Ulice Meereen

Kim był Kezmys zo Pahl? Tego Rickard mógł się dowiedzieć bez większych trudności. Pytał w końcu o jednego z Wielkich Panów władających Meereen ze szczytu Wielkiej Piramidy, wspaniałego patriarchę starożytnego domu Pahlów. Jeżeli rozpytywał się zaś przede wszystkim o areny, to nie wzbudzał tym nawet żadnych podejrzeń. W końcu pan Kezmys był właścicielem wielu gladiatorów. Jego krwiożercze pupilki były jego chlubą i budzącym radość hobby. To, że przynosiły zyski, było jedynie dodatkowym plusem.
Ród Pahlów zamieszkiwał w jednej z mniejszych piramid położonych w pobliżu Wielkiej Piramidy. Poza intensywnym zaangażowaniem w handel niewolnikami - w który wliczali się gladiatorzy, uczeni oraz dobrze ułożeni słudzy - czerpali również zyski z handlu winem, wełną, sprowadzanymi z Sarnoru jedwabiami, przyprawami oraz kozimi serami. Ponadto posiadali pięć wielkich barek relaksacyjnych pływających po wodach rzeki Skahazadhan, które były niczym innym jak przednimi, ruchomymi domami uciech.
W kwestii gladiatorów można było rzec tyle, że Kezmys zo Pahl nigdy nie wypuszczał na piaski "świeżych" nabytków. Każdy kto wychodził pod jego nazwiskiem odbył przynajmniej kilka księżyców treningu, aby nie tylko władać bronią, ale władać nią tak, aby ucieszyć tłumy. Nawet jeżeli Wielki Pan posyłał ich na śmierć przeciwko dzikim bestiom lub lepszym wojownikom, chciał, aby ginęli z klasą. Doświadczeni selekcjonerzy Pahlów wybierali też na targach jedynie najsilniejsze i najzwinniejsze okazy, tak więc gladiatorzy tego domu często przewyższali fizycznie, nawet jeżeli nieznacznie, innych rzucanych na areny. Ostatnio furorę na arenach robiły natomiast zakupione przez pana Kezmysa w Gogossos dwie pokraczne, półludzkie bestie. Nazywali je Krom i Krog. Z tego co Rickard mógł się wywiedzieć bestie te przypominały krzyżówkę człowieka i hieny. Jedna z nich walczyła VALYRIAŃSKIM OSTRZEM i stalowymi szponami doczepionymi do drugiej ręki, łapy... kończyny. Druga tymczasem dzierżyła wielki topór. Zawsze walczyli jako duet. Jak byli dobrzy? Na razie najlepsi. Od kiedy przybyli walczyli z wieloma sprawdzonymi wojownikami i zwierzętami. Wciąż żyli. Ci drudzy już nie. W przeciwieństwie do Valyrii, gdzie nie było niewolników, tutaj nie starano się nie zabijać walczących dla sportu, ani próbować ratować ich w razie przegranej ze zwierzyną. Gardzono również opancerzeniem. Piasek aren miała zrosić krew!


