Jadalnia

02.10.11. południe.

Jalabhar obudził się jeszcze przed południem, choć niewiele już do niego zostało. Wczorajszy wieczór był intensywny, choć ostatecznie co to dla niego. Miał lata praktyki, a odpadnięcie Celii było sygnałem ostrzegawczym, by samemu tak nie skończyć. Jako, że jej stan pod koniec wczorajszej pijatyki skutecznie zniechęcał do wszelakich amorów, to Jal po prostu położył ją na boku, aby zapobiec ewentualnemu kontratakowi pawia. Dopóki nie wstała, półleżał popijając trochę wina i zdecydowanie więcej ożywczo chłodnej wody i przyglądając się jej. Jeść mu się jeszcze nie chciało, gdyż Darklyn wczoraj nakarmił ich morzem wszelakiego dobra. Gdy Celia poczęła wracać do żywych, Jal napełnił drugi kielich wodą i rzekł. -Witaj, moja piękna. Masz, pij, powinno pomóc - podał jej kielich, a gdy wypiła, zapytał. -Pamiętasz coś z wczoraj?

Gdy już zeszli na dół, okazało się, że Darklyn już na nich czekał przy ładnie zaopatrzonym stole. Piękne zapachy ciągnęły z kuchni, a przed sobą Jal dostrzegł apetyczne owoce i czekające na nich morze alkoholu. No, miło było w tym Duskendale. -Dzień dobry, gospodarzu! Jak tam dzionek mija? - zapytał z uśmiechem, opadając na siedzenie nieopodal lorda. Sięgnął po jabłko, które wyglądało na wyjątkowo soczyste i zaczął jeść je, by pobudzić swój apetyt.

Żyła, budziła się, nie wymiotowała - pełen sukces! I nawet go poznawała, więc zdolności poznawcze budziły się razem z nią. Poczekał cierpliwie, aż zaspokoiła pragnienie oraz dolał jej, jeśli wyrażała chęć na więcej. -Ehe, Długi. Nie no, nic strasznego się w sumie nie działo. Kareta trzęsła, więc to co wypiłaś w końcu zapragnęło uciec na wolność. Ale nie martw się, nikt nie oberwał... kawałkiem. Gospodarza to w sumie nie obeszło, więc może to i nie pierwszy raz, jak mu tam rzygają. Potem, hmm, niespecjalnie dało się zwiedzać dalej, więc wróciliśmy do zamku. Położyłem cię spać i jeszcze się zagadaliśmy z Asgarem. Więc właściwie nie masz się czym przejmować. - machnął na to ręką. I tam, miewali już gorsze i ciekawsze przygody. Zwykłe rzyganie to coś, czego nawet nie warto dłużej wspominać, zwłaszcza jak nikogo to nie uraziło. -No juuuuż, nie trap się. Darklyn jest swój chłop, zresztą jestem pewien, że też dziś będzie chciał chlać. Weźmiemy go na statek, poznamy z naszymi przyjaciółmi, dostanie butelkę czegoś dobrego w formie zadośćuczynienia i będzie zadowolony. - odparł, gdy schowała twarz w dłoniach. Palcami delikatnie wodził po jej plecach, choć patrząc na jej stan raczej nie liczył na żadne amory.

-Dobrze to słyszeć. I my z towarzystwa kontent jesteśmy! - odparł z przekonaniem, po czym wychylił kufel w odpowiedzi na wzniesiony przez gospodarza toast. Ten to miał żelazne zdrowie i wątrobę. Ach, jakże nobilitującym byłoby kiedyś dorównać jego umiejętnościom. Choć biorąc pod uwagę, że praktyka czyni mistrza, nie ustawał  w wierze, że i on dotrze kiedyś na ten poziom. Oho, Lady Tully - zwrócił uwagę na to, że Asgar zwrócił się do Celii po nazwisku. Cóż, z pewnością i ona to zauważy. Ciekawe czy będzie bardzo zła... Właściwie w żaden sposób nie uważał się za winnego - sama wczoraj poruszyła temat, a on nie czułby się w porządku względem gospodarza, klucząc i unikając odpowiedzi na jego pytania. A że mógł powiedzieć trochę dużo... no cóż, w winie prawda, jak to mawiają. Tymczasem na stół dotarła jajecznica, którą Jalabhar począł się rozkoszować. Była pyszna i czuł jakby była błogosławieństwem dla leciutkiego niepokoju, który odczuwał w żołądku po wieczorze poprzednim.

