Retrospekcja - Królewna Findis i Siedmiu Ibbeńczyków (Zakończona)

Powrót do Księżycowych Wrót był... upokarzający. To było najlepsze określenie. Co prawda Findis nie obchodziło to, że rycerze jej pana ojca czy damy dworu jej pani matki wezmą ją na języki, ale sama konfrontacja z parą królewską należała już do najgorszych chwil z życia młodej królewny. Jeszcze ten zawód w oczach septona Elysa... I na co jej teraz były zapewnienia, iż czyniła to w imię Siedmiu? Miała przecież dobre intencje! To Jego Miłość nie rozumiał, że jego najstarsza córka winna być przeznaczona na septę. O ironio, teraz to właśnie nikt inny jak septy miały odeskortować Findis do jej komnat. Tak, odeskortować, albowiem inaczej się tego nazwać nie dało. Tak oto księżniczka stała się więźniem we własnym domu. A jakby tego wszystkiego było mało, to całą tą ucieczką okryła się hańbą w oczach ludzi, chociaż Siedmiu wiedziało, iż nie jest niczemu winna.
Policzek piekł ją od matczynego uderzenia. Król Artys powstrzymał się tym razem od cielesnej kary, choć jego słowa bolały Findis jak żywe rany. W porównaniu z tym i z tym, jaką porażkę podniosła, szepty słyszane na dworze zdawały się być niczym. Na szczęście Ojciec na Górze widział wszystko i znał ukryte zamiary serca królewny, toteż on rozsądzi ją kiedyś sprawiedliwie. Teraz musiała zadowolić się tym, iż jej siostra była bezpieczna. Tak, gdyby nie troską o Rowenę, być może już teraz Findis byłaby w drodze do Andalos, gdzie z łatwością odnalazłaby jakiś Dom Matki. Ale nie, nie zamierzała nic jej wyrzucać. To ona niepotrzebnie zabrała ją ze sobą, być może w obawie przed zostawieniem jej samej z panem ojcem.
-Czy chociaż w komnacie będę mogła zostać już sama? - spytała się świętych sióstr, które jakby na znak podkręciły przecząco głową. Rozkazy króla były dość jasne. Od teraz septy miały towarzyszyć jego córkom nawet podczas snu i modlitw. W dodatku Jego Wysokość nakazał także rozdzielić Findis i Rowenę, aby wzajemnie nie pobudzały siebie do złych wyborów. Niby starsza z dziewcząt nie miała nic przeciwko towarzystwu sept, ale nade wszystko kochała samotność, a kobiety z pewnością miały też za zadanie wypominać jej to, co uczyniła. Nie zapowiadało się na przyjemny sposób spędzania czasu.

Czy królewna dziwiła się, że lord Waymar pragnął reprezentować Pierwszych Ludzi? Absolutnie nie, aczkolwiek według niej było to działanie wielce bezcelowe. Oczywiście nie rzekła mu tego, ale według niej najlepszym rozwiązaniem była próba przystosowania się i zjednania z Andalami. Findis bowiem, choć wielce pobożną i uduchowioną osobą była, to w życiu postępowała bardzo pragmatycznie. Być może to znieczulica była tym, co pozwalało jej na takie rozumowanie, a być może nikłe zdolności współczucia i empatii. Ale jako że nawet takiej dziewczynce da wpoić się zasady dobrego wychowania, księżniczka w milczeniu potakiwała głową swemu rozmówcy.
