Korytarze Rezydencji

Josie po krótkiej chwili obserwacji Arthura stwierdziła, że ten najwyraźniej musi być tą rozmową tak samo skrępowany jak ona była jeszcze chwilę temu, ponieważ cały czas starał się na nią nie patrzeć, jakby już samo to było dla niego nieprzyjemne. Więc żeby mu to ułatwić, Josie zajęła na powrót swoje wcześniejsze krzesło po drugiej stronie stolika, dzięki czemu siedząc bokiem do siebie, nie musieli uciekać nie wiadomo gdzie wzrokiem. Chwyciła nawet znowu po szkicownik i kładąc go sobie na kolanach, zaczęła mimochodem bazgrać po czystej stronie.
-- Szczypcowa Wyspa nie zawali się, jeśli czasem cię na niej nie będzie -- odparła zgodnie z tym, co myślała. -- Nie jesteś do niej przykuty, Arthurze. Ważne jest, co dla niej robisz, a nie skąd to robisz. Vivi też nie lubi siedzieć w miejscu i często gdzieś wypływamy, nawet na dłuższy czas, a Driftmark jeszcze jakoś stoi. Ba, ma się naprawdę dobrze. Wiem, że na pewno radzisz sobie świetnie i na pewno nie masz sobie nic do zarzucenia.
Nie mówiła tego tylko dlatego, by go pocieszyć, lecz faktycznie tak myślała. Zdążyła przez te wszystkie lata, gdy przebywał w Duskendale, bądź co bądź go całkiem dobrze poznać i wiedziała, że na pewno niczego nie zaniedbywał. Z tego co zauważyła, chyba po prostu nie był jeszcze do końca pewny swojej pozycji lorda i dręczyło go, że mógłby coś robić lepiej. No, ale to na razie były tylko jej obserwacje.
-- Jesteś szczęśliwy? -- Nie wiedziała, czemu wyrwało jej się to pytanie, poczuła jakąś nagłą potrzebę, by po prostu się upewnić. Podniosła przy tym wzrok znad szkicownika, zawieszając go na profilu mężczyzny.

Josie spojrzała na rozmówcę sceptycznie, gdy wypowiadał tę żartobliwą groźbę, wyrażając tym swoje niedowierzanie. Mimo to na jej ustach również majaczył rozbawiony uśmiech, gdy ten tak swobodnie sobie żartował w jej towarzystwie. To było całkiem miłe.
Nie spuszczała z niego na razie wzroku, obserwując, jak jego twarz stopniowo się zmieniała po tym, jak usłyszał jej nagłe pytanie. Już samo to, że jego odpowiedź brzmiała "obojętnie" przyprawiło ją o pewnego rodzaju wyrzuty sumienia. Jakby zarzucało jej, że to w pewnym stopniu była też jej wina...
A nie jest, Josie? , spytał nachalnie cichy głosik w jej głowie.
Jego następne słowa sprawiły za to, że poczuła, jak w jej gardle pojawia się wielka gula, przez którą nie mogła złapać tyle powietrza, ile potrzebowała.
-- Wzgardzony? -- powtórzyła za nim, choć cichy, wysoki dźwięk, jaki wydobył się z jej krtani, przypominał bardziej pisk małej, wystraszonej myszki. To jedno słowo odbijało się w jej umyśle jak uderzenia obuchem o metal, raz za razem.
-- Dlaczego poczułeś się wzgardzony? -- Purpurowe tęczówki spojrzały na mężczyznę z powagą.

Każda, choćby najmniejsza, kosteczka w ciele Joselli zesztywniała w odrętwieniu, słysząc słowa Celtigara i obojętność, z jaką je wypowiadał. Josie wręcz nie dowierzała w to, co słyszała.
Wszystko musiał mieć pierwszy?
Miałby to gdzieś?
Więc ten cały galimatias, te wszystkie nerwy, przez jakie przeszli, blizna na policzku Valeriana, to wszystko tylko za sprawą głupiej, braterskiej rywalizacji?
A ona, naiwna, ułożyła sobie do tego całą ideologię... Jeśli wcześniej wydawało jej się, że wychodzi przed Arthurem na głupią, to teraz oficjalnie przerosła skalę.
Spuściła wzrok na szkicownik spoczywający na kolanach. Na papierze widniała podobizna jej rozmówcy, którą jej dłoń całkowicie mechanicznie i bez większego udziału jej świadomości naszkicowała podczas trwania tej rozmowy. Zacisnęła palce na kartce, zgniatając ją w kulkę.
-- Masz rację. Głupotą jest rozpamiętywać przeszłość -- przyznała głosem równie sztywnym, co jej sylwetka w tej chwili.

