Retrospekcja - Wino, Kobiety i Śpiew [Zakończona]

Aemion wstał od ustawionego w odosobnieniu stolika i powoli skierował się w stronę wyjścia. Odwiedził ten przybytek, ponieważ słynął on na całe Lys z oferowanego w nim jadła oraz wina, niestety nie mógł potwierdzić prawdziwości wszystkich opinii jakie mu przedstawiono.
- Przepraszam, panie, czy coś było nie tak z ciastem? - zapytała młoda dziewczyna, która była jedną z córek właściciela. - Praktycznie nieruszone.
Rzeczywiście jedno, finalne danie posiłku wciąż pozostawało na stole właściwie nietknięte.
- Wystarczy, że wziąłem jednego gryza z tak okropnego ciasta - odpowiedział sucho. Mógł zrozumieć wiele zabiegów kulinarnych i gotów był do próbowania nowych rzeczy, w granicach rozsądku, ale rodzynek w cieście nie był w stanie zdzierżyć. Chociaż nawet bez nich wypiek był co najwyżej średni. Radość z posiłku na samym finiszu posypała się niczym domek z patyków. - Właściwie powinnaś czuć się zaszczycona, że w ogóle włożyłem je do ust - dodał jeszcze. Smutek wylęgający się na twarzy dziewczyny mógł sugerować kto odpowiadał za ten konkretny wypiek i niektórzy mogliby uznać, że podobne ostre słowa były niepotrzebne. Aemion jednak nie wierzył w nieuzasadnioną litość, jeżeli potrzebna była krytyka, to winna ona być pełna. - Jednakże... - dodał stanowczo, nim dziewczę zdążyło zniknąć lub, co gorsza, popłakać się. - To doprawione mocno wino jest wyborne - pochwalił oferowany w gospodzie trunek i obdarzył młódkę ciepłym uśmiechem. - Wezmę pięć beczek!
Napój ten był specjałem wytwarzanym w tym konkretnym miejscu wedle rodzinnej receptury właściciela, więc niewykluczone było, że dziewczyna brała również udział i w jego produkcji. Pochwała zdała się poprawić jej humor i już miała zabierać się by przekazać zamówienie, kiedy okazało się, że ktoś jeszcze zainteresowany był winem. Ilość zaś była ograniczona...

Kiedy skończył mówić jeden z innych gości przybytku zaczął coś mruczeć pod nosem wpychając paluch w pozostawione przez Aemiona ciasto. Podobny brak kultury niewątpliwie wskazywał na kogoś z niższych warstw społecznych lub Westeros. W obu przypadkach nie był pewien co robił w miejscu cieszącym się z dobrej sławy w mieście. Oczywiście Belaerys nie miał zamiaru zwracać uwagi na podobną prowokację będącą niczym innym niż nędzną szopką jaką można by przypisać psotnym skalnym goblinom z pentoskich legend.
- Przepraszam, panie, ale mamy teraz jedynie cztery beczki tego konkretnego wina na sprzedaż - oznajmiła dziewczyna, po czym przeniosła spojrzenie na drugiego mężczyznę, który chciał je zakupić. Cztery zamiast pięciu dla jednego klienta zdecydowanie oznaczały, że kolejne sześć nie pojawi się znikąd. - Może moglibyśmy zaoferować inny trunek lub inną z naszych specjalności?
- Niech więc będą cztery, nie pojawi się wszak z niczego - stwierdził i uśmiechnął się zadowolony. - Dostarczcie je do siedziby Archonta - nakazał, albowiem podczas wizyty w mieście postanowił skorzystać z gościny zarządcy miasta wysłanego z Volantis. Z pewnością siedziba Archonta była lepszym miejscem niż nawet wyborna gospoda. - Do świty Belaerysów.