-Każdy ma wrogów, a wrogowie robią problemy - stwierdziła. -A nawet gdybym ich nie posiadała, to w naturze ludzkiej leży skłonność do plotek. Gdybym miała przejmować się każdym słowem, które dotyczyło mojej osoby, to niczym innym bym się nie zajmowała - wzruszyła ramionami. Najwidoczniej pomimo młodego wieku niewiele interesowało ją zdanie innych ludzi. Może była to zwyczajna pewność siebie, a może duma nierozerwalnie związana z jej pozycją. -Każdy, kto choć odrobinę mnie zna, winien wiedzieć, jaka jest prawda. Poszczę przez siedem dni w księżycu, w sepcie spędziłam tysiące godzin, leżąc na zimnej posadzce. Wiem, jak hamować pragnienia ciała - mówiła, znowu dając się poznać jako osobę niezwykle surową i podchodzącą do siebie samej w sposób wielce restrykcyjny. Nie można było jej za to zarzucić bezrefleksyjnego podążania za naukami septonów. Przy całej tej aurze pobożności Findis Arryn wydawała się być bowiem całkiem rozsądną i inteligentną dziewczyną. Gdyby od maleńkości nie była wychowywana przez duchownych, to być może nie byłaby taką gorliwą wyznawczynią Siedmiu? A może jej oddanie religijnym sprawom wynikało z czegoś głębszego? Ostatecznie jej siostra nie wydawała się być tak samo pobożna, a przecież dzielił je zaledwie jeden dzień imienia.
-Wszystko może być wykorzystane w dwojaki sposób. Boże dary mogą być równo użyte do prawych, jak i grzesznych celów - wytłumaczyła. -A przynajmniej tak zawsze powtarzały mi septy. Z drugiej strony według ich nauk powinnam chyba obciąć włosy, założyć włosiennicę i zamknąć się w komnacie - odparła już nieco mniej poważnie. Być może to skłoniło jej rozmówcę do bardzo śmiałego zachowania. -Jesteście zuchwali, panie - odparła, w pełni wytrzymując spojrzenie lorda Waymara. Tak naprawdę powinna go za to spoliczkować, albo przynajmniej przerwać tę rozmowę i kazać mu odejść. Jednakże nie uczyniła tego. Przez chwilę mogłoby się nawet wydawać, iż na jej twarzy odbija się ślad triumfu. Ostatecznie usłyszała odpowiedź, której przecież bardzo dobrze się spodziewała. Potwierdziły się jej przypuszczenia, jak również to, iż zaledwie jedną rozmową może zjednać sobie sprzymierzeńca. Jedną rozmową i własnym ciałem co prawda, ale to i tak było dużo.
-Przydatni jeno do czasu - skomentowała jego następne słowa. -Dlatego bezpieczniej jest nie ufać nikomu innemu poza sobą - mówiła, dalej obstając przy swoim. Findis już od dawna bowiem wyznawała zasadę, iż choć może się z kimś przyjaźnić, to nigdy nikomu nie powierzyłaby wszystkich swoich sekretów. Tymczasem ledwo znany jej mężczyzna chciał wiedzieć coś, o czym królewna rozmawiała jeno z własnymi myślami. Z drugiej strony gdyby lord Royce jeszcze bardziej by jej zaufał, to może udałoby się ułożyć go wedle własnej woli. Wydawał się być osamotniony i pragnący kontaktu, w dodatku był młody, a Findis zdawała sobie sprawę z tego, jak może działać na młodych mężczyzn. -Czyż to nie nazbyt oczywiste, panie? - odparła w końcu po dłuższej chwili, w czasie której widać było, iż coś mocno analizuje. -Niestety żadne z nas nie ma na to szans, nawet gdybyśmy połączyli siły. A zresztą... byłoby to wielkim grzechem - przyznała, zdając sobie sprawę z tego, iż Artys Arryn, choć był dla niej okropnym ojcem, to wciąż jednak ojcem. No i oczywiście królem. Chęć zagrożenia królowi zawsze byłaby poczytana jako zdrada. Ale to akurat Findis by nie przeszkadzało...

