Jadalnia

Posiłki w Dolinie miały ostatnimi czasy tendencje, że wiązały się z dość intensywnymi szeptami czy wymianą plotek. Nie inaczej było i tego dnia, gdy królowa Findis zasiadła do posiłku. Co prawda tym razem informacje do niej dotarły z bardziej pewnego źródła niźli po kryjomu rozmawiającej ze sobą służby. Findis, znana ze swej powszechnej skromności i powściągliwości, uszczknęła kęs lub dwa z pierwszego posiłku i służba wymieniała jej talerze by dać drugie danie, gdy w zasięgu jej wzroku zobaczyła swojego zarządcę, który zmierzał szybkim krokiem w jej stronę. Zmierzanie szybkim krokiem gdziekolwiek nie wróżyło nigdy niczego dobrego a i tym razem miało być podobnie.
- Wasza miłość raczy wybaczyć, ale doszły mych uszu niepokojące wiadomości. Dopiero co i właśnie przybyłem... - Mężczyzna zamilkł, gdy chłopiec służebny postawił przed swą panią drugi talerz i przemówił dopiero, gdy ten się oddalił. - ... przybyłem by je waszej miłości przekazać. Mówi się, że w Gulltown i jego okolicach ma działać niejaki Septon Jon. Wierzę, że normalnie wasza miłość by się ucieszyła, że głosi on wiarę pośród prostego ludu, ale obawiam się, że ten kapłan nie jest szczególnie tobie czy twemu mężowi przychylny. Wprost przeciwnie, głosi wprost... oszczerstwa względem was. Sytuacja ma być też o tyle delikatna, że to septon i jak to tak, rękę na kapłana podnieść? Poza tym... Podobno ma przy sobie małą grupkę zwolenników, do których rzeczone oszczerstwa przemówiły i podążają za nim krok w krok, chroniąc go przed potencjalnymi reperkusjami ze strony pomniejszych możnych. 

Zarządca przysiadł niepewnie przy stole z królową. Ewidentnie wolał stać przynosząc takie wieści, czułby się nieco pewniej, ale skoro królowa zaproponowała lub kazała, to nie wypadało odmówić. Odrobinę wina na uspokojenie też mógł się napić, czemu nie! W każdym razie, wracając do sprawy i pytań, które przed nim postawiła królowa, to cóż... mężczyzna zawiercił się nieco niespokojnie na krześle, zerknął na boki i zaczął mówić ściszonym głosem, ot co by zbyt wielu ludzi nie słyszało.
- Wasza miłość raczy wybaczyć, że nie powtórzę wszystkiego słowo w słowo bo każdy zdrowo rozsądkowy człowiek wie, że to wszystko wierutne kłamstwa są. Ale mówi... Mówi... Khm. O Ibbeńczykach moja pani. O twoim... rozwiązłym prowadzeniu się z nimi. I o twoim mężu także. Że jest poganinem, który szepcze ci do ucha co masz zrobić i to on rządzi Doliną, a ty sama oddajesz cześć demonicznym bożkom, które twój ojciec i wielu wiernych Siedmiu mężów wypleniało z głów tutejszych ludzi.   - Mężczyzna zamilkł na chwilę nim kontynuował. - Podobno też mówi, że takie związki są niemiłe oczu Siedmiu i trzeba utrzymać naszą czystą, andalską krew i nie mieszać się z ... - Tu wzrok zarządcy padł na jej męża. - Proszę mi wybaczyć te słowa mój panie, po prostu mówię to co słyszałem.

