Port

Nastał siódmy dzień obecnego księżyca, a był to dzień wyruszenia wyprawy ku dymiącym wybrzeżom Valyrii, ale najpierw Pentos. Już wczorajszego dnia na okręty ładowano zapasy i okrętowano ludzi, żeby skoro świt można było ruszać. Jednakże jak to zwykle w Gulltown bywa wyruszyli dopiero ze dwie godziny po świcie, kiedy lord się wreszcie porządnie obudził, ubrał i dotarł na swoją galerę. W poprzednich dniach Sebastion osobiście przeprowadził transakcję na pięć setek wielkich beczek piwa, których nawet on nie jest w stanie wypić samodzielnie w jeden dzień, a może nawet w kilka. Niestety złe samopoczucie towarzyszące mu od kilku dni sprawiło, że niezbyt umiejętnie się targował. Chciał wynegocjować zniżkę w postaci piątej części całej kwoty ze względu na wielkość zamówienia, ale nie udało mu się nawet wybronić dziesiątej części i ostatecznie zmuszony był zapłacić pełną cenę za wszystkie beczki. Przynajmniej reszta poszła zgodnie z planem, ponieważ na statkach byli już wszyscy: ludzie od rycerzy na włościach, zbrojni z zamkowego garnizonu, miejska hołota pospiesznie uzbrojona, Synowie Wojownika i ich giermkowie, Leonard Redfort, Leslie Royce, Lambert i Melody, a przede wszystkim Hagritt. Naturalnie władca Gulltown zabrał również ze sobą ser Jona Falstaffa i barda Angrona, żeby ten mógł później przekazać relację z wyprawy w formie pieśni.

Do Gulltown powrócili wieczorem poprzedniego dnia, wyładowali swoje łupy i dołączyli do reszty Wilków przy wieczerzy. Wyprawy szczególnie nie świętowali, ponieważ nie było o czym mówić. Żadnych wyzwań, żadnych szczególnych łupów, żadnych ciekawych informacji. Chorąży Arrynów działali potulnie i leniwie, aż człowiek czasami się zaczynał zastanawiać czy nie jest to jakiś podstęp. Jak na razie jednak najsprytniejszą rzeczą na jaką obrońcy Doliny umieli się zdobyć było wydłubanie sobie kozy z nosa lewą ręką zamiast prawej, aby wziąć ją z zaskoczenia. Innymi słowy - ich braki w obronie nie były raczej częścią żadnego większego planu, a zwykłą niekompetencją.

Nadszedł jednak czas, aby odsunąć na bok rozważania o swoich nieudolnych wrogach i w końcu poczuć lekki przypływ adrenaliny. W tym celu Wilki nie będące obecnie pod bronią jako wartownicy, ani nie wypełniające żadnych innych obowiązków, zebrały się na mały turniej pięściarski. Na swoje baraki wojownicy z Północy przerobili kilka kamiennych magazynów w porcie, które oddała im do użytku lady Manderly, a które były tuż przy ich okrętach. W ten sposób mogli strzec łajb i być gotowymi do szybkiego ruszenia w morze zachowując możliwość wygodnego spania na lądzie i nie rozpraszając za bardzo swoich ludzi po mieście. W tych też tymczasowych kwaterach, a raczej na podwórzu przy jednym z magazynów, wszystko się rozgrywało.
Na samym początku Leman usiadł na pobliskich skrzyniach z rogiem miodu w dłoni i obserwował pierwsze walki. Czasami krzyknął coś do walczących, jednak nie dołączał do wszechobecnego szumu wywoływanego przez dopingujących bokserów widzów. Pilnował też, aby każdy kto schodził z ringu dostał kufel piwa. Po obejrzeniu kilku potyczek i obaleniu trzech rogów sam zeskoczył w końcu na ziemie i ruszył na środek. Ciekawe który z jego chłopaków podejmie się spróbować z nim zatańczyć. Jeden z weteranów, a może któryś ze świeższych nabytków? Tak czy inaczej, o ile nie został pokonany, miał zamiar na razie zawalczyć z trzy razy i wrócić do miodu.

Walka:

Jak to się mówi: umiesz liczyć, licz na siebie. Skoro więc Wilki nie mogły pohulać jak należy z tchórzliwym oponentem, zorganizowały sobie zabawę we własnym gronie. Picie i mordobicie a do tego luz z obowiązków dla wszystkich - chłopcy byli więcej niż zadowoleni.

