Lasy Dorzecza

W chwili, w której Ivan wraz z Milicją wyruszył do rozprawienia się z bandytami, nic nie zapowiadało nadchodzącej grozy. Wcześniej było gorąco i sucho, nie mógł się spodziewać ze nagle dwa fronty atmosferyczne zderzą mu się nad głową i rozpocznie się piekielna burza. Gdy tylko pogoda się rozszalała, Ivan wchodził na wzgórze, prowadząc za sobą dwudziestu dwóch śmiałków. Po dotarciu, na szczyt wzniesienia, rozpostarł się przed jego oczyma dość duży las, który w tym momencie wyglądał, jak piekło.
Jego dumny wąs, wraz z brodą, szalenie powiewał pod wpływem porywistego wiatru. Rozeźlony żywioł, próbował też, swoją mocą, zerwać koszulę starca, próbując pozbawić go odzienia. Nie wiedział jednak z kim ma do czynienia, Ivan stał na wzgórzu wsparty o włócznię, a drugą ręką trzymając na ostrzu toporka i patrzył przed siebie, w głąb lasu. Za jego plecami, na ciemno granatowym niebie, raz za razem uderzały błyskawice, malując jak na płótnie żółte błyski.
Ivan chrząknął, wzbierając flegmę do gardła, po czym wypluł i się odwrócił. - Idziemy przeczekać burzę. - powiedział i wraz z resztą chłopaków, poszedł do najbliższych domostw.

Po dotarciu do chałupy, jak się później okazało, młodego Nowosilca, został ugoszczony iście po królewsku. A i jego ludziom, niczego nie zabrakło. Po przejściu zawieruchy, Ivan posłuchał się młodego gospodarza i postanowił zostać na noc, w końcu jaki bandzior, rabowałby podczas lub chwilę po takiej wichurze.
Sołtys wstał wcześnie rano, bardziej z przyzwyczajenia niż jakiegoś obowiązku, z racji iż tutejszy gospodarz ugościł go jak należy, to jest chlebem i solą, Ivan nie omieszkał pomóc mu z codziennymi zadaniami, do godziny dziewiątej, porąbał mu trochę drewna i nakarmił krasule, co by nie głodowały z rana. Gdy skończył, gorąco podziękował za gościnę i na czele Ludowej Milicji, wyruszył ku pierwotnemu celu przeznaczenia. Wkrótce, milicja znalazła się na tym samym wzgórzu, na którym poprzedniego dnia widać było cały majestat Ivana - praworządnego.

Maszerowali przed siebie, próbując wejść na wzgórze, w pewnej chwili dało się słyszeć krzyk, jednego z milicjantów. Ivan odwrócił głowę, w jego stronę, a potem w miejsce, które wskazywał palcem. Sam też by mógł przysiąść, że w tamtej chwili, coś zauważył. Już chciał wydać odpowiednie rozkazy, gdy z oddali dało się słyszeć tętent kopyt. Nieco zdezorientowany, rozejrzał się w okół, chcąc zobaczyć źródło nadchodzącego dźwięku, jednak nie dostrzegł niczego.
Ivan od razu wydał rozkazy, spodziewając się najgorszego, jednak gdy jeździec wyjechał zza drzew, dane było im się upewnić, że w pobliżu jest tylko jeden. Sołtys, rozkazał swoim ludziom paść na glebę za szczytem wzniesienia, tak żeby nie było ich widać, a sam gwizdnął do niego, żeby zwrócić na siebie uwagę i krzyknął do niego. - Synku, cho no tu kurwa. - I gwoli dopełnienia obrazy, pokazał mu obraźliwy gest. Jeśli udało go się go sprowokować, upewnił się ze jego ludzie ustawili się odpowiednio, żeby w chwili gdy będzie przejeżdżał, udało im się dziabnąć włóczniami, konia lub samego jeźdźca.