Aemion jadł raczej na tyle sprawnie by nie zabrudzić stolika niczym świnia w chlewie, więc rozlane wino pokalać musiało blat jako najwyraźniejsze zanieczyszczenie. Niemniej jednak nie wątpił, że dziewczyna, lub ktoś inny, i tak wytarłaby stół zbierając naczynia pozostawione przez gościa. Nie było więc szczególnie czym się przejmować, ponieważ niewątpliwie czarnowłosy próbował jedynie podkreślić w tym momencie swoją opinię w teatralny sposób.
- Hmm? - mruknął, spoglądając na człowieka, który teraz zwrócił się bezpośrednio do niego. Cyvasse? Ha, hahaha! Oczywistym było, że nie odrzuci podobnego wyzwania. W dodatku z szansą na upokorzenie tego niecnego wielbiciela rodzynek. Tylko czego mógłby chcieć? Z pewnością nic materialnego. Miał praktycznie każdą rzecz jakiej mógł zapragnąć, a te jakich nie posiadał były obiektami jakich jedynie głupiec żądałby jako łupu w podobnie niewielkim starciu. Pozostawało więc coś dającego innego rodzaju poczucie satysfakcji... Po chwili miał po pewien pomysł. - Odegrasz dla mnie małą scenkę.
Jeżeli potencjalny oponent nie spłoszył się od razu, Aemion wyjaśnił, że chce by mężczyzna zakupił na miejskim targowisku cały zapas rodzynek od jednego z handlarzy, po czym wysypał je do pobliskiego rynsztoka na oczach jak największej liczby gapiów, złorzecząc jednocześnie jakie to ohydne i jak można to jeść. Dlaczego coś takiego? Cóż, dodawało to do pewnego poniżenia, a do tego to na wspaniałą właściwą rodzynki powoływał się Lucifer, kiedy wpakował paluch w ciasto Belaerysa.
Aemion nie miał jednak przy sobie swojej planszy do gry, więc jeżeli oponent takiej nie posiadał musieli pozyskać takową z innego źródła. Najprostsze wydawało się udanie na targ i rzucenie paru srebrników handlarzowi mającemu do sprzedania planszę oraz figury by mogli zagrać szybką partię. W dodatku nie będzie daleko do potencjalnego straganu z suszonymi owocami.

Szybko miało się okazać, że jego śmiały w słowach przeciwnik wie o cyvasse tyle co Andal o kąpieli. Czyli praktycznie nic. Belaerysowi nie chciało się nawet znęcać nad oponentem wyłapując każdą z jego figur jedną po drugiej nim zakończy grę, zwyczajnie nie przyniosłoby to żadnej dodatkowej satysfakcji. Poświęcił więc po jednostce ciężkiej oraz lekkiej jazdy, aby utorować drogę przez szeregi Martella i unieszkodliwić jego figury machin oblężniczych, po czym smok mógł bezpiecznie ruszyć by dokończyć dzieła zniszczenia eliminując po krótkich łowach króla.
- Ha! - mruknął zadowolony, kiedy rzeźbiony w mahoniowym drewnie smok przewrócił ukształtowanego z marmuru króla przeciwnej armii. - Zobaczmy więc pokaz!
Przeciwnik okazał się słowny i wykonał swoje zobowiązanie bez mrugnięcia okiem. Zakupił zapas rodzynek wystawionych na jednym ze stoisk - co niewątpliwie musiało być zaskoczeniem dla handlarza, wszak była to niemała ilość - po czym zaczął wyrzucać je do pobliskiego rynsztoka na oczach wszystkich zgromadzonych. Mieszkańcy Lys z głośnego ogłoszenia jegomościa mogli się również dowiedzieć jakie zagrożenia kryją się za rodzynkami. Aemion tymczasem parsknął rozbawiony, obserwując spektakl.
- Zabiło to na pewien czas nudę - potwierdził, kiedy pokonany oponent powrócił, i wstał. - Możesz zapamiętać, że przegrałeś z Aemionem z Domu Belaerysów - oznajmił, uznając za stosowne by w końcu przedstawić się w pełni swojemu rozmówcy, który wcześniej jedynie domyślać mógł się jego nazwiska z rozmowy prowadzonej z dziewką w karczmie. Przy okazji dowiedział się również z kim ma do czynienia i okazało się, iż jest to dornijski książę. O ile dobrze pamiętał Dornijczycy byli potomkami Rhoynarów, czyli jedynym narodem w Westeros mającym podstawy by uznać go za cywilizowany. - Ha! Jeżeli pijesz lepiej niż grasz w cyvasse mogę pokusić się o podzielenie się częścią nabytego wina!

