Ulice

Po wysłaniu Finroda po sprawunki i upewnieniu się, że dobrze zrozumiał jej polecenia, Findis zabrała Rowenę oraz Jaskra na wycieczkę. No najpierw oczywiście przebrała się, ponieważ miała dość wyglądania jak chłopak. Zajrzała zatem do swojej torby, aby znaleźć bardziej odpowiednie ubrania. Miała do wyboru dwie sukienki - jedną białą ze złotym pasem oraz drugą, bardziej prostą, bez reaków w kolorze szafirowym, która była połączona z białą koszulą o dość sporych ramionach. Zdecydowała się na drugą opcję, a pierwszą zaproponowała swojej młodszej siostrze, choć ta pewnie nawet nie chciała o tym słyszeć. Królewna palcami rozczesała też swoje długie złote włosy, zbierając tylko to, co opadały jej na czoło i wiążąc z tyłu w warkoczyk.
Kiedy tak w trójkę maszerowali ulicami Duskendale, księżniczka wpadła na pewien pomysł. Rozmowa z Thruggiem nie szła jej tak źle, no powiedzmy, bo na koniec Finrod musiał się oczywiście wtrącić ze swoimi bajkami. Findis była zła. Nie planowała jechać do Durrandona, nie na Ziemie Burzy. Tam było brzydko, były burze, jak sama nazwa wskazywała i wiało. Z kolei Dorzecze było pełne lasów i rzek. Dziewczyna nie zdawała sobie jeszcze sprawy z zagrożenia, jakie nieśli ze sobą Żelaźni.
Dlatego też Arrynówna pomyślała, iż dobrze będzie przekonać brata, aby zmienił zdanie i wpłynął na Ibbeńczyków. Może by podrzucili ich chociaż do jakiegoś zamku w Dorzeczu... W każdym razie Findis musiała popracować nad przekonywaniem, do czego najpierw wykorzystała Jaskra jeszcze w czasie podróży statkiem. Teraz natomiast poprosiła Rowenę, by jej w tym pomogła.
-Hej, Row, ty też nie chcesz do Dorzecza? Przecież to jest dużo ładniejsza kraina niż Ziemie Burzy. Na Ziemiach Burzy są tylko burze, deszcze, wiatry i robi się błoto. A w Dorzeczu jest dużo rzek i lasów... Finrod widzi w Żelaznych demony, ale on nawet w lady Melody upatrywał się czegoś nadnaturalnego. Ja trochę już ćwiczyłam nad mową. Może udałoby mi się go przekonać, jak myślisz? - zapytała siostry, podczas gdy Jaskier oddalił się na moment, by powiedzieć jakiejś dziewce, że ma wyjątkowo piękne oczy. Findis już wiedziała, że to nie była prawda, ale tak się mówiło kobietom, by zdobyć ich względy. Cóż, a może warto by też było wykorzystać swą urodę do przekonania brata? Myśląc nad tym, dziewczynka nie widziała w tym nic złego. Nie wiedziała przecież dokładnie, czym jest kazirodztwo i tym podobne rzeczy. Była na to zbyt czysta.

Findis zmierzyła siostrę wzrokiem. Po chwili jednak uśmiechnęła się leciutko. Rowena wyglądała uroczo w tej sukni, tak bardzo niewinnie. No ale przy okazji rozpychała jej ją swym większym biustem. Starsza z księżniczek westchnęła prawie niezauważalnie.
-No jak tam chcesz. A wiesz, że w tej sukni złożyłam śluby czystości w sepcie? I wiesz, że papa nic o tym nie wie? Haha, oszukałam samego Króla Gór i Doliny - zaśmiała się nagle. Cieszyło ją też to, iż Rowena podziela jej zdanie co do Dorzecza. Nie podobało się jej jednak to, że tak otwarcie mówi o ułomnościach Finroda.
-Wiesz, siostro, Siedmiu obdarza nas różnymi talentami. Nie zawsze musi to być rozum. I choć nasz brat może nie jest najsprytniejszy na świecie, to jednak jest honorowy, opiekuńczy i uprzejmy, a to też ważne - odpowiedziała, przyjmując uczący ton. -Dobrze, że podzielasz moje zdanie co do wyprawy do Dorzecza. Tylko... Co ty byś chciała tam robić? Ja chyba mam już plan. Zostanę septą, a potem wyślę kruka panu ojcu - mówiąc to, spojrzała się z niesmakiem, jak Jaskier próbuje oczarować kolejną niewiastę. Ciekawe czy ona by tak potrafiła. Oczywiście nie dziewki, a mężczyzn. Do tej pory w zasadzie próbowała tylko z ser Lambertem, bo on rzeczywiście się jej podobał. Gdyby nie zaplanowała oddania swego życia bogom, on mógłby zostać jej mężem.