Findis nie przejmowała się swoimi wrogami, albowiem za nich uważała jeno własnego pana ojca oraz lorda Sebastiona, a póki co żadnemu z nich nie mogła zagrozić. Z kolei plotkami nie przejmowała się wcale, aczkolwiek to było spowodowane zapewne tym, iż dotychczas była raczej cichą i spokojną dziewczyną, która raczej w sposób pozytywny wyróżniała się swą moralnością oraz prowadzeniem. Skoro nie dawała podstaw do obrzydliwych plotek, to też i ich musiało nie być. A w zasadzie nawet gdyby były, to Findis Arryn plotkami się nie zajmowała i się nimi nie przejmowała.
-Nie interesuje mnie to, co mówią ludzie - odparła. Po raz kolejny widać było, iż królewna naprawdę nie zwraca uwagi na to, co sądzi o niej dwór. Zaiste wielkim szczęściem było być ulubionym dzieckiem króla i nie musieć zabiegać o ludzkie uznanie.
-W czyich oczach, lordzie Waymarze? - zapytała szybko, gdy tylko mężczyzna zaczął wygłaszać swoje teorie. -Może w oczach takich ludzi jak Sebastion Grafton, hm? - ucichła na chwilę, by pozwolić swemu rozmówcy wypowiedzieć się. -Spokojnie, dworuję sobie z was, panie. Nie będę oceniała waszych myśli, ni próbowała ich odgadnąć. Oburzyłoby mnie dopiero jawne niepokazywane szacunku w obecności innych osób - wytłumaczyła, chociaż szybko przyszło jej na myśl, iż sam na sam również nie tolerowałaby podobnych uchybień. Jakoś jednak nie chciało jej się już tego zaznaczać. Sądząc jednak po kolejnych słowach lorda Waymara, mogła go jednak o tym uprzedzić.
-Nie mam już dziesięciu dni imienia, by sobie nie zdawać z tego sprawy, panie - odrzekła. -Za podobne, choć tu przyznam, że też nieco wulgarniejsze propozycje, lord Grafton popadł w konflikt z Jego Miłością. Niestety podobnymi komentarzami nic nie ugracie, panie, więc nie wiem, czy warto jest ryzykować - dworowała sobie dalej, choć wyznała też trochę prawdy. Findis nigdy nie odczuwała potrzeby bliższych kontaktów z chłopcami czy mężczyznami, a też po ślubie nie zamierzała się za bardzo zmieniać, jeśli szło o tę materię.
-A myślałam, iż tylko ja zwykłam traktować znajomości instrumentalnie - wspomniała mimochodem, w przypływie nagłej dobroci dając jednocześnie niejako ostrzeżenie dla mężczyzny, aby zastanowił się, czy aby jest pewien, iż chce nawiązywać z nią głębsze relacje. -Perwersyjne, powiadacie... Zatem proszę bardzo - osoba mego królewskiego ojca jest mi wielce niemiła i nie posiadałabym się z radości, gdybym mogła stanowić dla niego zagrożenie - przyznała otwarcie. -Niestety żadnego usprawiedliwienia dla swojej zdrady nie znajduję, gdyż Jego Miłość, choć tyranem jest dla mnie, to dla swych poddanych jawi się on jako całkiem prawy król. No może poza tobą, panie, ale to akurat całkiem mądra zagrywka ze strony Jego Miłości, aby przetrzymać cię tutaj tak długo, aż będzie pewny tego, iż się nie zbuntujecie. Po to też mnie skazał na bycie waszą małżonką. Czyż tak pobożna żona nie powinna wpływać na poczynania męża? Niestety złą córkę sobie król Artys wybrał do tego zadania. Mówiłam już mu, iż winien przygotować do tego Rowenę - mówiła, pozwalając sobie na wyznanie kilku spraw. Skoro i tak już zabrnęła tak daleko, to nic nie stało na przeszkodzie, aby dalej w to brnąć. -Wybaczcie, lordzie Waymarze, ja tylko myślę pragmatycznie. Nie będą mnie obchodziły wasze działania, póki ja będę mogła w spokoju oddawać się modlitwie - dodała na koniec, ażeby nieco złagodzić swoje słowa.