Retrospekcja - Daleko od domu [zakończona]

Zarówno wadą, jak i zaletą bycia szanowaną osobą na salonach wielkich miast Essos, było to, że czasami wypadało wyjść do ludzi, którzy nie koniecznie byli dla Leonarda potrzebni. Chcąc nie chcąc, chciał jednak zadowolić swoją starą małżonkę i wraz z nią udał się na ucztę organizowaną przez jej starego przyjaciela. I choć z początku Redfort był niechętny tej dalekiej wycieczce, aż z Pentos, tak dał się w końcu przekonać, po tym, jak użyła na nim karty pułapki o nazwie "to całkiem potężny człowiek, który mógłby Ci bardzo pomóc".
Po przybyciu do miasta zostali zakwaterowani w pałacyku przyjaciela jego małżonki. Do uczty zostało jeszcze wiele dni, także lord pozwolił sobie trochę na pozwiedzanie miasta i nauczenia się o nim czegoś ciekawego. Gdy jednak nadszedł dzień uczty, z winy swojej pani trochę się spóźnili, bo jak zwykle musiała wystroić się jak szczur na otwarcie kanału. Najdłużej zeszło jej z zakładaniem kolczyków jej trzęsącymi się rękoma, aż w końcu nieco podirytowany Leonard pomógł jej w tym.
W końcu pojawili się na sali; on młody i przystojny, a także ona stara, lecz wciąż bardzo piękna jak na swój wiek. Młodzieniec odsunął jej krzesło, żeby ta przysiadła, a potem sam zajął jedno z wolnych miejsc.
- Kurwa dalej posadzić mnie się nie dało? - zaklął cicho pod nosem, wszak miał nadzieję porozmawiać z gospodarzem o interesach już na początku. - Miła, nalać Ci wina? - spytał małżonki i gdy ta przytaknęła, zawołał niewolnika, co by on się tym zajął. Po tym obejrzał się po najbliższej okolicy i zobaczył, że siedzi przy nim człowiek wyglądający jak "Dornijczy z krwi i kości". Lecz pomimo bystrych oczu Leo, nie udało mu się wypatrzyć żadnego emblematu świadczącego o pochodzeniu.
- Nie spodziewałem się tu Dornijczyka. - powiedział bez zażenowania, chwytając za kawał mięsiwa i wkładając go sobie na talerz.

Uśmiechnął się wobec komentarza mężczyzny i zjadł nieco mięsiwa, które wkrótce popił cierpkim winem, swoją drogą całkiem niezłym, lecz nie dorównującym tym, które zwykł pić w Pentos.
- W sumie to nie planowałem przyjeżdżać, ale stara się uparła. - zażartował i wskazał na swoją małżonkę. Na komentarz odnośnie do małomiasteczkowości ludzi z Westeros, po prostu wzruszył ramionami.
- Z czego maester mnie nauczył, Dornijczycy też są Andalami z domieszką krwi Rhoynar, a jednak też tu jesteś. - odparł zupełnie niewzruszony zaczepką mężczyzny, gdy ten zaś raczył się przedstawić, Leo uśmiechnął się i pokiwał głową.
- No no, mamy tutaj księcia! Leonard Redfort, lord na Redfort. - również się przedstawił i podał mu rękę na przywitanie się, jeśli jej nie przyjął, po chwili odsunął i zrobił niewielki grymas. Jeśli jednak nie wybrzydzał, na ustach pojawił mu się lekki uśmiech.
- No to wracając, to w sumie Redfortowie to wywodzą się od Pierwszych Ludzi, niźli od Andalów, ale tak naprawdę, każdy na południe od Przesmyku ma już tak zmieszaną krew, że nie sposób jednego od drugiego odróżnić. A sami Martellowie w sumie mają więcej tej Rhoynarskij krwi. W każdym razie, co tu robi głowa książęcego rodu? - zapytał zaciekawiony.