Jako, że Waymar chciał porozmawiać z septonem Elysem, to ten niewątpliwie był do jego dyspozycji. Wprowadzony w sprawę i zapytany co sądził o pomyśle z Próbą Siedmiu musiał się zastanowić. W końcu wzywali bogów do rozsądzenia, bądź co bądź ziemskich spraw. Z drugiej strony wyzwanie chcieli tu w tym przypadku rzucić jednemu ze sług bogów, innemu septonowi. Ktoś mógłby powiedzieć, że już samo to się nie godziło, wszak czy to nie oni, kapłani, byli ich głosem i głosili ich mądrości? Ktoś mógłby uznać, że było to podważanie autorytetu Wiary. Nie ulegało jednak wątpliwości, że coś z septonem Jonem należało zrobić, choć sam Elys zasugerował, że może rozsądniej będzie odwołać się do zwierzchnika Jona czy też samego Wielkiego Septona by ci sami go ukarali. Wszak wszyscy wiedzieli, że królowa Findis była wielką sojuszniczką Wiary. Jeśli Septon Jon by nie posłuchał swoich bezpośrednich zwierzchników, to kto wie, może uznają, że nie może dłużej pełnić swojej posługi?
Jeśli jednak nalegaliby dalej na Próbę Siedmiu, to zauważył, że jest to ściśle andalski zwyczaj związany z ich wiarą w Siedmiu. Jakkolwiek osoby nie będące rycerzami dopuszczane do niego były, to w przypadku Septona Jona mogłyby pojawić się wątpliwości czy zgodziłby się na udział Waymara czy któregokolwiek z ludzi wystawionego przez Royca. Wszak czy nie twierdził on, że jest poganinem i nie należy mu się przywilej brania w uświęconych Wiarą i tradycją obyczajach Andalów?

   - Nie ma co się martwić, żony też nie zaniedbam. - Zaśmiał się, ściskając przyjaciółkę i czule przytulając swoją małą ulubienicę. Zwrócił się także do księcia Hugo, wpierw robiąc przed nim udawanie groźną minę a potem przesadnie teatralny ukłon, by na koniec z rechotem pójść w ślady jego ojca i zmierzwić jeszcze bardziej książęce włosy. - Rosną jak na drożdżach. - Westchnął z dumą i podszedł do trzeciego z trójki królewskich dzieci, puszczając parze przy tym trochę zaskoczone spojrzenie. - No, nie próżnowaliście! - Powiedział, biorąc Yorwycka na chwilę na ręce by lepiej mu się przyjrzeć. - Cóż, na lepiej mu to wyjdzie kuzynie. - Zażartował z uśmiechem. - Nowy obrońca Doliny! Dobre imię dla silnego chłopaka. - Powiedział oddając dziecko piastunce. - Gratuluję. - Dodał jeszcze z aprobatą w głosie. 
   - Cóż, na królewską przychylność chyba nie powinienem narzekać, a z resztą sobie jakoś radzę. Dobry chorąży stara się odciążać swego pana. - Odparł Waymarowi zadowolony z ciepłego przyjęcia królewskiej pary, po czym zwrócił się do Findis. - W sumie po części byście mogli zobaczyć przyjazną twarz, sprawdzić czy nie mógłbym się w czymś przydać królewskiej parze i odwiedzić. Ach, nie mogę nie spytać... księżniczki Roweny nie ma dziś z nami? Nie zachorowała aby mam nadzieję? - Zapytał z nutą niepokoju w głosie, podnosząc znad stołu kubek ale i biorąc porządny łyk. Miał też nadzieję że nie zniechęcił jej czymś ostatnio i nie przez to nie przyszła?       
    - W moich włościach spokój, odpukać. Zaciągam i szkolę nowych ludzi pod broń. Staram się też o rozwój nowego portu na nabrzeżu, a kiedy będzie gotów pomyślę o godnej stoczni i okrętach. Moje dawne, morskie podróże upewniły mnie tylko, że Dolinie potrzeba nowych okien na świat. Prace idą jednak powoli, za dużo ambicji za mało rąk do pracy, to też postanowiłem sprawdzić czy aby nie macie tu jakiś problemów z którymi warto podzielić się ciężarem. - Wyjaśnił nieśpiesznie, po czym zlustrował z zaciekawieniem parę królewską. - No i właśnie, a co u was? Jak się wiedzie w Księżycowych Wrotach? 

