Retrospekcja – Morze, Psy i Śledź (Zakończona)

Harwin po swoich wojażach w Westeros postanowił nieco odpocząć od tego miejsca i wrócić do swojego domu. Po kilku miesiącach spędzony w siedzibie swojego rodu, postanowił nieco przejechać się po terenach Andalos, kto wie kiedy będzie mu dane ponownie się tutaj pojawić, świat zmieniał się na jego oczach. Tindalos wydawało mu się całkiem dobrym miejscem na chwilę odpoczynku.
Od paru dni przebywał w miejscowości, mały przystanek w dalszej podróży. Już od dawna można było słyszeć o tym miejscu, nie tylko z powodu okolicznego portu, ale także z powodu psiarni, która chowała psy myśliwskie znane na okolicę.
Wieczorną porą Vance postanowił udać się na spacer po okolicy, skoro już tutaj był to mógł nieco rozejrzeć się po zonie. Piaszczysta ścieżka wydawała się całkiem obiecującym kierunkiem. W pewnym momencie jednak zboczył ze ścieżki z bardzo prostego powodu, musiał podlać drzewa. Już tutaj dało się usłyszeć poszczekiwania psów. Po załatwieniu swojej sprawy skierował się w tamtym kierunku.
W pewnym momencie zauważył jak ktoś zagląda przez szpary w deskach. Nie sądził, żeby to był złodziej bo jaki głupiec by próbował by okraść miejsce pełne psów, które by go rozszarpały.
- Na twoim miejscu bym tak nie podchodził - powiedział głośniej. - Ostatnio jednemu, który tak zrobił pies użarł nos - podchodził powoli w jego kierunku.

Dla Vanca nie było wielkim problemem podejść do owego człowieka, widać było już z daleka, że jest wciągnięty w swoją sprawę, a dodatkowo szczekanie psów na pewno przytępiało jego zmysł słuchu. Prawdopodbnie jakby byłby kimś bardzo nieprzychylnym mu to teraz z łatwością by zrobił mu, bardzo, ale to bardzo złą rzecz... Ale cóż Harwin taką osobą nie był.
To jaką z siebie nieznajomy wypluł potok pytań było czymś delikatnie zaskakującym. Zwłaszcza, że rycerz pewnie by w pierwszej kolejności chwycił za rękojeść miecza, aby być przygotowanym do ewentualnego ataku, ale to zapewne przyzwyczajenie Vanca, wszak spędził on nie mały kawałek życia podróżując po Westeros. Dał na spokojnie dokończyć wszelakie pytania jakie miał nieznajomy. Zerknął w bok gdy zobaczył tam idącego w ich kierunku człowieka, który ewidentnie już z wyglądu przypominał rycerza.
- Harwin Vance, z Vanców z Tilath Benor - przedstawił się również. - Nie i nie wiem czy wpuszczają do środka. Poszedłem się przejść, rozruszać kości, trochę się zasiedziałem w tym miejscu - powiedział na szybko rycerz.

Harwin na spokojnie stał nie robił jakiś większy bądź mniejszych kroków, nie chciał w żaden sposób dawać znaków, że może być jakimś zagrożeniem, bo przecież nim nie był. Kątem oka śledził też owego Ser Arthura, który właśnie do nich podchodził, cóż pewne odruchy, które nabył w czasie podróży zostaną mu już chyba na zawsze.
- Na północ stąd, przy wybrzeżu Wąskiego Morza. Trudno tam nie trafić - powiedział nieco wyjaśniając położenie siedziby swojego rodu. Kiwnął głową na słowa Beriona. Vance nie miał zbyt wiele czasu na reakcje bo widać było, że Bar Emmon nie może usiedzieć chwilę na miejscu bo właściwie już było widać, że rozgląda się na boki szukając czegoś, a Harwin wiedział czego - wejścia i najwyraźniej wkrótce znalazł sądząc po jego krzyku.
Widać było też po towarzyszącym Berionowi rycerzu, że ten miał chyba już nieco dość żywiołości swojego towarzysza. Harwin miał też delikatne wątpliwości jeżeli chodzi o chęci rycerza, aczkolwiek najwyraźniej musiał być on jakąś "tarczą", może związanym przysięgą, że tak koło niego przebywa.
Szybko jednak znalazła się osobistość, która pilnowała tego dobytku i nie była zadowolona z wizyty trzech osób, zwłaszcza, że była noc. Vance od razu zaczął uspokajać stróża tym, że zaraz mieli wychodzić, ale nie sądził, żeby w to uwierzył bo Bar Emmon już od razu zatopił się w przyglądanie się psów.
- Nie podchodź tak do nich bo cię użrą! To są myśliwskie psy - powiedział głośniej, aby przekrzyczeć szczekanie.