Przytoczono beczki z piwem a niektórzy zapewnili sobie jakiś prowizoryczne siedziska we własnym zakresie. Szybko utworzono okrąg z tłumu i zaraz też znaleźli się pierwsi chętni do prania po mordach. Raz dwa zaczęło się pięściarskie widowisko a może raczej po prostu młócka. No bo liczyło się, że walczą uczciwie twarzą w twarz, nie? Nic to, że czasem poszła w ruch noga, czy tam kimś o dechy rzucono. Walka to walka, zwycięzca to zwycięzca a pokonany to dupa. Także ten... Tryumfatorów oklaskiwano, klepano po plecach i obiecywano, że dostaną łomot kolejnym razem. Przegrani nie mieli wiele gorzej, bo całość zabawy odbywała się raczej w duchu braterstwa i sportowej rywalizacji. Może raz czy dwa - jak do tej pory - chłopaków tam trochę poniosło i za bardzo rwali się do lania, kiedy już należało przystopować.

Wreszcie i Leman wstąpił między walczących. Wielgaśny chłop i prawie dwieście kilo żywej wagi - wyglądał na takiego, co że jak palnie za mocno, to możesz się przekonać, co jest po śmierci. Rekruci wydawali się być cokolwiek "onieśmieleni" taką skalą wyzwania. Natomiast prędko znalazło się dwóch starych wygów, którzy mogli mieć chociaż cień szansy na godną walkę.
Pierwszy żywo ruszył na olbrzyma. Przemknął obok prostego i skrócił dystans. To nic nie dało. Leman radził sobie i w bliższym dystansie, więc najemnik utknął pod gradobiciem ciosów. Poza tym bękart poruszał się zdecydowanie sprawniej, niźli można by po posturze przypuszczać i nie dał zbyt wiele szans na skuteczny kontratak. Finalnie skończyło się tak, że oponent oddać zdołał tylko dwa razy, nim został rzucony w ręce otaczającego ich tłumu. Bardzo podobnie przebiegła druga walka - tutaj oponent także trafił skutecznie dwa razy, jednakże w przeciwieństwie do poprzednika, nie obronił się ani razu a skonfundowany prędkością rywala, poszedł w niekorzystną wymianę ciosów.
Ostatnim z oponentów był Jorin Umber, bliski towarzysz broni Lemana. Być może nareszcie jakieś wyzwanie? No właśnie nie bardzo. O ile Umber radził sobie dobrze w pancerzu, to pozbawiony go, mocno obrywał. Całość nie trwała wiele dłużej niźli poprzednie walki a tożsamo jak poprzednio, oponent zadała jedynie dwa skuteczne uderzenia.
Cóż... Wychodziło na to, że jeśli Leman miałby paść, to potrzeba przynajmniej trzech konkretnych wojaków na raz. Inaczej równie dobrze może walczyć z workami rzepy.

Lewy prosty i zwód, krok do tyłu, krok naprzód, prawy sierpowy i jeb, z główki. Jeden przeciwnik na ziemi. Drugi przeciwnik w ramionach kompanów. I cyk, Umber na skrzyniach. Walki były dobre, nie ma co, akurat żeby przygotować się na kolejny róg miodu pitnego. Leman postanowił wypić sobie teraz jeden, a potem jeszcze drugi i może znów wskoczyć na jakąś walkę. Może z lordem Royce'm? Niby był ich jeńcem od roku, ale zawsze dobrze go traktowali i gościli przy stole. Jego rycerze już pojechali do domu za przyzwoity okup, a i sam lord w gruncie rzeczy się wykupił, tylko tak się umówili, że puszczą go dopiero po wojnie. Tak samo jak po wojnie Leman miał mu oddać jego valyriański miecz, bo się jednak nie godziło zabierać tak ważnej rodowej pamiątki. Nawet jeżeli uczciwie została zdobyta w bitwie.
Tak więc spróbowałby się z Royce'm. Jeżeli zaś ten nie był chętny na starcie z Lemanem, to wziąłby tym razem dwóch przeciwników na raz, albo też, jeżeli znowu nie było chętnych, przywołał jednego ze swoich wilkorów. Boksować by się z nim nie boksował. Ale zapasy z takim potworem to już co innego, a i dla zwierzaka taki trening nie byłby pierwszy, to i wiedział, że gryźć nie może i drapać jedynie lekko. W ramach uczciwości Leman też go rzecz jasna nie gryzł. W sumie... Zawsze zawalczyć mógł też lord Corbray, który był w takiej samej sytuacji co Royce.