Plan Ivana powiódł się bez większych problemów. Od razu gdy zobaczył jak jeździec spada z konia i się turla, Ivan wyciągnął toporek, poprawił hełm i lekką zbroję, a potem czym prędzej pobiegł w jego stronę. W biegu rozkazał swoim ludziom przeszukać konia i stać na baczności, w końcu nie wiadomo czy nie ma więcej bandziorów. Ivan doskoczył wroga i zaczął go atakować, używają przy tym wielu obraźliwych słów.
- I co kurwa?! Plądrować się zachciało! - krzyknął. - Nie na mojej ziemi psi kurwa synu! Tu rządzę tylko ja, pierdolony Ivan z Mokrego Lasu. - syknął przez zęby i zamachnął się toporkiem, próbując go wbić w jego czerep.

Walka trwała dobrych kilka minut, a spośród wojowników żaden z nich nie zdobywał inicjatywy. Wokół walczących, zebrali się ci Milicjanci, którzy okradli zwłoki konia i nie musieli stać na zwiadach. W kulminacyjnym momencie walki, stare mięśnie Ivana, nie były tak szybkie jak ciosy bandziora, przez co ostrze jego sztyletu, dosięgnęło hełmu, który roztrzaskał się na jego głowie. Starzec zatoczył się kilka kroków i chwycił za obolałą głowę, poczuł coś mokrego, to była krew. Gdy tylko ją zobaczył, w jego oczach widać było szaleńczy błysk. - Kurwa, pamiątkę z wojska mi zepsułeś! - krzyknął wkurwiony. - Chłopaki, rozpierdolmy go razem, jakiś rycerzyna musiał się nam trafić. Patrzcie no, na jego błyszczącą klingę! - wywrzeszczał i porozumiewawczo, kazał się też przygotować innym do walki z - chyba - nadchodzącymi grasantami.

Wkrótce potyczka się rozpoczęła, dwudziestu milicjantów starło się z sześcioma bandziorami. Grasanci wyróżniali się wysokimi umiejętnościami i nawet pomimo otoczenia, wciąż bili ludzi Ivana z dużą mocą. Wkrótce też walka się zakończyła, na początek Ivan kazał opatrzyć rannych i sprawdzić poległych, czy ktoś nie przeżył, a jeśli tak natychmiast poszedł im pomóc dojść do siebie. W ramach swoich umiejętności. Następną sprawą było przeszukanie zwłok, zebrali wszystko co było do zebrania i gdy zostało im tylko odejść, Ivan kazał zbudować sanie z drzew pobliskiego lasu, żeby przetransportować mięso konia. W końcu było to wiele dobrego pożywienia.
Została już ostatnia sprawa, Ivan zwrócił się do posłów.
- Także to tyle, nie powinni was już niepokoić. - powiedział i podrapał się po głowie, gdzie miał ranę, co przypomniało mu że musi się opatrzyć, co też natychmiast zrobił.

Ranni zostali opatrzeni, a wśród poległych odnaleziono aż ośmiu żywych, niestety tylko czterech Milicjantów przeżyło. Ivan od razu skoczył do nich, żeby się nimi zająć, a potem mieli odpoczywać.
Po przeszukaniu ciał, znaleziono sporo srebra, które Ivan schował do swojego mieszka, z zamiarem żeby później dać go trochę rodzinom poległych i kupić kilka zapasowych hełmów.
Wojacy, którzy poszli sprawdzić co z kobietą, nie mieli dobrych wieści, była martwa. Sołtys kazał zanieść ją do wsi, posłów i tam ją pochować. Ostatnią sprawą byli jeńcy, postanowił ich związać i zagnać na pole, a w odpowiednim momencie może poddać ich resocjalizacji.
Ivan podszedł do sołtysów kolejny raz i rzekł. - No to tak. Naszych czterech umarło za to, żeby wasi nie umierali. Mam nadzieję, że jak będzie trzeba, to będziecie wiedzieli co macie zrobić. - powiedział surowo, a oni dobrze wiedzieli o co chodzi. - Za dwa dni będziemy grzebać milicjantów, dobrze by było gdyby wasza wieś przyszła na pogrzeb i stypę. - oznajmił i czekał na odpowiedź, a podczas rozmowy, przywołał palcem najmłodszego milicjanta i rzucił mu dziesięć srebrników, każąc iść do najbliższego miasteczka kupić kilka hełmów.

