Przedpola Meereen

W drodze spod Kosrak do Meereen horda khala Mango wciąż paliła wioski Owczarzy. Natknęli się oni na kilkadziesiąt małych osad oraz obozów, a także na kilka miasteczek. Z tych ostatnich jedno otoczone było prowizoryczną palisadą, która po krótkich staraniach Dothraków okazała się ich nie zatrzymać, zaś inne chronione było już lepszymi umocnieniami i było większym miasteczkiem chronionym przez dobrze uzbrojoną straż. To ostatnie z racji wielu niewolników - których z każdą wsią przybywało - oraz czasu jaki wymagałoby jego zajęcie zostało ominięte, podobnie jak Hesh. Drugie z miast Lhazaru jak donieśli khalowi wyjce otoczone było podobnymi do Kosrak murami - około siedmiu stóp kamiennej podstawy, ponad którą mury były wykonane z drewnianych bali, a cała konstrukcja niewątpliwie opierała się na wysokim, ziemnym wale. Gdzieniegdzie z murów wyglądały drewniane wieże, zaś trzy miejskie bramy były w całości z kamienia.

Po tej podróży oczom khala ukazało się w końcu Meereen - uprzedzone o wizycie i oczekujące jej jak zawsze z otwartymi ramionami - największe z miast Ghiscarczyków. Mury jego nie były podobne do tych chroniących Kosrak lub Hesh, były to ceglane molochy, wysokie i grube, najeżone potężnymi wieżami i wykonanymi z brązu głowami harpii, z których obrońcy mogli lać wrzący olej na każdego wroga poniżej. Północny mur miasta znajdował się nad wodami rzeki Skahazadhan i był o kilka stóp wyższy niż pozostałe, zaś zachodni mur biegł wzdłuż wybrzeża Zatoki Niewolniczej. Zza miejskich murów wyglądały potężne piramidy Ghiscarczyków.

Khal rozkazał zatrzymać się w pewnej odległości od miasta. Nie zamierzał wchodzić do okropnych kamiennych miast już nigdy więcej. No, z wyjątkiem momentu kiedy będzie je niszczył.
Wymiana miała się odbyć pod murami w bezpiecznej odległości, żeby ludzie z Meereen nie bali się otwierać bram.
Większość niewolników należała do khalasaru i to zwykli wojownicy mieli się obkupić. Khal jedynie polecił, by pozbyli się większości ludzi, bo jest ich zwyczajnie zbyt wiele.
Mengo też chętnie wymienił swoje łupy (poza Haremem). Oczekiwał też specjalnych darów za ogólny handel z Khalasarem. Co prawda niewolnicy w większości byli własnością pojedynczych wyjców, ale Khalasar był Mengo.
W dogadaniu się z kupcami miał pomóc uczony Mengo. Skoro znał język owczarzy to pewnie znał i ten z Meereen.
Miał im też zasugerować, że Khal słyszał o bitwie gdzie Nieskalani pokonali Dothraków i z chęcią przyjąłby jako dar pewną liczbę tych wojowników, gdyż go zaciekawili i chciałby ocenić czy faktycznie są tak dobrzy jak w opowieściach.
Chciałby też otrzymać niewolników umiejących budować duże budowle w drewnie (inżynierów i rzemieślników), gdyż chciałby zbudować ogromnego, drewnianego konia. (taki gigantyczny posąg z drewna, nie okręt).

Wielcy Panowie jak zawsze chętnie wymienili się darami z Dothrakami. Wymienili darami, ponieważ lud z Morza Traw przecież nie robił czegoś takiego jak "handlowanie". Khal Mengo już wraz z pierwszą delegacją z miasta, jeszcze nim jego władcy dowiedzieli się co dokładnie wraz ze swoimi ludźmi chce im podarować, otrzymał kufer zawierający pięćset sztuk złota, dwie urodziwe kurtyzany oraz piękny pas ze szczerego złota ozdobiony motywem dzikich rumaków.
Później po dowiedzeniu się co Dothrakowie im przyprowadzili Wielcy Panowie obsypali khalasar większą ilością złota, podarowali mu piękne kurtyzany, niewolników-cieśli, konie, zapas wydobywanej w okolicy soli oraz wiele ozdobnych pasów wykonanych z miedzi dla wyjców Mengo, a także kilka innych drobiazgów. Nieskalanych nie mogli zapewnić, ponieważ nie szkolono ich w Meereen, zaś Astapor, gdzie miało to miejsce ostatnio został najechany i zdobyty przez morskich barbarzyńców z zachodu.

Wymiana może nie była wielce udana, ale nie była też klęską. Ot oddał coś czego nie potrzebował, a zyskał mało przydatne rzeczy. Poza rzemieślnikami. Oni bardzo się przydadzą...
Po wymianie Khal zarządził wymarsz. Kierował się na miasto, które miał zdobyć z Benanem. Po drodze zbierał jeszcze więcej drewna oraz zabawiał się z nowymi darami. Z resztą haremu zresztą też.
Plan na miasto owczarzy miał prosty. Zbudowanie wielkiego drewnianego konia. Pokrycie go mokrymi, owczymi futrami (wełna owcza sama z siebie już jest niepalna, a co dopiero mokra). Koń miał być tak wielki, by w jego brzuchu, szyi i głowie zmieściło się wielu wojowników. Łeb miał mieć tak wysoko, żeby przeszedł nad murem. Z pyska mieli wyskakiwać na mury wojownicy. Na początku mieli atakować najlepsi. Miały być osłony dla pchających i szczeble na nogach do wchodzenia.
Rzemieślnicy już w drodze mieli przygotowywać pewne rzeczy, wykorzystując do prostszych prac resztę niewolników.