Widać było, że młodzieniec ma w sobie bardzo dużo ikry, z resztą, sam Harwin za pewne nie był od niego o wiele starszy, ale spodziewał się jednak, że gdy Vance podróżował po Westeros to Berion bardziej przesiadywał w jednym miejscu, ale to była jego ocena sądząc po jego zachowaniu. Kiedy Bar Emmon wskazał na ujadającego psa, który przypominał bardziej wilka, który mógłby go pożreć to jednak ocenił, że Berion może mieć nad wyraz pozytywne spojrzenie na świat, bardzo, ale to bardzo "serdeczne". Ostatecznie jednak opuścili dobytek z psami myśliwskimi. Tutejszy stróż już miał ich dość i to było widać po jego wypowiedziach, a zapewne już nie pierwszy raz ktoś podobne rzeczy zrobił.
- Yhym - odpowiedział mruknięciem rycerz na słowa młodzieńca. Za dużo się psom nie przyglądał, ani niezbyt go ciekawiły, a przynajmniej nie w takiej sytuacji. Tak, gospoda była dobrym kierunkiem.
- Hmm... - zastanowił się Vance na pytanie Bar Emmona. - Niezbyt różni się od ziem innych możnowładców z Andalos. Mamy uzdolnionych kowali i płatnerzy, których wyroby są znane. Ziemie mojego ojca są nad Wąskim Morzem, zawsze coś ciekawego woda może przynieść - odpowiedział pokrótce Harwin. "Królestwie ojca" - oznaczało to, że to musiał być syn Haka.
- W takim razie musicie być księciem - na szybko dodał. - Ostatnie kilka lat spędziłem podróżując po Westeros - Dolina, Dorzecze, Czarny Nurt, co nieco wiedzy zdobyłem o tamtych ziemiach i ludziach - zagaił

Były jakieś słowa prawdy w wypowiedzi Beriona, morze sporo dawało, ale jego nieprzewidywalność potrafiła zniszczyć dzieła, która latami stały i trwały. Nie można też zapomnieć, że wody są też domem dla wielu wyjętych spod prawa piratów, którzy brukają się korsarstwem.
Czyli Harwin miał to pewne szczęście, że spotkał księcia z królestwa Westeros, nie było zbyt wielu andalskich królestw w tej krainie więc to jest dla niego całkiem ciekawy zbieg okoliczności, zawsze to mogła być znajomość, która by pomogła rozwinąć się w przyszłości, wszak znajomość księcia może rozwiązać wiele problemów.
- Trochę miejsc miałem okazję zwiedzić - odpowiedział na możliwy jego zachwyt nad podróżami Vanca.
- Kultura różni się od naszej, religia się różni jak i zapewne jeszcze wiele rzeczy - zaczął rycerz. - Reakcje są różne, jedyni są ciekawi bo to coś nowego, jeszcze inni boją się i chowają w swoich domach, wszak nie tak dawno Arrynowi zdobyli Dolinę, więc widząc w nas zagrożenie... Cóż dobry miecz zawsze się gdzieś przyda, a i złotem mało kto pogardza - taka była prawda złoto i miecz zawsze się komuś przydały, czy to pomniejszym władykom czy większym lordom. Z propozycji zamówienia strawy i napitku skorzystał, dlaczego nie? Niezbyt dobrą manierom byłoby odrzucenie takiej propozycji.
- Chciałem zobaczyć co tam u rodziny, a poza tym może nieco odpocząć od Westeros, kilka lat w siodle i spania w różnych warunkach daje o sobie znać, a miło jest budzić się w wygodnym łożu i wiedzieć, że następnego dnia znowu będzie - stwierdził Harwin. - Na pewno mam zamiar wrócić do Westeros, jest tam co robić. Wszak Septoni mówią, że to ziemia obiecana - dopowiedział.

- Nie stało, no tak nic szczególnie poważnego, aczkolwiek parę blizn na sobie noszę z tamtych wypraw - mniej więcej naprostował słowa Beriona. Na pewno jego wiedza o tej krainie mogła w przyszłości pomóc Andalom w dalszych wyprawach jakby Harwin do nich dołączył, a możliwe, że tak będzie.
- No można tak powiedzieć - po części zgodził się z tym twierdzeniem o pewnej tęsknocie za swoi domem, wszak nieco brakowało mu swojego rodzeństwa czy ojca. Jednakże wydawało mu się, że bardziej tutaj chodziło o odpoczynek od Westeros i tego odmiennego ludu, chociaż w swojej głowie miał, że prędzej czy później osiądzie tam na dłużej, jak nie na zawsze.
- Wypijmy - dopowiedział Vance po czym jednym haustem upił połowę zawartości kubka, a zaraz potem zajął się strawą, wszak picie alkoholu na pusty żołądek nie jest czymś dobrym. Po słowach Bar Emmona jeno kiwnął nieco głową. Prawdą była, że nie była łatwa do wzięcia, już jedna armia Andalów została rozbita, a co oznacza, że Pierwsi Ludzi coś na wojaczce się znają, a Harwin znał to z pierwszej ręki. Sam już nie raz potykał się z nimi w boju znał ich wartość i zażartość w walce, jednak to czym przewyższali ich to było jedno - stal.
- Hmm... - zastanowił się Vance. Może to by był jakiś mały początek dla niego, wszak też nie musiał składać przysiąg na wieczną służbę. - A dziękuję panie za propozycję, na jakiś czas mogę się do służby nająć, a potem zobaczyć jak to wszystko się rozwianie - powiedział rycerz, kontynuując pożeranie pieczonego udka z kurczaka.