Rowena coś tam krzyczała w stronę Findis, ale starsza z księżniczek nie zwracała na to uwagi. Może rzeczywiście oszalała? A może nie wiedziała, czego chce i kim tak naprawdę chce być? Z pewnością było w tej ucieczce trochę potrzeby serca, ale też czy nie było w niej nastoletniego buntu?
-No i co z tego? O nie, papa będzie zły... W końcu mu przejdzie i będzie musiał się z tym pogodzić. Albo mnie wydziedziczy. Wszystko jedno. I tak nie zależy mi na tym - odpowiedziała zupełnie szczerze. -Row, tak, jestem tego pewna, odkąd skończyłam 6 dni imienia. Wiem, że będzie niezadowolony, ale ja też wiele razy byłam niezadowolona, gdy mi tego odmawiał - mruknęła ostatnie zdanie pod nosem. Spojrzała się z podziwem na swoją młodszą siostrę. Jej słowa zadziwiły ją, ale też trochę zmartwiły. W całym tym zamieszaniu Findis zapomniała zupełnie o tym, że powinna się nią opiekować. A ona co najlepszego robiła? Targała ją po nieznanych krainach i jeszcze upierała się jak głupia przy tym Dorzeczu. Nagle wzbudziło się w królewnie sumienie, które nakazywało powstrzymać to szaleństwo.
Findis spojrzała się w kierunku, gdzie ostatnio widziała Jaskra. Bard zniknął, księżniczka wzruszyła ramionami. Już mu się to zdarzało. Po chwilowym zamyśleniu Findis wiedziała już, co ma zrobić.
-Każdy z nas jest sługą Siedmiu, siostro - odparła cicho. -Ty mnie nie rozumiesz, ja nie chciałam nigdy być królewną... W każdym razie nie jestem jeszcze gotowa na zostanie septą w tym momencie. Najpierw muszę zadbać o twoje bezpieczeństwo. A skoro wszyscy chcą ruszać do Końca Burzy, to niech tak będzie. Powiem wszystko Durrandonowi i poproszę o możliwość wysłania kruka do ojca - powiedziała zrezygnowana. Wiedziała, że w tym momencie poniekąd poddaje się, aczkolwiek planowała jeszcze przemyśleć wszystko po drodze.

Nagle słowa Roweny bardzo zdziwiły Findis. Czy ona właśnie chciała jej pomóc? Och, wspólna podróż do Dorzecza, wstąpienie do septu... To byłoby spełnienie marzeń królewny. Tylko że nadal pozostawał jeden problem. A właściwie kilka. Ich brat Finrod i jego zgraja Ibbeńczyków. Oni woleli udać się do Końca Burzy, ale tam Findis nie miałaby wyboru. Musiałaby zdradzić królowi Durrandonowi, kim jest, bo inaczej by jej nawet nie przyjął na dwór. A kiedy by już zdradziła swe prawdziwe pochodzenie, ten z pewnością zaraz by powiadomił jej ojca...
-Wlasnie Finrod... On i jego Ibbeńczycy wolą udać się do Króla Burzy, ale jak już tam trafimy, to ja mu będę musiała powiedzieć, kim jesteśmy, bo inaczej potraktują nas jak zwykłe dziewki, a tego nie mogę ci zrobić. Dlatego jeśli chcemy utrzymać naszą tajemnicę, nie możemy tego zrobić. Musisz mi pomóc przekonać naszego brata, siostro - zawyrokowała. Mogło być to ciężkie, gdyż Dorzecze oblegali obecnie Żelaźni Ludzie, a jak było wiadomo, Finrod uważał ich za demony. Przecież już nawet nie musieliby jechać do tego całego Harwyna... Wystarczyłoby udanie się do jakiegoś większego septu i po krzyku.
-Dziękuję, że pozwalasz mi na moje szaleństwa - zaśmiała się nagle serdecznie do Roweny. Kiedy ta musnęła jej policzek, Findis jako z reguły mało uczuciowa osoba spojrzała się tylko na nią. Po chwili jednak uznała, że siostrze należy się uściskanie, co też uczyniła. -Obiecuję, że jak tylko uda mi się osiągnąć mój cel, pozwolę ci na wszystko, co zechcesz. Finrodowi zresztą też - mówiąc to, zauważyła powracającego do nich Jaskra. Bard był wyraźnie zadowolony, co mogło świadczyć tylko o tym, że uwodzenie dziewek się powiodło. Findis jak zwykle jednak nie zamierzała dopytywać przyjaciela o szczegóły. Teraz mogli już wracać do portu.

