Jadalnia

17/11/7 PP, wieczorem

Minęły już dwa dni od powrotu Waymara do Księżycowych Wrót i choć goście jeszcze nie zaczęli się masowo zjeżdżać, to należało ich oczekiwać w najbliższych dniach, a na zamku czuć było wyraźne poruszenie. Waymar trenował, nadrabiał ostatnie niedostatki w spędzaniu czasu z żoną i dziećmi, wyczekiwał przybycia ulubionego kuzyna i szykował się do najbliższych wydarzeń. Przy kolacji zwrócił uwagę na obecność Beriona Bar Emmona, o którym wiedział tyle, że mówił dość nietypowe rzeczy publicznie i że główną zaletą jego przyszłej małżonki był jej łagodny charakter. Chłopak brzydki nie był, więc pewnie wybór w głębi serca go bolał, ale cóż, takie bywało życie dziedzica. Jedni poślubiali brzydulę, a inni córkę mordercy własnego ojca, ot tak się dziwnie zdarzało. Przelotnie spojrzał na siedzącą obok siebie kobietę, z którą przyszło mu dzielić ostatnie lata. Uznał, że nie pogardziłby jednak dowiedzieć się więcej o rudowłosym. Uniósł więc kielich wina i rzekł. -Wznoszę toast za naszych gości. Za tych, którzy wkrótce nas odwiedzą i tych, których już mamy przyjemność gościć. - tu z uśmiechem kiwnął głową Berionowi, po czym wypił trzymany trunek. -Nie miałem niestety wcześniej przyjemności was poznać, miło jednak zaskoczyła mnie twa chęć pomocy w przygotowaniach. Powiedzcie mi, książę, jak wam się podoba nasza Dolina i ten zamek? - zagaił młodzieńca, który pewnie mógł być jeszcze skrępowany w obecności królewskiej pary.

Wieczerze w Księżycowych Wrotach rzadko kiedy wychodziły poza najbliższe grono królewskiej pary, jednakże Jej Miłość gościła teraz księcia z Haka, także i on dostał zaproszenie do wspólnego stołu. Sala jadalna nie była najbardziej reprezentatywnym miejscem zamku, ale nie można też jej było wiele zarzucić. Ściana za centralnymi miejscami była ozdobiona różnymi herbami rodów Doliny, choć na ich tle wyróżniał się oczywiście sokół Arrynów. Ptak, jak również towarzyszący mu półksiężyc, wyszywane były srebrną nicią na błękitnym materiale. Oczy sokoła były wykonane z pereł, zaś jego dziób i szpony były przetykane czymś, co dawało złotą poświatę. Pod nim wyhaftowane było zawołanie tego domu: "Wysoko jak Honor". Po prawej i lewej stronie sokoła Arrynów można było dojrzeć nieco mniejsze herby przedstawiające odpowiednio pismo runowe na brązowym tle Royce'ów oraz trzy kruki trzymające serca na białym tle Corbrayów. Gdzieś dalej widniały także symbole pozostałych rodzin.  
Sama zaś królowa odziana była pod barwy swego rodu, nosząc tego dnia suknię w białym kolorze z błękitnymi i srebrnymi wstawkami. Wyglądała zupełnie inaczej niż wtedy, gdy książę Berion ujrzał ją po raz pierwszy. Przede wszystkim wydawała się jeszcze drobniejsza i mniej groźna, choć z oczu wciąż bił lekki chłód. Poza zdobną przepaską powyżej czoła i dwoma pierścieniami nie nosiła żadnych ozdób. Wyglądała stosunkowo prosto jak na władczynię Doliny, ale przy tym bardzo elegancko. Jej postura wskazywała też na to, iż to ona tutaj włada. Przez cały czas siedziała wyprostowana, dumnie i wysoko trzymając głowę.
Obok Findis Arryn, po jej prawicy, siedział lord Royce, a zaraz za nim jego siostra, a także kilka osób z rodziny królowej oraz jej najważniejsi dworzanie. Książę Berion został usadzony zaś po drugiej stronie Jej Miłości, a zaraz za nim siedziała księżniczka Marsella oraz kobieta, do której królowa zwracała się "pani matko". Królewska kuzynka była średnim kompanem do rozmów, dlatego też to Findis co jakiś czas zagadywała swego gościa. Wreszcie jednak odezwał się królewski małżonek, wznosząc tym samym toast. Bar Emmon mógł zauważyć, że choć Jej Miłość spełniła toast, to w kielichu miała czystą wodę miast wina. Kobieta jadła też mało, aczkolwiek na stole Arrynów nie brakowało wcale jedzenia. I tak książę miał do dyspozycji pieczonego pstrąga, pasztet z dziczyzny, lokalne sery z owczego mleka, nadziewane kuropatwy, wino, a także dostał na spróbowanie piwo, które podarowali Arrynom Ibbeńczycy.
-O tak, wielce to miłe, żeś książę zdecydował się przybyć wcześniej i wspomóc nas w przygotowaniach - dodała od siebie Findis. Następnie poczekała, aż Berionowi uda się odpowiedzieć na pytania jej męża, po czym sama postanowiła wkroczyć do akcji. -A jak zdrowie króla Togariona? Czy mam szansę ujrzeć go na zaślubinach? Będzie to zaiste wielki dzień, bowiem sam Wielki Septon zgodził się zaszczycić nas swoją obecnością - zagadnęła, a przez myśl przemknęło jej, czy starszy Bar Emmon dowiedział się, co też jego syn wygadywał o nim na obcym dworze. Po chwili jednak stwierdziła, że niespecjalnie ją to interesuje.

