Wybrzeże Zatoki Pentoskiej

Lord Valerian Velaryon nie znosił koni. Było to widać w każdym jego ruchu odkąd znalazł się na grzbiecie jednego z nich. W jego ruchach nie było gracji, nie było też żadnego spoufalania się ze zwierzęciem. Niektórzy potrafili się zaprzyjaźnić ze swymi wierzchowcami, ale Valerian nie należał do nich. Nie miał ulubionego konia, nie znał się za bardzo na nich, a jeździć umiał tylko w takim stopniu, by nie wypaść z siodła i ponownie nie złamać sobie nogi.
Z tego też powodu przynajmniej na początku przejażdżki Larissa jechała dość blisko swego lorda, by w razie czego móc szybko zareagować. Kapitana straży dobrała też dla niego dość spokojnego wierzchowca, który nie powinien zrzucić swego jeźdźca z siodła. Im jednak dalej oddalali się od miasta i wyglądało na to, że może tym razem Vivi trafił na odpowiedniego dla siebie rumaka, wojowniczka kłusem oddaliła się od swego przełożonego, by spatrolować okolicę.
– Jossi? Myślałem, że cieszysz się na tą przejażdżkę? – zagadał, podjeżdżając bliżej niej. - Wiesz, nie jesteśmy na naszym Driftmark. Małej, zamkniętej wyspie. Tam spokojnie możemy sobie pozwalać na wypady bez opieki. Tutaj byłoby to co najmniej nierozsądne   – spróbował wyjaśnić.

Eh, kobiety. Jakie one są zmienne. Pomyślał sobie Valerian zastanawiając się jak to jest, że Josie była tak poekscytowana przejażdżką, potem miała słabszy humor, a teraz znów uśmiechnięta. Spojrzał w górę, by przekonać się, że słońce nie było jeszcze nawet w zenicie. Pewne rzeczy chyba muszą pozostać dla mnie spowite całunem tajemnicy.
Gdy potem padł temat galopowania i „spokojnego wierzchowca” Valeriana, ten tylko odparł komedialnie:
– Spokojnego?! Czy to miała być obraza, moja droga? Założę się, że ten również potrafi pogalopować. Kto pierwszy do linii lasu? – na te słowa uderzył piętami konia w bok, by pokazać swej małżonce, że też potrafi jeździć konno. Cóż, duma była kolejną z wad Valeriana. W dodatku tą, która najczęściej pchała go w kłopoty. A może była to zwyczajna głupota? Bogowie wiedzą.

Gdy tak gnali, zdawać by się mogło, że Valerian na chwilę zapomniał jak bardzo nie znosi koni. Przez chwilę liczył się tylko wyścig, tylko dotarcie to linii drzew, która miała być zarazem linią mety.
Z tej krótkiej chwili Vivi został jednak wytarty. Okrutnie i bezwzględnie. Jego koń właśnie miał przeskoczyć nad przeszkodą. Valerian już doświadczał tego uczucia niczym bycia na dziobie okrętu sunącego po wysokiej fali. Ułamek sekundy później doświadczył jednak bliskiego spotkania z, całe szczęście, miękką trawą.
Przekoziołkował kilka raz, obijając się przy tym sromotnie, aż w końcu wylądował na plecach. Ból, strach, ciemność. Nagle czuł tylko to. Znów to samo. Nie uczysz się na błędach. Myśli i boleść atakowały go ze wszystkich stron.
Dopiero po krótkiej chwili mógł pomyśleć o czymkolwiek innym niż wszechobecnych obolałościach. Nawet nie zauważył, w którym momencie znalazła się obok jego żona. Josella. Myśli stawały się coraz bardziej klarowne i postanowił zebrać w sobie dość sił by wstać. Znów jednak poczuł ból promieniujący z lewego przedramienia po niemal całym ciele. Złamanie?! Znów?! Przeszyła go ta przerażająca myśl. Miał już przekląć w duchy podłe zwierzę, ale zdrowy rozsądek nakazał mu wpierw poruszyć ramieniem. Udało się. I w tym momencie na jego twarzy ból i przerażenie ustąpiły miejsca rozbawionego, a może wręcz szaleńczego śmiechu. Tyle lat bał się tych koni, a tu proszę, nic poważnego się nie stało. Spadł i tyle. Żyje. Nie był połamany. Nie znaczyło to, że polubił konie, nie znaczyło też, że strach nagle zniknął. Zaśmiał mu się po prostu pierwszy raz prosto w twarz. I postanowił w sercu dalej tak robić.
Dopiero po chwili uspokoił się i spojrzał na Josellę. Czuł się bezpiecznie w jej objęciach.
- Chyba wypadłem dość dobrze? I tym razem chyba się nie połamałem? – wciąż próbował ukryć ból i przerażenie pod warstwą uśmiechu, a troska Joselli mu w tym bardzo pomagała.

