Morze II

Od kilku dni wzburzone fale morza nie dawały żadnym okrętom spokoju, zwłaszcza drakkarom które musiały mierzyć się z morzem przez swoje niskie burty. Róża która akurat wspinała się na wysoką falę, gdy udało się Sanguinowi dostrzec coś na kształt żagli. Gdy tylko zakrzyknął radosną wieść, jego kamraci wznieśli radosne okrzyki. Gdy fale już aż tak bardzo nie przeszkadzały w ocenie statku, kapitan mógł spostrzec że nie jest to byle jaki statek, a galera wojenna. W dodatku był to okręt należący do jednego z najpotężniejszych narodów znanego świata, do Volantis. Jego ludzie spojrzeli na niego z obawą, nie wiedzieli co czynić. Szybsze i zwrotniejsze drakkary bez problemowo miały szansę uniknąć płynącego na nich statku i uciec stąd jak najdalej, w poszukiwaniu szczęścia.

Załoga Róży i tak już nie miała zbyt dużego wyboru, jeszcze raz zakrzyknęli ciesząc się z perspektywy walki i zaczęli mocniej wiosłować, bo żagle były zwinięte. Oba drakkary płynęły pod wiatr, co niesamowicie utrudniało im poruszanie się i gdy tylko zobaczyli że kapitan galery, wystrzelił do nich z katapulty, a potem razem kolejny, aż w końcu Sanguine mógł zauważyć że dziób okrętu wroga, nieznacznie zmienia kierunek. Przygotowywał się do taranowania. Braavosi wydał rozkaz, chcąc uciec przed zagładą i się to udało, lecz burta jego drakkaru minęła dziób Volantyjskiej galery jedynie o parę metrów. Kilku strzelców z rozkazu ich dowódcy, wystrzeliło z łuków, lecz wszystkie strzały opadły do morza nie krzywdząc żadnego pirata, natomiast ludzie Róży Ubogiego zdołali ustrzelić jednego żołnierza, strzałem prosto w czoło. Trzeba było działać, katapulta okrętowa już namierzała się do kolejnego strzału.

Pomimo nadziei Sanguinea nie udało mu się na czas wymanewrować swoim drakkarem, co dało czas galerze na wymierzenie kolejnego wystrzału z katapulty, szczęśliwie dla piratów - niecelnego. Oba okręty ostrzeliwały się i widać było kto nie da sobie w kaszę dmuchać na tych wodach, a byli to mianowicie Volantyjscy łucznicy którzy spisywali się świetnie posyłając o połowę więcej ludzi w objęcia śmierci niż sami stracili.
Nagle coś zawrzało na galerze, część ludzi sprzed bakburty wycofała się na drugą stronę. Bowiem zauważyli Zardzewiałą do której również rozpoczęli strzelać. W między czasie, woda nieco się uspokoiła, lecz wciąż wiał silny wiatr, a niebo wciąż roniło łzy nad poległymi marynarzami. Gdy tylko liny zostały rzucone, tylko część z nich sukcesywnie przyczepiła się do burt okrętu, lecz nie na tyle skutecznie żeby wszyscy piraci byli zdolni na raz przejść na wrogi pokład. Dzięki strzelcy przeciwnika mogli nadal ostrzeliwać wroga i przeciwnie. Po kilku minutach prób wdrapania się na wrogi pokład, Sunguine mógł zauważyć dwie rzeczy, że z wrogiego okrętu już nie nadlatują strzały i że stan jego załogi się nieco skurczył. A dokładnie to dość porządnie.

Raport::

Po kolejnych dwudziestu minutach walki, tak naprawdę nic się nie wyjaśniło. Piraci wspinali się na pokład, czasami udało im się przedostać, ale nie na tyle skutecznie żeby dłużej tam pozostać. Walka była bardzo wyrównana, obie załogi pokazywały że nie dadzą sobie w kaszę dmuchać i walczyli jak prawdziwe lwy. Niestety kapitan Sanguine, nie widział co się dzieje z drugiej strony okrętu, bo miał zatarasowany widok przez wielką galerę, ale wiedział jedno, że stan liczebny jego załogi powoli topnieje. Tak samo było na galerze, z każdą chwilą przy burcie było coraz mniej żołnierzy, jednak nie możan było powiedzieć że było ich mało. W końcu skutecznie odpierali piracki atak, nawet nie posiadając łuczników, udało im się posłać na glebę czterech z nich, rzucając im na głowę różne rzeczy.
Walka była bardzo wyrównana i nie zapowiadało się na to żeby miała się prędko skończyć, a kto wie, może wkrótce nadpłynie odsiecz dla Volantyjskich marynarzy?