Dla kogo walki były dobre, dla tego były dobre. Dla widowni na pewno były widowiskowe - prawdziwy popis umiejętności, istniej maestrii w sztuce kucia mordy kułakami. Kujący też pewnie niezgorzej się bawił i idealnie wypracował pragnienie na kolejną kolejkę miodu. Obici przegrali z kretesem a przegrywać to chyba mało kto lubi, nie? Jasne, wiedzieli, jak z ich przywódcy jest zabijaka i nie było mowy o żadnej zawiści, ale pewno woleliby, aby poszło krzynkę lepiej.

Lord Royce nie był chętny do walki, bowiem nie należał on do ludzi specjalnie krzepkich. Po prostu nie miałby szans z Lemanem. Żadnych szans, jeśli być absolutnie szczerym. Gdyby tak zaczął okładać wojaka z Północy pięściami, to skuteczność byłaby wielce podobna do bycia obrzucanym rozgotowaną brukselką. Nic to jednak nie szkodzi, ponieważ trafiła mu się najlepsza alternatywna opcja. Dwa jego zaprzysiężone miecze postanowiły połączyć siły i dać Lemanowi walkę wartą wspominania. Toteż...
Stanęli na przeciwko siebie. Z jednej strony najtwardszy z kompanii, Leman z Russ, Postrach Doliny! Z drugiej było dwóch krzepkich mężów, zaprawionych w bojach i srogich niczym sama Północ. Ruszyli ku sobie! I... Oponenci chcieli otoczyć wielkiego woja, ale ten zbyt sprawnie manewrował, by im się tak łatwo dać. Krążył, zbijał ataki i wyprzedzającymi ciosami spychał jednego przeciwnika na drugiego. Nie zawsze dawał radę, co i raz dosięgnął go cios kompana, ale mimo wszystko jakoś to szło na remis. Do czasu... Kiedy wszyscy trzej byli już równo poobijani i wymęczeni, dwóch ziomków znów spróbowało go zgranie wziąć z dwóch stron. Obeszli, przymierzyli się i pewnie myśleli, że zdyszany Leman im nie umknie już. Mylili się... Olbrzym wyskoczył z ciosem w kierunku Umbera z rychłością godną cieniokota. Towarzysz ruszył zaatakowanemu w sukurs a sam adresat ciosu próbował się bronić, ale dostał prostym a potem pochwycony został za łeb i rękę. I w ten sposób Umber poleciał na nadciągającego Varalda z taką siłą, że obaj wylądowali na ziemi. Rozległy się okrzyki, oklaski i zapanowała wśród wojaków wrzawa. To była piękna bitka, godna toastu pełnym rogiem!

Walka z dwoma oficerami Wilków na raz była już cięższa niż pozostałe, ale znał kilka sztuczek, o których jego mężni przyjaciele nie wiedzieli. Umiał też szybko ruszać się na nogach, o wiele sprawniej niż oni, co już nieraz pokazał na Ścieżce Wilka. To zapewniło mu ostatecznie zwycięstwo i pozwoliło powalić przyjaciół, wywołując tym samym wielką, radosną wrzawę pośród zgromadzonych wojów.
- Kurwa, niepokonany! - krzyknął unosząc ręce w geście zwycięstwa. - Jak Theon Stark!
Mówiąc o Theonie Starku miał rzecz jasna na myśli pierwszego Głodnego Wilka. Króla Północy, który upokorzył Andalów, podbił  Trzy Siostry, zmasakrował Dzikich i wygnał Żelaznych Ludzi z zachodnich wybrzeży Północy. Zaraz też zaśmiał się donośnie i sięgnął po kolejny róg miodu, który już mu podawano. Już miał pociągnąć pierwszego łyka, kiedy wtrącił się jakiś typ, którego przywiało z ulicy. Był całkiem spory, mniej więcej jak Umber. Gadał za to jak paniczyk z południa.
- Teraz piję, a tego się nie odstawia! - uniósł róg, który w przeciwieństwie do kufla trudny był do umieszczenia na blacie bez rozlania trunku. Kto zaś o zdrowych zmysłach by rozlał dobry miód? - Kiedy będzie pusty jednak... Czemu nie? Ha!
To powiedziawszy wrócił na swoje miejsce na skrzyniach, siadając pomiędzy wilkorami Frekim i Gerim. W tym czasie dwóch innych chłopaków wskoczyło na ring i mordobicie ruszyło znowu. Kiedy tylko obalił już róg miodu, a arena się zwolniła, mógł zmierzyć się z Durwaldem.