Gdy młodzieniec wzniósł toast jego żony, naturalnym odruchem było, że mu zawtórował i uśmiechnął się w jej kierunku. Ich relacja nie była skomplikowana; ona go kochała, a on darzył ją dużym szacunkiem i ją wspierał, przy czym nie można było mówić o miłości, wszystkim jednak taka umowa pasowała. Leonard miał silnego sojusznika, zaplecze finansowe oraz zapewnione kontakty, a ona człowieka, na którym na stare lata mogła się oprzeć.
Wracając jednak do rozmowy; na zdanie jego rozmówcy, pokręcił głową ze zrozumieniem.
- No w sumie to tak, ale to pewnie temu, że gdy u nas jest zima, to Dornijczycy wygrzewają tyłki na gorących piaskach, oczywiście, że będziemy mieli nieco odmienne podejście. - podzielił się swoim zdaniem, gdyż jak zawsze sądził, że gdyby nie musiał martwić się głodem i chłodem, które zagrażały dla jego poddanych, to pewnie życie byłoby łatwiejsze.
- To masz dziś swój szczęśliwy dzień, mogę Ci później przedstawić rycerzowi rodem z Białego Portu, który jest z Pierwszych i wierzy w te swoje drzewa. - naturalnie miał na myśli, jednego ze swoich towarzyszy, którego przed laty zatrudnił do swojej kompanii i teraz był jego wiernym towarzyszem. Przechodząc jednak do dalszej części rozmowy, Selvyn powiedział coś, co trochę rozbawiło Leonarda.
- W sumie to niesamowite, że Dornijczyk z krwi Rhoynarów, jest zafascynowany Valyrią. Cywilizacją, która.. Zniszczyła jego cywilizację, wszak to przez to Twój lud musiał udać się na tułaczkę, aż nie odnalazł bezpiecznego miejsca na piaskach Dorne. - powiedział, chociaż mógł zrozumieć jego fascynację, gdyż jego samego również ciekawiła Valyria.
- Brat uzurpował sobie mój tytuł. - streścił w kilku słowach, całą sprawę z Redfort. - Zbieram siły, aż będę mógł wystawić przeciw niemu armię i zetrzeć mu z ust ten gadzi uśmiech.

- Pewnie masz rację, chociaż sama zima tworzy wiele z tych czynników. – podsumował i wraz z Selvynem raczył zakończyć temat, widząc, że jego rozmówcy przestaje mu się on podobać. Zresztą sam Leonard powoli stracił zainteresowanie gadaniem o mentalności ludów zarówno z północy, jak i południa.
- No to dogadane, jak się do niego ładnie uśmiechniesz, to nawet coś powie w tym ich języku. – zaśmiał się, ale rzeczywiście, gdyby Martell wyraził taką wolę, jego przyjaciel mógłby mu coś powiedzieć w Starej mowie, choć na pewno niezbyt dużo, gdyż były to raczej pojedyncze słowa, głównie pozwalające się porozumiewać z użytkownikami tego języka.
Później dane mu było wysłuchać wywodu Selvyna o podążaniu za silniejszym, o nauce od cywilizacji i o samej cywilizacji. Na ten temat, Redfort nie miał jednak wyrobionego zdania, więc zbyt dużo sam o tym nie mógł powiedzieć.
- No może coś w tym jest, ale powiedz mi, nie masz ani krzty urazy wobec Valyrian za to, że unicestwili prawie cały Twój lud, że zniszczyli wszystko to, co osiągnęli Rhoynarowie, za zniszczenie wszystkich miast i pamięci o Twoich przodkach? – zapytał, Leonard nigdy by komuś czegoś podobnego nie wybaczył, wszak nie był zdolny nawet wybaczyć bratu, który go oszukał. Zdanie Dornijczyka o niesieniu cywilizacji za Czerwone Góry przemilczał, gdyż się z nimi nie zgadzał, a zwyczajnie nie chciał psuć klimatu.
Widząc, jak Selvyn zaczyna jeść, przysłuchując się temu, co ma Redfort do powiedzenia, sam też nałożył sobie kilka rzeczy na talerz i zaczął powoli jeść, popijając wszystko winem.
- No nie do końca, jestem od niego młodszy o rok, ale ojciec przewidział mnie na następcę. Wydał nawet edykt, a także przygotował ku temu odpowiednich ludzi, mój brat jednak chciwy władzy postanowił sprzeciwić się woli umierającego człowieka i zdradził nasz ród. – wyjaśnił pokrótce. - Jeśli więc kiedyś spotkasz Simona Redforta, wiedz, że w niczym nie możesz ufać temu gadu.[/b]