Głos Arthura wyrwał Josie z dziwnego transu, w jaki popadła na dłuższy moment, podczas którego gapiła się tępo na swoje dłonie. W jej głowie buszowało tornado myśli, które nie chciały uciszyć się i dać jej spokoju.
Dobrzy Bogowie, po prostu za dużo myślę, skarciła samą siebie. Było w tym dużo racji, analizowanie w kółko i w kółko słów Arthura nie miało jej w niczym pomóc, a jedynie wprowadzało jeszcze większy chaos w jej głowie i sercu.
-- Och, nie, zdecydowanie nie. Vivi wie, że nie popieram takiej formy rozrywki -- odezwała się w końcu, wracając do rzeczywistości. Wzrok jednak dalej miała spuszczony, uznając, że tak będzie łatwiej się skupić. -- Zamierzamy jednak wybrać się na spektakl do teatru Kapitol. Właściwe to chciał się ciebie poradzić w kwestii wyboru sztuki. Może wiesz, co warto zobaczyć? -- spytała, skoro miała już do tego dobrą okazję. Oszczędzi fatygi Valerianowi. -- Co do czasu, który mój mąż nieuchronnie będzie spędzał na polityce i innych tego typu rzeczach, to myślę, że jak zwykle spożytkuję go na malowanie lub po prostu dobrą książkę. Jeśli byłbyś tak miły, by jeszcze użyczyć mi któregoś ze swoich koni, to już w ogóle będę w pełni usatysfakcjonowana. Nie potrzebuję wiele, by znaleźć sobie zdjęcie.

-- Uznam więc to od razu za odpowiedź na kolejne pytanie o to, czy chciałbyś do nas dołączyć -- odparła właściwie nawet nie zaskoczona tą odpowiedzią. Arthur nie był typem konesera sztuki, była tego świadoma.
Zdała sobie też sprawę z tego, że od kilku minut oboje gapią się w podłogę, jakby była niewiadomo jak interesująca. Podniosła więc w końcu wzrok, kierując go na panoramę miasta. Słońce powoli chyliło się ku zachodowi, niebo spowiła delikatna, fioletowa aura. Josie patrzyła na ten piękny widok z lekkim uśmiechem na twarzy.
-- Dziękuję, to bardzo uprzejme -- nawiązała z kolei do jego zachęty do korzystania z biblioteki i koni. -- Nazajutrz wybiorę się więc do miasta, będę miała okazję podpytać okoliczną ludność o przedstawienia. Może faktycznie upoluję coś wartego kupienia. Co do twojego rodzeństwa, to trudno mi ocenić, czy aż tak wyrośli od kiedy ostatni raz ich widziałeś, ponieważ sama widuję ich na co dzień i niełatwo to zaobserwować. Trudno jest jednak zaprzeczać temu, że stają się powoli dorosłymi ludźmi. Twoja siostra to piękna i bystra młoda dama. Nic dziwnego, że Vivi myśli już o mariażu dla niej. Mam nadzieję, że będzie miała tyle szczęścia, co ja i trafi na odpowiedniego człowieka.

Z każdym kolejnym zdaniem Arthura Josie zaczynała czuć się coraz bardziej nieswojo. Jakby podświadomie wiedziała, że te dygresje nieubłagalnie zmierzają do TEGO pytania. Pytania, którego naprawdę nie chciała usłyszeć w tej chwili. Ale cóż, stało się.
Josella choćby bardzo chciała, nie umiała reagować na ten temat z należytą godnością. Chciałaby odnieść się do tego z nonszalancją, obrócić to w żart, pokazać, że się nie przejmowała... Niestety to nie było takie łatwe. Tak jak wcześniej Vivi, tak teraz i Arthur mógł przekonać się po samej minie Joselli, że ten temat działał na nią jak wymierzony policzek. Za każdym razem, gdy ludzie obok niej wesoło rozprawiali o cudzie macierzyństwa czy chwalili się swoimi pociechami lub po prostu pytali Josie o to, kiedy i ona zamierzała dołączyć do "szczęśliwego grona matek", czuła się po prostu podle. To nawet nie były policzki, to było deptanie.
-- Myślę, że sam domyślasz się, że istnieje tu jakiś problem. Nie ty jeden zresztą. Jesteśmy już trzy lata po ślubie, a ja... ciągle nie umiem dać Valerianowi potomstwa -- odparła po dłuższej chwili ciszy, naprawdę długiej chwili, starając się brzmieć jak najbardziej normalnie. Nawet zwróciła w końcu na niego swój wzrok, siląc się na żart na rozładowanie napięcia. -- To jak, wazon czy książka? Dziś możesz wybrać.