Poszukiwania targów niewolniczych były dla Rickarda bardzo pomyślne. Chyba. Nie wpadł na żadne oferty szczególnie korzystne pod względem ceny, ale za to wpadł na oferty szczególnie korzystne pod względem zawartości.
Pierwszym obiektem zaproponowanym Rickardowi był nietypowo wyglądający mężczyzna o żółtej cerze oraz dużej, szpiczastej głowie z drobną twarzą. Niższy od Durrandona, acz przysadzisty i ewidentnie umięśniony. Czaszkę miał ogoloną na łyso za wyjątkiem wąskiego pasa włosów na samym jej środku. Handlarz oferujący go wyjaśnił, że jest to jeden z koczowniczych Jogos Nhai żyjących po drugiej stronie Kości. Zachwalał go jako wspaniałego jeźdźca oraz wojownika. Cena rzecz jasna była odpowiednia, ponieważ zakrzyknięto za niego aż dwieście pięćdziesiąt sztuk złota! W dodatku Rickard został ostrzeżony, że jeżeli nie zdecyduje się szybko, mężczyzna trafi pewnie w ręce jednego z Wielkich Panów. Ze sporym prawdopodobieństwem Kezmysa zo Pahla.
Drugi okaz okazał się etnicznie lokalny. Ghiscarczyk. Postawnie zbudowany mąż o sięgających ramion, poczochranych włosach i krótkiej rudobrązowej brodzie. Również był wojownikiem i oferował go ten sam handlarz co poprzedniego. Tym razem chciał jedynie pięćdziesiąt złotych monet. Doświadczony i wytrenowany był jego rodak, karny i rozumiejący jak sprawy się mają, ale nie był czempionem pokroju Jogosa. Fizycznie prezentował się, na oko Jelenia, podobnie do jego kompanów. Silnych, zdrowych mężów, z których jednak żaden nie był olbrzymem pośród ludzi.
Ostatnia specjalna oferta była zupełnie inna, albowiem dotyczyła płci pięknej i oferowana była przez innego kupca. Handlarz ten przybył do Meereen ze swoimi towarami z Yunkai, czasami wyprawiając się na takie wycieczki. Miał do zaoferowania młodą, gładką, niepokalaną i niezwykle urodziwą młódkę o srebrzystych włosach. W dodatku z jakiegoś dobrego domu! Trudno było jednak rzec czy była to prawda, czy też jedynie chwyt mający pobudzić wyobraźnię kupującego i podbić cenę. Dziewczyna rzeczywiście była młoda - na oko okolice szesnastu dni imienia - i urodziwa, a chociaż smutna i odziana jedynie w prostą, białą sukienkę, to wyglądała na zadbaną. Nie miała jeszcze mężczyzny, ale handlarz zapewniał, że bardziej doświadczone damy w sławnych domach uciech Yunkai nauczyły ją wszystkiego o tym jak sprawiać przyjemność. Ile za nią chciał? Otóż cena była zawrotna, chociaż należy pamiętać, że mowa o towarze wspaniałym, rzadkim i takim, który znajdzie wielu smakoszy na miejscowych rynkach. Podobnie jak z Jogosem miał Jeleń szczęście, że trafił na nią przed jednym z Wielkich Panów bądź ich ludzi. Kupiec właściwie nie miał zamiaru jej pokazywać na targu, a co do tej konkretnej sztuki planował umówić spotkanie bezpośrednio z kimś z Wielkiej Piramidy, ale jak zobaczył Rickarda... To tak mu dobrze - po kliencku - z oczu patrzyło...

Pupilki pana Kazmysa walczyły z różnymi przeciwnikami. Czasami puszczano je niczym młynek do mięsa przeciwko grupom świeżo przeszkolonych gladiatorów lub zwykłych, uzbrojonych jeno mężów. Innym razem dawano im do zabawy dorodnego niedźwiedzia lub nawet słonia. Czasami zaś - ponieważ o tych było trudno - rzucano im na "pożarcie" kilku weteranów aren lub świeżo pojmanych, doświadczonych wojowników. Zazwyczaj w liczbie od dwóch do czterech jednocześnie.
Przy okazji Rickard mógł usłyszeć jeszcze to i owo o samym Kazmysie zo Pahlu. Przede wszystkim jedna jego cecha szczególnie rzucała się w oczy i trudno było o niej nie wspomnieć - jego aparycja. Wielki Pan był bowiem osobą, jakby to ująć, odrażającą. Kazmys nigdy nie był przystojnym mężczyzną, a wraz z wiekiem roztył się potężnie i przemieszczał prawie wyłącznie z pomocą palankinu noszonego przez dwunastu krzepkich niewolników. Do tego dotknęła go jakaś paskudna choroba, która sprawiła, że wyłysiał przedwcześnie, a jego skóra przybrała niezdrowy, szarożółty odcień, łuszczyła się obficie i pełno na niej było ropiejących krost. Głowa domu Pahl była też rzekomo skąpa i niechętna do dawania komuś swoich pieniędzy czy skarbów, jednak na szczęście dla Rickarda umiała poluzować sakiewkę, kiedy chodziło o jej zainteresowania i przyjemności.
Wypytując tak o pana Kazmysa i jego pupilków Durrandon usłyszał jeszcze, że przed około księżycem odnaleziono brutalnie zmasakrowane zwłoki jednego z jego rywali w handlu winnym wraz z całą rodziną. Nie znaleziono żadnych dowodów, ale niektórzy szeptali, że pupilki Wielkiego Pana mogły mieć z tym coś wspólnego. Oczywiście stwory tego pokroju nie działałyby samowolnie...