-Witaj, Rebeko. - powitał krewniaczkę skinieniem głowy i uśmiechnął się zachęcająco, wyczuwając jej skrępowanie w towarzystwie nieznanych ludzi. Wkrótce jednak wrócił do słuchania Beriona ze swym zwyczajowym nieprzeniknionym wyrazem twarzy. -Staramy się jak możemy, by nasi goście wynieśli z wizyty jedynie pozytywne doznania. - odparł równie uprzejmie, co jego gość. Uniósł lekko brew, słysząc słowa o absorbowaniu. Ciekawe cóż rudowłosy mógł mieć na myśli? Waymar uznał, iż w tej kwestii jego ciekawość pozostanie niezaspokojona, więc i nie wnikał w szczegóły. Zwrócił uwagę na wyjątkową ekscytację, z którą przemawiał ich gość. Nie był pewien, ale zdawało mu się, że Bar Emmon jest w wieku Findis, natomiast zupełnie nie przypominał jej z charakteru. Wydawał się... hm, w pewien sposób dziecinny, może naiwny. Nie znaczyło to, że Waymar odczuł do niego antypatię, czy coś w tym stylu. Mało jednak brakło, by prychnął, słysząc to w co miał nie uwierzyć. No tak, dla cudzoziemców Górale byli pewnie zjawiskiem nie do pomyślenia, a nie realnym zagrożeniem i elementem otaczającej ich rzeczywistości. Na informację o zbójcach tak blisko stolicy zacisnął dłonie w pięści, ale opanował się słysząc, iż nie była to świeża sprawa. Teraz już i tak nie dało się nic z tym zrobić. -Dobrze, że udało wam się ich wymanewrować, książę. Gdyby was schwytali, to i oni niechybnie wybraliby opcję z ucięciem głowy. - pozwolił sobie na odrobinę czarnego humoru. Za dobrze znał swoich rodaków, by sądzić, że przepuściliby taką okazję. Młodzieniec zaskoczył go znowu, gdy zaczął liczyć swe palce. Czyżby Hak stał właśnie na takim poziomie intelektualnym? Zdał sobie sprawę jednak, że to po prostu dostosowanie się do poziomu Marselli, co było w sumie całkiem empatyczne. -Cieszy nas wieść o dobrym zdrowiu słynnego Togariona Bar Emmona. A i nasz dwór będzie zaszczycony mogąc gościć jego, głowę Wiary, a także naszych pozostałych gości. - zapewnił, po czym zasmakował w nadziewanej kuropatwie.

