i by nie pomogło, to planowała wyruszyć w okoliczne wioski i popytać się miejscowych, czy aby czego nie wiedzą.

Grób babki aż zmroził Śledźmę. Niby wiedziała, że stara była już... no właśnie stara, więc śmierć jej nie powinna być dla dziewczyny wielkim zaskoczeniem. Mimo to Celia mocno płakała, gdy odnalazła miejsce pochówku swej mentorki. Wykorzystując chwilę, gdy Letniacy jeszcze przeszukiwali obejście, ona nazbierała okolicznych roślin, dokładając do nich te ze swoich zapasów i zrobiła z nich wszystkich coś na kształt wieńca. Wśród kwiecia i liści znalazły się między innymi czarny bez, mirt, ruta, bylica piołun czy rozmaryn. Wszystko to miało chronić staruszkę przed złymi mocami w zaświatach. Celia posiedziała jeszcze przez chwilę w ciszy przy grobie babki, gdzie złożyła osobliwą wiązankę, po czym bez słowa wstała i wróciła do poszukiwań.

Nie mogąc znaleźć ani jednego śladu swych zwierzaków w lesie, Celia udała się do najbliższej wioski, gdzie miała zamiar usłyszeć jakieś wyjaśnienia. Czyżby to ci ludzie mieli przyjść z pochodniami i zniszczyć jej cały dobytek? To na co w takim razie chowali babkę? Wszystko to było takie bezsensowne, że chyba tylko wieśniacy mogli jej pomóc to zrozumieć. Oczywiście nie mogła ukazać im się bez swej rybiej maski, burego płaszcza i potężnego kostura, toteż właśnie taki strój przyodziała na tę okazję. W drodze towarzyszył jej oczywiście piesek Leszek, który radośnie zaszczekał, widząc jedną z wioskowych kobiet. Śledźma zdziwiła się potężnie, kiedy wieśniaczka schowała się przed nią do swej chaty. O co tu chodziło? Z zamyślenia wyrwał ją jednak widok znajomego zwierzęcia, które wygrzewało się w słoneczku.
-Kici, kici, Bebok - zawołała do kocura słodkim głosikiem. -Chodź do mamusi - wabiła go dalej, podsuwając mu pod nosek swoją rękę.
Kiedy już załatwiła sprawę z Bebokiem, którego oczywiście chciała jak najszybciej ze sobą zabrać, ruszyła na poszukiwanie kogoś, kogo będzie mogła zaczepić i z nim pogadać przez chwilę. Gdyby jednak nie znalazła żadnego chętnego, to zamierzała zapukać do drzwi ów kobiety, która wcześniej przed nią uciekła. A jak jej by nie chciała otworzyć, to Śledźma sama nie wiedziała, co czynić. No przecież nie wbije się tam z buta...

Na szczęście Bebok rozpoznał swoją "mamusię" i już po chwili Celia mogła cieszyć się towarzystwem dwóch zwierzaków. Leszek biegnący przy jej nogach i kocur trzymany pod pachą zdecydowanie dodawały Śledźmie odwagi. Wtem dziewczyna zobaczyła pewną znajomą twarz, a należała ona do tutejszego starszego, z którym to Celia planowała teraz porozmawiać. Zaraz jednak mężczyzna zrobił coś, czego ona z pewnością się nie spodziewała. Na ki diaboł tutaj Jontka wołał?!
-Ejże, starszy Jonie - zakrzyknęła do niego. -Co to? Nie poznajecie mnie? A mało to ja razy waszym babom pomagała z połogu wyjść? A kto wam wyleczył stado, gdy je pomór zaczął brać? - zapytała, kierując się ku jego chacie. Żadnych wideł się nie bała, bowiem od czego miała swój potężny kostur? Gdyby taki Jontek próbował ją przepędzić, to prędko dostałby pałką po łbie i by się skończyło.
-Żadni zmarli, żadne czorty - kontynuowała. -Jom ci żywa jest, ino na ponad rok mnie w Dorzeczu nie było. Gadajże no już, co się z moją chatą stało? - próbowała się czegoś dowiedzieć. Jeśli w międzyczasie pojawił się wcześniej wspomniany Jontek, to przyjrzała mu się uważnie, kiwając rybią głową.
-Zapomniał już, jak mu rękę nastawiałam, gdy z drabiny spadł, hę? - zwróciła się do chłopaka. Nie chciała z nimi walczyć, a przynajmniej nie teraz, póki nie dowie się, co zaszło na jej bagnach. Raczej nie podejrzewała tych wieśniaków o morderstwo starej, bo przecież wtedy chyba by jej nie grzebali zaraz przy obejściu, nie? No ale musieli wiedzieć chociaż, czemu wszystko wyglądało, jakby ktoś tam wpadł i wszystko spalił.