- Hahaha! - zaśmiał się, krzyżując ręce na piersi. - Chciałbym to w takim razie zobaczyć.
Co prawda nie spodziewał się tego, że Martell zechce zaprosić więcej pachołków do picia, ale jeżeli już tacy się napatoczyli, to niech będzie. Czuł się dzisiaj hojnie. Sam wziąć mógł... Hmm... Panicz Belaerys nie lubił większości ludzi, więc krąg tych jakich mógł zabrać był wąski. W dodatku jeden nie był zbyt rozmowny. Za to drugi w sumie nadrabiał z nawiązką swoją gadatliwością, więc koniec końców zdaje się, że nie było tak źle.
Pozostawało jeszcze pytanie gdzie mieli zamiar się udać. Mogli pić w jakiejś dobrej gospodzie, albo udać się do bardziej ekskluzywnego przybytku oferującego większą wygodę oraz szerszy wachlarz usług. Tak, obszerny, osobny pokój pełen woni kadzideł, miękkich poduszek, zapasu trunków na później - wszak na tyle osób te beczki mogą nie starczyć - oraz opcjonalnych, dodatkowych usług brzmiał raczej lepiej niż zwykły stół w karczmie. Rozgościć mogli się również w jednym z pokojów rezydencji Archonta, a i wszelkie udogodnienia czy usługi mogły tam przybyć do nich. Nie wiedział jednk na co dokładnie ochotę ma Dornijczyk, więc była to kwestia otwarta do ustalenia.

Tak więc Dornijczyk wybrał udanie się do jednego ze słynnych lyseńskich przybytków oferujących możliwość relaksu na wiele sposobów. Bardzo dobrze, była to dostarczająca najwięcej możliwości opcja, a brak kierowania się w wyborze brakiem opłat za pobyt w gościnie archonta świadczył o tym, że Martell nie jest skąpy. Z racji zwiększonej ilości osób Aemion postanowił nie ograniczać się też do jednego, marnego pokoju... W razie potrzeb z ich salą łączyły się dwie sypialnie z dużymi łożami oraz pokój z dużą balią, która szybko mogła zostać napełniona gorącą wodą. W pobliżu na tym samym piętrze znajdowały się zaś jeszcze inne pokoje, gdyby okazały się potrzebne.
Belaerys zabrał ściślej mówiąc dwóch towarzyszy do środka - z czego jeden był wspomnianym, gadatliwym bardem. Drugi wspomniany, mniej gadatliwy, bo i pozbawiony języka, stanął na straży pod drzwiami. Był to barbarzyńca-niewolnik z dalekiej północy Westeros. Trzecim kompanem, który zasiadł przy stole, był tyroshyjski medyk o zielonych włosach.
- Nie mieszkam w Lys, a jestem tu jedynie przejazdem - powiedział i upił łyk wina. Przynieśli własne beczułki specjału zakupionego wcześniej, ale sam przybytek również zapewniał mnogość napitków oraz pysznego jadła. Obsługa w jakości nie ustępowała oferowanym specjałom. - Jestem z Volantis, Pierwszej Córy Valyrii - oznajmił. - Co sprowadza tymczasem do Lys kogoś z Westeros? Czyżby sława tutejszych usług? Na zachodzie nie ma zbyt wielu miast, więc ze znalezieniem podobnych przybytków jest ciężko. Przynajmniej jeżeli chodzi o takie, które zdolne są rywalizować z poziomem z lyseńskimi.

Hmm... Podróż w pogoni za marzeniem, w poszukiwaniu inspiracji by stworzyć coś nowego i ciekawszego, bardziej przepełnionego emocjami niż dotychczasowe twory ludzkich rąk. Brzmiało to niezwykle zachęcająco, nie mógł temu zaprzeczyć. Lubił, kiedy ludzie dążyli do czegoś interesującego i rozumiał również dobrze poszukiwanie czegoś mogącego rozbudzić umysł.
- Godny cel, oby przyniósł owoce nawet słodsze niż te, które zostały dla niego wyśnione - stwierdził i upił łyk wina. - Jak wielu różnych trunków już próbowałeś?
Wiele krain produkowało przecież przeróżne trunki, często różniące się od siebie niczym ogień i woda. Dorne miało swoje cierpkie wina, na Arbor produkowali słodsze trunki, Volantis, Myr i Lys również miały swoje własne twory, Tyroshyjczycy znani byli z gruszkowej brandy, zaś w Qarthu skosztować można było mocno przyprawionych likierów. Nie mówiąc już o mnogości piw, mniej znanych i tańszych win, midów czy mocniejszych trunków produkowanych w wielu miejscach na świecie. Ciekaw był więc czym specjał Martella miałby się wyróżniać w tym morzu możliwości.
- Hmm?
Cóż... Wszystkie te "komplementy" były czystym stwierdzeniem faktu, a Aemion nigdy nie był fałszywie skromny i świadom był swoich atutów. Nie speszył się więc zbytnio, ani też nie unosił dumą z racji na coś tak oczywistego.
- Chciałem zobaczyć miasto zbudowane przez Smoczych Lordów jako miejsce odpoczynku i samemu ocenić jego urok - powiedział, rozsiadając się wygodniej. - Zobaczyć czy rzeczywiście oferuje takie odświeżenie i wachlarz możliwości jak mówią krążące o nim legendy - przedstawił wcale nie aż tak interesujący cel swojej wizyty. - Z jednej strony to ciekawość by skosztować więcej z tego co oferuje świat i co mnie intryguje, a z drugiej i obowiązek. Jako dziedzic Włości muszę zasmakować w ich dziełach.
Nie skomentował koloru swoich oczu. Miał takie jakie miał, a cóż to by była za zabawa, gdyby od razu rozwiał tajemnicę, ot tak.
- Klimat rzeczywiście jest wspaniały, architektura miła dla oka i doskonale komponująca się z naturalnymi krajobrazami, towary i usługi zaś... Hmm... Jak na razie zdają się stać na wystarczająco wysokim poziomie, acz jeszcze trzeba bardziej się w nie zagłębić.