Dwór w Księżycowych Wrotach nie był przesadnie sztywny, ale też sama Jej Miłość miała pewne swoje przyzwyczajenia i nie lubiła, gdy ktoś postępował wbrew nim. Ot, dla przykładu, nie lubiła się spóźniać, a w tym momencie młoda Rebekah pozwoliła sobie na lekkie uchybienie. Nic to, albowiem panna dopiero dzisiaj przybyła z Redfort, także można jej było to wybaczyć. Findis delikatnie skinęła głową na powitanie, po czym posłała dziewczynie krótki uśmiech i gestem ręki zaprosiła ją do stołu.
-To Rebekah Redfort, córka mego wasala, lorda Redforta, a jednocześnie siostrzenica lorda Waymara – wytłumaczyła na szybko księciu. Nie zamierzała jednak przesadnie skupiać się na swojej dwórce, dlatego pozwoliła Bar Emmonowi mówić dalej. Nie zwróciła też specjalnej uwagi na użycie przymiotnika absorbujący w kontekście Doliny. Dla kogoś takiego jak Findis Arryn całe życie było zbyt absorbujące. Kobieta zainteresowała się dopiero głębiej, gdy książę zaczął mówić o Górskich Klanach. W przeciwieństwie jednak do swego gościa nie była ani trochę zaskoczona tym, iż do takiego spotkania mogło dojść. Nieobyty z Doliną Arrynów Berion mógł co prawda nie wiedzieć, że Górale stanowią dla tutejszych mieszkańców realne zagrożenie, ale dla Findis był to temat dobrze znany.
-Nie jestem pewna, czy zadowoliłoby ich jeno ucięcie głowy, lordzie Royce – wtrąciła, uśmiechając się pod nosem i pozwalając na jeszcze więcej czarnego humoru. –Gdy mój mąż, septon Hugh oraz inni rycerze pochwycili jakiś czas temu większą ich ilość, osobiście zeszłam do lochów, aby przesłuchać tych rzezimieszków. Wydawali się mieć ciekawsze plany niż zwykłe skrócenie o głowę – rozwinęła swe myśli, aczkolwiek oszczędzając zebranym szczegółów. Następnie Findis nachyliła się nieco do Beriona. –Zresztą my też nie karzemy w ten sposób takich bandytów. Kazałam ich nabić na pal ku przestrodze – powiedziała półgłosem. -Odwiedziłam ostatnio wraz z Marsellą i innymi kobietami osady podległe bezpośrednio pod Księżycowe Wrota, aby sprawdzić, czy mym ludziom czego nie potrzeba. Wyobrażacie sobie, książę, że zastałam tam ofiary napaści Górali? Postanowiłam pomóc tym biedakom – mówiąc to, wróciła do poprzedniej głośności.
Zaraz jednak postanowiła zmienić ten nieco ponury temat, który mógłby zepsuć smak potraw. Dlatego też podpytywała Bar Emmona o jego ojca.
-Wyśmienicie – zareagowała na wieści z Haka. –A w sprawie Wielkiego Septona… Jego Świątobliwość nie zostawił przecież Westeros na pastwę losu. Komunikowałam się z nim za pośrednictwem jednego z najbardziej pobożnych ludzi, lorda Lothara Waynwooda, i wiem, że ma też poświęcić Sept Siedmiu Gwiazd, który powstaje w Gulltown. Zachęcałam też Jego Świątobliwość, aby uczynił go swoją siedzibą w Westeros. Mogłeś nawet zauważyć już coś, kiedy przybyłeś do Gulltown, książę Berionie – zauważyła. –Myślę, że to dobry czas dla Andalów. Dolina przejęła już pieczę nad maleńką Witch Isle, ale ostatnio sami Siostrzanie poprosili mnie o kuratelę. Światło Siedmiu powoli dotrze wszędzie – stwierdziła pewnie, popijając wodę ze zdobionego kielicha.

Oglądanie szczerej reakcji młodego księcia, cokolwiek nienawykłego do Doliniarskich zagrożeń i metod radzenia sobie z nimi, było rozrywką przednią. Tym bardziej, że Findis podchwyciła żart, najwyraźniej stresując Beriona jeszcze bardziej. Waymar postanowił okazać jednak litość, nim gość zwróci pieczone pstrągi, pasztety z dziczyzny, lokalne sery czy nadziewane kuropatwy. -Spokojnie, książę. Chwalimy sobie to, że Dolina jest krainą prawa i porządku. Sprawiedliwość, choć czasami surowa, wymierzana jest jedynie tym, którzy na to zapracują. Ot i przykład. Gdy pojawił się na naszych ziemiach septon, który kłamstwa plugawe rozpuszczał, sprawiedliwie i zgodnie ze zwyczajem oddaliśmy sprawę pod osąd boski. A przecież, czyż wielu możnych nie ubiłoby go jak psa bez jakiegokolwiek sądu? - zapytał retorycznie. -Zadbamy też o to, by naszym gościom nie spadł włos z głowy z powodu Górali. - zapewnił.