Horrmund uśmiechnął się znad kubka ale. Cieszyło go że Findis i Waymar dobrze się dogadują, wyglądali na naprawdę udane małżeństwo i szczęśliwą parę, a rosnąca gromadka królewskich dzieci zdawała się tylko dobrze wróżyć na przyszłość, zarówno im jak i całej Dolinie. W końcu w żyłach tych dzieci płynęło tyle krwi Andalów co i Pierwszych Ludzi. - Wiem, i jestem za to wdzięczny. - Odpowiedział na ciepłe słowa królewskie pary. 
    - Nowych obowiązków, hm? - Zapytał zamyślony. Musiał przyznać że słowa jego przyjaciół były w temacie Roweny dość... zagadkowe. Niemniej uspokoił się że księżniczka jest zdrowa i że to nie niechęć do niego jest powodem jej nieobecności. Ale nowe obowiązki i nowe sposoby spędzania czasy budziły w nim jakiś cień niepokoju. - Mam tylko nadzieję, że nie robicie z niej Septy. - Zażartował ze śmiechem. Ucieszył się że jednak dane mu będzie nacieszyć nią oczy. - Chętnie. Niejako nabrałem doświadczenia w eskortowaniu księżniczek przez Dolinę. - Zaśmiał się znowu, po czym w ciszy wysłuchał pomysłu o budowie nowego, wielkiego Septu. Myślał przez chwilę, obracając w dłoni drewniany wisior. - Taki gmach na pewno natchnie wiernych Siedmiu. A i pewnie doda sławy i powagi tobie i królestwu pośród Andalów. Co byście nie postanowili, wesprę tę decyzję. - Powiedział po chwili, bo i co miał powiedzieć. Żałował że jego ludziom nie pozostawiono ich drzew, ale cóż, czasy się zmieniały a stare miało odejść w niepamięć. 
     Parsknął w odpowiedzi na żart kuzyna, choć po prawdzie myśląc nad przyszłym portem zastanawiał się też nad opcją rabowania okrętów, choćby i pirackich, na Wąskim Morzu. Jego ziemie nie należały do bogatych a taki zarobek mógłby pomóc w ich rozwoju. Wolał jednak nie chwalić się na razie tymi pomysłami, szczególnie że nie miał póki co żadnej floty. Cieszył się że jego inicjatywa spotkała się z aprobatą. 
     Szybko jednak Horrmund spoważniał, słysząc o nowym krzykaczu, tym razem zdaje się wyjątkowo uciążliwym, skoro Waymar postanowił go uciszyć. Nie zamierzał jednak winić kuzyna, wręcz przeciwnie - Horrmund od dawna gardził plotkami o siostrach Arryn i zawsze gotów był bronić ich honoru, nawet w drastyczny sposób. - Nosz kurwa, nie musisz mnie namawiać. Chętnie dam po głowie temu złamasowi, jak i każdemu pomyleńcowi jakiego zebrałby do Próby. - Zapewnił mocnym głosem, nie mógł mimowolnie nie zgrzytnąć zębami gdy to Findis zagłębiła się w naturę plotek wspomnianego Septona. - Zaraza. Najlepiej byłoby go samemu oddać w obroty jakieś ibbeńskiej załodze, adekwatna kara zaraz po wyrwaniu języka. Aby na pewno potrzebujemy do tego zgody Wielkiego Septona? - Warknął gotów już zaraz zacząć poszukiwania kłamliwego duchownego.

