Zamkowa brama

Będąc już na dziedzińcu, Dagoth zmarszczył brwi, patrząc na tych wszystkich wojów, którzy ze sobą walczyli. Dayne zauważał każdy, nawet detaliczny błąd, czy to w ustawieniu, ataku, a może obronie. Nie na darmo mówili o nim, że jego główną siłą jest wzrok i umiejętność szybkiego zwracania uwagi na otoczenie.
Ostatecznie znaleźli sobie miejsce przy bramie, która rzucała na nich swój cień. Oczywiście Dayne wybrał dwuręczny stępiony miecz, od niepamiętnych czasów przystosowywał się do walki w ten sposób – bowiem Świt był dwuręcznym mieczem i nie chciał sytuacji, że nie potrafi nim walczyć. Dość zdziwiła go informacja, że Albert nigdy nie walczył mieczem, bez którego na przykład Dagoth by nie mógł się obyć. Włócznia nigdy nie była dla niego dobrym wyposażeniem.
Zaczęli krążyć wokół siebie i mimo, że czarnowłosy chciał zaatakować pierwszy, Albert miał przewagę dystansu, z którą Dayne nie mógł wygrać. Mógł jednak zgrabnie uniknąć ciosu i zaatakować go, gdy ten będzie mieć ograniczone widzenie przez słońce. Wszystko poszło zgodnie z planem, usłyszał głuchy brzdęk metalu uderzanego o metal. I było już po wszystkim.
Dayne od razu przykucnął przy Albercie i sprawdził jego funkcje życiowe – nie był w tym jakoś wyspecjalizowany, ale chyba każdy wie, gdzie jest serce i jak sprawdzić puls. Zrobił to i jeśli stan strażnika był krytyczny, od razu zawołał o pomoc. Jeśli odwrotnie, podniósł go i położył pod bramą, w cieniu i zostawił go tak, żeby mógł dojść do siebie. W tym też czasie, Dayne zawołał dwóch najbliższych zbrojnych, którzy walczyli ze sobą zażarcie.
- Panowie! Widzę jak pięknie tańczycie i od razu wybaczcie, że zakłócam wasz pojedynek. Ja jednak swój już skończyłem, dość szybko, odesłałem słodkiego Alberta do krainy snów i marzeń. Może chcielibyście się sprawdzić z kimś świeżym? Najpierw pojedynczo… potem możecie oboje w duecie przeciwko mnie. Co wy na to? – Zapytał. Wcześniej dokładnie ich obserwował i byli to mężczyźni, którzy wyraźnie wyróżniali się swoimi umiejętnościami. Co prawda nie był to poziom Dayne’a, jednak byli na przyzwoitym poziomie.

Po chwili do partnera Dagoth'a podszedł jeden ze strażników, poluzował mu hełm, by po chwili go zdjąć, co wywołało natychmiastową odpowiedź ogłuszonego. Mianowicie przekręcił się na prawy bok i zwymiotował na plac treningowy. Oparty rękoma o grunt, zastygł, mrucząc pod nosem. - O ja...pierdole. - Sam strażnik, który zajął się kolegą Dayne'a, chwycił Alberta za bary i pomógł mu dojść na ławę, gdzie podał mu na odchodne jeszcze mokrą szmatę, zapewne "kompres" na głowę. Ten sam strażnik poklepał Alberta i zbliżył się do Łazika. Był w rynsztunku, więc ciężko było ocenić jego gabaryty, lecz wzrostem podobny był do naszego szermierza. Lewe oko pokryte ma bielmem, natomiast prawe miało zieloną barwę. - Jak z pana taki klawy szermierz, to ja spróbuję. Mówcie mi Paluch. - Zaczął, po czym odebrał miecz od swego wcześniejszego partnera sparingu. Przed walką porządnie splunął na ziemię, poprawił wszelaki rynsztunek i kiwnął, że mogą zaczynać. Lewą nogą lekko do przodu, natomiast prawą bardziej na bok, trzymając tak miecz na wysokości piersi, kolega natomiast przyjął miejsce widza z tyłu. Ten zbrojny nie dał się nabierać na sztuczkę ze słońcem, więc trzymał swoją pozycję, tylko że starał się bym obróconym w stronę Dayne'a, a nawet jeśli miał przed sobą słońce, to od tego świetnie chronił go kapalin. Pierwszy do ataku ruszył Paluch, zadając przy tym ostrożne cięcie znad prawej, robiąc przy tym krok naprzód. Dagoth bez problemu takowe cięcie zbił, po czym samemu ruszył prawą stopą do przodu, więc byli bardzo blisko siebie, zadając sobie bardzo sprawne ciosy do oceniania przeciwnika, lecz bez żadnych większych efektów. Odpowiedź podróżnika na taki potok ciosów polegała na szybkim cięciu z miejsca zbicia miecza na łeb rywala. Zbrojny puścił wtedy lewą ręką miecz, by móc się jakoś zasłonić, ale nasz bohater był szybszy. Miecz uderzył rywala prosto w policzek kolczy. Po takim ciosie stęknął i spróbował wolną dłonią ten miecz chwycić, lecz na próżno, miecz pozostał we władaniu rycerza z Dorne. Jednakże zbrojnemu pozostawała druga ręka, więc spróbował on zadać cios podczas próby chwycenia miecz, powodując w ten sposób otwarcie w obronie rywala. Szybki refleks wtedy pomaga. Młodzik podczas takiego obrotu spraw jeszcze bardziej skrócił dystans, popychając lekko barem wojownika do przodu, tak, by jego głowa odchyliła się trochę do tyłu, wyrwał miecz z próby chwytu i odgórnym ciosem za pomocą rękojeści uderzył Palucha prosto w nos, tworząc przy tym chrzęst oraz strumień krwi. - O...o...kurwe... - Wybełkotał pod paliczkiem kolczym żołnierz, by po chwili rycerz przełożył mu swoją nogę za jego nogę i najzwyczajniej podciął go na ziemię z głuchym uderzeniem zbroi. Pozostało jedynie przyłożyć miecz do jego głowy. - Poddaje się. - Obrócił się powoli na plecy, chwytając za nos. Niezbyt mu się taki obrót spraw podobał. - Mój...nos. - Koniec walki. Cała reszta placu jakoś tak zmalała na widok dwóch zbitych kolegów z fachu.