Nigdy wcześniej nie rozmawiało się jej tak dobrze z młodszą siostrą jak w tejże chwili. Może po prostu ucieczka pozwoliła im wreszcie spojrzeć na siebie inaczej? Findis była raczej odludkiem, nie lubiła tłumów, nie lubiła znajdować się w centrum wydarzeń. Przez podróż natomiast musiała się nauczyć rozmawiać z ludźmi, sterować nimi i... kłamać, z czego akurat nie była dumna. Jednakże nie mogła pozostawić decyzyjności na Rowenie, Jaskrze, a tym bardziej Finrodzie, jak się już zdążyła przekonać.
Królewna pomyślała sobie, że wszystko byłoby prostsze, gdyby miała inny charakter. Taki bardziej pasujący do księżniczek i gdyby Siedmiu jej nie wybrało. Albo gdyby nie urodziła się córką króla. A właśnie. Czy ojciec już ich szukał? Czy wiedział, że to ucieczka? A może myślał, że to porwanie? Sama Findis nie pałała zbyt wielkim uczuciem do Alestera, ale wiedziała, że papa kochał ją najbardziej ze wszystkich swych dzieci, więc mimowolnie zrobiło jej się go żal. On ją kochał, jak umiał, chciał z pewnością dla niej tego, co najlepsze, a ona takie świństwo mu uczyniła. Z tych przemyśleń wyrwał ją nagle głos Roweny.
-Niech Starucha świeci nad twą głową, siostro! - wykrzyknęła nagle i ucałowała siostrzyczkę w czoło. -Jesteś genialna. Przecież wystarczy, że zostawią nas w jakimkolwiek miasteczku w Dorzeczu, potem już sobie poradzimy. Lordowie Dorzecza chyba nie odmówią gościny córkom Króla Gór? A może zgodzą się nawet zabrać nas do swojego króla, kto to wie - zaczęła głośno się zastanawiać i planować. Niestety powrót Jaskra przerwał jej knowania. Grajek uśmiechnął się na słowa młodszej królewny i odpowiedział dumnie:
-Oj, księżniczko. Ja zawsze powtarzam, że jestem mistrzem w zdobywaniu kobiecych serc. Tylko ta jedna jest zimna, oschła i głucha na moje zaloty - zaśmiał się, wskazując głową na Findis. Ta jednak nie chciała dać wciągać się w jego żarty. Walnęła go tylko słabo łokciem w bok tak, by wiedział, co ona o tym wszystkim sądzi.
-Nie słuchaj tego głupka. Przyjaźnimy się i to wszystko, prawda, Jaskier? - zagadnęła barda, który ani nie potwierdził, ani nie zaprzeczył. Na jego twarzy pojawiło się coś w rodzaju uśmiechu.
-No jak celowo? To moja suknia, szyłam ją dla siebie. Skąd mogłam wiedzieć, że będę musiała ci ją pożyczać? I w ogóle jesteś młodsza. Czemu masz większy biust? Rozciągniesz mi cały materiał - zaczęła się lekko denerwować, ale nie na siostrę, tylko na fakt, iż jej biustu wyraźnie poskąpiono.