Gdyby ktoś zapytał Valeriana co tamtego dnia przyprawiło go o większy strach, upadek z konia, czy moment, w których żona wzięła go za fraki i wycedziła przez zęby groźbę tak, jakby naprawdę miała ją kiedyś zrealizować, ten musiałby przyznać, że gdyby nie znał Joselli, byłoby to to drugie. Znał ją jednak i wiedział, że poniosły ją teraz emocje. Że miała ku temu pełne prawo. Martwiła się o niego, a ten zachował się lekkomyślnie i w dodatku jego aktualne zachowanie też jej nie uspokajało. Opanował się więc w mgnieniu oka.
– Josie nic się przecież nie stało – oznajmił, krzywiąc się lekko z bólu, gdy spróbował wyciągnąć do niej rękę. Ból pewnie będzie towarzyszył mu jeszcze jakiś czas.  – Spadłem z konia…   – zawiesił się na chwilę w środku zdania. Mówienie o takich rzeczach wciąż nie było łatwe, ale coś w nim mówiło, że będzie coraz lepiej. – To się zdarza. Nauce towarzyszą porażki, życiu towarzyszy zagrożenie, niepewność. Nie zmienię tego ja, nie zmienisz tego ty. I wiesz, że ja wolę żyć w pełni. Nawet jeśli się czegoś boję. Mam rezygnować z jazdy konnej, bo kiedyś… – znów pauza – kiedyś złamałem przy tym nogę? Mogę. Ale uczynię Cię przez to mniej szczęśliwą. I siebie też, wiesz o tym – dodał. Rozejrzał się w tym momencie za koniem, którego trzeba będzie złapać, by mieli czym wrócić i by oddać go właścicielowi. Nie widział go, co było z jednej strony problemem, z drugiej zaś jasno określiło to priorytety. Nie wymiga się od wyjaśnienia sytuacji zajmując się czymś innym. W sumie może to i lepiej, wolał raczej nie zbliżać się na razie do koni.

Wysłuchał cierpliwie reprymendy wygłoszonej przez Josellę. Miała w tym sporo racji, choć nie ze wszystkim z tego się zgadzał. Ale cóż – miał do wyboru mieć rację albo mieć spokój i być może wciąż przyjemny dzień. I mimo, że pokusa była bardzo silna, wybrał to drugie.
– Rozumiem Kochanie twój punkt widzenia. I nie, nie chciałem niczego tobie udowadniać. Może trochę poprawić humor? Może spróbować się przełamać? Chyba bardziej to drugie - przyznał szczerze. Cóż, taki już miał charakter. Często wiele rzeczy starannie planował, czasem zaś pozwalał ponieść się wodzą fantazji, spontanicznym „zachcianką”. Lubił poznawać swoje granice, lubił je przekraczać, lubił nowe wyzwania, dreszczyk emocji. Myśli te urwał za to przeszywający go dreszczyk bólu.
– Chyba mam stłuczone ramię – oznajmił, prostując się i ruszając trochę lewą ręką. Skończyło się to oczywiście syknięciem z bólu. - Zdecydowanie mam stłuczoną lewą rękę. Nie wygląda to chyba groźnie, prawda? Bo niby jak miałoby wyglądać groźnie małe zadrapanie na przedramieniu w porównaniu z wielką blizną na poliku? - Niemniej jak wrócimy do miasta, to poproszę, by ktoś na to spojrzał. Lepiej dmuchać na zimne.

