Wybrzeże Zatoki Pentoskiej

~~*~~

Wypełnione polami, sadami i osadami rybackimi wybrzeża Zatoki Pentoskiej.

Na słowa o paranoi Josie zaśmiała się cicho. Chyba dlatego, że biorąc pod uwagę niektóre zachowania Valeriana, brzmiało to całkiem prawdopodobnie, choć wiedziała, że to oczywiście nie była prawda.
-- Nie jesteś paranoikiem. Raczej mężczyzną nadal zakochanym w swojej żonie. Muszę przyznać, że to nawet trochę mi pochlebia -- przyznała, uśmiechając się delikatnie. -- Całkiem miło jest czasem usłyszeć, że twój ukochany nadal bywa o ciebie zazdrosny. Może to i troszkę próżne, ale pozwala mi przekonać się, że nadal znaczę dla ciebie tyle samo, co ty dla mnie. A to mnie cieszy -- wyznała.
Josella wiedziała, że Valerian nie chciał jej obarczać żadną decyzją. Nie musiał jej się nawet tłumaczyć w tej kwestii. Tym bardziej doceniała to, że chciał poznać jej punkt widzenia, a jeszcze bardziej doceniała to, że odważył się podzielić z nią swoimi obawami. Bo w takich chwilach przekonywała się o tym, że była dla niego ważna nawet bardziej niż przy zapewnieniach o zazdrości. To, że liczył się z jej zdaniem było dla niej o wiele cenniejsze.
-- Masz rację, kochanie. Ten wybór należy tylko do ciebie, a ja nawet nie umiałabym ci dobrze poradzić w tej kwestii. Zwyczajnie nie wiem, jaka odpowiedź będzie dla ciebie dobra, co do tego, jak powinieneś postąpić z Arthurem -- powiedziała zgodnie z tym, co myślała. -- Ale gdybym to ja była na twoim miejscu i wtedy spytałbyś mnie, czy wybaczyłabym Arthurowi i znów mu zaufała... Powiedziałabym, że tak. Ja bym spróbowała. Trzeba wierzyć w ludzi, Vivi -- odparła miękko, wzruszając przy tym lekko ramionami, jakby przepraszała za swoją kobiecą naiwność. Ale ten właśnie punkt widzenia odpowiadał charakterowi Joselli. Ona starała się w każdym dostrzec dobrą stronę. To było jednak tylko jej zdanie i wiedziała, że Valerian musi podjąć własną decyzję, zgodną z własnym sumieniem. I znała go na tyle dobrze, by wiedzieć, że wybierze słusznie.

[/zt]

— Westerowski rynek nie działa w Essos, Art, dlatego żadna z moich ryb nie zasili twojej kuchni. Mam zamiar je wypuścić — odwdzięczyła mu się Josella z cwanym uśmieszkiem. Oczywiście nie miała takiego zamiaru na serio. Ale na razie nie musiał o tym wiedzieć.
Josie przyjrzała się z uwagą swojej wędce, odtwarzając przy tym w głowie to, co przed chwilą zrobił z własną Celtigar. To przecież nie mogło być trudne. A przynajmniej z boku wyglądało banalnie. Dlatego też lady Velaryon z pewnym siebie uśmiechem wyciągnęła przed siebie swoją wędkę, po czym zamachnęła się do tyłu... i poczuła natychmiast lekkie ukucie na swoim lordowskim pośladku. Spojrzała szybko za siebie, by przekonać się, że nieumiejętnie zarzucony haczyk zaczepił się o tył jej spodni. Josella trzymając wędkę w jednej ręce, drugą starała się dosięgnąć niefortunnie umiejscowiony haczyk, zaczynając się przy tym dość nieświadomie kręcić w kółko i wyglądając przy tym zgoła komicznie. Coś jak pies próbujący dogonić własny ogon.
— Zasadniczo, trzeba by było przyznać, że jako mężczyzna miałbyś lepsze predyspozycje co do zamachu... — przyznała w końcu, gdy wreszcie zatrzymała się w miejscu i spojrzała na Arthura z kapitulacją, z której nie była dumna.

— Siła, powiadasz... To może wiele wyjaśniać... — stwierdziła, mamrocząc bardziej do siebie pod nosem, niż do mężczyzny. Choć ten stojąc w takiej odległości, bez problemu mógł ją słyszeć.
Nie mniej jednak nie zamierzała się poddawać. Co to, to nie. Instruowana jego dokładnymi poleceniami, wykonywała wszystko krok po kroku tak, jak jej Arthur mówił. Co prawda za pierwszym razem nie wyszło jej idealnie i haczyk wbił się w piach, ale hej, przynajmniej tym razem wylądował przed nią, a nie za nią! Od razu jednak skróciła linkę, tak jak to przed chwilą zrobił Arthur, i poprawiła się, robiąc wymach ponownie. Tym razem w końcu koniec linki z przynętą wylądował w wodzie. Josie odwróciła głowę w stronę "chowającego" się po boku Celtigara, posyłając mu promienny uśmiech. Była widocznie dumna z efektu, mimo że jej haczyk pływał znacznie bliżej brzegu niż ten gospodarza. Nie mniej jednak był w wodzie, a o to w gruncie rzeczy chodziło, czyż nie?
Josie biorąc przykład z Arthura, wbiła drugi koniec wędki w piasek obok jego wędki i zasiadła przy niej, kierując spojrzenie na spokojne morze. Podparła się obiema dłońmi na piasku, wystawiając twarz do porannego słońca.
— To co...? Jakiś zakładzik o to, które z nas więcej wyciągnie? — zagadnęła, spoglądając na Celtigara.

