Miejski Port

A cóż to miał być za dzień! Mieszkańcy Portu Ibben oraz Ib Nor tłumnie przybyli do centrum tego pierwszego miasta, aby świętować zaślubiny syna Boskiego Króla z córą jednego ze znaczniejszych ibbeńskich możnych. Część świętujących przybyła nawet z dalszych wysp i wysepek, a wszystko to dlatego, iż tego dnia piwo miało się lać strumieniami, a jadło miało zostać wydane także dla prostego ludu. Poza tym niektórzy mężowie pragnęli także ujrzeć osławioną urodę panny młodej, choć dla zwykłego mieszczanina próżno było szukać takiego zaszczytu. Oczywistym było, iż piękną Dis zobaczą jeno członkowie królewskiego dworu.
W każdym razie taka uroczystość ściągnęła też rzesze kupców liczących na sprawniejszy handel, wielorybników czekających na zyski ze sprzedaży, a także wojowników, albowiem wesele to zawsze dobra okazja do napierdalanki. Zjawił się nawet słynny Groigg z Ib Nor, który z racji na swą rozpoznawalność, mógł liczyć na lepsze miejsce niż to w tłumie gapiów. Jego śmiech było słychać już na długo przed tym, niż ujrzało się jego brodę, a niejeden młodzian marzył, aby spróbować się z nim w boju. Jednak Groigg wpierw chciał pokosztować piwa i hulanek, a dopiero nocną porą, gdy alkohol już wszystkim Ibbeńczykom w głowach zaszumi, spuścić komuś porządny wpierdol.

Rzeczywiście bardzo szybko pojawił się zarządca portowy w asyście sześciu odzianych w stalowe koszulki kolcze strażników, który zrewidował statek, zapisał wszelkie potrzebne informacje i niemal równie szybko zniknął, kierując się do kolejnego cumującego okrętu. Rzecz jasna potrzeba było dodatkowych informacji, kiedy zobaczył wielką latającą jaszczurkę na pokładzie - wszak z taką ostatnio mają problem - lecz świadomość obecności przedstawiciela Smoczych Lordów nieco go uspokoiła. Tak, czy inaczej, należało skierować się do rządcy miasta, by ten przekazał prośbę dalej, do samego króla. Tak więc Aenarion miał wraz z kompanami praktycznie dwie godziny na rozejrzenie się po mieście, nim stanął przed nim królewski szambelan w asyście czterech królewskich gwardzistów, oraz kilku - zapewne - sług. Poinformował on przybyszów, iż Jego Wysokość Boski Król Grorr jest nieobecny w mieście, jednakowoż jego syn i dziedzic, książę Drugg zgodził się na wizytę w zamku.
Co zaś się tyczy samego miasta i tego co mogli ujrzeć... Port Ibben zostało zbudowane z szarego, prostego kamienia i próżno szukać wśród tutejszej architektury wymyślnych zdobień, czy rzeźbień. Jedynie nieliczne, mające znaczenie budynki nosiły ślady prostych, acz ładnych i symetrycznych zdobień. Zbudowane pośród stromych, skalistych zboczy, miasto odznaczało się równo brukowanymi uliczkami i ruchliwym, gwarnym nabrzeżem. Wszędzie także wisiały setki metalowych mis na łańcuchach, w których nieprzerwanie płonął wielorybi olej. Gdzie nie gdzie znaleźć mogli niewielkie skupiska kuźni, w których mistrzowie w swoim fachu kuli żelazo.
Żadna budowla nie przyciągała jednak wzroku tak, jak ustawiony na szczycie ponad miastem kolosalnych rozmiarów zamek z szarego, grubo ciosanego kamienia. Aenarion prawdopodobnie nie widział jeszcze tak wielkiego kompleksu zamkowego, Rickard zaś musiał sumiennie przyznać, że nawet niezdobyty Koniec Burzy wypadał dość mizernie przy siedzibie Boskich Królów.
Co zaś się tyczy mieszkańców tej drugiej pod względem wielkości wyspy na świecie, to trzeba im przyznać, byli niezwykli na swój sposób. Przeciętny ibbeńczyk nie przewyższał dwunastolatka wzrostem, jednak nadrabiał to tężyzną, bowiem jest to lud krzepki i silny. Tutaj nawet kobiety - które niezwykle trudno odróżnić, nie licząc ubioru - są dość krzepki, jak i posiadają brody. Tak, brody. I szybko można zauważyć było, iż nie lubią nadmiernej atencji w tym względzie ze strony obcych. Co więcej warto rzec..? Jest to lud także mocno rzemieślniczy, o czym mogą świadczyć liczne i zróżnicowane zakłady. od kowali i płatnerzy, poprzez złotników i jubilerów, na metalurgach wytapiających sztabki i innych, licznych zawodach kończąc. Widać także, iż tworzy się tu dużo bardziej kunsztownie wykonane przedmioty - głównie broń i uzbrojenie - niż gdziekolwiek indziej.
To co natomiast można było wyczuć wśród miejscowych, to zdystansowanie. Nawet mieszkańcy miasta, choć bardziej otwarci od krewnych w interiorze, byli nieufni. Można tylko sobie wyobrazić jak niegościnni muszą być ci z ibbeńczyków, którzy nie chcą mieć kontaktu z obcymi.

Było coś jeszcze... Wprawne oko zarówno Aenariona, jak i doświadczonego w wojaczce Rickarda natychmiast dostrzegło, iż w mieście jest zdecydowanie zbyt wielu wojowników i nie są to, ot choćby wzmożone patrole straży miejskiej. Większość z wojowników wyglądała na wolnych, najemników, którzy z jakiegoś powodu przybyli do miasta. Dostrzec mogli wiele przeróżnych zestawów pancerzy, od pełnych płyt, poprzez kolczugi, na kirysach i koszulkach kolczych skończywszy, lecz wszystkie miały wspólny mianownik - stal. Coś zaś się tyczy uzbrojenia... Dominowały topory, toporki, młoty i wszystkie pokrewne obuchy, zaś na dystans przeważały kusze wszelkiej wagi i wielkości. Z rzadka można było dostrzec miecz przy pasie, natomiast wielu nosiło różnej wielkości tarcze, wszystkie natomiast pokryte chyba mamucim futrem. Część wojowników posiadała również dziwne zwierzęta, których bodaj nikt z przybyłych - poza jodłującym ibbeńczykiem i ibbeńczykiem bębnarzem - nie widział w takiej liczbie, nie licząc jakichś pojedynczych sztuk na targach. Jednorożce - bo o nich mowa - były mniej więcej wielkości kucyka, lecz bardziej korpulentne, umięśnione i przystosowane do noszenia na grzbiecie odzianego w pełny pancerz płytowy ciężkiego ibbeńczyka. To co je wyróżniało, to różnej długości ostre rogi na środku czaszki, którymi z pewnością mogły wyrządzić niemałą krzywdę podczas szarży. Próżno jednak było szukać szansy na bliższe przyjrzenie się zwierzęciu, nie ryzykując konfliktu z jego właścicielem. Tak, czy inaczej wielu wojów zebrało się w mieście, co zwiastowało nadejście niecodziennych wydarzeń. Po co jednak Boski Król zbierał armię..?