Dziedziniec

Na następny dzień pojawiło się kilkoro rycerzy. Z bardziej znanych do walki postanowił stanąć ser Justifer z Doliny Czystego Serca, a także ser Maurice z Szafirowego Dworu. Poza nimi brakowało znanych twarzy - było kilku nieznanych wędrownych rycerzy, chcących zdobyć chwałę na wyprawie lorda Tartha. Było kilku zamkowych zbrojnych, a także przybyłych z włości Edwyna włościanych rycerzy.
Pierwsze pojedynki odbyły się dość sprawnie. Rick oberwał kilka razy po barku, zachwiał się po jednej primie w głowie, ale koniec końców sprawnie uchylił się przed kolejnym ciosem, skontrował referendalskim i sprawnym uderzeniem w nadgarstek wytrącił mu miecz. Kolejnego przeciwnika podjął równie szybko, co się z nim rozprawił. Dwa silne uderzenia i natarcie wytrąciły go z równowagi, aby ostatnim, bardzo precyzyjnym, wytrącił zaskoczonemu przeciwnikowi broń z rąk.
Równie szybko poradziła sobie Cithria. Chowając się za tarczą unikała kolejnych uderzeń przeciwnika, sama uderzając - to szybką tertą, to kwartą. Po którymś z kolei uderzeniu wyprowadziła bardo silną primę, po której przeciwnik przeciwnik padł na ziemię i nie pozostało mu nic niż tylko się poddać, nie zadrapawszy nawet "Uśmiechniętego Rycerza".
Kolejnymi przeciwnikami Rickarda okazali się być osławiony ser Justifer i jego przyjaciel przyodziany w herb borsuka. Pierwszego z nich Rickard rozbroił dość sprawnie, paroma precyzyjnymi uderzeniami obijając jego kolczugę, przekładając kwartą po policzku i strącając na ziemię. Jego przyjaciel - od swojego herbu przezwany "Borsukowatym" wybrał pojedynki konne. Z Tarthem jednak nie miał szans. Obaj ruszyli do boju z mieczami i toporkami, powoli najechali na siebie i wyprowadzili uderzenie. Sprawniejszy w siodle Rickard minął przeciwnika od jego lewego ramienia i, odpowiednio naszykowany, wyprowadził sprawny cios, samemu ledwo dając się drasnąć. Obaj zawrócili i znowu najechali na siebie. Tym razem mając się nawzajem po prawicy to Rickard spóźnił się z uderzeniem i znalazł się na widelcu, ale Borsukowaty fatalnie chybił go. Zwarli się więc w walce na bliskiej odległości, która to - po paru uderzeniach - zakończyła się zdecydowanym zwycięstwem Tartha obaleniem przeciwnika po ciosie w głowę.
Przybysze z Doliny Czystego Serca zachowali się szlachetnie. Złożyli odpowiednie podziękowania Rickardowi i zaprosili go na wspólny posiłek.
- Z chęcią zobaczylibyśmy Cię też w naszej dolinie, jeśli byłbyś łaskaw przyjechać, i zmierzyć się w jakimś rewanżu. Jesteś godnym przeciwnikiem, ser.
- To dziwne - stwierdził podejrzliwie rosły rycerz. - Jesteś bratem lorda, a rzadko widuję Cię na Tarth...
- Borsukowaty, nie męcz gospodarza. Widać ma ważniejsze obowiązki dla królestwa.
Kolejni przeciwnicy Cithrii okazali się natomiast niezbyt sprawni. Pierwszy z nich znowu nie był przez długi czas w stanie drasnąć dziewczyny. Wyglądał na człowieka przy tuszy, kiedyś być może sprawnego rycerza, który przez lata zatracił swoje umiejętności fizyczne. Cithria nie miała problemów z parokrotnym obiciem go i powaleniem na ziemię, z której nie był w stanie wstać bez cudzej pomocy.
Dwaj kolejni jej przeciwnicy wybrali walkę konną. Pierwszy z nich, równie mało znany ser Hubert, podjechał do Cithrii i, próbując wymierzyć jej cios, stracił równowagę i spadł z konia. Dopiero po nim przyszedł bardziej wymagający przeciwnik - niejaki ser Henry Wensington, rycerz o herbie z dwoma złotymi, skrzyżowanymi trąbkami. Stanęli do walki konnej i po paru wzajemnych okrążeniach, szukając dogodnej pozycji do ataku, podjechali w swoim kierunku, gotowi do walki.
W tej pierwszej części walki to Henry był górą, jeśli chodzi o jazdę konną. Dobrał odpowiednią do swojego ramienia odległość od przeciwnika i utrzymywał ją, starając się zranić Cithrię i trafiając ją kilkakroć. Ta miała nad nim jednak pewną przewagę - bardzo silne ramiona. Każde jej uderzenie, nawet jeśli nieprecyzyjne, potrafiło zostawić przeciwnikowi potężnego siniaka, a niektóre nawet wytrącić z równowagi. Z początkowych problemów otrząsnęła się szybko. Kilka ciosów wystarczyło, by to ona przejęła inicjatywę, zwiększyła dystans i silnym uderzeniem zwaliła go z konia.
- Dzielnie walczysz ser - stwierdził ser Henry, gryząc glebę. - Powinieneś spróbować się z trudniejszym przeciwnikiem, jak bestia z Wethovel - stwierdził. - Jesteś jednym z rycerzy lorda Edwyna? Nigdy o Tobie nie słyszałem.
Zbliżała się najparniejsza część dnia, a wszyscy byli pewnie zmęczeni po pojedynkach, byłaby to więc dobra pora na przerwę. Służący przynieśli bawiącym się trochę chleba i mięsa, a także wina i piwa na ugaszenie pragnienia.