Wzruszył ramionami. -No, to trochę prawda, też liczyłem, że poszalejemy w mieście, ale gospodarz okazał się przezorniejszy od nas. Może to i lepiej. Gość ma taką praktykę w chlaniu, że pewno warto zdać się na jego intuicję. Narzygał czy nie narzygał, lepiej mu tego nie mówmy, bo jego sympatia mogłaby się drastycznie zmniejszyć. A nawet jeśli tak było, to przynajmniej myje się regularnie. - zaśmiał się. Uważnie patrzył na to jej wstawanie, aby złapać ją w razie czego. Głupio byłoby przetrwać chlanie bez szwanku, by potem o poranku wybić sobie zęby. Tymczasem mogli wreszcie ruszyć na poszukiwania ich gospodarza.

Yhy, przesłyszałam, jaaasne. - przemknęło mu przez myśl, gdy Celia zgodnie z przewidywaniami zwróciła uwagę na słowa Asgara. No cóż, głupia nie była, z taką zresztą by tyle nie wytrzymał. Wyczuł jej wzrok, przed którym wielu pewnie by zmartwiało, ale on do nich nie należał. Jako, że był człowiekiem śmiałym i odważnym, kontynuował dalsze zmagania z jajecznicą, zachowując majestat i urok godny letniackiego księcia. Celia tymczasem naparła na Asgara bezpośrednim pytaniem, które ten odparował gładko i przekonująco, pokazując tym samym prawdziwą męską solidarność. Jal tylko przelotnie złapał nad stołem jego wzrok, swoim wyrażając przy tym głęboką wdzięczność. Gdy dziewczyna zadała pytanie do niego bezpośrednio, uśmiechnął się do niej szeroko z całym swoim zawadiackim urokiem i rzekł. -Mam, kochanie. Chciałem ci życzyć smacznego. Weź sobie jajecznicy, jest naprawdę przepyszna i dobrze ci zrobi. - wyciągnął do niej pajdę chleba z zachwalanym przez obu mężczyzn przysmakiem, po czym dodał. -A jeśli chodzi ci o kwestię twej tożsamości, to zaiste, przenikliwość naszego gospodarza jest godna podziwu. Z twych wczorajszych słów wydedukował prawdę, tak jak powiedział, a ja jedynie potwierdziłem jego domysły. Nie mógłbym wprowadzać go w błąd po tak serdecznym przyjęciu, sama przyznasz, prawda? - zadał pytanie, choć jego retoryczność była dość oczywista.

Tak jakby Cili nie zabiegała ni o sympatię Darklyna, ni o niczyją inną, ale Jal chyba chciał z tym człowiekiem robić jeszcze jakieś interesy, więc wypadałoby się zachowywać.
-No przecież mu tego nie powiem - odparła, po czym zebrała się ostatecznie na śniadanie. Pech chciał, że choć była już w całkiem niezłym stanie, to schodząc po schodach, tak się poślizgnęła, iż zsunęła się po nich na plecach, obijając sobie przy okazji lewe ramię. Bolało tak, że już nawet nie klęła...

Naprawdę nie zamierzała tutaj robić wielkiego przesłuchania, ale oni oboje jakoś dziwnie kręcili, co tylko ją bardziej podirytowało. Z uwagą słuchała wyjaśnień Asgara i byłaby nawet skłonna uwierzyć, iż sam to wydedukował na podstawie jej pytań o Tullych i Brackenów, Jednakże reakcja jej ukochanego... No tego nie mogła pozostawić bez odpowiedzi.
-Nie chcę jajecznicy - powiedziała wyraźnie zła, że tak lekceważąco do tego wszystkiego podchodził. No ale cóż, mleko się już rozlało, jak to się mówi, a przecież nie będzie robić mu awantury przy obcych. -Ale gratuluję sprawnej dedukcji, lordzie Darklyn. W istocie - jam z Tullych, ale w zasadzie nie muszę już chyba ukrywać mej tożsamości - wzruszyła ramionami. Teraz nie była już biedną zielarką z bagien, bowiem miała swego obrońcę. Obrońcę, który co prawda wysypywał się przy pierwszej lepszej okazji, ale przynajmniej był.
Teraz, kiedy już znali się wszyscy ze swoich prawdziwych imion, mogli pogadać o czymś ciekawszym. -Powiedzcie mi, lordzie Darklyn, bo niestety niewiele pamiętam z wczorajszego wieczoru... Czy w mieście jest coś, co mogłoby zainteresować nas w jakiś szczególny sposób? - zapytała, mając nadzieję, iż Asgar pamiętał, czym ona i Jalabhar się parali.