Stał się więc Rickard właścicielem jogoskiego wojownika! Mężczyzna rzecz jasna ręce miał skute, a na szyi zaciskała swoje szczęki żelazna obroża, do której przytroczony był gruby sznur. Sznur, który handlarz wręczył z namaszczeniem w dłonie Durrandona. Oczywiście po uiszczeniu stosownej zapłaty. Stożkogłowy rzeczywiście został nauczony mowy Synów Harpii. Nie był w niej szczególnie biegły, ale na tyle, aby dało się z nim sprawnie komunikować. Zapewne przy odrobinie wysiłku udałoby się nauczyć go valyriańskiego.
Valyriański za to zdecydowanie znała Valyrianka, a nawet miała okazję tą znajomością się popisać. Ghiscarczyk sprzedający panienkę zmarszczył nieufnie brwi, ale ostatecznie kiwnął głową i pozwolił Rickardowi zadać dziewczynie pytanie. Ta niestety nie raczyła zaszczycić go odpowiedzią. Mimo ewidentnego przygnębienia uniosła jedynie nieco podbródek i odwróciła lekko głowę. Informacji udzielić nie udzieliła, ale podobnie dumnego zachowania raczej próżno było szukać pośród ludzi z gminu. Ghiscarczyk widząc to warknął coś do dziewki i uniósł w groźnie otwartą dłoń, przez co srebrnowłosa wzdrygnęła się lekko, ale nie odpuściła. Kupiec przeprosił Rickarda i powiedział, że dziewka - jak to wszyscy z jej jebanych rodaków - ma trochę zbyt wysokie mniemanie o sobie. Zapewnił, że chociaż może się z początku stawiać, to umiejętności ma i była przyuczana. Za ten przykry incydent zgodził się obniżyć cenę o pięć monet. Tak na ładny pejcz, którym można by jej wbić więcej rozumu do głowy.
Istniał oczywiście cień szans, że dziewczyna Rickarda rozpozna. W końcu był sławny w jej ojczyźnie. Jej zachowanie świadczyło jednak o tym, że najwyraźniej nie zorientowała się z kim ma do czynienia. W chwili obecnej był dla niej jedynie kolejnym handlarzem żywym towarem łasym na jej ciało dla swojej przyjemności lub przyjemności kogoś innego. Perspektywa nienapawająca sympatią.

Można było dodać również i trzecie - nie każda dziewka miała tak mało oleju w głowie, aby rozkładać nogi po pięciu minutach znajomości. Nawet przed szlachetnym i urodziwym. Pobyt w niewoli i bycie dopiero co sprzedaną, nawet jeżeli ze szczęśliwym finałem, również nie nastrajały zbyt romantycznie. Zaspokoić swoje żądze - jeśli taka potrzeba by zaistniała - można było jednak w zamtuzie, a widząc jakie sztuki sprzedawano na tutejszych targach, można było śmiało zakładać, że znajdą się ślicznotki dopasowane do każdych potrzeb.
- Naprawdę? - dziewczyna zdawała się ożywić lekko, kiedy padło słowo "płonąć". Jej oczy zaiskrzyły lekko, a twarz ozdobił delikatny uśmiech. - Mam w takim razie nadzieję, że lord Belaerys zdecyduje się na rychłą wizytę - powiedziała. - Dziękuję raz jeszcze za waszą pomoc, panie, udam się teraz na spoczynek. Nie martwcie się, nie mam zamiaru opuszczać statku żeby chodzić po tym... miejscu.

Gurak przyjął miecz, bo czemu miałby nie przyjąć? Pytanie jednak brzmiało - jak chcieli się z nim obchodzić skoro jeszcze nie był wolny i o nadciągającej wolności nie wiedział? Był niewolnikiem, a jak Rickard mógł sam zauważyć, niewolnikiem niebezpiecznym. Czy wciąż był oznaczony obrożą i zamknięty w jakiejś klitce na statku lub przykuty, czy może postanowiono dać mu większą swobodę poruszania się? Po walce na pięści z pewnością nie próbowałby rzucić się na Durrandona żeby wywalczyć sobie wolność. Była zbyt jednostronna. Rickard jednak nie będzie go pilnował całą dobę, prawda?


Niedźwiedź, a nie słoń. Ludzie z Ghis tylko pokiwali głową i potwierdzili, nie wnikali w pobudki jakie kierowały Rickardem przy podejmowaniu decyzji.