Skończywszy walkę, od razu przerzucił wzrok na jego przeciwnika, który wydawał się być już trupem. Pozwolił innym się nim zająć, sam dużo by mu nie pomógł, nie znał się wystarczająco na umiejętności ratowania czyjegoś życia. Wystarczyło mu, że potrafił je zabierać czystym i szybkim cięciem.
Okazało się, że strażnik żył, co odpowiadało Dayne'owi. Miałby spory kłopot, gdyby przy ćwiczeniach przez przypadek zabił jednego z własnych ludzi. Co najważniejsze, mógłby pożegnać się z tytułem Miecza Poranku. Strażnik został przeniesiony, zaś w tej chwili inny wartownik zechciał się z nim spróbować. Dagoth uśmiechnął się złowieszczo, bowiem tylko na to czekał. Chciał jak najwięcej trenować i też istniała szansa, że przez któreś okno spogląda na niego jego ojciec, a może i nawet wuj Edric, lord Starfall.
- Zmierzmy się, Paluchu! Miejmy tylko nadzieje, że nie skończysz tak jak wcześniejszy kolega - zaśmiał się i chwycił mocniej miecz. Zaczął się taniec.
Pierwszy ruch wykonał Paluch i Dagoth bez trudu uniknął ciosu, skutecznie go odbijając. Następne ciosy wymieniane były bardzo szybko i sam pojedynek wyglądał jak walka dwóch wściekłych kotów w zbrojach. Dagoth jednak był panem i władcą tegoż pojedynku, wygrywał z strażnikiem na każdym polu i wykorzystał każdą nadarzającą się okazję. Ostatecznie rękojeścią miecza uderzył Palucha w nos słysząc dość głuchy odgłos łamanego nosa. Nie czekając na nic, Dagoth podciął jeszcze nogi strażnika, by ten upadł i usłyszał litościwe słowa z prośbą o poddanie walki. Dayne zaśmiał się i podał mu rękę, by wstał.
- Dobra walka, trenujcie dalej, a może kiedyś mi dorównacie! - Skłamał i sam ściągnął hełm. Ziewnął przeciągle i odwrócił się, kierując swe kroki w stronę własnej komnaty, gdzie będzie mógł odpocząć.

Zanim zdołał pojawić się przed bramą zamku w sposób najmożliwiej przyjazny i grzecznościowy wysłał jednego ze swoich niewolników, pozwalając obwieścić własne przybycie. Ze względu na dość odległe czasy funkcjonowania na terenach Westeros było mu dość ciężko przystosować się do wszelakiej etykiety szlacheckiej, która działała na tychże terenach. Całe Essos znane było z ogromnej ilości szpiegów i choć Elgars był świadom, że to porównywalnie rozwinięty biznes na terenach Westeros, miał wrażenie jakoby lordowie nie przejmowali się tym kto pojawia się na ich ziemiach. Nie zarzucając żadnego obowiązku przygotowywania strawy dla samego siebie, ubezpieczył swój żołądek porządnym posiłkiem jaki spożył na własnym statku wraz z odpowiednim kompanem, za którego uważał Aarsa.
Drugi Syn był w rzeczywistości znakomitą kompanią, której nie łatwo było się pozbyć. Qorgyle pozwoli mu więc powędrować ze sobą pod bramę zamczyska, chcąc w jak najprzyjemniejszy sposób przedstawić zarówno siebie jak i swojego kompana.
- Mości strażniku, śmiem wierzyć, iż jeden z moich służących zdołał poinformować, iż przypłynąwszy dzisiaj do tego urokliwego zamku ubiegam się o audiencję u lorda Dayne, pana tych ziem i honorową jegomość rządzącą Starfall. Wierzę, że zastałem go w zamku? - w rzeczywistości Qorgyle nigdy nie rozumiał dlaczego zawsze starał się zrobić dobre wrażenie na strażnikach bram, którzy w rzeczywistości nie mieli nic do gadania poza wypełnianiem rozkazów swojego pana. Dopiero po dłuższej chwili kontemplacji karzeł doszedł do wniosku, iż musiało to być kwestią jego dość sporej zażyłości z szarymi wojownikami, z którymi przyszło mu grać w niejedną partyjkę kart, czy też zwyczajnych kości. Elgars był niemalże fanem jeśli chodzi o towarzystwo, bardzo szanował mężnie walczących panów, którzy pomimo śmiechu z jego wzrostu potrafili również porządnie się zabawić i wypić, a były to wartości które przemawiały do niskiego szlachcica jednymi z ważniejszych.