-No skoro tak stawiasz sprawę. – powiedział i rozłożył ręce, wyglądało na to, że jego rozmówca nie należał do mściwych i nienawistnych ludzi, a był raczej wyrozumiałym człowiekiem. Nie mógł jednak zrozumieć do końca jego punktu widzenia, gdyż Valyrianie należeli do bardzo dumnych ludzi i zapewne nawet ci ostatni, którzy zginęli w Zagładzie, mieli obelżywy stosunek do Rhoynar.
-Hmm.. Myślałem, że jest was jeszcze trochę, ale w sumie kilka stuleci to wystarczający czas, żeby przyswoić sobie religię Andalów. – powiedział trochę prowokująco. - A co do rzeki, to macie przecież tę.. no... Zieloną Krew, nieco mniejsza, ale zawsze jakaś rzeka. I no użyźnia chyba wam ziemię całkiem nieźle? – zapytał i nie raczył skomentować słów o "ewolucji", gdyż jeśli przynajmniej część historii o Rhoynarach była prawdą, to tak na pewno nie wygląda ewolucja, a raczej regres.
Gdy przeszli do rozmowy na temat problemów w jego rodzie, usłyszał bardzo dobre pytania, na które odpowiedział, chwilę po malutkiej poprawie Selvyna.
- Król Arryn, nie lord. Widzisz, mieliby i to bardzo dużo, ale tylko część poddanych zdecydowała się pójść właściwą ścieżką, reszta została omamiona i oszukana przez mojego brata. Tak też, od lat próbuję dochodzić do niektórych z nich i nie pozwolić zapomnieć kto jest prawdziwym panem na Redfort. Sprawa z królem odnosi się właśnie do moich poddanych. Byłem jego wiernym giermkiem i spędziłem z nim wiele dobrych lat, jednakże król Arrec jest tradycjonalistą i nie wiem, czy uznałby moje rozszczenia, gdybym nie miał nawet poparcia poddanych. Tak też, najpierw muszę zebrać ludzi, obalić brata, a dopiero później szukać aprobaty króla. – wyjaśnił.

Leonard gromko zaśmiał się, gdy tylko Selvyn zaczął mieszać z błotem autora Siedmioramiennej Gwiazdy, a potem całą wiarę w Siedmiu. A gdy tylko Martell zechciał napić się swego wina dla ochłonięcia, Leonard wzniósł mały toast pośród ich dwójki, gdyż sam nigdy nie był do końca zgodny z rodzimą mu wiarą.
- Cóż, masz rację, cała ta wiara w Siedmiu wygląda jak sklecona na prędko na kolanie, tylko po to, żeby jakoś trzymać wojowników i chłopów w ryzach, żeby było coś, co nie pozwoli im decydować za siebie. - dodał i wraz z Dornijczykiem napił się wina. - Szczerze, to już wszystkie inne wiary mają dla mnie większy sens, nawet wiara w Starych Bogów. - powiedział i upił jeszcze trochę. Potem rozmowa z tematów religijnych, zeszła na te bardziej ekonomiczne, wobec których Leo nie miał za bardzo co do powiedzenia. Coś tam biło, ale nie wiedział, w którym sepcie.
-Może i powinna, miasto to chyba zawsze dobra inwestycja, ale trzeba być ostrożnym. Bo zaraz postawisz jakieś, a potem wpadną jacyś zbójcy i wszystko spalą, nie ma co, uwaga przede wszystkim. - przedstawił swój punkt widzenia, mając na względzie to, że Dorne leży najbliżej Stopni i ewentualnych rajdów piratów.
-Dokładnie taki mam plan, jest taki jeden lord, z którym mój brat ma na pieńku. Niedługo zresztą mam zamiar wrócić do Westeros i zacząć szukać większej ilości stronników, nie tylko wśród rycerzy mej domeny, ale także wśród lordów Doliny. Jak się już z nim uporam, wyślę kruka do Słonecznej Włóczni i zaproszeniem dla Ciebie, opijemy wówczas nasze zwycięstwo.

