Dziedziniec

Pewno tam między sobą gadali, jaki to z niego prostacki człek i niegodny rycerz jest. To znaczy ten... Pewności nie miał, że takie rzeczy mówili, ale zdziwić to by się nie zdziwił, bo do takiej oceny swojej osoby już przywykł i, tak całkiem szczerze, zwisało mu to koło worów. Kuźwa, żył dla siebie i przyjemności a jak się komuś nie podobało, to niech mu się tam nie podoba i srał go pies. Dla niego liczyło się, psia mać, że może każdego z nich, zawsze i wszędzie, rozłożyć na łopatki i to bez większego wysiłku! Właśnie ojebał kilku pod rząd. Niom, niom, niom....

- Tak to wygląda! - Oparł raźno, biorąc się pod boki. Był, co prawda zmęczony, ale to było to dobre zmęczenie, pozytywne, takie któremu towarzyszyło poczucie dobrze wykonanej roboty. Przez chwilę rozmyślał, czy aby nie dowalić się mocniej. Znaczy się może jakaś przebieżka w pancerzu, jak to ongiś miał w zwyczaju, trenując swoją wytrwałość. Albo może trochę pompek. Ach, dobrze by było nie odpuszczać tam po kilku walkach. Ale ten... No... Dobra, odpocznie się i może wieczorkiem trochę jeszcze poćwiczy, jak już słonko sobie nieco odpuści. Dobrze mu zrobi lekki wysiłek, nim uda się do burdelu. Po ćwiczeniach zawsze czuł się bardziej napalony. I mniej głodny... Znaczy w sensie dosłownym. I to chyba akurat trochę dziwne, bo większość to po wysiłku raczej miała ochotę zjeść.
- Ty! - Wskazał na pachołka. Jednego z tych, co to im tutaj usługiwali. - Leć do zamku i niech nam przygotują kąpiele. I po dzbanku lekkiego wina. - Rozkazał. Potem zwrócił się w kierunku swoich rywali a przynajmniej tych, co ciągle tutaj byli. Krótko im pogratulował, aby być, ten tego, grzecznym i obyczajnym, czy tam inny luj. Jak dla niego to specjalnie nie było czego im gratulować, ale niech tam będzie. I niech tam więcej będzie... Zaprosił ich, żeby razem spędzić wieczór. A co tam! Pójdą popić, jak kto będzie chciał, to i podupczyć. On stawiał! Tymczasem jednak poszedł wziąć kąpiel. Sprzęt naturalnie dał do czyszczenia pachołom.

- A... Czyli od razu grubo! - Rzucił, uśmiechając się. - Dla mnie może być. Nie ma zatem co mitrężyć. - Dodał. Miał być niby jakiś tam sparring. Liczył na pieszy pojedynek. To jednak dlatego, że mało kto podzielał jego zapał do walki i ludzie zwykle się migali, bo co innego chcieli robić. Pozostawało tylko się cieszyć, że wreszcie ktoś zechce z nim solidnie potańczyć.

Jak najszybciej skrzyknął pachołów, żeby mu pomogli pancerz wdziać i żeby konia oraz rynsztunek ćwiczebny sprowadzili. Wszak jutro mieli się wyprawiać, głupio by było poharatać się tak, że by do niczego zdatni już nie byli przez najbliższy czas, co nie?