Z pewnością rozmowa pośród pozostałych trwała w najlepsze. Aemion zresztą nie spodziewałby się niczego innego, kiedy pośród ludzi zgromadzonych przy stole znajdował się Vaelam. Trubadurzy, zwłaszcza ci zdolniejsi, mieli to do siebie, że często byli rozgadani i żądni atencji. To zaś wraz z potrzebną w ich zawodzie charyzmą i zdolnościami oratorskimi sprawiało, że byli idealnymi kompanami do rozruszania towarzystwa.
- Rozwodnione piwo w portowej spelunie czy może kwaśne wino z owoców nienadających się nawet do rzucenia świni? - zapytał, kiedy Lucifer wspomniał o najpodlejszych trunkach. Sam nie miał wielu przygód z okropnym alkoholem, ponieważ szukając przyjemności zazwyczaj skupiał się na tym co mogło ją dostarczyć i nawet próbując nowości sięgał po coś z potencjałem. Nie mógł jednak powiedzieć, że nigdy nie trafił na nic ohydnego. - Będę w takim razie czekał z niecierpliwością.
Służba przybytku uzupełniła dzbany z winem stojące na stole, ponieważ sześciu biesiadników było w stanie opróżniać je w miarę szybko. Kątem oka zauważył jak trubadur zaczyna już smalić cholewki do jednej z usługujących dziewcząt, zupełnie jakby liczył, że w takim miejscu uda mu się zaciągnąć jedną z nich do łoża całkowicie za darmo. Wieczny optymista.
- Prawdopodobnie Tyrosh i Myr - odpowiedział Luciferowi. - Oba miasta mają do zaoferowania ciekawe wyroby, którym należałoby się przyjrzeć i zobaczyć czy zasługują na swoją sławę. Oczywiście jeżeli szukasz czegoś konkretnego, to lepsze mogą być inne miejsca - uniósł do ust kielich i pociągnął z niego łyk trunku. - Jeżeli wciąż gonisz za alkoholem, to Tyroshyjczycy znani są ze swojej gruszkowej brandy, zaś w Myr produkują wina.

