Pola Reach

Grób wykopany, chłop złożony, modły odprawione. Coś bardziej szczegółowego by zrobił pewnie septon po odwiedzeniu wioski, bo własnego w okolicy najbliższej nie mieli. Niestety już dzień po pogrzebie mogiła leżała rozgrzebana, a truchło wisielca zniknęło. Jedni ludzie gadać zaczęli od razu, że to klątwa, zwiastun nieszczęścia i sztuczki piekielne, jakaś czarna magia. Inni zaś pomyśleli, że wilki jakieś w lesie są czy inne drapieżniki, a ten grób to w sumie nie był wcale taki głęboki. Osobie rozsądnej mogłoby się z pozoru wydać, że rację ma ta druga grupa. W końcu co się miało stać? Martwy wrócił do żywych i wyczołgał się z własnego grobu? Ha! Brzmiało to jak bajki dla dzieci...

A przynajmniej brzmiałoby tak, gdyby nie wydarzenia jakie zaczęły mieć miejsce każdej nocy po tej niecodziennej historii. Pierwszej nocy chata drwala znajdująca się w pobliżu lasu została zaatakowana przez... coś. Drwal był starym, ale solidnym chłopem, który nie raz pokazał, że umie przyłożyć takim co się nie umieją zachować. W dodatku żył z nim równie krzepki syn wraz z małżonką oraz młodą córeczką. Obaj mężczyźni zginęli, ich ciała znaczyły ślady po ugryzieniach i głębokich zadrapaniach. Dziecko zaś ledwo dało się rozpoznać, rozszarpane zostało na strzępy. Zupełnie jakby ktoś pozwolił bojowemu ogarowi zademonstrować swoje umiejętności na szmacianej lalce. Przeżyła jedynie kobieta, również naznaczona śladami pazurów i bredząca coś bez ładu ni składu.
Kolejnej nocy podobny los spotkał chłopa i dwójkę jego młodych dzieci, którzy żyli na uboczu wsi położonej trzy mile na południe od miejsca pierwszego ataku. Ciała zostały jeszcze bardziej zmasakrowane, a miejscowi przepełnieni obrzydzeniem i strachem spalili je wraz z ich chatą. Nie był to jednak koniec. Następna noc przyniosła mord na innej jeszcze rodzinie. Śmierć poniósł szewc wraz z żoną i dwójką dzieci. Każdy mord dokonał się w innym miejscu, jednak wieści o tak okrutnych zbrodniach zdawały się wędrować szybko i wkrótce cała okolica była przerażona ostatnimi zajściami. Nie pomogło nawet to, że kolejna noc okazała się, przynajmniej pozornie, spokojna.
Niestety przerwa okazała się być krótka. Kiedy tylko słońce po raz kolejny schowało się za horyzontem taniec śmierci rozpoczął się ponownie. Tym razem ofiarami była sześcioosobowa, trzypokoleniowa rodzina. Stary kowal, jego syn, żona, dobra córka oraz dwie wnuczki na skraju dojrzałości. Po tym ataku kolejne trzy noce nie przyniosły więcej tragedii, a przynajmniej tak z początku zdawało się mieszkańcom okolicy. Wkrótce jednak odkryli, że parę osób zaginęło, a w lesie zaczęto znajdować zmasakrowane ciała - młody mężczyzna, zaginione niedawno dziecko, wędrowny rycerz, trzech starych myśliwych i paru innych...

Wszystko to miało miejsce na włościach lorda Roxtona, w pobliżu lasów będących miejscem słynnej potyczki ze "smokami". Plotki o demonach, potworach i przeklętej ziemi wkrótce zaczęły nieść się w świat...

Lord Roxton mógł rwać sobie włosy z głowy, ponieważ przed paroma dniami po raz kolejny przyszedł do niego człowiek z regionu "przeklętego lasu". Myślał już, że w końcu ma spokój... Najpierw był bazyliszki. Niech Siedmiu wytraci je wszystkie... Później zaczęła się seria tajemniczych mordów, które ściągnęły na jego ziemie szalonych fanatyków. Weszli do lasu, poumierali i zaczęli krzyczeć o demonach, ludzi strasząc. No i ludzie zaczęli uciekać. A mordy ustały akurat jak lord posłał tam oddział. Przez prawie rok był spokój.
Teraz zaś znowu coś w tym dokładnie regionie zaczęło zabijać. Pewnie był to zwykły zwierz, ale legenda jaka narosła wokół tego miejsca sprawiła, że od razu zrobiło się o tym głośno i zamek został zaalarmowany. Mieszkańców uspokojono szybko, zapewniając, że z zamku już podążą oddział, aby sprawdzić doniesienia o bestiach i zapewnić bezpieczeństwo. Może i były to zwykłe wilki czy też rozjuszony niedźwiedź, ale w Pierścieniu uznano za stosowne szybkie i zdecydowane zajęcie się sprawą. Cholerna legenda, cholerne bazyliszki i cholerny Osgrey...

Choć trwała wojna a Wysogród złupiono, ziemie Horn Hill pozostawały dość bezpiecznymi. Dość, albowiem dnia pewnego doszła do uszu lorda wiadomość, jakoby na jego ziemiach, właściwie to nawet na ziemiach bezpośrednio jemu podległych rozpleniła się jakaś śmiała banda rabusiów. Ci nicponie ponoć prześladowali głównie chłopków, którzy z mniejszych osad wędrowali na targi do większych miasteczek. To już starczało, by lord poczuł się zobowiązany do rychłego załatwienia sprawy. Jednakże kiedy wieści o zbirach dotarły do zamku, wiadomym też miało być, iż jakieś łachudry wjechały do Małego Kamyka, takiej osady większej z septem, i niepokoiły mieszkańców. W ich obronie stanął właśnie septon, który został straszliwie przez bandytów sponiewierany. Łatwo było domyślić się, że to jedni i ci sami bandyci. Dość tego. Lord powierzył zadanie pozbycia się łotrów jednemu ze swych domowych rycerzy.

Tenże ruszył wraz ze zbrojnymi, fachurami w robieniu bronią, by element odnaleźć a następnie stosownie ukarać. Niestety stało się tak, że rycerz starający się po rycersku wojować, wpadł ze swymi siłami w pułapkę. Bandyci nie docenili przeciwnika i zostali pobici, jednak część sił z Horn Hill przepadła, to od strzałów w plecy czy zmyślnych pułapek. Padł także dzielny rycerz... To nie był radosny dzień.