Raport:

W pewnym momencie sytuacja zaczęła być beznadziejna dla obrońców, ich wola walki się na chwilę załamała, co pozwoliło przejść piratom do jeszcze większej ofensywy. Coraz więcej piratów wdzierało się na pokład i coraz bardziej go zapełniali. Wkrótce kapitan okrętu wraz z pozostałymi załogantami zaczęli wycofywać się do kajuty kapitana, która znajdowała się pod mostkiem. Miał być to ich ostatni bastion.
Po wspięciu się na pokład wrogiej galery Sanguine został zaatakowany przez człowieka bez zbroi, ale za to z mieczem. W ogólnym chaosie walki wszyscy dookoła mieli swoich własnych przeciwników, więc Róża Nędzarzy był skazany na siebie. Przez pierwsze kilka chwil było to zwykłe porównywanie swych umiejętności. W przeciwieństwie do Róży żołnierz nie nosił zbroi, więc musiał na siebie uważać, ale już po kilku uniknięciach miecza został zaskoczony ciosem rantem tarczy prosto w żebra. Osłabiło go to na tyle, że nie stanowił już żadnego wyzwania dl Sanguine'a, który w niedługim czasie pokiereszował mieczem jego prawe udo i ramię. Z powodu tych ran przeciwnik miał spore problemy w wykonywaniu uników, więc kolejne razy spadały na jego ramiona i tors, by w końcu nadszedł czas na ostateczne pchnięcie. Kolana ugięły się pod żołnierzem i bezwładne zwłoki zsunęły się ze sztychu miecza.

Choć burza już się wyraźnie uspokoiła, fale zelżały, a czarne chmury były widzialne daleko na horyzoncie to nie ustała ona na Czerepie Zdrajcy, galerze która akurat wpadła na dwa pirackie drakkary. Po cofnięciu się reszty załogi do kajuty kapitana i zaryglowaniu przez nich drzwi, piraci zaczęli się tam dobijać. Na początku nie szło im to w ogóle skutecznie, ale łachudry Sanguina mieli przecież czas. Na horyzoncie nie było widać żadnej odsieczy, tak też nie było czym się martwić na zapas.
Wkrótce próby przebicia się z rozpędu zakończyły się całkowitym fiaskiem, a wobec tego piraci chwycili za topory i zaczęli ciosać w twarde dębowe drzwi. Materiał z jakiego były wykonane, jednak tutaj nic nie znaczył, gdy to topora dorwał się postawny Gruby Hilderg, ten dzielny mąż jak się nie zamachnął, jak nie uderzył tak przebił się na wylot. Wewnątrz kajuty można było usłyszeć dźwięki poruszenia, niewątpliwie wszyscy się bali. Wkrótce Hilderyg uderzył raz jeszcze z podobnym skutkiem, a w końcu i trzeci robiąc dużą dziurę wewnątrz. I nagle z dziury wystrzeliły trzy bełty, Hilderyk intuicyjnie odskoczył na bok, tak że  na jego policzku została jedynie mała szrama po grocie pocisku, ale na szczęście te nie trafiły nikogo innego. Sanguine mógł zobaczyć przez dziurę gromadę ludzi, których dzieliła od niego sterta przedmiotów stojących pod drzwiami.
- C-chło..pcy... nac..iągać! - wydał rozkaz kapitan, po czym tarczownicy podeszli bliżej drzwi żeby zasłonić dziurę swoimi pawężami, jednak byli oni poza zasięgiem rąk czy mieczy piratów. W tym czasie trójka niedzielnych kuszników zaczęła naciągać bełty do kolejnego strzału.

Jeszcze jak Sanguine podszedł pod drzwi kajuty i zaczął je rąbać, mógł zauważyć jak kusznicy naciągają swoje narzędzia, a potem oddają strzał. Dzięki temu że nie byli oni obeznani z tym narzędziem bełty spoczęły po wewnętrznej stronie pomieszczenia w ścianach. Marynarze spojrzeli po sobie z przerażeniem, jeden z nich od razu rzucił narzędzie mordu na ziemię i podniósł ręce do góry, ale kapitan przebił go mieczem.
Jednak już po krótkiej przemowie Róży, inni też zaczęli puszczać swoje bronie i podnosić ręce do góry, ostatni był oczywiście kapitan, ale ostatecznie też rzucił swój miecz, z wielkim przerażeniem w oczach. Obejrzał się raz jeszcze na gromadę która stała za nim i powiedział desperackim tonem.
- J..ja ni..e jestem kapitanem! To tamten nim jest! - wskazał losowego żołnierza stojącego pod ścianą.