Na całe szczęście stary Jon powstrzymał swego syna przed nabiciem Śledźmy na chłopskie widły, toteż Leszek nawet nie musiał warczeć. I dobrze. Celia chciała jak najszybciej dowiedzieć się, co zaszło na bagnach, więc niekoniecznie chciała wdawać się teraz w jakieś bójki.
-Ano ja - przytaknęła. -A bo jam wiedziała, że tyle czasu mnie nie będzie? Dostałam zlecenie od samego lorda Brackena, to wyjechałam dalej niż możecie sobie wyobrazić... - urwała, gdy usłyszała informacje o śmierci babki. Niby się tego spodziewała, ba, już zdążyła oswoić się z tą myślą, jednak teraz nagle ponownie poczuła nieprzyjemne ukłucie w sercu. -Ech, widziałam jej grób... Przykro mi, żeśmy się nie pożegnały, ale dobrze, że miał kto ją pochować. Dzięki wam, starszy Jonie - wyraziła swoją wdzięczność za zajęcie się ciałem zmarłej.
Następne słowa wprawiły Śledźmę w osłupienie, czego oczywiście Jon i Jontek nie mogli dostrzec przez rybią maskę. Przez chwilę Celia miała wrażenie, że za lada moment wybuchnie.
-A to ci pies jeden, w dupę jego jebana mać! - zaklęła siarczyście, aż Leszek zaskomlał. -Wybacz, piesku - przeprosiła towarzysza po chwili. -Jak można wziąć tak po prostu i palić komuś obejście, jeszcze gdy go nie ma?! Kiedy to było? A zwierzaki? Co się z nimi stało? - dopytywała Jona, jednocześnie notując w głowie wszystkie podane przez mężczyznę informacje. Yhm, Stare Pupy już wkrótce przekonają się, co oznacza gniew, bowiem pożoga spadnie na nich nagle niczym sraczka po grzybowej.
-Rycerz? - zamyśliła się Śledźma, zastanawiając się, czy to aby może nie jej dawny znajomy Walder... -A jakże wyglądał ten rycerz? I dokąd odjechał? - zagaiła jeszcze, póki stary Jon miał ochotę z nią porozmawiać. Nie miała jednak zbyt dużo czasu, to też musiała się wkrótce zbierać. -A powiedźcie mi no jeszcze jedno - ma się kto wami aby opiekować teraz, gdy mnie i starej nie ma, a? - zapytała, chcąc upewnić się, że wieśniacy za bardzo nie utracili na jej zniknięciu. Ona i tak nie mogła wrócić, ale ktoś powinien ich dalej wspomagać, a przecież stara nie miała żadnej innej uczennicy poza Śledźmą...