Zaczynając swoją tyradę traktującą o nonsensach andalskiej religii, Selvyn nie spodziewał się zapewne, że rozmówca poprze jego słowa w stu procentach, podnosząc nawet w zgodzie swój kielich. W połowie wypowiedzi wydawało mu się nawet, że właśnie zakończył ich krótkotrwały pakt o nieagresji, jednak tak się nie stało, natomiast rozmowa luźno potoczyła się dalej. Jak widać lata spędzone poza Westeros potrafiły ucywilizować człowieka - Miło mi to słyszeć, aczkolwiek w inne wiary nie zagłębiałem się zbytnio - skonkludował wątek.
Sprawa miasta miała wiele plusów i minusów, ale dla Selvyna posiadanie jakiegokolwiek na nią wpływu niestety było aktualnie niemożliwe. Jedyne co mu pozostało to snucie teorii, chociaż dyskusje tego typu zawsze były poniekąd interesujące - Niewątpliwie jest to jak mówisz inwestycja dobra, aczkolwiek dająca owoce dopiero po wielu latach, a zapewne już po naturalnej śmierci władcy, który ją zleci - ocenił, określając drugą stronę medalu tak długofalowego przedsięwzięcia - Rajdy piratów nie są dla nas problemem, a samo mądre ulokowanie miasta powinno wystarczyć - wzruszył ramionami. Dlaczego tak było nie chciał zdradzać komuś, kto w przyszłości mógłby być potencjalnym nieprzyjacielem. Leonard w tej kwestii musiał pogłówkować sam.
Selvyn dolał sobie do kielicha nieco wina, aby następnie zwilżyć nim spragnione alkoholu usta. Przez ten czas jego rozmówca nakreślał mu swoje plany mające na celu odzyskanie władzy nad Redfort. Z pozoru nie było zbyt rozważnym wyjawiać młodzieńcowi takie rzeczy, jednakże na szczęście Leonarda, młody Martell nie był szczególnie zainteresowany wewnętrznymi sprawami Doliny Arrynów. Zresztą konflikty wewnątrz państw na północ od Dorne były księstwu jego siostry na rękę - Miło mi to słyszeć, chociaż po powrocie nie planuje zatrzymywać się w Słonecznej Włóczni na zbyt długo - oznajmił, jako szesnastoletni, rządny przygód młodzieniec, który siłą rzeczy bardziej pragnął chwały i bogactwa, aniżeli ustatkowania się za grubymi murami rodowego zamku. Co prawda w 9 roku po zagładzie nie wiedział jeszcze, iż nieco rok później wojować będzie w Górach Czerwonych z królestwem Reach, aczkolwiek w jego głowie powstawało coraz więcej pomysłów na kolejne podróże - Tak czy inaczej powinieneś rozważyć moją sugestię, zaoszczędziłoby ci to wielu problemów - odniósł się do swoich poprzednich słów taktujących o możliwości użycia trucizny - Gdybyś odnalazł mnie w Westeros, mając coś do zaoferowania, być może mógłbym nawet pomóc w tej kwestii - otworzył się na możliwość dobicia dosyć szemranego interesu. Sam bowiem potrafił sporządzać wiele interesujących w swym działaniu trucizn, a znalezienie odpowiedniego szpiega nie powinno być trudne.

- A polecam, bo czego to ludzie nie wymyślą! Gdzieś tam na północy Essos wieżą w brodatego boga, inni w jakąś kozę czy tam owcę, dalej na wschód jest wielki Sarnor, gdzie mają tysiąc bogów. Świat jest niesamowity pod tym względem, ciekawy, interesujący, a w Westeros? Jak w lesie. - podsumował, bo niby jego rodzimy kontynent miał własną kulturę i tradycję, ale wszystko poza turniejami i polowaniami, było raczej szare i nudne.

Przechodząc do kwestii lokowania miasta, Leonard potakiwał głową, w sumie to nie znał się na ekonomii czy zarządzaniu, żeby z pewnością w głosie powiedzieć, że jego rozmówca się myli. Może, gdy by przejął Redfort, wtedy zacząłby myśleć nad przekwalifikowaniem swoich umiejętności, ale póki co, miał inne zmartwienia na głowie.
Odnosząc się jednak do próby otrucia swojej "rodziny", nie był do tego jednak w pełni przekonany, co postanowił od razu wyrazić.
- Nie sądzę, by był to dobry pomysł, gdy tylko połowa rodzinki się przekręci, od razu wina spadnie na mnie. Dostanę miano truciciela i żaden rycerz mi nie zaufa, zwłaszcza ci z Doliny. Chyba najlepiej będzie, jak wyzwę Simona na pojedynek i rozłupie mu tę krzywą mordę, wtedy nikt nie będzie mógł powiedzieć, że jestem "niehonorowy". A każdego innego pretendenta czy obrońcę mego bratanka, pokonam w ten sam sposób. Wystarczy, że gówniarzy wyślę do septu czy na Mur i będzie wszystko dobrze. - powiedział, po czym zaczepiła go jego małżonka, próbująca zachęcić go do rozmowy z gospodarzem. Leonard spojrzał tylko porozumiewawczo na Selvyna i przeszedł do gospodarza.