— Czyż turniej nie jest formą rozrywki? — Josie zauważyła rzeczowo, nawiązując do ostrzeżeń Arthura. Niemniej jednak na jej ustach dalej igrał uśmiech. Była z siebie dumna i chyba właśnie przez to nabrała tej zadziwiającej pewności siebie. Zadziwiającej z tego względu, że jako początkująca nie miała realnych szans z Celtigarem, powiedzmy sobie szczerze. Mimo to sama perspektywa uczynienia z tego pewnego rodzaju zawodów wydała jej się ekscytująca. Bądź co bądź przyszli tu w celach rozrywkowych, jak sam Arthur to zauważył.
Na jego kolejną radę pokiwała spokojnie głową, dając mu znać, że przyjęła tę informację do świadomości.
— Gdyby Vivi tu był, na pewno namawiałby na małą rywalizację — stwierdziła, gdy Arthur wspomniał jej męża. — Skoro jesteśmy tu w celach rozrywkowych, czemu mielibyśmy się nie zmierzyć dla zabawy? — dodała, zwracając głowę w stronę towarzysza. Uśmiech na twarzy Rykkerówny przybrał bardziej zadziorny wyraz i już wiadomo było, że zaraz padną jakieś zaczepne słowa. — No chyba, że obawiasz się przegrać z kobietą, w dodatku amatorką... — podpuściła go.

Josie prychnęła krótkim śmiechem na tę twardo stąpającą po ziemi uwagę. Typową dla Arthura.
-- Faktycznie, to mogłoby popsuć zabawę -- przyznała z rozbawieniem. -- Myślę jednak, że w naszym przypadku nie ma się czego obawiać. Ryby raczej nie będą chętne, by wziąć któregoś z nas na zakładnika -- zażartowała.
Lady Velaryon podciągnęła do siebie kolana, otaczając je ramionami.  Oparła na nich podbródek, zapatrując się w horyzont daleko przed ich oczami. Na jej ustach cały czas formował się delikatny uśmiech.
-- Ale nie płoszymy ich sobie umyślnie. To by było nieuczciwe -- doprecyzowała, spoglądając na mężczyznę znacząco. Może i była kobietą, a w dodatku i amatorką, ale zamierzała grać uczciwie.
-- Hmm, szczerze mówiąc to, to nawet nie wiem. -- Josie zmarszczyła lekko nos w wyrazie niezadowolenia. -- Vivi uparł się, by nie pokazywać mi rezydencji przed końcem remontu. Nie wiem więc, jak posuwają się prace. Ale z tego co pamiętam, wspominał coś, że raczej nie zakończą się przed naszym wyjazdem do Tyrosh -- zrelacjonowała mu to, co sama wiedziała. -- A co, nie możesz się doczekać, by się nas pozbyć? -- dorzuciła żartem.

Josie nie umiała nie odwzajemnić uśmiechu. Cóż, miło było tak po staremu się poprzekomarzać, bez obaw o niewłaściwe słowa i urażone dumy. Było prawie jak za dawnych lat.
-- Miło, że tak uważasz -- przyznała szczerze na jego słowa o goszczeniu znajomych twarzy. Całkiem odruchowo też sięgnęła w tej chwili do przedramienia Arthura, które pogładziła lekko we wspierającym geście. Był to ruch zupełnie nieprzemyślany i całkowicie nieszkodliwy. Josella z taką samą troską odnosiłaby się zarówno do Arthura, jak i do każdej innej bliskiej osoby.
-- Och, myślę, że będzie zachwycony -- odparła bez większego namysłu, który był tu w zasadzie zbędny. Była pewna odpowiedzi. -- Ojciec z chęcią ci pomoże. Byłeś przecież jego uczniem. Nie umiałby ci odmówić. Poza tym nadal chętnie chwyta za miecz, gdy ma ku temu okazję. Możesz śmiało zwrócić się do niego w tej sprawie -- zapewniła. -- Do jakich konkurencji zamierzasz stanąć? -- spytała jeszcze, zainteresowawszy się tematem turnieju.

Josie machnęła ręką w geście sugerującym, by Arthur nie przesadzał.
— Nie martwiłabym się o to. Nawet jeśli mógł sprawiać takie wrażenie, to z pewnością mylne. Mimo wieku, nie brak mu nadal młodzieńczej werby. Ojciec jest naprawdę w dobrej kondycji. I jak sam przyznałeś, nadal potrafi to i owo — zapewniła ponownie, nie chcąc, by Celtigar miał opory przed zwróceniem się do Rykkera w tej lub innej sprawie. Zależało jej na dobrych relacjach tej dwójki. Byli prawie jak rodzina i nie chciała, by to się kiedyś zmieniło.
— Wiesz, to zależy, kto spada. Lord o byle jakiej twarzy może nie zrobiłby wrażenia, ale ty, Arthurze, z pewnością zwróciłbyś uwagę choć kilku dam. Kto wie, może niektóre z nich pobiegłby od razu, by cię pielęgnować po tak strasznym wypadku — rzuciła, przywdziawszy figlarny uśmiech na twarzy, mrugając przy tym porozumiewawczo w stronę Celtigara, dając znać, że tylko się droczyła. — Choć osobiście uważam, że dla uwagi dam nie ma co ryzykować zdrowia — dodała jeszcze po chwili, jakby nagle przyszło jej do głowy, że Arthur faktycznie mógłby wziąć taki pomysł na poważnie. A mimo że wizja była zabawna, to w gruncie rzeczy dla samej Josie nie wydawała się zbytnio miła.