Panienka Daena większość czasu spędzała w swojej kajucie. Z rzadka przechadzała się po okręcie. Czas zabijała ponoć oglądając mapy, które wyprosiła od kapitana jednostki. Innymi słowy można było powiedzieć, że nie brakuje jej nic poza rozrywką i możliwością zrobienia czegoś ze sobą. Był to jednak jedynie wniosek wynikający z obserwacji, ponieważ dziewczyna słowem nie zamarudziła Rickardowi, kiedy dane jej było go zobaczyć.

Kiedy zasiedli do posiłku i Durrandon - poprzez tłumacza - zagadnął szpiczastogłowego, ten z całą stanowczością odparł, że pragnie być wolny. Wolność była jedną z najważniejszych rzeczy dla jego ludu. Jogos Nhai byli bowiem nomadami, wędrowcami, którzy rzadko przebywali długo w jednym miejscu. Oczywiście wszystko zmieniło się, kiedy Yitijczycy wymordowali jego krewniaków i kompanów, a jego sprzedali w niewolę. Z rozmowy z Rickardem wywnioskował, że ten chce mu zwrócić wolność po uzyskaniu od niego pomocy z tą "ważną sprawą" na miejscu. Jeżeli tak sprawa się miała, to stałby się w pewien sposób dłużnikiem Jelenia. W końcu inny kupiec zapewne nie wyzwoliłby go nigdy. Swój dług zaś czułby się zobowiązany spłacić.


Wizyta u pana Kazmysa zo Pahla miała zakończyć się sukcesem. Skryba wprawdzie nie widział się z nim twarzą w twarz, ale przekazano mu, że Wielki Pan podejmie Rickarda za dwa dni w czasie wieczornego posiłku. Piramida Pahlów czekała...

Niewolników nie potrzebowała, podobnie jak zbędne były akcesoria do wyszywania czy gry na instrumentach. Od tkania i szycia byli rzemieślnicy bądź służba, nie interesowało jej to, podobnie jak wydobywanie dźwięków ze strun czy innych konstruktów. Mając okazję zdecydować co mogłoby jej umilić najbliższe dni westchnęła, że najpewniej nie znajdą się tu żadne księgi spisane w języku valyriańskim, ale gdyby takowe były, to chętnie by je przygarnęła. Mogły być również tomy spisane w mowie Królestwa Sarnoru. Zadowoliłaby ją również rzecz niewymagająca pieniędzy, a mianowicie przekonanie kapitana, aby dał jej do przeglądu nie tylko mapy, ale również księgi rachunkowe i dzienniki ze swojego okrętu. Zawsze lubiła liczby, więc chętnie by je przejrzała dla zabicia czasu.

Jogos nie mógł zaprotestować, ponieważ słowa Rickarda wydawały mu się uczciwe. Był obecnie jego własnością - nietanio kupioną - a chociaż osobiście miał z tym pewien problem, nawet niemały, to zawsze trafić mógł w o wiele gorsze ręce. Jak na razie wydawało się, że szpiczastogłowy nie będzie próbował skręcić karku Roberta czy Cleosa podczas nieobecności Durrandona i wymknąć się ze statku pod osłoną nocy. Całkiem nieźle...

Ksiąg w językach valyriańskim i sarnorskim niestety nie udało się znaleźć. Rynek był pod tym względem raczej ubogi, a to co się znalazło spisywane było w mowie Ghiscarczyków. Szczęście dopisało jednak pod względem kapitana, który wprawdzie westchnął ciężko, ale zgodził się pokazać panience księgi bez żadnych opłat ze strony Rickarda. Koniec końców dobrze miał na tym wyjść, ponieważ dziewczyna znalazła kilka rzeczy, które można było poprawić i pokazała mu jakby mógł się do tego zabrać.

Czcigodny Grazdan zo Loraq był osobą, o której nie było trudno zdobyć informacji. Był w końcu kolejnym Wielkim Panem i głową jednego z potężnych rodów Meereen. Jaki mężczyzna był Rickard sam widział - niezbyt urodziwy, ale nie szkaradztwo podobne Kazmysowi. Był też całkiem przyzwoicie zbudowany, chociaż z widoczną nadwagą. Co mówiło się o nim w mieście? Kiedy podobno trochę walczył, był w tym nawet przyzwoity, ale nigdy nie został gladiatorem czy wielkim czempionem. Dobrze znał się na zarządzaniu i jego interesy prosperowały, zwłaszcza, że ciężko przy nich pracował. Nie był geniuszem, aczkolwiek ciężką pracą wspinał się powoli coraz wyżej i wyżej w hierarchii władców Meereen. W przeciwieństwie do Pahla wolał przeznaczać środki na rozwój, a nie na zaspokojenie swoich zachcianek i krwawych zainteresowań.