Odpowiedział uśmiechem na kurtuazyjne wybranie jego mowy przez Beriona. Nie przyszło mu to łatwo, bo uśmiech rzadko pojawiał się na jego wargach, ale uznał, że młodemu cieplej zrobi się na sercu. Zwłaszcza, że jego gest rzeczywiście był całkiem uprzejmy. I interesujący. Wyglądało na to, że mieszkańcy Haka, a przynajmniej ci, którzy nimi władali, podjęli wysiłek nauczenia się mowy Pierwszych Ludzi.

Uniósł lekko brew na rewelacje Beriona dotyczące innych obszarów Westeros. Nie był pewien, czy były to potwierdzone wieści, a nawet jeśli, to to, co mógłby dodać nie było zbyt dyplomatyczne. Czyż miał zapytać skąd septoni wzięli się na Wyspie Twarzy, praktycznie w centrum Dorzecza? A może co Andale robią tydzień drogi na południe od Haka? To ostatnie zresztą bardzo brzmiało na bzdurę, bowiem z tego co wiedział o "leśnych demonach", to interesowały ich głównie ich leśne domy, a nie jakieś porywanie andalskich przybłęd. A już zwłaszcza tych uczciwych. Popił więc jeno piwa i słuchał plotek z uwagą. Nie sądził, że Berion wymyśla je na poczekaniu, a raczej obstawiał, że przekazuje, co zasłyszał. Jako, że uważał, iż rozsądny człowiek nie wyklucza żadnych źródeł informacji, słuchał, z zaangażowaniem i przejęciem kiwał głową i zastanawiał się, czy posłyszy coś, co wyda się ciekawsze od reszty.

-Tak, pal - potwierdziła królowa. -Taki duży, drewniany kołek. Jak dobrze pójdzie, to skazaniec umiera około trzech dni - wytłumaczyła, albowiem zauważyła, iż książę Berion wydawał się nie wiedzieć za dużo o wymierzaniu sprawiedliwości. Może chłopak zwyczajnie się tym nie interedował, ale zważając na dziwną jemu bladość zwyczajnie był zbyt delikatny na podobne tematy. Findis jęła się zastanawiać, czy to krew Pierwszych Ludzi rozrzedziła i osłabiła tę od Bar Emmonów, czy może też było na odwrót. Czy jej własny syn Hugo również miał okazać się podobny synowi Togariona? Na Siedmiu, oby nie... Na szczęście lord Waymar postanowił opowiedzieć ich gościowi nieco mniej drastyczną historię, chociaż Findis skrzywiła się lekko na wspominanie parszywego septona Jona. Rudowłosy pragnął jednak najwyraźniej uniknąć takich tematów, chwaląc królewskie wino, na co kobieta odpowiedziała kurtuazyjnym uśmiechem i krótkim wspomnieniem, skąd ono pochodzi.
Berion zadziwił jednak Jej Miłość, kiedy zdecydował się na użycie Starej Mowy. Może i był bojaźliwy i nienawykły do twardych warunków, ale zdawał się być przynajmniej wykształcony. Ciekawe czy nie lepszym byłby maesterem, aniżeli władcą.
-Zdrowie - dołączyła się, używając również języka Pierwszych Ludzi. -Wasza szacowna matka nauczyła was tej mowy, książę? - zagadnęła go, pamiętając, iż Togarion Bar Emmon wziął sobie za żonę krewniaczkę Masseya.
Jednakże najbardziej zaciekawiło Findis to, co Berion opowiadał o leśnych demonach i mordach na septonach. Waymar milczał, a ona sama potrzebowała chwili, by to wszystko przetrawić. Była zdecydowanie za duża na wierzenie w bajki o mrocznych mocach, którymi posługiwali się Pierwsi Ludzie, ale pamiętała niewielki hufiec, który jakiś czas temu nawiedził Księżycowe Wrota.
-Zapewne mówicie, książę, o ludziach Borosa Pobożnego - zauważyła, jako że i czas i miejsce odpowiadały tej opowieści. -Przeszło dwa księżyce temu pozostałości jego wyprawy przybyły do Doliny, chcąc osiedlić się na mych ziemiach. Legendarny Boros w istocie miał ponieść klęskę - wytłumaczyła. -Nie słyszałam jednak o tym, aby w Dorzeczu dochodziło do jakichś zbrodni na świątobliwych mężach. Wiecie może coś więcej na ten temat, książę? Jeśli to prawda, nie możemy pozwolić na takie świętokradztwo - mówiła ostrożnie, nie chcąc ni urazić swego gościa, ni przyobiecać mu zbyt wiele. -Być może warto by było rozmówić się w podobnych sprawach z Wielkim Septonem i poprosić go o radę - dodała, nie chcąc wyobrażać sobie nawet, co by powiedział septon Hugh, gdyby się o tym wywiedział. Czyżby Dolina jednak miała ruszyć przeciwko niewiernym innym niż ci z Sutków i Kamyka?