Josie prychnęła krótkim śmiechem pod nosem, przyznając Arthurowi, że udało mu się odbić pałeczkę. Owszem, śmiech nie był rozwiązaniem na wszystko, ale czasem się tak po prostu sprawdzał.
-- W takim razie uzbroję się w jakąś grubą -- zapewniła go jeszcze, wstając, by podejść do barierki. Ponownie zapatrzyła się na zachwycający widok. Miejsce było bajeczne, co tu dużo mówić i trudno było nie poczuć się przez chwilę jak w bajce.
-- To miłe, ale sam chyba rozumiesz, że tak jak ty nie dawałeś wiary w moją pewność, tak i mi trudno po prostu uwierzyć. Czasem zostają już tylko marzenia...
W tej jednak chwili na balkon wkroczył nagle Valerian, którego Josie rozpoznała już po krokach, jeszcze zanim się odezwał. Spojrzała na niego, kiedy ją objął i z delikatnym uśmiechem wysłuchała jego wesołego trajkotania. Vivi potrafił przegadać samą Josellę i była to jeszcze jedna cecha, którą potrafił ją zawsze rozbawić i poprawić humor. No, oczywiście kiedy nie zdarzało mu się zaliczyć gafy takiej jak sprzed godziny, ale to na szczęście nie zdarzało się aż tak często.
-- Widzę, że miałeś udaną drzemkę. Nie, kochanie, Arthur nie wybierze się z nami. Zanudzilibyśmy go na śmierć -- odezwała się, gdy ten skończył swój monolog, rzucając przy tym Celtigarowi porozumiewacze spojrzenie, jakby ratowała go z opresji. -- Obawiam się, że będziesz musiał nacieszyć się tylko moim towarzystwem. Ale jakoś sobie poradzimy, prawda? -- odparła, wspinając się przy tym na palce, by pocałować lekko policzek męża.
-- I nie stąpaj twardo po tej ziemi zbyt często, bo ja lubię czasem sobie trochę pomarzyć. Zwłaszcza patrząc na widok taki, jak ten.

Wyśmienity humor Joselli w jednej sekundzie prysł jak bańka mydlana. Jeszcze przed chwilą czekała ją perspektywa wręcz idealnego dnia spędzonego na przyjemnościach z Valerianem, teraz za to pomyślała, że wolałaby już chyba faktycznie zostać w łóżku, choćby sama.
W pierwszej chwili spojrzała na szwagierkę z oburzeniem w oczach, gdy ta na środku korytarza postanowiła uderzyć jej męża. Potem jednak z jej twarzy nie dało się już nic wyczytać, gdy przyglądała się z chłodną obojętnością przekomarzaniom przyrodniego rodzeństwa. Cóż, na zadowoloną z pewnością już nie wyglądała.
Nie mogła powiedzieć, że nie lubiła dziewczyny, bo Josie z natury starała się każdego obdarzać ciepłymi uczuciami, ale akurat w jej przypadku nie mogła się zmusić. Z początku faktycznie starała się nawiązać z nią dobry kontakt i nawet jej się chyba udało, bo ich stosunki były raczej dobre. Z miesiąca na miesiąc jednak zaczynała jej coraz bardziej przeszkadzać poufałość w stosunkach Larissy z Valerianem. Nie miała co prawda żadnych podejrzeń, by mogło to wyjść poza relację brat-siostra, ale już sam fakt tej zażyłości i tego, że dziewczyna była prawie non stop tak blisko jej męża, drażniło ją jak mała zadra pod skórą, której poniekąd nie widać, ale mimo to cały czas nie da się o niej zapomnieć. Nie chciała przyznać się sama przed sobą, że mogłaby to być zwyczajna zazdrość, tłumaczyła sobie to raczej różnicą charakterów, przez którą nie umiała cieszyć się towarzystwem szwagierki.
Josie otworzyła więc już buzię, by powiedzieć, że trzech strażników jadących w pewnej odległości za nimi w nadmiarze wystarczą na krajoznawczą wycieczkę, lecz Valerian nie dał jej na to szansy, wydając ostateczną decyzję. Ruszyła więc bez słowa, przechodząc przez wejściowe drzwi i udała się w kierunku stajni, zostawiając podążające za nią i wesoło szczebiocące rodzeństwo kilka kroków za sobą.
W stajni specjalnie się nie spieszyła, oglądając z uwagą konie Arthura i wybierając sobie tego, który wydawał jej się odpowiedni do jej tempa jazdy. Nie lubiła się ślimaczyć, a skoro Valerian miał zapewnione towarzystwo siostry, ona będzie mogła sobie trochę pogalopować, oddając się ulubionemu dreszczykowi emocji. Przywitała się ciepło ze zwierzęciem i sama wyprowadziła je na zewnątrz. Zanim wsiadła na jego grzbiet, upewniła się, że torba z prowiantem była odpowiednio przywiązana. Burczenie w brzuchu zaczynało robić się dokuczliwe przez przedłużający się poranek.