- Ja też bym jej nie widział w kapłańskich fatałaszkach. - Mruknął rozbawiony. - Cóż, jeśli będzie chciała. Na moje jednak szkoda przeznaczać dziewczęta bogom. - Dodał swoją opinię w odpowiedzi na perspektywę wysłania Astrid do klasztoru. Traktował małą księżniczkę jak oczko w głowie i jakoś szkoda mu było choćby i na myśl że mogłaby skończyć jako smutna septa. 
    - E tam, w dobrym towarzystwie to będzie jak miły spacerek. - Uśmiechnął się. - Nie potrzebuję dużo odpoczynku, mam nadzieję że moi ludzie też nie będą narzekać. A i Runestone chętnie zobaczę po latach. 
     Westchnął gdy kuzyn przywołał go do porządku. Odetchnął i wyprostował marsowe oblicze, uspokajając się trochę. Nie znosił podobnych oszczerstw i nie rozumiał ludzi którzy parali się rozpowszechnianiem podobnych plotek. A że godziły one właściwie i w Rowenę i w Findis, i pośrednio także w Waymara i ich dzieci gotowało krew w żyłach Horrmunda jeszcze bardziej. Sprawy nie ułatwiał także fakt że robił to septon, do których Hunter był osobiście, acz skrycie uprzedzony. Jeśli sprawy dojdą do walki chętnie wyżyje się choćby na nim. Tymczasem jednak postanowił ochłonąć. 
    - Wybacz kuzynie, masz rację. Przepraszam. Tak czy siak, możecie liczyć na mój miecz i miecze moich ludzi, jeśli te też będą potrzebne. - Powiedział uroczyście. 
    Horrmund wstał następnie w reakcji na opuszczenie ich przez królową i dzieci. Pokłonił się lekko po czym z uśmiechem pomachał dzieciakom. 
    - Dobrej nocy. Dziękuję za ciepłe powitanie i do zobaczenia. - Powiedział do nich, po czym gdy już zniknęli by udać się do komnat, zwrócił się do Waymara - Szczęśliwa z was rodzinka, co? - zagadnął, rozsiadając się wygodniej i nalewając sobie więcej ale. Ciekaw był czy jest coś o czym kuzyn chciałby pogadać mniej oficjalnie i bez towarzystwa dzieci.

- Niby nie, a i ja nie za szczerość przepraszam, tylko za gorącą głowę i ostry język. Wiesz że ja szybki i do przyjaźni i do miecza. - Wyszczerzył zębiska w szczerym, prostym uśmiechu i osuszył do reszty kubek z trunkiem. - O tak, na pijaństwo przyjdzie jeszcze czas. - Zaśmiał się jeszcze nim Findis zniknęła, unosząc puste naczynie w geście aprobaty dla słów kuzyna. 
    Horrmund parsknął śmiechem i westchnął, patrząc z dumą na Waymara. 
- Ano, bo i nie ma co tu ukrywać. Ba, wręcz miło popatrzeć. - Zachichotał krótko i zajrzał do antałka z ale, napełniając kubek podobnie jak kuzyn, nie mógł przecież pozwolić by ten pił samotnie, szczególnie że do upicia się było im jeszcze daleko. Andalowie mogli wprowadzać nowych bogów i nowe obyczaje, ale nigdy nie namówią go do przejścia z ale na wino. Myślał wręcz, że w tym przypadku akurat to Andalowie zaczerpną z ich kulturowego dorobku, a przynajmniej miał taką nadzieję. 
    Lord Hunter mało nie wypuścił piwa nosem, parskając wobec sugestii Waymara. Otarł wąsy z piwa i zaśmiał się niepewnie. 
    - Czy chodzi? Jest taka co wydeptała mi na głowie już chyba nową Dolinę... - Zarechotał znów. Nie był jednak pewien czy może wychodzić tu Waymarowi z takimi wyznaniami, nawet przy męskiej gatce przy piwie. No ale w końcu był to jego kuzyn i do tego dobry druh, nawet gdyby myśli Horrmunda były pewnym przegięciem, to chyba mu to daruje. - Ano krew się burzy. Chyba mogę ci powiedzieć, ale może chodźmy do tych ogrodów, mniej uszu. - Odparł wstając i sięgając z uśmiechem po antałek i swój kubek. - Napijemy się jak szczeniaki, za jakimś krzakiem, jak za dawnych czasów.