- Tyrosh słynie z niej nie bez powodu, na pewno mają ją tutaj na stanie jeżeli chciałbyś spróbować - powiedział. Trunek pochodzący z miasta farbowanych bród należał do jego ulubionych. Aemion przepadał za alkoholem naznaczonym owocowym, słodkim smakiem. - Hmm... Nie widzę przeciwwskazań - odpowiedział na propozycję podróży. - Czym podróżujecie? Jeżeli wynajmujecie okręt znajdzie się dla was miejsce na karace, którą my przybyliśmy.
Największa jednostka floty Belaerysów, duża i wytrzymała karaka przystosowana do podróży przez otwarte morze, została zamówiona jeszcze przez dziadka Aemiona i wykonana w stoczniach na Półwyspie Valyriańskim przed jego zniszczeniem. Statek miał więc swego rodzaju wartość sentymentalną, ponieważ w miejscu jego produkcji nie powstanie już żaden mu podobny. Ani też jakikolwiek inny.
- Piękną damę? - powtórzył lekko zdezorientowany i podążył za spojrzeniem Martella. Jego wzrok spoczął na Trystanie. Wzork Trystane'a spoczął na Aemionie. - Ha... Hahaha! Hahaha! - roześmiał się po krótkiej chwili, zaś jego medyk uśmiechnął się jedynie.
- Obawiam się, że daleko mi do "damy", książę - odpowiedział ze swoim typowym spokojem, a chociaż głos miał łagodny, to zdecydowanie nie był kobiecy. - Ale rozumiem pomyłkę, jestem raczej bardziej podobny do mojej bliźniaczej siostry niż ona do mnie.
Mogło mieć to mało sensu, wszak bliźniaki były podobne do siebie nawzajem, ale najpewniej chodziło o to, że jako rodzeństwo poszli bardziej w stronę delikatnej, kobiecej urody niż męskiej. Co zresztą było widać patrząc na zielonowłosego i skąd zapewne wzięła się pomyłka Lucifera.
- Haaa... - odetchnął. - Raczej muszę odmówić, mam już plany na dzisiejszą noc - oznajmił rozmówcy. Zakupił w czasie pobytu dwie urodziwe niewolnice przyuczone w sztuce miłości w tutejszych domach rozkoszy, a do tego jeszcze nietknięte niczyją ręką. Towar zaś należało sprawdzić nim się wyjedzie, aby złożyć ewentualne zażalenie do sprzedawcy. Do tego dochodził też fakt, że nie pociągali go zbytnio mężczyźni. - Za to wiem kto mógłby się skusić i na oku ma piękną damę rzeczywiście będącą kobietą.
Czerwone oczy sugestywnie spojrzały na podchmielonego już barda, który coraz bardziej zalotnie flirtował ze służką. Mieli tu w pobliżu dwie sypialnie oraz pokój z balią do kąpieli na swój użytek, więc z pewnością dla każdego znajdzie się miejsce. A zawsze na piętrze było też więcej komnat jeżeli będą potrzebne.
- Jest artystą, z pewnością nie rozczaruje.

Sprawa została wyjaśniona, a Lucifer zdawałoby się z zadowoleniem patrzył w przyszłość zawierającą Vaelama i jego łóżkowe poematy. Biedny Dornijczyk, nie wiedział w co się pakował. Przed udaniem się by igrać w pierzynach Martell postanowił zadać mu jeszcze jedno dziwne pytanie.
- Hmm? Los jest kapryśny, nie wiadomo co się stanie. W końcu czy ktoś przed kilkoma laty spodziewałby się, że Valyria zniknie nagle z powierzchni ziemi w mgnieniu oka? Nie wiadomo również na co najdzie człowieka ochota na skutek tego co wokół niego się wydarzy, spodziewanie czy też nie. Głupotą by więc było udzielanie zbyt konkretnej odpowiedzi - stwierdził i uśmiechnął się lekko. - Cokolwiek jednak w ciągu tych lat postanowię, to doprowadzę do końca i urzeczywistnię. Tak jak robię to już teraz.
Panowie Valyrii władali największym imperium jakie widział ten świat, a ich wizja stawała się rzeczywistością jeżeli tylko mieli taki kaprys. On był tym co po nich pozostało, czemu więc miałby pozwolić by to wspaniałe dziedzictwo realizacji swoich zamierzeń w sposób absolutny przepadło?
- Czyżbyś miał dokładniejszą odpowiedź na własne pytanie?

Aemion uważał, że jego odpowiedź zawiera jeden mocny konkret - cokolwiek postanowi się stanie. Mogło to być postanowienie przez wielu łatwo uznane za głupotę i wyraz oderwanej od rzeczywistości megalomanii. Takich miał jednak za nic więcej jak zwykłe kundle wałęsające się po świecie bez większego celu czy pojęcia, niepojmujące w pełni otaczającego ich świata. W końcu jak można było nie dostrzegać tego co było widoczne już na pierwszy rzut oka?
- Niektórzy marzą o rzeczach, które są ponad ich ograniczonymi możliwościami. Inni, niezależnie od statusu oraz talentu, spędzić mogą życie w pogoni za snem zbyt wielkim by udźwignąć go mógł jakikolwiek człowiek. Twoja wizja nie jest ani jednym, ani drugim - odpowiedział po zwilżeniu gardła winem. - Niewątpliwie masz odpowiednie środki i predyspozycje by osiągnąć to co sobie zaplanowałeś - ocenił i uśmiechnął się lekko. - Czy te, dość konkretne, plany nie wydają się jednak dość banalne? Bogactwo, sława oraz miłość. Czy to nie to czego chce prawie każdy? Nie chcę umniejszać żadnej z tych rzeczy, ani potępiać szukania przyjemności i tym samym szczęścia, jednak nie są to szczególnie intrygujące plany.
Wtedy też Martell dodał jeszcze coś.
- Hmm... To brzmi ciekawiej - stwierdził. - Nie czcicie w Dorne starych bogów z nad Rhoyne, prawda?