Nowy gość zawitał w ich progi i zrazu wyzwał szefa na pojedynek pięściarski. Miał albo bycze jaja, albo ptasi móżdżek. Może jedno i drugie... Tak czy siak, powitali go okrzykami i toastami, albowiem chyba szykowało się niezgorsze widowisko. W sumie, jak się tak przyjrzeć obu, to ten południowy rycerzyk był nawet bliski rozmiarom Lemana. Niższy, prawda, ale też cholernie nabity mięśniami. No no, co to będzie?

Po jednej krótkiej walce, mieli się przekonać. Ich poprzedników, dwóch rekrutów, prawie wykopano z areny, bowiem to lud chciał widowiska. Chleba i igrzysk! A nie, to chyba gdzieś w Essos. Zatem.. Miodu i napierdalania! MIODU I NAPIERDALANIA! Tak jest!
Tłum rozstąpił się nieco szerzej, aby dać im więcej miejsca. Gdzieś w tej ciżbie przeszło głośniejsze "Młotem Burzy zwany...". Czyli jednak ktoś słyszał. Coś gadali. Lecz na gadanie czas się skończył. Rozpoczął się tytaniczny bój dwóch mocarzy... Pierwszy ruszył Leman. Poruszał się jak motyl, taki prawie dwustukilowy. Kąsał jak wściekły szerszeń. Zaraz miał to pokazać. Poszedł klasykiem wejściowy prosty... I jakie było zaskoczenie tłumu, gdy Jeleń odbił cios, skrócił dystans i trzepnął Głodnego Wilka w jego nienażarty pysk. Poczuł, oj poczuł mąż Północy, że trafił na równego sobie. To już nie były żarty i nie zamierzał dalej żartować. Żaden z nich nie zamierzał, więc ruszyli na siebie i weszli w wymianę straszliwych ciosów. Durwald był mniej ruchliwy, ale przy tym bardziej celny w lokowaniu swych ciosów na wrażliwe punkty. W pewnym momencie rycerz wyszedł z taką serią, iż och a nawet ACH!... Raz za razem po trzy razy kuł ryj oponenta bez litości. Wydawało się, że to koniec, lecz spragniony zwycięstwa Leman odbił się na swoje i przeszedł do kontrofensywy. Czy udanej? Średnio, bo jedyne co udało mu się osiągnąć to ponowne wejście w równą wymianę ciosów.
Z każdą chwilą walka stawała się bardziej zażarta. Walili po mordach, po żebrach, kopali i próbowali chwytów. Zajadłość tym bardziej narastała w nich, im więcej byli poobijani. Rozentuzjazmowany tłum chyba pewien był, że ten bój nie będzie miał końca. Lecz wszystko co dobre i piękne musi kiedyś obwis... się skończyć. Kułak Burzowca utrafił cofającego się i słabnącego Lemana prosto w pysk. Od siły uderzenia aż pociemniało mu w oczach i poczuł, jak leci do tyłu. Tłum westchnął i "ochnął" a kiedy Głodny Wilk otworzył oczy, spoczywał w rękach swych kompanów. Durwald za to był wymęczony, ale stał. Musiał wziąć kilka głębszych miodu, przyłożyć coś zimnego do mordy i będzie dobrze. W zasadzie... U obu panów będzie dobrze, choć siniaki - pamiątki tego godnego starcia - obaj trochę ponoszą.