-Mądrze z ich strony. Ci, którzy poświęcają swój czas na pogłębianie wiedzy, godni są szacunku. - odparł w swym rodzimym języku. Alchemik, powiadał rudowłosy. Interesujące. Waymar rzecz jasna słyszał o Cechu, ale osobiście nigdy nie miał okazji spotkać jego członków, gdyż ci nie zawitali dotychczas do Doliny. Ciekaw był zresztą, jak do ich działalności podchodzą Andalowie, którzy nie okazywali większej tolerancji rzeczom, których nie rozumieli. Zamrugał oczami, gdy Berion powiedział nagle coś niezrozumiałego. Domyślił się, że to inny język, a nie choćby pomieszanie zmysłów, lecz całe te doherysy dracarysy mało mu mówiły. Szczęśliwie Berion wyjaśnił, cóż to za mowa, a Waymar kiwnął głową z pewnym uznaniem. Wyglądało na to, że choć wyglądał na chucherko, to przynajmniej miał co nieco w głowie, a przynajmniej sprawiał takie wrażenie.

Westchnął w duchu, słuchając dalszych słów Beriona o andalskich wojażach. Nie dość, że książę miał fanatyczne zacięcie, choć ciężko powiedzieć czy był pobożny, czy takiego grał, ale jeszcze emocjonował się tym jak panna przed pierwszą nocą z mężem. -Tak, dotarli do nas niedobitki tej wyprawy, przynosząc wieści o swej smutnej klęsce. Nie byłbym zdziwiony, gdyby jakiś krewny Borrosa miał się u nas pojawić, wszak wydarzenie z pewnością przyciągnie wielu gości. Aczkolwiek nikt taki się nie zapowiadał. - odpowiedział zachowawczo. Zresztą nie obchodziło go to w większym stopniu. Nie zakładał, że jacyś krewniacy zaczną nagle prosić o ich pomoc tylko dlatego, że Borrosowi nie powiodła się wyprawa. Za to dalsze wieści Bar Emmona były już całkiem ciekawe. Jednoczący się Pierwsi Ludzie stanowili rzadki ewenement i Royce zastanawiał się, czy to jedynie tymczasowe rozwiązanie czy coś trwalszego. Jeśli to drugie, to może okazać się, że Andalowie trafią na nieprzewidziane kłopoty. Nie zamierzał rozpaczać z tego powodu.
Słowa Beriona o Szafirowej Wyspie... czy miała być to prowokacja? Miał ochotę spytać, od kiedy Szafirowa Wyspa przeniosła się ku wybrzeżom Andalos, iż zwana jest prawowitymi ziemiami Andalów. Kusiło go też wytknąć Bar Emmonowi nieznajomość historii, czy też spytać kiedy więc uzna Szafirową Wyspę za prawowite ziemie Pierwszych Ludzi, skoro najwyraźniej tak mało lat było trzeba, by Andalowie nabyli do nich niepodważalne prawa. Miał ochotę, ale zmilczał, wewnątrz cały się gotując. Zdawał sobie sprawę, jak wyglądałaby ta rozmowa. Połowa dworu spojrzałaby na niego jakby osobiście z Blackfortem zarżnął Templetona, a Berion pewnie zacząłby przywoływać święte prawa Siedmiu, które w sposób oczywisty gwarantują Andalom legitymację ich działań. Na to, by dzieciak zaczął go pouczać pod jego dachem pozwolić sobie nie mógł, więc nie odniósł się do tematu Szafirowej Wyspy. Chyba przez lata kontaktów z Andalami udało mu się wypracować w sobie tyle opanowania, że był w stanie nadal słuchać gościa i nie uciec się ani do przemocy słownej, ani tym bardziej fizycznej.
-Całe więc szczęście, że Hak ostał się w tym morzu zagrożeń. Prawda, Głowa Wiary z pewnością powinna o tym usłyszeć, lecz choć my tu w Dolinie żyjemy na uboczu plotek, to nie zdziwię się, jeśli do Andalos zdążyły już dotrzeć. - wstrzymał nadmierny entuzjazm Beriona.
-Zdaje mi się, drogi książę, że moje przybycie do Księżycowych Wrót było jednym z pierwszych. Wiem, że wkrótce zawita do nas lord Hunter, który z pewnością nie może już doczekać się wesela. Większość naszych gości zza morza natomiast jest jeszcze w drodze, sądzę, że na dniach możemy się ich spodziewać. Czyż nie tak, droga żono? - skierował wzrok ku Findis, świadom, że nie wszystkie wieści zdążyły do niego dotrzeć. Z ulgą przyjął zmianę tematu i zanik konieczności słuchania o biednych, prześladowanych Andalach.