Pierwej dosiedli koni a pachołkowie podali im kopie. Rycerz pozdrowili się, zatrzasnęli zasłony i ruszyli!!!... Zaszarżowali na siebie z furią godną rycerzy ziem Burzy. Srodzy panowie nacierali a spod końskich kopyt rwała się ziemia. Zebrany tłumek "ochnął" a następnie wstrzymał oddech, gdy kopie obu rycerzy połamały się na dzierżonych pewnie tarczach. Po ich przejeździe jeden z chłopców stajennych chciał zgarnąć większy odłamek kopii, ale starszy kolega powstrzymał go, bowiem rycerze bez chwili zwłoki odebrali kolejne kopie i znów ruszali, by zetrzeć się w natarciu.
Rickard pędził, poganiając bojowego konia do szarży. Pełen werwy i radosnej podniety po pierwszym pokazie sił oponenta jeszcze bardziej pragnął walczyć. I... Uderzył! Trafił! Potężne uderzenie koronnego grotu rycerza z Tarth spadło na napierśnik Jelenia, że aż prawie powietrze uszło mu z płuc. Ten zacisnął uda na końskich bokach z całych sił. Chwiał się i walczył ostro, by nie paść na glebę. Nic to jednak, po chwili walki był już zbyt wychylony i opadł na ziemię. Nie było to popisowe wysadzenie z siodła. Nie było rumoru, ciężkiego upadku i głośnych wiwatów. Niemniej... Gleba.  
Czy to jednak był koniec? W żadnym, kuźwa, razie! Co prawda w Reach tak było, ale prawdziwy turniej miał przygotować wojownika do walki, więc nawet jeśliś poturbowany po upadku z konia, wstawaj i walcz, póki sił tchu starcza. Słudzy zaraz się pojawili i podali im młoty, by skończyli to jak się, kurwa, należy.
Dwaj mocarze zatem znów stali naprzeciwko siebie. I ruszyli!... Pierwszy cios należał do Tartha i z godną mocą osiadł na lewym barku Jelenia. W przypływie wigoru i śmiałości ten zamachnął się po raz kolejny, ale Durrandon już kontrował i mocno pchnął głowicą w hełm Tarha, odpychając do a następnie waląc w gębę pancerną rękawicą. Rickard, troszeczkę już ostudzony, powziął kolejną próbę. Wymienili się po dwakroć uderzeniami bez trafień, nim wreszcie rycerz z wyspy rąbnął po raz kolejny w ramię przeciwnika. Ten jednak w tym samym czasie zrewanżował mu się z drugiej strony.
Widać było, że obaj już co nieco słabną. Durwald ciągle czuł skutki potężnego ciosu kopii przez który wypadł z siodła. Zaś obaj mocno, zważywszy na siłę jaką dysponowali, byli poobijani w miejscach, gdzie trafiły młoty. Musieli odpuścić nieco, by złapać, przynajmniej jeden, oddech i odnaleźć się w sytuacji.
Ponownie starli się już po chwili. Jeleń na wstępie zbił cios Tartha i ponownie pchnął go głowicą w pysk, zmuszając do cofnięcia się. Pełen werwy książę natarł, by dalej okładać i łupać, jednak po wzniesieniu młota spotkał się trawersem i kontrą oponenta, która trafiła w jego prawy bok. Po tym wymienili się jeszcze kilkoma ciosami bez skutku, coraz bardziej opadając z sił. Wreszcie Durrandon trafił Rickarda w ramię i zepchnął, stając w korzystnej pozycji do kolejnego ataku. Zamachnął się więc, gotów skończyć zabawę i rzucił się na oponenta. Tarth jednak trawersował na bok, zbił uderzenie i siłą tegoż zbicia zasadził potężne uderzenie w hełm Jelenia, który siłą uderzenia i własnego kroku poleciał do przodu, by opaść na kolana. To był koniec... Obaj byli poobijani i zmęczeni. Niby była to tylko taka walka między kolegami, ale solidnie dali sobie do wiwatu. Kolejny, trzeci pojedynek przez najbliższe kilka godzin raczej nie był możliwy. To znaczy był, ale wyglądałby raczej komicznie.

Tarth podniósł zasłonę. - Było... To było... - Wystękał. - To było... Absolutnie, kurwa, niesamowite! - Dodał, ciągnąc w kierunku Jelenia, by legnąć obok niego na ziemi. - Piwa! Jebane lenie! - Rzucił do sług! Zaśmiał i zakaszlał. - Dla mnie i waszego księcia! A reszta wracać do... Cokolwiek tam robiliście. - Machnął ręką. Spojrzał na Durwalda i zaśmiał się.

Ha! Pewność siebie nie jest niczym złym, jeśli ma poparcie w umiejętnościach. Durwaldowi też czasem pochwalić się by nie zaszkodziło, albowiem miał on czym się w kwestii umiejętności chwalić i nie było co tego kryć. Niemniej, Tarth nie znał myśli Jelenia a nawet gdyby, to nie był jego jakimś osobistym doradcą od spraw książęcego wizerunku czy innym chujem, co by gadał, jak kto ma się zachowywać.

- Wrócimy z wyprawy, to będzie dużo czasu na zabawę. - Rzucił, odkorkowując bukłak. - Bo chyba nie zamierzacie nas, Durwaldzie, szybko opuszczać, co? - Zapytał, uśmiechając się potem. W sumie to chętnie dałby mu szanse na rewanż. Ba, nawet kilka. Liczyła się dobra walka a mniej już jej wynik. Czasem weźmie się po ryju, tak, ale i tak jest słodko. Niemniej... Teraz to akurat chciał wziąć kilka głębszych łyków ale, bo strasznie mu w gardle zaschło od tego walczenia.
- Aaaahhh... Dobre, bo zimne. - Westchnął. Otarł usta wierzchem dłoni. - Ale teraz mi wybaczcie. Muszę się rozdziać, wziąć kąpiel i zrobić sobie okład z kobiecych cycków. - Podniósł się ciężko i pogonił służbę do obowiązkowej pomocy. W końcu ktoś musiał mu z blachami i noszeniem sprzętu pomóc.