Port

Jak się spodziewała, Sebastion ledwo dowierzał, iż Melody jest dziewicą. To był pierwszy raz, kiedy ujrzała wąsatego brata w takim wielkim szoku. Jednakże inna reakcja byłaby wbrew naturze człowieka, który bez chwili namysłu zaspokajał każdą swą cielesną potrzebę.
Rudowłosa dostała naganę. Była to rzecz niepojęta. Dla damy z poważanego rodu, powinnością było dobrze się prowadzić. Jak umknęły te zasady Sebastionowi? W jakim świecie on żył? Melody może nie wyglądała jak idealny przykład damy, ale wewnątrz wciąż była delikatną dziewczyną. Za to nieporozumienie mogło wyjść częściowo z jej winy, ponieważ desperacko to ukrywała. Nie przepadała za swoimi słabościami, czasem nawet negując ich istnienie.
Spokój związany z rozmową o galerze okazał się być jedynie ułudą. Nie spodziewała się, że powróci do tematu współżycia w takim szybkim tempie. Melody nie miała nawet szansy zaplanować swojej ucieczki z Gulltown, czy z całego Westeros.
Słowa z niewyparzonej gęby Seby wylały się strumieniem. Degenerat odważył się zaproponować swej młodszej siostrze burdel i nie tylko! Chciał zademonstrować jej sztuczki na jakiejś kurtyzanie. Czy on w ogóle słyszał, jakie świństwa wydobywają się z jego ust? Melody prawie szczęka opadła. Wiedziała, że dla wąsatego brata nie liczyły się żadne zasady moralne, ale to już była przesada.
- Nie potrzebuję wizyty w żadnym burdelu - rzekła stanowczo, nerwowo tupiąc nogą. - Gdyby Lambert usłyszał co mówisz, prawdopodobnie dostałby od niego po tym swoim wąsie. Ja niestety nie mam na tyle siły, by zabolało Cię na tyle, żebyś się czegoś nauczył. - W tym momencie zaczęła się poważnie zastanawiać nad tym, czy nie polecieć ze skargą do Lamberta. Nie przepadała za wyręczaniem się drugą osobą, ale tu mogło nie być wyjścia. - Powinno Cię skręcać na samą myśl, że mogę z kimś to robić! Jesteś moim bratem, do jasnej cholery. Jeśli ja mam Cię oglądać z jakąś kobietą, to równie dobrze już możesz mi wydłubać oczy i posłać do Septu. Po takiej traumie raczej nie byłabym w stanie spojrzeć już na żadnego mężczyznę. - Zrobiła przerwę, by uspokoić się.
Melody po prostu puściły nerwy. Wiele lat już znosiła lubieżności, jakie wyprawiał Sebastion. Z drugiej strony, na swój wypaczony sposób chciał się o nią zatroszczyć. Wzdrygnęła się na myśl o takich dobrych intencjach. W końcu ktoś musiał mu wytłumaczyć, jak nienormalne to jest.
- Poradzę sobie sama - rzekła stanowczo, krzyżując ręce. - Zacznę kiedy tylko będę chciała... I z kim będę chciała. I nie, podziękuję za chłopa z burdelu. Nikt nie musi mnie uczyć. Już z samych Twoich opowieści wiem za dużo. Jeśli chcesz mi zaprezentować coś zupełnie obcego, to proszę. Wybierz jakiegoś chłopaka z burdelu i z nim się zabaw.
I na tym Melody skończyła pouczenie swego brata. Liczyła, że zastanowi się nad sobą, że cokolwiek ostanie w jego jakże pustej głowie. Jeśli nie, to trudno. Najważniejszą rzeczą było, aby dał za wygraną i przestał przekonywać ją do burdelów, i szmacenia się na prawo i lewo.