Cóż... Nawet jeżeli napastnicy nie spodziewali się, że Rickard odda im broń po dobroci, to liczyli na to, że walka będzie do ugrania. Mogłaby okazać się wymagająca, ale jednak Durrandon był cały pokryty szwami i bandażami, a oni byli zdrowi, wypoczęci, nie najgorzej opancerzeni i również nie byli całkowitymi żółtodziobami. Na pewno nie spodziewali się rozbłysku i wyziewów ognia! Kiedy oręż zapłonął, a Rick wrzasnął wyziewając z ust iskry i male płomienie, jeden z napastników stojących naprzeciw zanieczyścił spodnie. Rzucili się do ucieczki.

Rickard sprawnie dogonił trzech, którzy uciekali przed nim i dwoma potężnymi ciosami zarżnął dwóch, przy okazji raniąc trzeciego. Dwa ciała upadły na ziemię, ich płaszcze zajmowały się powoli ogniem od płomieni pokrywających broń. Trzeci odwrócił się do boju i próbował ciąć. Niezdarnie i niecelnie. Durrandon rozpoznał w nim ghiscarskiego wojownika, którego niedawno zakupił na miejscowych targowiskach i podarował komuś w prezencie. Najpierw zniewolony gladiator, przez chwilę najwyraźniej zabójca, teraz trup.

Robert dwóch zakapiorów również dogonił i toczył z nimi mniej jednostronny bój, chociaż jego przewaga również była w nim niekwestionowana. Kiedy Rickard dobiegł na miejsce, aby mu pomóc, jeden z napastników leżał już martwy. Drugiego, rannego, dobił Durrandon. Robert odniósł jedynie lekkie rany.

Walka skończona. Ulica była opustoszała, ale kto wie na jak długo...

Świadków nie było na ulicy. Kto wie ile osób widziało tę walkę - a raczej rzeź - wyglądając nieśmiało zza lekko uchylonych lub nieszczelnych okiennic. Meereen było ludnym miastem, więc niewykluczone, że ktoś obserwował ich starcie nawet do końca. Nie było chyba jednak czasu rozglądać się po oknach i pukać do drzwi żeby sprawdzić ilu ewentualnych widzów miało ich starcie. Ruszyli w stronę okrętu i dotarli nań szybko, bez kolejnych przeszkód.

Kapitan był gotów do wypłynięcia w każdej chwili. W końcu do transportu i jedynie transportu Rickard go wynajął. Westerosyjczycy, Jogos i Valyrianka nie opuszczali statku, a załoga obecnie była w komplecie. Nikt nie szlajał się w tej chwili po nabrzeżu, tawernach czy rynku. Durrandon chciał odpływać, więc kapitan wydał stosowne polecenia. Wkrótce opuścili port. Ich podróż miała zająć tyle samo co w tę stronę, a - szczęśliwie - nie niepokoiły ich ataki żadnych ghiscarskich jednostek. Jeżeli Kazmys zo Pahl lub staże Meereen wysłali za nimi swoje okręty, to nie zbliżyły się nawet na tyle, aby je dostrzec. Przygoda zakończona - chyba można tak rzec - sukcesem.


Tymczasem w Meereen, w najbliższych dniach, Rickard Durrandon miał zostać oskarżony o morderstwo pięciu niewolników Wielkiego Pana Kazmysa zo Pahla za pomocą plugawego, valyriańskiego czarnoksięstwa. Tym samym miejscowe straże gotowe były aresztować go, gdyby kiedykolwiek na niego natrafiły. Za jego głowę wyznaczono również nagrodę w postaci dwustu pięćdziesięciu złotych monet. Zdarzenie nie odbiło się jednak większym echem w innych miastach Zatoki Niewolniczej, a samo Meereen nie miało chyba zamiaru - przynajmniej na razie - podejmować żadnych dalszych akcji.

(z/t)