- Och, nie o rycerza chodzi, a o najprawdziwszą bestię - odparł ser Henry, zdejmując hełm i wzywając giermka, by pomógł mu zdjąć uzbrojenie. - Z trzy księżyce temu byłem tam z moim przyjacielem, ser Morganem Mertynsem, na uczcie u lorda Addama Herstona i wracając zasłyszałem legendy od paru wieśniaków. Bestia przyobleczona w ciemnoszare futro, miała dwa rogi dłuższe i twardsze niż mój czy Twój miecz. Z wyglądu jest to pół kozioł, a pół koń; oczy ma jednak wypełnione ogniem piekielnym, a oblicze ludzkie. Przesiąknięte starą, złośliwą mądrością, zdolną tylko czynić krzywdę. Terroryzuje okolice, zabija młode dziewczęta i uwodzi dzielnych rycerzy. Ponoć też spółkuje ze snarkami. - Zaśmiał się. - Sam w takie bujdy nie wierzę. Myślę, że to jakiś wytwór czarnoksiężników z Valyrii, ostatnio wałęsał się tu taki jeden. Ale w każdym razie jeśli ktoś miałby go poskromić, to tylko naprawdę potężny wojownik - zakończył opowieść.
Potem ze zrozumieniem kiwnął głową i dodał: - Szlachetnie. W takim razie bardzo miło mi powitać Cię w Ziemiach Burzy. Jestem pewien, że Twoja pomoc okaże się w walce nieoceniona. Jeśli chciałbyś się jeszcze kiedyś zmierzyć, ja zawsze jestem chętny do walki - dodał, po chwili zaś pożegnał się, udając na posiłek.

---

- Rozumiem - odpowiedział Rickardowi rycerz przyodziany w borsuka i pogrążył się w namyśle, nie odpowiadając mu nic ponadto.
- Proszę, wybacz mu. Ostatnio jest trochę naburmuszony, odkąd w drogę wyruszył jego były giermek. Chyba mu go brakuje - wyjaśnił ser Justifer przepraszającym tonem.
Więcej nie powiedzieli i w milczeniu doszli na posiłek. Borsukowaty usiadł z boku i w ciszy, pogrążony we własnych myślach, obgryzał kość kurczaka, mając już naszykowaną drugą w swojej lewicy. Był przy tym nieobecny; spuścił głowę i nie słyszał niczego, co się wokół niego działo. Tylko Justifer jadł z Rickardem i paroma innymi rycerzami z Tarth i gawędził na różne tematy.
- Nie byłem. Nie chodzę do takich przybytków.
- A szkoda - odpowiedział siedzący obok ser Maurice. - Na wyspie nie znajdziecie lepszego.
- Panowie powinni odwiedzić kiedyś Lys - wtrącił się ser Henry i zaśmiał gromko. - Tamtejsze niewolnice są wybierane z setek dziewcząt i ćwiczone w sztuce kochania od urodzenia.