Los jednak Melody nie sprzyjał. Przypadkowo potrąciła rybaka, nawet tego nie zauważając. Biedny starzec. Chwilę później spotkała ją zasłużona kara, w postaci mewich odchodów na ramieniu. Szybciutko poszperała w swych kieszeniach za jakimś kawałkiem materiału. Cudem znalazła starą chusteczkę, i wytarła sobie ramię.
Braciszek jednak nie był zadowolony jej zdobyczą. W sumie czego mogła się spodziewać po nim? Phi, jąkała. Gdyby tylko zdawał sobie sprawę, kogo tak naprawdę przyprowadziła. Niestety, przyrzekła, iż nie zdradzi tajemnicy Durwalda.
- Nazywa się Walder spod Czerwonych Gór. To porządny rycerz, bracie - stwierdziła, aby trochę podbudować swojego towarzysza. Czuła się winna, że go w to wplątała. - To ja go stawiam w bardzo niezręcznej sytuacji. Sam też powinieneś się poczuć winny. - Szczerze wątpiła, że odczuwał wobec mężczyzny jakiekolwiek współczucie.
Chwilę później Melody skrzywiła się i odrobinę wystraszyła. Sebastion zażądał kolejnego dowodu. Właściwie wszystko u niego było możliwe. Bała się, że zaprowadzi ich do kajuty i tyle, będzie musiała się przyznać.
Niespodzianka! Jednak zażądał pocałunku. Odetchnęła z ulgą, ale jednocześnie czuła się niekomfortowo. Był dzień! Ludzie na statku! A oni muszą odgrywać takie przedstawienie.
Rudowłosa głęboko westchnęła. Lepsze to od chodzenia z bratem po burdelach i oglądania jego wyczynów. A Durwald zapewne całował się już z niezliczoną liczbą osób. Chyba nie będzie miał nic przeciwko... Nie będziesz? Spojrzała na niego, zadając mu nieme zapytanie, wciąż niepewna i z lekka zawstydzona. Jest jeszcze wcześnie. Mam nadzieję, że dba o higienę ust. Musiał nauczyć się tego jeszcze za książęcych czasów, prawda?
Wiedziała, że musi to wyglądać przekonująco, więc jednym wyjściem było po prostu całować się na poważnie. Muśnięcie ust za nic nie przekonałoby Sebastiona.
Spojrzała z powrotem na Durwalda dając mu znak, że się zdecydowała... A także czas na ewentualną ucieczkę. Jeśli tego nie zrobił, to doczekał się pocałunku. Różnica wzrostu była dosyć spora, więc musiał się schylić. Melody trochę mu pomogła, łapiąc go za rękę. Starała skupić się na tym, że Durwald był jednak całkiem przystojny. Dobrze, że znalazła osobę, którą chociaż lubiła. Pocałunek był odrobinę dłuższy, przekonujący. Mimo że ona zaczęła, liczyła, iż to Durwald ją poprowadzi. Nie była jednak bezczynna, a po prostu mniej doświadczona. Całą prawdopodobną namiętność, psuła jedynie wizja gapiącego się brata.
Kiedy oderwała się od rycerza, od razu skierowała swój wzrok na Sebastiona. Automatycznie się skrzywiła.
- Czy to jest wystarczającym dowodem? - Spytała, mając nadzieję, że nie będzie musiała dać za wygraną. Starania rudowłosej nie mogły pójść na marne.

Melody była bardzo poirytowana całą sytuacją. Większość czasu wspaniały braciszek Sebastion ignorował ją, a teraz wmieszał się w sprawy, o których nawet myśleć nie powinien. Rzygać się chciało na samą myśl, co mogło chodzić po jego głowie.
Durwald też postanowił się odezwać. Nie rozumiała, po co to mu było. Melody znacznie bardziej wolałaby, aby siedział po prostu cicho. Wyglądał na tak oburzonego i zniesmaczonego całą sytuacją. Przecież miał tylko ją pocałować i sobie pójść, do cholery! To nie on użerał się z Sebastionem całe swoje życie. To nie jego chciano zaciągnąć do burdelu, mimo niedoświadczenia i obaw. Może w przypadku chłopców było to normalne, ale żeby to robić dziewczynie, która ledwo pięć dni temu dorosła? Swoją drogą, jaki mężczyzna byłby niezadowolony z możliwości pocałowania lady? Czyżby Melody była w tym taka kiepska? A może to ogólne aparycje tak odstraszały? Nie dziwiła się, że tak zaprzyjaźnili się w ogrodzie. Oboje byli przecież pijani.
Rudowłosa zacisnęła pięść. Czekała, aż Sebastion upokorzy ją tylko bardziej. Okazało się, że jest odwrotnie. Zaakceptował to jako dowód, mimo przyczepiania się do szczegółów. Posłała mu jedynie kwaśny uśmiech. Czy poczuła się z tym lepiej? Nie za bardzo. Aprobata Sebastiona oznaczała, że był to pierwszy krok do stoczenia się.
Dalszą część słuchała już nie reagując. Miała po prostu wszystkiego dosyć. Sebastion nijak nie hamował się ze swoimi słowami. Pouczał rycerza o szacunku, którego sam nie posiadał wobec własnej siostry. Ludzie znajdowali się na tym statku! Każdy kto poszedł bliżej mógł po prostu słuchać. W opowiadaniach Sebastion wyszedłby na śmiesznego lorda, Durwald na szczęśliwego rycerza, który poprzez całowanie damy doczekał się własnej komnaty w zamku. Żyć nie umierać, prawda? Sama w złości dała się podejść najgłupszemu z braci. Nie dość, że była zawiedziona nim i byłym księciem, to również sobą. Żałowała, że nie wybrała Waymara. Przynajmniej porządnie zaszłaby Sebastionowi za skórę.
- Niestety, to ja muszę was pierwsza opuścić. Mam parę rzeczy do załatwienia - rzekła i jak najszybciej zeszła ze statku.
Poszła w zupełnie inną stronę, niż wybierał się Sebastion. Chciała wrócić do zamku jak najszybciej. Znała bowiem pewien dosyć wygodny skrót. Co prawda, trzeba było coś czasem przeskoczyć, ale był znacznie szybszy, niż droga, którą zazwyczaj obierał wąsaty brat. W tej części miasta nie znajdowały się żadne karczmy, czy też burdele.
Mocno żałowała, iż poprosiła Durwalda o pomoc. Myślała, że mu wszystko wytłumaczyła, a okazał się postąpić jak ostatni dupek. Czy czuł się jak bezbronna ofiara złych Graftonów? Melody zaczęła mocno powątpiewać w istotę przyjaźni, a raczej zdobywania jej. Wolała samotność, do której i tak już się przyzwyczaiła.
Do zamku planowała wejść przez drzwi dla służby, potem udać się po wino. Ten jakże wspaniały dzień chciała spędzić na piciu i płaczu w swej komnacie. Przez całą drogę szła z zaciśniętymi zębami, próbując wytrzymać. Była w tym całkiem dobra, ponieważ dopiero w połowie uroniła parę łez.