To co mówiła Josella brzmiało rozsądnie, ale zwyczajnie nie było w stylu Valeriana. Zresztą też sam nie wiedział, czy w ogóle chce się do tych koni przekonać. Wystarczało mu, żeby pokonał swój strach do nich, a dzisiejszy galop mógł być ku temu dobrym początkiem. Nawet jeśli był dość bolesny.
Tak więc nic nie opowiedział na słowa żony, że jeszcze to pokocha. Lepiej było nie wyprowadzać jej od razu z tego przekonania. Szczególnie, że naprawdę nie miał ochoty na kolejną kłótnię. Z pewnością ból, który wciąż mu towarzyszył, przeszkadzałby w precyzyjnym dopieraniu słów, a bez tego szybko można by powtórzyć nie tak odległą sytuację.
Okazało się chyba, że Josella umie czytać w myślach, bo zaraz polała jego ranę winem, czemu towarzyszyło doskwierające pieczenie. Skrzywił się z bólu, zaciskając usta, jednak poza krótkim syknięciem nie wydał z siebie żadnego odgłosu.
– Dziękuję Josie – odparł w końcu, gdy ta kończyła „opatrywać” ranę po czym zapadła chwila niezręcznej ciszy. Chwila niezwykle szybko przerwana.
– Wygląda na to, że coś wam się zgubiło – dwójka mogła usłyszeć głos Larissy, a gdy spojrzeli w stronę, z której od dobiegał zauważyć mogli, że strażniczka prowadzi z sobą dwa konie. Szła dość szybkim krokiem, zbliżając się do pozostałej dwójki. – Dobrze widzę, że nic poważnego się nie stało? – dopytała po krótkich oględzinach. – Myślałam, że dobrała Ci spokojniejszego wierzchowca… – oznajmiła głosem, w której zdecydowanie brakowało typowej dla niej pewności siebie. Potem szybko skierowała swój pytający wzrok w stronę Joselli – znając Valeriana mogła przypuszczać, że ten niechętnie podzieli się informacjami o tym, co zaszło, szczególnie, że w grę wchodziło jakieś jego niepowodzenie.

Valerian wysłuchał jak Josella zrelacjonowała pokrótce całą sytuację. On opowiedziałby to trochę inaczej, jak zwykle owijając w bawełnę. Nie lubił rozmawiać o swoich niepowodzeniach. A zaistniałą sytuację można było do tej kategorii zaliczyć. Skrzywił się trochę na wzmiankę o „daniu się ponieść emocją i urządzeniu spontanicznego wyścigu” szczególnie, że jego bękarcia siostra spojrzała wtedy na niego w ten sposób, w jaki starsze rodzeństwo patrzy na młodsze, gdy ci zrobią coś nierozważnego. Nie cierpiał tego spojrzenia. Niezależnie, czy patrzył tak na niego Arthur czy Larissa. Bądź co bądź, to on był głową rodu Velaryonów i nie życzył sobie, by patrzono na niego w ten sposób. Nawet jeśli mu się należało. Nie miał jednak sił na kolejne kłótnie i zwracanie uwagi na to. Ostatnio ciągle był w kłótliwym nastroju, o czym właśnie w tej chwili zdał sobie sprawę. Nie był zadowolony z tego powodu.
– Z pewnością smaczne śniadanie dobrze nam zrobi - po chwili zgodził się na propozycję żony, jakby wyrwany z głębokich rozmyślań. Ruszył też za Josellą, by pomóc jej z prowiantem, co oczywiście kosztowało go zniesieniem kolejnej porcji bólu promieniującego z przedramienia.
– Ja zdążyłam już zjeść w drodze, to zajmę się teraz końmi i nie będę wam przeszkadzać. Jestem jednak w pobliżu, w razie jakby nasz lord znów chciał zrobić coś niemądrego – wyjaśniła pani kapitan, podkreślając z lekkim sarkazmem słowo „lord”, na co Valerian tylko westchnął. Z jednej strony podobał mu się fakt, że poza oficjalnymi wydarzeniami najbliżsi traktują go po ludzku, jak brata czy przyjaciela, nie swego lorda. Z drugiej zaś coraz bardziej przyzwyczajał się do owej roli władcy i poniekąd liczył na związane z tym przywileje. I może dlatego takie traktowanie było mu potrzebne, by nie urósł zbytnio w pychę.
– To jak podoba Ci się Pentos i okolice stolicy, moja droga? – zagadał przy posiłku. - Myślisz, że przywykłabyś do życia w dużym mieście?