Ser Criston, dowódca zbrojnych Pinkmaiden potrzebował dwóch dni, by zebrać odpowiedni, stu osobowy oddział i wyposażyć go. Ponadto zwiększył liczebność patroli na ziemiach rodu Pipper, jak i ich częstotliwość. W tym czasie Archibald, zarządca zamku wynajął kilkunastu wprawionych w swym fachu myśliwych i traperów. Owe przygotowania miały na celu wyplenienie bandytów z ziem władców Pinkmaiden, którzy powoli zapuszczali swoje korzenie w żyzną glebę Dorzecza.
Kolejne kilka dni minęły na poszukiwaniach śladów i tropów grasantów, aż w końcu myśliwi wytypowali niewielki, acz gęsty las, w którym najpewniej bandyci rozłożyli się obozem. Ser Criston jako nader doświadczony dowódca zarządził odpowiednie przygotowania i nocny atak. Dziesięciu zbrojnych i drugie tyle strzelców miało okrążyć obóz i jednocześnie podejść go, oczywiście sam ser Criston szedł na ich czele. Reszta ludzi miała rozstawić się wokół lasu, tworząc swoisty pierścień, przez który nie miał prawa przedrzeć się żaden bandyta.
Najwidoczniej szczęście sprzyjało ludziom z Pinkmaiden, bowiem noc była niezwykle ciemna, ciężkie chmury całkowicie zasłaniały niebo. Obozujący zaś bandyci rozpalili nieopatrznie ognisko. Choć było ono małe, wystarczyło by wskazać kierunek zbrojnym. Dodatkowo zbóje wystawili tylko jednego strażnika, będąc zbyt pewnymi siebie. I ta pewność siebie ich zgubiła.
Zbrojni okolicznego władyki bez trudu podeszli pod niemal same obozowisko. Nagłe parskanie dwóch koni, które posiadali bandyci ostrzegłoby biwakujących, gdyby strażnik był mniej ospały. Wprawdzie wywiązała się krótka walka między dwoma grasantami a atakującymi, lecz obrońcy jedynie ranili dwóch ludzi ser Cristona, samemu przy tym tracąc życie. Reszta zbójców - w tym herszt bandy - zostali pojmani, dowódca postanowił doprowadzić ich na proces przed oblicze swego pana. Obława na bandytów zakończyła się dużym sukcesem, wyglądało na to, że ziemie Pinkmaiden zostały oczyszczone z grasantów. Mimo to jednak, ser Criston postanowił przez czas jakiś jeszcze utrzymywać wzmożone patrole.

Podsumowanie:

Zguba Omberu

Poszukiwania bandytów na samym początku były całkowicie bezowocne, wszak Kevan wraz z kompaniami przemieszczali się po ziemiach Edmure'a Tully'ego. Każdy w Dorzeczu wiedział, że domeny Starego Pstrąga oraz jego chorążych były bezpiecznym miejscem. Podróżując przez włości pana Riverrun ludzie Lannisterów często mijali konne patrole prowadzone przez rycerzy w barwach błękitu i błotnistej czerwieni, a ich uwadze nie mógł umknąć też wielki dobrobyt jakim cieszyły się te tereny. Nawet jadąc przez ziemie Zachodu Kevan nie widział podobnego urodzaju.
Sytuacja zmieniła się diametralnie po wjechaniu na ziemie należące do niedawna zwaśnionych królestw wschodniego Dorzecza. Tutaj nie było już widać podobnego co na zachodzie dobrobytu, a wiele zabudowań wciąż pozostawało w ruinie, chociaż prostaczkowie powoli krzątali się w swoich wioskach - lub tym co z nich zostało - oddając się pracy. Mimo tego tutaj również Kevan Lannister nie wpadł na wielu rozbójników. A przynajmniej nie na żywych rozbójników. Wszyscy lordowie starali się z nimi walczyć, a działania króla uniemożliwiły tej zarazie rozrastanie się w ciągu ostatnich dni. Teraz zaś lord Addam Piper z królewskiego nakazu organizował szeroko zakrojone łowy na bandytów, które skutkowały wieloma przestępcami rozwieszonymi po drzewach, co Kevan mógł podziwiać w drodze.
Pewnego dnia jednak na środku traktu Lannister dostrzegł odzianą w pełną zbroję personę, która stała przy koniu i poprawiała bagaże zarzucone na jego grzbiet. Koń objuczony był dziesiątkami mieczy - długich, bastardowych, wielkich i krótkich. Obok stał spokojnie drugi rumak, ten nie miał na sobie żadnych bagaży, a jedynie pancerz.