-Mnie z kolei nauczył mój pan mąż – rzekła, wskazując na siedzącego obok niej lorda Royce’a. –Wyszłam z założenia, że dzięki temu pokażę swym poddanym wywodzącym się z Pierwszych Ludzi, iż wcale nie mam zamiaru ich gnębić. Chcę tworzyć jedno silne królestwo. Nawet septoni z Księżycowych Wrót tworzą już Kronikę Pierwszych Ludzi. Może zechciałbyś na nią zerknąć w wolnej chwili, książę? – zaproponowała, widząc, jak ten młodzieniec lubuje się w nowinkach i ciekawostkach. Na niej zaś samej obcy język nie zrobił aż takiego wrażenia. Natomiast gdy dowiedziała się, iż jest to język władców z Valyrii, przemknęło jej przez myśl, że spodziewała się czegoś ładniejszego. Opinię tę zachowała jednak dla siebie. –Jesteś zatem człekiem wykształconym, książę Berionie. Wiedz zatem, że od niedawna w Dolinie gościmy maesterów z Cytadeli ze Starego Miasta. Dwóch z tych szacownych mężów przebywa obecnie na mym dworze, a trzeci z nich powędrował na ziemie lorda Waymara, do Runestone – wytłumaczyła, jako iż uznała, że takie rzeczy winny zainteresować Bar Emmona. Findis nigdy nie była człowiekiem nauki, chociaż jak na swoje otoczenie była osobą, która odebrała bardzo dobrą edukację. Umiała zarządzać i rachować, przemawiać z charyzmą do ludu, znała dwa języki, świetnie pisała i czytała, znała całą Siedmioramienną Gwiazdę na pamięć, jak również mogła swobodnie rozmawiać o sztuce, poezji czy teologii, potrafiła też tańczyć, śpiewać, grać na instrumentach, pięknie wyszywać, a do tego jeździła konno i niezgorzej szło jej w sparingach. To nie było wcale mało jak na młodą kobietę. Cały czas zresztą nadrabiała swe zaległości, ale robiła to raczej z konieczności i chęci bycia dobrym władcą, niźli z własnych zainteresowań. Już prędzej Waymara ciekawiły takie sprawy.
Na szczęście Berion oszczędził im kolejnej opowieści o torturowanych ludziach Wiary, jako iż spostrzegł, że co nieco sami wiedzą o kolejnych ruchach Andalów.
-Lord Royce ma rację, nikt takowy się nie zapowiadał, choć nie wykluczam, iż ktoś taki może się pojawić – zgodziła się z małżonkiem. Jej Miłość też widocznie spoważniała, słysząc, jak to królowie Pierwszych Ludzi mieli się jednoczyć. W tym momencie dziękowała losowi, iż od strony morza ma rzeszę andalskiej braci, a od reszty Westeros oddzielają ją góry. –Czyli Morne padł? – zapytała ze smutkiem, chociaż dobrze przecież znała odpowiedź. W głębi serca wcale nie obchodziło ją to, że jakiś Andal przegrał na rzecz Pierwszych Ludzi. Tak naprawdę nie chciała dbać specjalnie o interesy ni jednych, ni drugich, jednak jej osobiste położenie wymuszało na niej pewne reakcje. Jako pobożna andalska monarchini musiała wiedzieć, jak winna się zachować. –Smutne wieści przynosicie, książę. W obliczu narastającego zagrożenia Andalowie również powinni trzymać się razem. Stąd też moja propozycja tak rozlicznych sojuszy. W istocie będziemy musieli rozmówić się z Wielkim Septonem i poradzić się go, co należy czynić w takiej sytuacji. Wolałabym nie zostać jedynym andalskim władcą na kontynencie – spojrzała się znacząco na Bar Emmona. Słowa dobierała ostrożnie, tak, aby nikogo nie urazić i nie obiecać czegoś zbyt pochopnie. Pod stołem zaś chwyciła rękę swego pana męża, gdyż wiedziała, że słowa Beriona mogły wywołać u niego nieprzyjemne emocje.
Bar Emmon uspokoił się jednak na chwilę, a Findis mogła wysłuchać jednej ze służek, która informowała ją o tym, że bliźniaki nie mogą zasnąć. Jej Miłość spojrzała się ku Rebece, która cicho siedziała na swoim miejscu, po czym gestem przywołała ją ku sobie.
-Rebeko, moja piękna, będziesz tak dobra i sprawdzisz, czy książę Hugo i księżniczka Astrid mają wszystko, czego im trzeba? – poprosiła, kiedy dziewczyna podeszła bliżej. Zaraz jednak wróciła myślami do swego gościa.
-Tak, drogi mężu – przytaknęła. –Większość naszych gości dopiero nadjedzie, także masz czas pomyśleć, książę, jak rozmieścić ich na sali. W zasadzie to będę ci za to bardzo wdzięczna. Ja nie mam do tego głowy – rzekła, uśmiechając się nieznacznie i kładąc swoją dłoń na dłoni Bar Emmona. Miała to być chyba oznaka przyjaźni, ale nienawykła do kontaktów fizycznych z obcymi Findis szybko cofnęła swoją rękę. –A tobie, książę Berionie, potrzeba jeszcze czegoś? – zagadnęła go, jako że tak wypadało. Chłopak bardzo się starał być pomocny, dlatego ona również powinna zadbać o to, by w Księżycowych Wrotach czuł się jak najlepiej.