Rozsiadł się wygodnie obok żony na kocyku i od razu sięgnął po coś do jedzenia. Dobrze, że stłukł sobie lewą rękę, nie prawą, którą zwykle używał do takich czynności jak jedzenie.
– Powiem szczerze, że ja nie umiem usiedzieć za długo w jednym miejscu. Ale jak już miałbym takie miejsce wybierać, to raczej byłoby to nasze Driftmark. A pytam o duże miasta, bo przed wyjazdem rozmawiałem ze stryjem o rozbudowie jednego z naszych miasteczek. Pewnie nie wyrośnie szybko na tak duże jak to, ale kto wie… może z czasem – rozmarzył się. Velaryon podobnie jak morze, kochał również rodzinną wyspę i pragnął, by ta prosperowała.   – Oraz…   – zawachał się. – Może będzie nam dane zamieszkać w większym mieście, przynajmniej na jakiś czas. Zależy jak potoczą się moje plany. Dlatego chciałem przybyć do Pentos, by rozmówić się z Arthurem oraz poprosić o petycję u królowej Visenyi. – dodał mało precyzyjnie. Nie żeby nie ufał Joselli. Najzwyczajniej w świecie te plany były dopiero w zalążkach i podlegały wielu czynnikom zewnętrznym. Wolał więc nie robić żonie zbytnich nadziei, szczególnie, że te mogły zostać rozwiane jednym słowem monarchini Królestwa Czarnej Zatoki.

Ucieszył się na słowa żony, że Driftmark jej się tak podoba. Cóż, mogły stać za tym bardzo proste pobudki, jak bliskość od jej rodzimego Duskendale czy to, że jej mąż był lordem wyspy, niemniej słowa te były jak miód na uszy Valeriana.
– Odwiedzić parę nowych miejsc też pewnie będziemy mieć okazję niedługo. Takich jak Myr czy Tyrosh. Mam też w planach znów odwiedzić Dorne, jak to zrobiliśmy świeżo po ślubie. Wiesz, jak to zwykle u mnie bywa, będzie w tym trochę interesów, ale będzie i czas na poznanie nowych miejsc. Może sama zdecydowałabyś się w końcu zainteresować trochę polityką? To bardzo ciekawa rzecz. Równie ciekawa co sztuka. A jak już o polityce mowa… – zawahał się przez chwilę. - Wspominałaś wcześniej o Arthurze – wcześniejszy spokój i pewność siebie zastąpiło pewne niezdecydowanie w głosie. - Domyślam się, że pewnie nie będzie między nami już różowo, w końcu czasu nie cofniemy, ale myślisz, że uda nam się porozumieć tak, byśmy mogli przynajmniej współpracować? I by miał chociaż kontakt z resztą rodziny. Sam wiem po sobie, że po dłuższych wyprawach mi ich brakuje, a mija już rok odkąd Arthur był ostatnio na Driftmark   – dodał. Tak jak na początku rozmowy utrzymywał wyraźny kontakt wzrokowy z żoną i co jakiś czas podjadał sobie, tak teraz patrzył gdzieś w dal, rozmyślając. W dłoni wciąż trzymał połówkę ulubionego przysmaku - pączka, choć wyglądało to tak, jakby już stracił ochotę na dokończenie go.

– Nie tylko ze względu na Ciebie. Takie…   – westchnął jak zwykle, gdy miał mówić o tym temacie. - Takie przeciwstawianie się własnym lękom i słabością jest bardzo rozwijające – wydusił w końcu z siebie, acz raczej bez żadnych emocji, niczym wyuczoną formułkę. - Ja Cię do niczego zmuszać nie będę, zwyczajnie te moje podróże może stałyby się dla Ciebie wtedy bardziej zrozumiałe i ciekawsze nie tylko pod względem krajobrazo i kulturoznawczym - wyjaśnił.
Drugi poruszany temat był znacznie trudniejszy, szczególnie, że nie wiadomo jakim sposobem, Josella trafiła w sedno. Już miał się zastanowić nad dokładną odpowiedzią, ale przeszła mu znów przez głowę myśl, że jego żona zwyczajnie czyta mu w myślach. Najpierw z tym winem w idealnym momencie by skarcić jego głupie myślenie, i teraz z tym.
- Szczerze powiedziawszy, to nie wiem, czy tego chcę. Nie powiem też, że tego nie chcę. Zwyczajnie ma to swoje plusy, nawet nie takie typowe korzyści, jak te zwyczajnie ludzkie. Ale ma to też swoje minusy. Wiesz, ta blizna nie zniknie - w tym momencie dotknął niebolącą go ręką swojego policzka. - I… nie, to chyba zbędne rozważania – uciął temat, gdy tylko zauważył, że ten wkrada się do jego myśli i wychodzi z jego ust.