Na dźwięk głosu Kevana rycerz uniósł głowę i wbił w niego przenikliwe spojrzenie jasnobłękitnych. Spoglądał tak na Lannistera dłuższą chwilę, przewiercając go swym spojrzeniem i zaglądając w najskrytsze zakamarki jego duszy. Sam oceniany w tym momencie również mógł obejrzeć w tym czasie samotnego kolekcjonera mieczy. Był to wysoki mężczyzna mierzący sobie sześć - lub mało mu do nich brakowało - stóp, szeroki w barach i wydawałoby się, że dobrze zbudowany. Oczy w barwie jasnego błękitu, niczym bezchmurne wiosenne niebo, osadzone były pod gęstymi, brązowymi brwiami. Lico mężczyzny było gładko ogolone, można było go też nazwać całkiem przystojnym, a zmierzwiona czupryna brązowych włosów dodawała mu chłopięcego uroku. W końcu wzrok samotnika oderwał się od Kevana i trochę rozmyty, nieobecny powędrował po towarzyszących mu rycerzach.
- Ech... Ojcze zmiłuj się nade mną, Starucho oświeć moją drogę, Wojowniku dodaj siły memu ramieniu - westchnął jakby zmęczonym głosem. - Możesz stanąć do walki, ser! - odpowiedział Lannisterowi nagle, a jego głos teraz był twardy niczym stal. - Twoja dusza jest nieczysta, a twoje serce skalane jest grzechem, który ukrywasz pod maską honoru i pobożności! Jest to jednak zwykła farsa! Nie zasługujesz by nosić rycerski pas i błogosławieństwo Wojownika! - oznajmił. - Przeto ja, ser Arryk, wyzywam cię na pojedynek na śmierć! Wybierz czy wolisz walczyć z grzbietu konia, czy też na ubitej ziemi. Wybierz swoją broń i stawaj! Później nadejdzie czas na tych grzeszników, którzy jadą za tobą!

Ser Arryk, Szalony Miecznik, podszedł do objuczonego konia i zastanawiał się przez chwilę nad wyborem oręża. W końcu dobył wielkiego miecza i troskliwie musnął dłonią błyszczącą klingę, czekając aż Kevan przygotuje się do potyczki.
- Zdobyłem go w walce z rycerzem-rabusiem, który palił okoliczne wioski po dezercji z armii Stevrona Freya - powiedział lekko rozmarzonym głosem, przyglądając się ostrzu. - Miał dobrze ponad sześć stóp i uważał się za nowego Górę, odznaczając się nieopisanym okrucieństwem. Dzisiaj jego oręż odkupi swe winy poddając cię próbie, ser - Arryk założył hełm i przyjął postawę do walki. - Niech Ojciec na Górze osądzi cię sprawiedliwie i zlituje się nad twą duszą, a Wojownik wstawi się u niego za twoją odwagę dzisiejszego dnia - życzył jeszcze Lannisterowi nim opuścił zasłonę i zaatakował.
To co miało się stać zaskoczyło każdego z obserwujących starcie rycerzy i strażników ser Kevana. Dwa razy ostrze odbiło się od ostrza, a kiedy trzeci raz miecz Szalonego Miecznika ciął powietrze uderzył czysto w szyję Lannistera. Ostrość klingi była zdumiewająca, siła ciosu wielka, a kąt idealny... Ledwie kilka sekund po rozpoczęciu walki ciało Kevana zwaliło się na ziemię oddzielone od głowy.
- Wy - Arryk wskazał na dwie zaprzysiężone tarcze Kevana, które wciąż były w szoku po tym co się właśnie stało. - Wasze serca są czyste. Zabierzcie ciało swego towarzysza, niech septon odprawi nad nim ostatnie modły i udzieli mu pochówku.
Pozostałych "niegodnych" rycerzy z orszaku Kevana Szalony Miecznik również wyzwał, jednak żaden nie odważył się podnieść rękawicy. Ser Arryk zabrał więc miecz pokonanego i puścił tchórzy wolno, aby żyli ze świadomością swojej hańby. Do następnego spotkania oczywiście...
- Kolejny zacny nabytek do mojej kolekcji - mruknął mocując oręż Lannistera przy innych.