-W sumie możesz mieć rację - zaśmiała się w odpowiedzi na powątpiewania Roweny co do słuszności oświecania jej drogi przez Staruchę. Może lepiej, żeby Najmądrzejsza użyczyła światła swej lampy komuś innemu. Na przykład takiemu Finrodowi, żeby jakoś sobie poradził w świecie poza Doliną i Orlim Gniazdem. Albo może Findis? Ona wszakże również potrzebowała mądrości i to akurat w tym momencie, żeby rozsadzić, czy na pewno postępuje właściwie.
-I dlatego musicie mi pomóc. Finroda przekonuje się łatwo, ale rozmowa z Ibbeńczykami podobna jest do niczego, więc tu się trochę boję. Nie szkolili mnie nigdy na dyplomatę - wyznała szczerze swe obawy. A co jeśli się nie zgodzą? Czy Findis, Rowena i Jaskier mają sami ruszyć do Dobrz... Dorzecza? Z jednej strony było to kuszące, z drugiej zaś królewna nade wszystko nie chciała zostawiać brata. Biedny Finrod mógłby być pod zbyt wielkim wpływem tego całego Thrugga i jego kompanii, a nie chciała, by brat stał się najemnikiem. Lubiła jego łagodną naturę i usposobienie.
-Ja nie, ale może kto inny... - stwierdził z udawanym smutkiem Jaskier. Findis mimowolnie pomyślała o ser Lambercie. Gdyby tylko nie był bratem Sebastiona i gdyby tylko miał więcej śmiałości... Był w zasadzie jedynym mężczyzną, ze względu na którego mogłaby się zastanawiać nad złamaniem ślubów. Oczywiście nie mogła tego powiedzieć Rowenie, ani nikomu innemu, nawet Jaskrowi.
-Plany dotyczące twego biustu... Ej, nie bluźnij, Row - przestrzegła młodszą siostrę. -Chyba że masz na myśli, że wyjdziesz za jakiegoś lorda i urodzisz mu tuzin dziatek, które to będziesz musiała wykarmić własną piersią. Oj tak, wtedy takie cycki ci się z pewnością przydadzą - zażartowała nagle. -Przecież nie będę chodzić nago. No i będę pewnie miała strój na zmianę. Myślisz, że mnie to przeraża? Sama z siebie mogłabym zrezygnować z wszystkich moich sukien i ozdób, gdyby tylko pani matka nie stękała mi nad uchem, że jestem córką króla i tak nie wypada - odpowiedziała, próbując udawać ton głosu Jej Królewskiej Mości.

Nie skomentowała zdania siostry o tym, że to ona zawsze ma rację. No tak jakby nie do końca, a przynajmniej tak uważała Findis. Nieprzyzwyczajona do żartów królewna nie wiedziała, że to nie jest do końca prawda. Sama nie miała zbyt wielkiego poczucia humoru. Z natury była też osobą trochę sztywną i głównie to poświęcała się postom i modlitwie, więc nie czuła się do końca swobodnie w rozmowie przez dłuższy czas. Jak dobrze jednak, że nie musiała rozmawiać z kimś obcym, tylko z najbliższymi.
-Użyjemy na nim swego uroku. Co jak co, ale siostry to ma całkiem ładne - powiedziała z udawaną dumą. Rowena była według niej śliczna, ale siebie oceniała już gorzej. W zasadzie nijak siebie nie oceniała, choć zdawała sobie sprawę z tego, że mężczyźni się za nią oglądają.
-No, księżniczko, jak to mówią - każda potwora znajdzie swego amatora - zaśmiał się Jaskier rubasznie. Findis już go nie słuchała. Nie chciało jej się tłumaczyć, że nie czuje pociągu do płci przeciwnej. Jedynie ser Lambert wzbudzał w niej jakieś uczucia, ale to głównie dlatego, że wyobrażała go sobie jako awatar Wojownika. Poza tym księżniczka chyba była aseksualna.
-Ale przecież kiedyś dorośniesz, czyż nie? Co wtedy powiesz papie? No chyba że zostaniesz septą jak ja - mrugnęła do siostry porozumiewawczo. -No mi nie będzie marudzić, ale tobie już tak, przygotuj się na to. A co do moich rzeczy... Hm, Roweno, ja to planuję oddać właśnie w celu pomocy ubogim. No ale ty jesteś moją siostrą, to powiedzmy, że możesz sobie coś wybrać... Ale pamiętaj, by zostawić coś dla biednych - uprzedziła młodszą siostrę. Zdziwiły ją te pytania, od zawsze bowiem uważała takie rzeczy za zbytki, no ale skoro Rowenie tak na tym zależało... I tak pewnie będzie musiała sobie poszerzyć suknie, żeby nie pękły jej na wysokości biustu. Findis odruchowo spojrzała na swoje niewielkie piersi i westchnęła. Jak już zostanie septą, to przynajmniej wreszcie nie będzie to nikomu przeszkadzało, że nie została zbyt hojnie obdarzona. No i na co Siedmiu byłby duży biust? Na co komukolwiek duży biust? Piersi to wszak tylko piersi, służyły głównie do karmienia dziatek.