Sam nie wiedział jak to się stało. Mimo, że starał się pilnować Celii i jej równowagi, to i tak znalazła w sobie zwinność śliskiej ryby, wymykając mu się i robiąc to, co czyni wiele kupieckich statków, a mianowicie wypierdolenie się na Stopniach. Westchnął nad jej pechem, po czym ruszył jej pomóc i sprawdzić, czy nie zrobiła sobie czegoś poważnego.

Westchnął w duchu, trochę zmęczony jej postawą. Jak miał do tego podejść jeśli nie bagatelizując sprawę, teraz, gdy była już nie do odkręcenia? Właściwie nie czuł się winny, gdyż potwierdził jedynie przypuszczenia gospodarza, które wynikły z JEJ słów. Oczywiście, powiedział trochę więcej szczegółów i w tej kwestii rzeczywiście mógłby pluć sobie w brodę, ale o tym nie wiedziała, przy odrobinie szczęścia się nie dowie i nie o to była zła. -Ech, nie złość się już, nie warto psuć sobie humoru z rana. A jedzenie zaproponowałem z troski.- rzekł tylko, po czym skupił się na kuflu z piwem, nie chcąc już wracać do tematu. Człowiek się troszczy, przejmuje, a i tak dostaje po uszach przy śniadaniu... humor zwalony, jak to mawiają.

-Synowie Wojownika? To jakaś kompania najemnicza? - ożywił się, słysząc nieznaną mu nazwę. W końcu te z Essos nieraz miały podobne, fikuśne nazwy, więc skojarzył z tym co było mu znane. Natomiast zdecydowanie zainteresował się tematem cechy. -Alchemicy? To coś dla nas, prawda? Ciekawe, czy skłonni byliby podzielić się swą wiedzą... - zwrócił się do ukochanej. -Po wczorajszym nie śmiałbym wątpić w wasze zaopatrzenie. Ale jeśli skupimy się tylko na chlaniu, to niewiele zapamiętamy z samego miasta. Choć bez wątpienia przyjemnie byśmy je wspominali. - roześmiał się i kontynuował. -Zresztą, musimy zaprosić cię jeszcze na nasz statek, do naszych specjałów. Może dziś? A i na stocznię chętnie rzuciłbym okiem po drodze; zauważyłem, że wasze statki są zupełnie inne od tych z naszych stron. - rzekł do gospodarza.

Dobra, lord Asgar chyba nie do końca zrozumiał lekki sarkazm i najwyraźniej wziął to za komplement, ale to to niczemu nie szkodziło. Może nawet lepiej, że tak się stało, to przynajmniej gospodarz będzie bardziej zadowolony. Ostatecznie Celia namawiana przez aż dwóch mężczyzn nałożyła sobie tej świetnej i jakże zachwalanej jajecznicy, byleby już tylko dali jej spokój z tym jedzeniem.
-Przecież nie jestem zła - rzuciła do Jalabhara, trochę naginając prawdę. Może nie była już jakoś mocno wkurwiona, ale z pewnością była wciąż przynajmniej odrobinę zła. Mimo wszystko nie chciała rozwiązywać konfliktów partnerskim przed, jakby nie patrzeć, obcym człekiem. Będą mieli bowiem jeszcze czas na wyjaśnienia.
Jej zły humor nieco już zelżał, gdy usłyszała, za kogo Letniak wziął Synów Wojownika.
-Nie, mój drogi, Synowie Wojownika to zakon rycerzy zaprzysiężonych Wierze. No wiesz, tej, o której ci opowiadałam - wytłumaczyła na szybko. Nic ciekawego, podobnie jak stocznie. Za to alchemicy... no tak, ich siedziba mieściła się przecież w Duskendale! -O tak, z nimi koniecznie musimy porozmawiać - przyznała księciu rację, choć w głębi duszy jakoś tak nie za bardzo sobie wyobrażała, by Cech Alchemików zechciałby zdradzać swe sekrety dwóm podejrzanym osobom.
-A co może być ciekawego w statkach? - zdziwiła się. -No chyba że mówimy o twoim, to tam są pewne... hm, rzeczy, które może zainteresowałyby naszego przemiłego gospodarza - uśmiechnęła się zawadiacko. Widać było, że Darklyn to swój chłop i być może nie wystraszy się cudaków. -Najlepiej chodźmy tam wkrótce - dodała, chcąc jednocześnie jak najszybciej odwiedzić Furraska i Szarika.