29 Sierpnia 336

Gareth spośród informacji zaczerpniętych od różnych ludzi oraz starszych żołnierzy w miasteczku obok Riverrun, udało się usłyszeć o zacnym mieczniku, który to zabija ludzi, którzy są według niego nieczyści. Cóż, chłopak był dość pobożny, nie starał się za bardzo hańbić swojej duszy niepotrzebnym kuszeniem związanym z pokładaniem się z kobietami. Tak naprawdę jedyne na czym mu zależało to na zostaniu rycerzem. Dlatego może, jeśli pokona tego owego mężczyznę to może zostanie pasowany przez kogoś. To byłoby najlepsze rozwiązanie! Zapuszczał się więc po drogach, starając się szukać. A jak nie... To może coś zje w lesie i będzie dalej starał się szukać!

Długie poszukiwania nie były dla Garetha łaskawe Kilka miedziaków jakie miał oszczędnie wydał na jedzenie, ale nie było to tyle by starczyło mu na długo. Z tego względu musiał użyć swoich umiejętności by wyżyć w lesie... Umiejętności, które uratowały mu skórę, chociaż przy braku jakiegokolwiek sprzętu nie zapewniły mu zbyt wygodnego trybu życia. Nie miał czym polować, ani nawet za bardzo jak zastawić pułapek, żywił się więc głównie jagodami oraz korzonkami. Raz udało mu się jednak upolować niewielką jaszczurkę, a innym razem znalazł trochę mięsa na napoczętej przez wilki sarnie. Poił się zaś korzystając z dobrodziejstw wielu dorzeczańskich strumyków. Obecnie śmierdział gorzej niż nieczyszczona od miesiąca obora i był równie brudny, coś chyba zalęgło mu się we włosach, w kilku miejscach był trochę podrapany przez gałęzie, a także doskwierał mu głód, ponieważ jagódki i korzonki nie okazały się najlepszym długoterminowym źródłem pokarmu. W tym też momencie usłyszał na drodze naprzeciw siebie jak ktoś pogwizduje jakąś melodię i wkrótce jego oczom ukazał się zakuty w zbroję mężczyzna na koniu. Obok niego dreptał drugi koń, na którym znajdowała się pokaźna liczba mieczy...

Gareth dziękował sobie, że mógł dzięki swoim umiejętnościom przeżyć w lesie. Może nie było to zbyt wiele, ale jednak faktycznie dzięki temu mógł jakkolwiek przeżyć. Śmierdział. Był głodny, ale także w pewnym momencie usłyszał pogwizdywanie. Czyżby więc Siedmiu miało mu odwdzięczyć się wielką próbą ? Faktycznie na to wyglądało, bo mężczyzna był obłożony wielką ilością mieczy. Jakby kolekcjonował to wszystko. Może... Może to właśnie był miecznik. Stanął więc naprzeciw niemu, wybiegając oczywiście z drogi i wystawił rękę. — Stój, człowieku! Jesteś miecznikiem, prawda? Tym gościem, co ludzie chcą pokonać, aby zdobyć sławę. Wiesz co? Chcę się zmierzyć z tobą, abyś mógł uznać mnie za rycerza. Jeśli się uda, będzie fajnie. Jak nie... Będę szukał dalej okazji. Co sądzisz?