- Prawdziwej wiary? - zapytał. - Czyżbyś uważał, że inni bogowie nie istnieją czy też może, że są w jakiś sposób fałszywi? - spróbował się dowiedzieć. - Większość ludów zdaje się akceptować istnienie bóstw innych niż ich własne, ot, nie oddaje im czci posiadając swoich. Oczywiście każdy myśli, że jego bogowie są najlepsi i najsilniejsi. Czasem zdarza się religia, która w przebłysku pychy stwierdzi, że inni bogowie to jedynie demony, zjawy czy inne fałszywe duchy, które mają moce, ale są z jakiegoś powodu mniej boskie. Najpewniej jedynie z powodu nie bycia ich bogami - stwierdził, pokazując w ten sposób dość jasno swoje raczej sceptyczne podejście do religii. - Ale całkowitego zaprzeczenia istnienia innych bogów, nawet jako "demonów", zdaje się, że jeszcze nie spotkałem.
Valyrianie mieli ciekawe relacje z bogami - z jednej strony Półwysep Valyriański cieszył się obecnością wielu bóstw, acz z drugiej Smoczy Lordowie i wyższe klasy Włości nie należały raczej do szczególnie religijnych. Na pewno nie szczerze religijnych. Czy odrzucali istnienie bogów, czy też po prostu przepełnieni dumą przestali uważać ich za istotnych, to już raczej zależało od indywidualnych preferencji.
- Hmm? - uśmiechnął się, napełniając swój kielich. Jeżeli Dornijczyk chciał wiedzieć komu Aemion oddaje cześć, nie mógł odmówić odpowiedzi. A na pewno nie po tym jak jego rozmówca odsłonił przed nim swoich bogów. - Siebie - odpowiedział, unosząc puchar do ust i składając sobie ofiarę dziękczynną z wina. - Mamy wielu bogów, ale nasze relacje z nimi są zdystansowane. Można powiedzieć, że zaczęły być bliższe współpracy niż czci, o ile rzeczywiście z drugiej strony ktoś słucha.
Od ilości spożytego trunku zaczęło się mu już robić cieplej, a i język bardziej się rozluźnił. Ze względu na to wypowiadanie się śmiało wobec podważania autorytetu bogów - lub też kogokolwiek innego - czy szydzenie z rozmaitych ludzi przychodziło mu o wiele łatwiej niż zwykle.

A ludzie mówią, że to ja jestem zbyt dumny - pomyślał, kiedy Lucifer wyjawił swoje stanowisko wobec innych bogów. Jak można zakładać, że innych bóstw nie ma? Jego wiara nie była jedyna. Nie była najstarsza. Nie była nawet największa. Ba! W chwili obecnej była prawie wymarła. Dlaczego więc bogowie Rhoynarów mieliby być tymi jedynymi prawdziwymi. Jeżeli jednak byłaby to prawda... Czyż Valyrianie nie złamali ich swoją mocą? Twierdzenie niektórych Smoczych Lordów, że przewyższali bogów stawało się wówczas niezwykle prawdziwe.
- Pha... hahaha! - zaśmiał się, zapewne głośniej niż uczyniłby to bez trunku. Nie wiedział wiele o tych całych Siedmiu, ale to co słyszał zdecydowanie mu się nie podobało. Określenie ich mianem choroby zdawało się więc być bardzo trafne. - Heh... to chyba powinno być pośród was łatwe. Handlarze niewolników chwalą zawsze Nathańczyków za łagodną naturę i posłuszeństwo, jednak kiedy trafia się Dornijczyk mówią o ognistym temperamencie i płomiennych żądzach. Zdaje się to stać w opozycji do tego co słyszałem o Wierze z Westeros.
Pociągnął jeszcze jeden łyk wina z pucharu.
- Aż dziw, że w ogóle zaczęliście czcić tych Siedmiu.