Gdy Sanguine chwycił kapitana i zaczął nim miotać po pokładzie, jego ludzie gromko się roześmiali, zaś niedawni wrogowie w trwodze spuścili wzrok. Nikt nie miał zamiaru się teraz im narażać. Po krótkiej przemowie Róży, niektórzy żołnierze popatrzyli z rezygnacją i wystąpili przed szereg.
- Mamy dość życia niewolników! - powiedział najmniejszy z nich, który robił za głos ludu. Po przeliczeniu ich, wyszło że była to pozostała większość żołnierzy ze statku, bo aż siódemka. Po ich ogłoszeniu, wystąpił jeszcze jeden, bogaciej uzbrojony i bez łańcucha na szyi, żołnierz z Volantis. - Mnie też już nic nie trzyma w Volantis, cała rodzina pomarła mi i zostałem sam. - oznajmił, potem z szeregu czterech żołnierzy wciąż pozostających w tyle rozległ się krzyk. - Zdrajca! - Co jeszcze mogło zdziwić kapitana piratów, to fakt że w tyle zostało dwóch niewolników, możliwe że mieli już na tyle zdewastowane poglądy że mimo wszystko bali się zdrady, a może ich pan był dobry i nie chcieli go zdradzić, kto wie.
Po przeszukaniu ciał, okazało się że żołnierze na tym statku byli dość bogaci, choć odnaleziono tylko 10 trucheł, to w ich kieszeniach i skrzyniach pod pokładem uzbierało się 38 ZS, zaś w kajucie kapitana znaleziono 31 ZS.
Po opatrzeniu rannych, okazało się że załoga Sanguina dość srogo została uszczuplona. A tymczasem kapitan wesoło dyndał na maszcie ku uciesze piratów.



Drowned

Zgodnie z rozkazem mężczyzna został rozebrany do samych spodni i wysłany do walki z Różą Nędzarzy. Nie miał za bardzo wyboru, więc chwycił się tej desperackiej nadziei zostania kapitanem na miejsce swego przeciwnika i stanął naprzeciw Sanguine'a mając w dłoni krótki miecz. Nie miał on tak nikłych szans jak wielu mogło przypuszczać, a w tym Róża. Z początku walczyli jak równy z równym, a potem żołnierz wytrącił miecz z dłoni Sanguine'a, raniąc go przy tym boleśnie. No, to chyba był ten moment, w którym kapitanowi piratów powinno być głupio z powodu szaleńczego śmiechu przed walką. Pirat próbował odzyskać miecz osłaniając się tarczą, ale zamiast tego otrzymał tylko pchnięcie w nogę, w którą ostrze zagłębiło się dosyć głęboko. Widać Róża nic nie robił sobie z bólu, bowiem sięgnął po miecz i w tym czasie oberwał podobną ranę w drugą nogę. Owe rany najwidoczniej osłabiły go w tym stopniu, że pomimo tarczy nie był w stanie zasłonić się przed kolejnym cięciem krótkiego miecza. Jak się okazało ostatnim. Żołnierz był sporo niższy od gigantycznej Róży Nędzarzy, więc jego miecz prześlizgnął się pod podniesioną tarczą i dosięgnął niczym nieosłoniętego brzucha. Odskoczył szybko, spodziewając się jakiegoś kontrataku, ale nic takiego nie nastąpiło. Sanguine po prostu stał, robiąc coraz bardziej wyrażającą ból minę. Opuścił miecz, opuścił tarczę i wszyscy zgromadzeni na pokładzie ujrzeli jak na jednej prostej linii po prostu rozlewa się krew. Kapitan wycelował w swego przeciwnika sztych, spoglądając wzdłuż ostrza i postąpił krok w jego stronę. Błąd. Mięśnie brzucha po prostu rozerwały się z obrzydliwym chrzęstem, a rany wyleciały różnobarwne sploty kiszek, które maesterzy z Cytadeli zwą jelitami. Róża Nędzarzy wypuścił uzbrojenie z rąk, padł na kolana i zaczął wpychać wnętrzności do środka, zupełnie jakby miało to uratować mu życie. Zwycięski żołnierz wypuścił miecz, podbiegł do swego przeciwnika, złapał za zwoje niebieskich jelit i obwiązał mu je wokół szyi, szarpiąc mocno do tyłu. Trzeba było przyznać, że Sanguine jak na ogromnego człowieka przystało wciąż miał siłę walczyć. Podniósł się na nogi i odepchnął szybko do tyłu, chcąc zmiażdżyć własnym ciałem żołnierza, ale ten odskoczył na bok i zamiast tego Róża napotkał burtę. A za burtą pustkę. Serce podeszło mu do gardła od nagłego spadku wysokości. I koniec. Nagłe szarpnięcie, coś chrupnęło, Sanguine poczuł potworny ból w karku, a potem zapadła ciemność. Tak oto skończył Sanguine Róża Nędarzy - powieszony na własnych jelitach, zaczepionych o burtę. A pewien bardzo szczęśliwy żołnierz właśnie stał się kapitanem trzech okrętów.