Pierdolony Grafton, pies by go w dupę jebał ~ pomyślał sobie i splunął na bok. Póki lady Manderly zarządzała miastem, to mogli się jakoś dogadać. Zwłaszcza, że potrzebowała przede wszystkim pomocy w obronie Gulltown. Armia Arrynów w końcu się jednak zawinęła, a do domu powrócił Sebastion, przyszedł czas na kontratak. I co? I gówno... Z początkiem tego księżyca powinni byli ruszać z ofensywą, a ten dureń siedział i żłopał piwsko. Tylko to piwo i piwo, jak jakiś mlekożłop z miękką kuśką, który nie umiał poradzić sobie z mocniejszym alkoholem.
- Panowie! - krzyknął do swoich ludzi, którzy skończyli właśnie ładować zapasy na okręty. - Ludzie  z Gulltown okazali się takimi samymi tchórzami jak inni mieszkańcy Doliny! Zamiast ruszyć naprzód, aby zanieść ogień i miecz swoim wrogom, wolą chować się za murami i kulić po kątach! - podsumował Graftonów i ich marną zgraję chorążych. - Największe jaja z mieszkańców tego miasta ma lady Manderly! - zaśmiał się. - Opuszczamy więc to nędzne miejsce i ruszamy na wojnę, aby wykurzyć Alestera z jego obsranego gniazda!
Wilki Zimy w całej swojej sile - wraz z całym zaopatrzeniem, zapasami oraz jeńcami - opuściły Gulltown. Nie było tutaj nic ciekawego.

Przybyli do Gulltown na wieczór czwartego dnia wyczerpującej podróży. Pierwsze co, to Sebastion zażądał od swoich ludzi piwa i wypił na hejnał siedem kufli. Och, jakże cudowne uczucie, teraz mógł wreszcie myśleć normalnie. A co do myślenia to w następnej kolejności upewnił się, że w mieście nie ma żelaznych ludzi ani z jego murów nie było widać żelaznej floty zamykającej zatokę czy coś w ten deseń. Doskonale, ale wciąż trzeba było działać szybko.
Przekupionym ludziom Redforta okazał należną wdzięczność. Nakazał ugościć ich na zamku z honorami jakie normalnie należałyby się wędrownym rycerzom. Kazał też każdemu wypłacić po setce złotych monet i każdemu chętnemu zapewnić miejsce w straży miejskiej. Do tego miano się ich wypytać gdzie żyją ich rodziny, a następnie posłać ludzi do ich sprowadzenia. Niechże ci ludzie działają incognito, aby nie wpaść w ręce wroga.
Dalej przyszła kolej na sprawy organizacyjne. Grafton nakazał mobilizację wszystkich ludzi ze swych ziem zdolnych do dzierżenia broni. Na obecną chwilę liczyła się liczebność, więc miano też sprowadzać zielonych chłopców i siwobrodych starców. Dosłownie każdego mężczyznę zdolnego dzierżyć broń. Nakazał zebrać podatek od ziemi w trybie natychmiastowym. Było wciąż półtora księżyca przed terminem, ale jego skarbiec może bardzo potrzebować pieniędzy, a pozostawienie tego całego złota dla wroga do wzięcia w niczym by mu nie pomogło. Z pól miano zebrać żywność i sprowadzić do miasta, a trzody zwierząt hodowlanych również miano sprowadzić do miasta. Do tego zatruć studnie i strumienie. Niech wroga przywita ziemia niezdolna wykarmić armii oblegającej. Wszystko to niosło za sobą koszt. Uderzy to rzecz jasna najbardziej w najbiedniejszych jego prostaczków, ale chuj, po wszystkim przecież będzie stać go na wsparcie ich wysiłków w odbudowie.
Sebastiona zainteresowało również czy jego kuzyn wrócił z Myr. Kontrakt na myryjskie kusze niezmiernie by mu pomógł w obronie, a i pozostałe sprawunki by go jakoś wsparły. Blisko końca przemyślanych rozkazów nakazał przygotować flotę do natychmiastowego wypłynięcia. Miał tu na myśli wszystkie jego statki jakie obecnie miał w porcie, a galerę należącą do Melody zarekwirował w swoje posiadanie. Na nie mieli załadować się jego najemnicy, setka strażników miejskich i rycerze domowi, a do ładowni miano wpakować całe złoto z jego skarbca poza pięcioma tysiącami monet.
Na sam koniec nakazał zarządcy dopilnować, by miejskie kuźnie wypluwały ze swych trzewi stały sznur dobrego uzbrojenia dla pieszych i strzelców, gdyż pewnie braknie go dla mobilizowanych ludzi. Do tego rzemieślnicy mieli wciąż produkować katapulty i skorpiony aż nie padnie rozkaz zaprzestania. Na to właśnie miało pójść pozostawione pięć tysięcy, a i dochody jakie przyjdą z podatków z ziemi.