Valerian przez chwilę zastanawiał się, czy ma jeszcze możliwość wywinięcia się z całej rozmowy. Niby sam zaczął temat, ale z każdą chwilą był on coraz trudniejszy. Pomyślał sobie jednak, że nie może być taki dziecinny. Że z pewnymi sprawami trzeba się skonfrontować, nawet jeśli mogą wydawać się mało istotne czy nieco śmieszne, jak o tym myślał Vivi.
– Dobrze, jak chcesz usłyszeć co naprawdę myślę, to niech tak będzie   – westchnął ciężko - Chyba jestem trochę o ciebie zazdrosny. Trochę bardzo. A im więcej jest Arthura w twoim otoczeniu, bym jest to wyraźniejsze. Dobrze, nie tylko o Ciebie, ale to chyba najwyraźniejsze uczucie. Czasem po prostu nachodzi mnie myśl, że jeśli moje plany się powiodą, współpracując z Arthurem, to i ja i on odniesiemy zyski, ale prawdopodobnie ja mogę odnieść większe. I znów mi pozazdrości, jak wtedy pozazdrościł Ciebie. Nie chciałbym znów czuć się przez niego zdradzony. Raz jeden naprawdę mi wystarczy.  Tak, wiem, on pewnie też nauczył się z błędów jak ja… tak wiem, gdybam teraz i do niczego takiego może nie dość. Ale może też dojść. I jeśli odbudujemy tą „braterską” relację, to to tylko zaboli wtedy bardziej. Dużo bardziej – tu nagle uciął swój krótki monolog. Może brzmiało to nieskładnie, ale próbował wyrazić teraz myśli, od których zwykle uciekał. Może nie z samego strachu, co zwyczajnie uważał, że nie wnoszą nic produktywnego, że traci na nie czas. Albo tak tylko tłumaczył sobie brak ochoty na skonfrontowanie się z nimi.

Gdyby wszystko było tak proste, jak Josella mówiła… Dla Valeriana wyglądało to nieco inaczej. Nieco bardziej skomplikowanie. A może zwyczajnie dla niej było to prostsze, bo była kobietą, obdarzoną większą empatią i rozumiejącą bardziej złożone relacje międzyludzkie, on zaś był mężczyzną, i może z tego zwykłego powodu dla niego wydawało się to trudniejsze. Nie, żeby Vivi uważał mężczyzn czy kobiety za lepszych czy lepsze, zwyczajnie dostrzegał pewne typowe różnice między płciami. Albo tak tłumaczył sobie swoje pewne niedoskonałości.
Niemniej w tym wszystkim bardzo pocieszająca była czułość żony i jej zapewnienia o miłości. Dużo to dla Velaryona znaczyło.
– Ja Ciebie też kocham – odparł jej z uśmiechem. - I nie o jakąś pojedynczą rozmowę jestem zazdrosny. Jak też mówiłem nie wiem czy to w ogóle dobre określenie… Zwyczajnie jak mówisz, chyba to tak było, że Arthur po prostu bardziej oburzył się, że ograbiono go z jego prawa pierwszeństwa. I trochę obawiam się, czy takie sytuacje się nie powtórzą. Nie wątpię w Twą wierność, tylko zwyczajnie się czasem trochę niepokoję. Może to już paranoja? - westchnął cicho.
- Też tak mi się wydaje – odparł na dalsze słowa o intuicji. - Nie prosiłbym Cię o poradzenie mi, co powinienem zrobić czy decyzję za mnie w tym temacie, bo to mój wybór i ja będę ponosić tego konsekwencje. Po prostu też znasz Arhura, może nawet lepiej niż ja, przez te jego lata w Duskendale. Chciałem po prostu poznać twoje na to spojrzenie. Ja chyba będę musiał to jeszcze sobie dzisiaj spokojnie przetrawić  - podsumował i nawet jeśli brzmiało to wymijająco, to nie takie były jego intencje. Po prostu jak powiedział był to jego wolny wybór, jego praca w to włożona i konsekwencje, które on będzie ponosił. Gdyby nie to, że po części jest to też sprawa Joselli, pewnie nawet z nią by o tym nie rozmawiał. Nie lubił bowiem składać brzemienia podejmowania decyzji na innych.