Dziedziniec

***

Jego dumnie brzmiące rodowe nazwisko dość łatwo utorowało mu drogę do Dziesięciu Wież i sprawiło, że rychło posłaniec ruszył z wieściami do króla Żelaznych Wysp. Być może Vickon miał nieco tupetu, każąc samotnie i bez żadnych podarków prowadzić się do monarchy, samemu nie będąc chociażby lordem, ale czyż nie stawiał się wiernie na królewskie wezwanie? Po krótkim zamieszaniu w końcu zaprowadzono go na dziedziniec, gdzie dojrzał znajomą sylwetkę Harrasa Harlawa oraz ku swojemu zdziwieniu, Gormonda Goodbrothera, którego całkiem dobrze znał z wspólnych rajdów i wypraw na Essos. Wychodziło na to, że niestety będzie musiał obejść się smakiem pierwszeństwa, ale mimo to ucieszył się. Szanował Goodbrothera, który był kawałem solidnego zawadiaki i zahartowanym żeglarzem.

- Co jest martwe, nigdy nie umrze - jego niski i głęboki głos zahuczał głośno, gdy pozdrowił króla Harrasa, Gormonda i resztę rodaków zgodnie z ich powszechnie przyjętymi wierzeniami i obyczajami. Ukłonił się przy tym lekko, ale nie przesadnie. Na Żelaznych Wyspach obyczaje były proste, a ludzie surowi i nie było zwyczaju płaszczenia się i poniżania przed nikim. Nawet sam król był w dużej mierze pierwszym spośród równych, raczej sędzią w licznych sporach i kimś w rodzaju przewodnika swojego ludu, niźli ostatecznym i nieodwołalnym autorytetem. W pewnym sensie zresztą każdy kapitan był królem na swoim statku, więc można było rzec że Żelazne Wyspy są krajem wielu monarchów.

Gdy tylko zebrani odpowiedzieli na jego powitanie, zwrócił się bezpośrednio do króla Harrasa.
- Jestem Vickon Blacktyde, królu. Zwą mnie też Burzowym Vickiem lub Vickym Gromowładcą. Kapryśne wiatry sprowadziły mnie z dalekiego wschodu prosto w przygotowania do ogłoszonej przez ciebie wielkiej wyprawy. Oto przybywam na wezwanie z głodnym krwi toporem i żądną wrażeń załogą-  – uśmiechnął się drapieżnie na myśl o blasku chwały i złota –  Poza tym mój dobry brat, lord Blacktyde, śle serdeczne pozdrowienia i podziękowania za gościnę, kazał też zapewnić o własnym rychłym przybyciu-  – dodał już bardziej znudzonym tonem. Męczyły go formalności, no ale nie mógł przedstawić się jako wieśniak, który wypadł sroce spod ogona.

- Rad jestem widzieć tutaj ciebie Gormondzie. Liczę na to, że nasze ostrza już wkrótce zaśpiewają wspólną pieśń-  – dopiero po chwili przyjrzał się, że na resztę zbieraniny poza Żelaznymi wojownikami składali się także ciemnoskórzy i egzotycznie uzbrojeni żołnierze. Wyglądali trochę jak Nieskalani, sławni na cały świat ojownicy kastraci, niewolnicy którzy dzierżyli wszelkie narzędzia do obalenia swoich prześladowców, ale tresowano ich od dzieciństwa do ślepego posłuszeństwa. Mimo ich kunsztu młody Blacktyde mógł im tylko współczuć. Nigdy nie poznają smaku damskiego łona, ani nawet wojennej chwały, bo choć walczą za troje to nigdy za siebie. Ci tutaj nie wyglądali jednak na Nieskalanych. W ich ruchach i posturze było wyraźnie mniej wyuczonej przez lata dyscypliny. Kto wie, może nawet mają kutasy, szczęśliwcy - Widzę, że przywiozłeś egzotyczną ciekawostkę.

Pojedynek był krótki, aczkolwiek całkiem intensywny. I skończył się tak, jak miał się skończyć, czyli zwycięstwem Vickona i niegroźną, choć całkiem widowiskową raną na królewskim czerepie. Król Harras musiał być jednak naprawdę srogim wojownikiem, skoro już w takim wieku jakim teraz mógł się chwalić, stanął tak dzielnie młodemu i hardemu wojownikowi. Być może Blacktyde'owie niesłusznie popierali Greyjoyów? Cóż, stare dzieje. Harras wygrał mieczem swoją koronę, co na Wyspach było znacznie lepszym argumentem niż prawo dziedziczenia, więc nie było już nawet o czym mówić.

Nie było już za wiele spraw do roztrząsania na miejscu. Król nakazał przygotować mu pokój, ale Vickon i tak miał zamiar spędzić noc razem z załogą, więc udał się jeszcze poćwiczyć z obecnymi na placu wojownikami, po czym poszedł bezpośrednio do królewskiej samotni by ostatecznie rozstrzygnąć kierunek dalszej żeglugi.