Śledźma tylko przytaknęła, gdy stary Jon dopytał, czy aby na pewno dziewczyna miała na myśli Kulawego Konia. Potem jednak na chwilę przymilkła, gdyż w zasadzie to nie wiedziała, co o tym wszystkim miała myśleć. Czy to wszystko to miał być jakiś ponury żart? W tym momencie Celia poczuła się jak w jakimś świecie wariatów, toteż nie pozostawało jej nic innego, jak tylko zaśmiać się przeciągle i nieco gardłowy niczym wariat właśnie.
-No trudno, to w takim razie Blackwood mi jeszcze został - wzruszyła bezwiednie ramionami. No trudno, skoro młody Bracken był martwy, to przecież nie oznaczało, że jej zdobyta wiedza ma się zmarnować. Na bory szumiące, komuś przyszyje tę cholerną nogę, bo inaczej chyba zemrze!
-W Gogossos - odparła nagle Jontkowi, chociaż wątpiła, czy chłopak kiedykolwiek słyszał o takiej krainie. Mniejsza z tym, dużo bardziej ją w tym momencie obchodziły jej biedne kury, które padły ofiarą tych parszywych ludzi od Wiary.
-Przeklęte diaboły z siedmioramiennymi gwiazdami, ażeby ich tak Żelaźni wreszcie wytłukli za tykanie cudzej własności! - wykrzykiwała swe groźby. Dobra, ale coś tu trzeba było postanowić. Śledźma spojrzała się jeszcze na nową stodołę i się przez chwilę zamyśliła. -Nie idźcie dzisiaj do Starych Pup. Jutro też najlepiej tego nie czyńcie - doradziła wreszcie dwójce mężczyzn stojących przed nią.
Na sam koniec wysłuchała opisu rycerza, który rzekomo się o nią pytał. Ze smutkiem stwierdziła, że to jednak nie był Walder, ale no cóż, teraz to nie czas rozmyślał o takich błahostkach. Dobrze, że wieśniacy mieli nową znachorkę, choć jeszcze z rok temu to Celia zapewne byłaby z tego powodu wściekła.
-Idealnie. Niech się ona wami dobrze opiekuje. Ja muszę wyjechać. Na stałe - rzekła w końcu. -Ale przed wyjazdem jeszcze wam odwiedzę i postaram się odwdzięczyć za waszą dobroć - rzuciła na odchodne, mając nadzieję, iż Jal będzie skory sypnąć złotem dla starszego i jego wioski.

Śledźma wolała już nie komentować tego całego zajścia z Blackwoodem. Tego już było za wiele. Nie zdziwiłaby się, gdyby się nagle okazało, że Żelaźni pozbyli się wszystkich lordów Dorzecza, skazując ich za rzekomą zdradę. Pierdolić to! Dorzecze było popierdolone, a Harwyn był chyba nieźle pojebany, skoro tak traktował głowy starych rodów. No cóż, to z przystanków w rodzimej krainie zostało już tylko Riverrun. Na całe szczęście Celia była przy śmierci swego kuzyna, Axela Tully'ego, więc tym razem wieśniacy nie mogli zaskoczyć ją żadną nową rewelacją. Na słowa Jontka o Gorgonzollosososos pokiwała tylko rybią głową, bowiem przecież nie zacznie im tu jeszcze opowiadać o Zamaskowanym Panu i czarownicy Sroce, bo im jeszcze oczy z orbit wyjdą.
Nadszedł czas pożegnań, choć dziewczyna obiecała sobie jeszcze na koniec odwiedzić starego Jona i wynagrodzić jego życzliwość. Może i to była zwykła ludzka przyzwoitość, ale w obecnych czasach i o nią najwyraźniej było dość trudno. A skoro tylko Śledźma upewniła się, iż mieszkańcy tej wioski iść do Starych Pup nie będą, to mogła już odejść.
-Mimo wszystko jeszcze raz dzięki ci, starszy Jonie, i tobie, Jontku - zwróciła się do mężczyzn. -Oczekujcie wkrótce mojej osoby lub też kogoś o ciemnym obliczu - dodała jeno na koniec i odeszła w lasy, zabierając ze sobą pieska Leszka i kocura Beboka.
Gdy tylko wróciła do Jala i jego ludzi, od razu wszystko im opowiedziała. Nie było sensu dalej marnować czasu i siedzieć z założonymi rękoma; teraz należało działać sprawnie, aczkolwiek z rozmysłem. Jednak bez względu na to, jaki Celia i Czarny Książę mieli plan, cel ich podróży był teraz wyjątkowo jasny - Stare Pupy.