Na słowa Findis Berion odpowiedział komplementem, dość tanim, jak na gust Waymara. Z drugiej strony i oni mu takich nie szczędzili, więc było to usprawiedliwione. Cóż, takie dworskie konwencje, że nikt do końca prawdy nie powie i nie szło się o co obrażać. Postanowił jednak odpowiedzieć na słowa Bar Emmona. -Nie skłamaliście, książę, lecz mam coś do dodania. Nie o dobre serce tu chodzi, a o sprawiedliwość. Chcemy stworzyć tu silne, zjednoczone królestwo i do tej pory nam to wychodziło. Dla nas, dla naszych dzieci i naszych poddanych. Jeśli ktoś się na to nie godzi, może je opuścić, albo żyć w górach. Jeśli jednak próbuje zbrojnie godzić w ład, który zbudowaliśmy, musi ponieść karę. I na tym polega sprawiedliwość, że choć wyroki czasem ciężko ferować, to trzeba to zrobić dla większego dobra. - wyjaśnił szczerze swój punkt widzenia. Z tego co wiedział, podzielany również przez królową.
Żona przypomniała temat Kroniki Pierwszych Ludzi, która trochę zdążyła wypaść mu z głowy. Obiecał sobie, że wkrótce zerknie, jak postępują prace, by ewentualnie wspomóc piszących wiedzą i radą.
-Tak, maesterzy najwyraźniej starają się dostosować do zmian politycznych, a i my pokazaliśmy im, że pod władzą Andalów nie musi być źle. - odparł, delikatnie poprawiając chłopaka. Uśmiechnął się na następne słowa Beriona. -A tu cię zaskoczę, książę. Przenosiliśmy wiadomości krukami nim dotarli tu measterowie, a nawet nim Andalowie przynieśli swe pismo. Co prawda nasze runy były dosyć prymitywne, ale i tak za pośrednictwem kruków mogliśmy przekazywać sobie proste komunikaty. - opowiedział małą dygresję, która mogła zaciekawić gościa.