Melody właśnie żegnała się ze swoim bratem. Obiecała mu, że będzie kontynuować naukę jeździectwa. Oczywiście wymusiła na nim obietnicę powrotu. Co prawda dostała już od Durwalda dotyczącą ich obu, ale to już chyba była sama istota pożegnań. Zazwyczaj ludzie chcą zobaczyć się ponownie, szczególnie jak grozi im ewentualna śmierć.
Zamieniła z Lambertem jeszcze parę słów, a później zwróciła się w stronę Durwalda. Wyglądał na zaniepokojonego. A może w międzyczasie zrobił coś głupiego i ma zamiar poinformować ją o konsekwencjach? Cóż, najpierw musiała podejść, aby sprawdzić.
- Czyżbyś zaczął się bać? - spytała, aby trochę się z nim podrażnić na koniec. Dzisiaj zdecydowanie powiedziała zbyt wiele miłych i ckliwych słów. Musiała trochę zrównoważyć.

Melody spojrzała na ręce mężczyzny. Faktycznie nie drżały, choć nie potrzebowała na to dowodów. Kiwnęła tylko głową, zastanawiając się, co może mieć do powiedzenia Durwald.
Nie musiała długo czekać, aż usłyszała zapewnienie o trwałości ich uczuć. Zdziwiła się. Prawdę mówiąc, nie czuła żadnych wątpliwości co do tego. Wydawało się jej, że w jakimś stopniu przejrzała mężczyznę. Od początku wydawał się człowiekiem dosyć prostym. Nie widziała go w roli amanta próbującego omamić siostrę lorda.
Chwilę później ujrzała klamrę, która podczas ich pierwszego spotkania zwróciła jej uwagę. Już wtedy wydawała się dla niego ważna, a teraz dowiedziała się dlaczego. Poczuła lekkie zakłopotanie. Tę klamrę stworzył jego brat, a teraz miała spocząć w rękach Melody. Nim zdążyła się obejrzeć, przedmiot już znalazł się w jej dłoni.
- Ja... - zaczęła rozmyślać nad odpowiedzią. Nie spodziewała się już żadnych ckliwych gestów. Tym bardziej, że byli w porcie. Na szczęście nie wyglądało na to, że ktoś im się przysłuchuje. - Dobrze, będę tego strzegła. A co do wcześniejszego tematu... Wiem - odpowiedziała krótko i łagodnie, spoglądając mu w oczy.
Uśmiechnęła się do niego wesoło. Czuła, że już wystarczająco płakała i zdecydowanie nie zamierzała robić tego publicznie.
- Oby Ci spodnie bez niej nie spadły - rzekła i schowała klamrę do swej kieszeni.