- O nie, jeszcze nie mam żony - odparł, choć miał już solidne trzydzieści lat. - Takie przybytki nie przystoją rycerzowi - dodał całkowicie poważnie i więcej już nie odezwał się do Tartha - a jedynie wymienił po cichu po kilka uwag z Borsukowatym.
- A nie wiem, ja tam walczyłem tylko w jeden sposób, hehe - zarechotał. - Nie trza przejmować się nimi, bo to barbarzyńcy - ot co. Głupi i tyle.

Po obiedzie nadszedł czas na kolejne pojedynki. Na Rickarda czekał najpierw kolejny z wędrownych rycerzy z Ziem Burzy. Bardziej anonimowy niż znany nie stanowił dla rosłego Tartha większego problemu. Olbrzym od razu rzucił się do walki, uderzył tertą, zasłonił się, poprawił primą (a trzeba dodać, że przy ich różnicy wzrostu Rickard nie musiał się na primę szczególnie wysilać - przerastał bowiem przeciwnika o dwie głowy i zwyczajny zamach bez problemu sięgał wrogiego łba). Bez przerwy mógł przystąpić do kolejnego pojedynku - a choć zmęczenie trochę mu doskwierało i przez nieuwagę dał się dwa razy obić, to koniec końców odepchnął przeciwnika i samą tylko siłą powalił na ziemię.
Na koniec zaś miał okazję zmierzyć się z ser Mauricem z Szafirowego Dworu. Mógł go kojarzyć z dzieciństwa, choć raczej bardziej przez mgłę - w tym czasie bowiem mąż ten też terminował u jednego z rycerzy domowych i mógł być co najwyżej jednym z wielu towarzyszy zabaw Rickarda. Niemniej pewne umiejętności posiadał i sprawiedliwie byłoby rzec, że z początku stanął do równej walki z lordowskim bratem. Po dwakroć zasłonił się przed jego uderzeniami, sam zaś wyprowadził celną kontrę, punktując go w bark, a następnie w bok. Tym jednak rozjuszył tylko Rickarda. Ponownie olbrzym zebrał się, naparł na przeciwnika swoim dwuręcznym mieczem i przygniatając swoim wzrostem i masą, zepchnął go do rozpaczliwej obrony. Obił go płazem, dołożył kwartę w policzek i powalił na ziemię, wygrywając ostatni pojedynek tego dnia. Mimo zwycięstw był jednak strasznie zziajany i po wyczerpującym dniu niewątpliwie potrzebował (i zasługiwał) odpoczynku.
Walki Cithrii były bardziej wymagające. Już w pierwszym pojedynku miała okazję zawalczyć z ser Lambertem znad Slayne. Po kilku pierwszych badawczych ciosach - w zdecydowanej większości chybionych lub sparowanych - ten olbrzym od razu naparł na dziewczynę i przyłożył z całej siły swojego ramienia, prawie wyprowadzając z równowagi. Ten moment zawahania wykorzystał i zamachnął się jeszcze raz, a Cithria ledwo zasłoniła się tarczą. Uniknęła kolejnego ciosu, pozbierała się i przy następnym - skontrowała. Potem terta, sekunda i primą położyła go na ziemię.
Następny przeciwnik nie okazał się równie wymagający, ale zmęczenie po poprzedniej - i przedobiadowych - walkach dawało się już Cithrii we znaki. Dwa razy celnie zapunktowała przeciwnika, uderzając kwartą i poprawiając sekundą. Następnie jednak sama została trafiona, gdy nie zdążyła się zasłonić przed wrogą tertą. Kolejny jej cios również został uniknięty i skontrowany. Kolejne uderzenia przychodziły jej coraz trudniej, natomiast sił wystarczyło jej w końcu do zadania decydującego ciosu w policzek, po którym wróg legł na ziemi.
Należało się jednak spodziewać, że ostatni pojedynek będzie najtrudniejszy - i tak właśnie było. Cithria i ser Humphrey raz po raz wymieniali się ciosami, jak równy z równym. Raz udało się zablokować przeciwnika, drugi raz dostała potężny cios w mordę. Koniec końców - choć ledwo - wygrała. Zatrzymała broń przeciwnika na tarczy, pchnęła, poprawiła mieczem, po czym skróciła oręż (chwytając żelazną rękawicą w pół), pchnęła i na koniec spoliczkowała przeciwnika, który już tylko osunął się na ziemię. Sama Cithria również była bardzo wyczerpana - przynajmniej po dwakroć bardziej niż Rickard - i jeszcze bardziej potrzebowała odetchnąć.