Port miejski

Statek posłany przodem był dobrym pomysłem. Celnik odpowiadający za wpuszczane statki do portu, musiał się chwilę zastanowić, musiał poradzić się też góry, co o tym sądzi. Ostatecznie bez problemowo pozwolono Wybrańcom Krasnala zadokować w portach Starego Miasta. Co więcej, pozwolono jego ludziom zejść na ląd, co by nie kisili się na pokładach statków. A już największym rarytasem było to, że nikt nie widział przeciwwskazań przed wpuszczeniem jego najemników do miasta. Warunek był jeden, mieli nie rozrabiać bo cała kompania zostanie wydalona z miasta, oczywiście - po odebraniu kary.

Do uszu Gerolda doszło kilka interesujących informacji, między innymi to, że w Westeros pojawiły się wzmianki o legendarnym valyriańskim mieczu, który ponoć został odnaleziony. Ponad to, piraci zniknęli ze stopni, najpewniej uciekając przed potęgą dwóch Cór. Ostatnią ważniejszą informacją, jaką udało mu się usłyszeć, było to że na dworze w Końcu Burzy, rezyduje jego ojciec, Tyrion Lannister.

Okręty piratów - podające się za kupców - wpłynęły do Starego Miasta. Panowie sprzedali na tutejszych rynkach aksamit, myryjskie arrasy oraz przyprawy z dalekiego wschodu, a podczas każdej z transakcji - w mniejszym lub większym stopniu - dorobili się na handlarzach z Reach. Załogi w tym czasie korzystały z radości jaką dawały tawerny oraz burdele, ciesząc się tymi dobrociami z dala od nieprzyjemnych warunków Wysp Bazyliszkowych. Niestety szczęście nie może trwać wiecznie...
Kapitanowie przystąpili do dzieła, a ich nieostrożne zachowanie oraz fakt, że straże miasta trzymały większe patrole w porcie prawie doprowadził do niepowodzenia całej operacji. Cudem wręcz ich poczynania nie zostały dostrzeżona, a atak na port rozpoczął się. Strzelcy byli celni i siali zniszczenie, acz straż miejska interweniowała szybko dzięki większym liczbom. Korsarze musieli zacząć się wycofywać, a nie wszyscy uszli z portu cało, ponieważ jeden z umykających okrętów zatopiony został przez załogi machin na murach. Dwa inne zostały lekko uszkodzone. Kilka statków w dokach spłonęło, acz port nie ucierpiał wielce na tym wyskoku.

Dzień zapowiadał się naprawdę ładnie, słońce już górowało nad głowami wszystkich mieszkańców Starego Miasta i oznajmiało im zapowiedź dobrego dnia. Henryk, stary handlarz małżami jak co dzień przyszedł na swój kram i zaczął zachwalać najlepsze małże w mieście, od samego Bonniego. Z drugiej strony inna przekupa oferowała najlepszej jakości pierz i len, do zrobienia poduszek, a nawet miała kilka do sprzedania na swym stanie. Dzieci wesoło biegały w tę i we wte, a niektóre przyglądały się tysiącom ludzi z Arbor którzy wysiadali w porcie miejskim. Tak naprawdę, wielu ludzi spoglądało na tych ludzi i z dumnym uśmiechem powtarzali sobie że o to przybył ich wspaniały sojusznik.
Żołnierze rozeszli się do portu bez żadnych problemów, a wszyscy nosili na swoich twarzach uśmiechy. Uśmiechy które nie zdradzały ich intencji. Wtem z okrętów przy brzegu wydobył się czyjś okrzyk.
- Atak! - po czym strzelcy pozostali na okrętach i ci co zeszli na brzeg, naciągnęli łuki i strzelili. Wielu ludzi zmarło z ich ręki, lecz o wiele bardziej śmiercionośni byli piesi którzy już za w czasu porozchodzili się po gospodach, kramach i zaułkach, gdzie atakowali sennych od tego pięknego dnia, strażników. Po pierwszym ataku, rozległy się krzyki ludzi którzy przestraszeni zaczęli uciekać z portu. Z każdą kolejną salwą, coraz więcej głosów zamierało, lecz nie na długo bo zaraz pojawiały się nowe odgłosy.
Lewy brzeg miasta, został prawie doszczętnie wybity. Już po pierwszych paru strzałach zginęli wszyscy strażnicy, poza jednym, który nazywał się Markus i akurat się odlewał w uliczce, gdy nastąpił atak. Wielu ludzi tam zginęło, chociażby sam Bonnie który uśmiechnięty wiózł swym wozem siatki małż do różnych kramów. Przechadzając się portem, Harras mógł zauważyć też małą dziewczynkę ze strzałą wystającą jej po drugiej stronie głowy i próbującej coś powiedzieć.
- M..am..o.. - mówił dogasający głos dziewczynki, która w następnej chwili wyzionęła ducha i opuściła ręce trzymane na brzuchu, skąd sączyła się krew. Takich dzieci było więcej, takich ludzi było więcej, ale były także zwierzęta. Dumne psy chroniące stragany, czy też kilka owiec które miały zostać sprzedane. Tak wyglądał koszmar wojny, który Harlaw postanowił pokazać zwykłym ludziom Starego Miasta.
W następnej chwili ruszyły do dzieła balisty, strzelające z galer księcia Redwyne'a.  Poza kilkoma zburzonymi budynkami, nie osiągnęły nic wielkiego, ale podobnie było z artylerią Hightowerów. Ich skuteczność była podobna, toteż statki Harrasa obnosiły obrażenia, lecz nie takie mogące im jakoś zagrozić.
Podobnie sprawa się miała na drugim brzegu Miodowiny, na prawym brzegu. Gdzie zaskoczeni strażnicy, choć byli w większej ilości też nie podołali. To była istna rzeź na strażnikach. Lepiej jednak sprawdzili się sami mieszczanie, przebywający wtedy na ulicach czy też w karczmach. Mogło się też zdarzyć że ludzie Harrasa natrafiali na zaprawionych w bojach najemników, zza morza którzy dopiero co przybyli na kontynent w poszukiwaniu pracy. Bowiem całkiem zręcznie radzili sobie z napastnikiem, jednakże pomimo tego ci co nie uciekli w głąb miasta, zostali wybici w pień.

Raport:

Do portu Starego Miasta zbliżało się dziesięć galer oraz tyle samo drakkarów. Okręty zdobiły chorągwie rodu Bulwerów z Blackcrown, zaś Wysoka Wieża powinna wiedzieć już o zwycięstwie tamtejszych sił nad Żelaznymi Ludźmi. Mimo to - nauczeni ostatnimi podstępami - strażnicy wzmogli czujność i przygotowali w przystani siły do walki, obsadzili również mury i powiadomili Wieżę. Wkrótce statki przybiły do brzegu bez okazania jakiejkolwiek agresji, a ich załoga rzeczywiście okazała się składać z lorda Bulwera, jego ludzi oraz jeńców pojmanych podczas walk. Setki Żelaznych Ludzi, związanych lub zakutych w łańcuchy i obdartych z rynsztunku, a czasami także odzienia, sprowadzane były na brzeg. Trwało to kilkadziesiąt minut, a kiedy wszyscy znaleźli się na lądzie lord Blackcrown ruszył z więźniami pod Wysoką Wieżę. Po drodze zebrało się trochę gapiów, którzy okazywali niezwykły entuzjazm wywołany podobnym widokiem. Część wiwatowała na część zwycięskiego dowódcy, a inny miotali obelgi i nieczystości w stronę jeńców.