Szczęśliwie Berion nie ciągnął już wątku andalskich starć. Waymar docenił jej gest, ściskając delikatnie jej dłoń swoją. Nauczył się już odkładać wyładowanie emocji na później, gdy stanie na placu ćwiczebnym. Rebeka wyszła do dzieci, a kolacja toczyła się swoim tempem. Uwadze Waymara nie umknął gest Findis, ale gdy szybko cofnęła rękę zrzucił to na karb przypadku.
-W takim razie traktuj nasz zamek jak swój dom. Gdybyś czegokolwiek potrzebował, to z pewnością służba dołoży wszelkich starań, by spełnić twe życzenia. - zaoferował. Uważał, że Bar Emmon miał sporo pomóc w przygotowaniach, więc tym bardziej dobrze by było, gdyby opuścił Księżycowe Wrota zadowolony.
.

Findis odpowiedziała uśmiechem na wzmiankę o jej akcencie. Sama uważała go za niezbyt dobry, gdyż miała głos zbyt miękki do dostosowania się do twardych słów pochodzących z mowy Pierwszych Ludzi. Mimo wszystko według Waymara mówiła na tyle wyraźnie, ażeby można ją było bez problemu zrozumieć.
-Nie musicie mi prawić tylu komplementów, książę Berionie - zaśmiała się delikatnie, lecz Waymar zamierzał chyba zagłębić się w temat. W trakcie wywodu męża Jej Miłość kiwała z aprobatą głową. -W istocie wszystko rozgrywa się tutaj o sprawiedliwość i próbę zaprowadzenia porządku. Może jest to twarda i nie zawsze dobrze rozumiana sprawiedliwość, ale musi taka być, zważając na naszą obecną sytuację. Czasem władca musi rządzić twardą ręką, aby utrzymać stabilność w królestwie. Ostatecznie oprócz łaski Matki mamy też postawioną za wzór właśnie sprawiedliwość Ojca - dodała od siebie, wplatając oczywiście wzmiankę o Siedmiu.
-W takim razie myślę, że na dniach osobiście mogłabym ci ją pokazać, książę - odparła w temacie Kroniki. Uśmiechnęła się w duchu, słysząc, jak lord Royce wyraźnie akcentuje poprawną odmianę pewnego słowa, choć jej lico wciąż pozostawało niewzruszone. -Andalowie zwyczajnie udoskonalili system przesyłania informacji, zamieniając runy na pismo, ale owszem, kruki były nam znane w Dolinie, zanim maesterzy przybyli do Księżycowych Wrót. Opiekowali się nimi tak zwani kruczarze. Bardzo sobie chwalę ten system - mówiła, jedząc ostrożnie pieczonego pstrąga. -Oczywiście ptaki nie są w stanie przenieść wiadomość takich rozmiarów co posłańcy, ale świetnie sprawdzają się w sytuacji, gdy potrzebuję zadziałać szybko - wytłumaczyła. W zasadzie to Findis uważała, że prędzej czy później wszyscy Andalowie zaczną korzystać z podobnych rozwiązań.
Uwadze królowej nie uszło spojrzenie Bar Emmona, którym odprowadził Rebekę. W zasadzie to poniekąd Findis osiągnęła to, o co jej chodziło. Do dzieci mogła wysłać jakąkolwiek dwórkę, ale wybrała właśnie siostrzenicę swego pana męża, aby sprawdzić, jak zareaguje na nią ich gość. Przez głowę przemknęła jej teraz myśl, iż będzie musiała mieć tych dwoje na oku. Z pewnością nie zaszkodzi też wspomnieć o tym, co zauważyła, lordowi Runestone. Zaraz jednak przestała się tym przejmować, a zaczęła ganić siebie w myślach za jakieś głupie dotykanie prawie obcych ludzi!
-Pomyślę nad tym, ale zdam się raczej na twoje wyczucie sytuacji, książę Berionie. No i w ostateczności masz też do pomocy mego zarządcę, Isembarda - skomentowała słowa chłopaka. Ona zwyczajnie nie miała czasu na bawienie się w rozsadzanie gości, a przy okazji nie czuła się najlepiej w tak delikatnych kwestiach. -Tak, tak, a w razie jakichś większych problemów, wszyscy wiedzą, gdzie nas znaleźć - roześmiała się czystym, nieco dziewczęcym śmiechem. Dalsza wieczerza upłynęła im zaś we względnym spokoju. Findis od czasu do czasu mówiła księciu, kto jest kim, albo dodawała jakieś ciekawostki związane z Doliną. Jej Miłość nie zwykła jednak długo siedzieć przy posiłkach, woląc poświęcać czas na bardziej produktywne zajęcia.