Samotnia króla

Torrhen był poddenerwowany całą sytuacją. Lyarra wciąż nie przestawała obrażać, podpuszczać i prowokować. Głosy w głowie Starka podpowiadały, żeby zdzielił starszą siostrę w policzek, by ta się w końcu opamiętała. Król Północy nie mógł zrobić tego na oczach niewinnej Lyanny, na którą taki widok mógłby wpłynąć i mieć negatywne skutki w przyszłości. A przecież Lyanna była najgrzeczniejszym i najlepszym potomkiem Robba. Może dlatego, że była wciąż młoda i szaleństwo w jej charakterze jeszcze nie wykształciło. Jakie okrutne i brutalne rzeczy musiał wyrządzić Król Robb, że na jego dwójkę dzieci spadła plaga szaleństwa.
Lyarra podeszła do Torrhena, co trochę przeszkadzało królowi, ale w swojej samotni nie mógł czuć się zagrożony. Siostra położyła rękę na ramieniu Starka, co wydało się nadzwyczaj dziwne. Może zaraz zacznie przepraszać, ukorzy się przed obliczem króla i będzie liczyć na jego miłosierdzie, którego nie miał. Jednakże nie o tym mówiły głosy w głowie. - Uważaj na tą sukę. - powtarzał się głos w myślach. Wtem Torrhen dostrzegł niepożądany przedmiot w dłoni Lyarry. Zwinnie odchylił się dziewczyny, szybkim i pewnym ruchem złapał ją za przegub. Jej rękę ścisnął mocno, by wypuściła igłę. Do króla zaraz podeszli gwardziści, którzy cały czas stali w sali. - Związać ją i zakneblować. - rozkazał Torrhen.
W samotni wciąż przebywała bezbronna Lyanna, którą mogło przyrosnąć to widowisko. Stark podszedł do najmłodszego rodzeństwa, przytulił ją, by nie czuła się zagrożona. - Przepraszam Lyanno, że musiałaś to widzieć. Twoja siostra próbowała mnie zabić drugi raz. Chyba rozumiesz, że nie może zostać w Winterfell, ani w Westeros, gdyż będzie chciała zemsty na całym naszym rodzie. - powiedział do Lyanny i zaraz dodał - Dla swojego bezpieczeństwa wróć do swojej komnaty. Wrócimy do rozmowy na temat twojego przyszłego męża. - Pocałował dziewczynkę w czoło i poczekał, aż sama opuści samotnię.
Gdy strażnikom uda się związać i zakneblować Lyarrę, Torrhen podchodzi do niej i na chwilę odsłania usta. - Lyarro! Dlaczego? Co ja Ci zrobiłem? Czy nie mogliśmy prowadzić normalnego życia? - spytał z lekkim smutkiem. Cała złość i zdenerwowanie zniknęła.
Po słowach siostry z powrotem zaciągnął jej knebel na usta, jednemu gwardziście kazał bezpiecznie odnieść igłę do Maestera, by zneutralizował truciznę. Nie chciał, żeby osoby trzecie się otruły.
- Ty zaprowadź ją do lochów. Ma pilnować ją pięciu ludzi. Z rozkazu Króla Północy nikt, nawet jej matka, nawet Lyanna nie może odwiedzać tej osoby. Jeszcze dzisiaj opuści Winterfell. - rozkazał, po czym zaciągnął na głowę Lyarry worek. Nie na rękę byłoby mu, gdyby dwór rozpoznał Lyarrę i zaczął stwarzać nowe plotki.

Od wygnania Lyarry oraz narady wojennej minęło trochę czasu, a sytuacja w Winterfell zaczęła wracać do normy, pomijając przygotowania do wojny z Freyem. Trzeba było wszystko dokładnie zaplanować, by uniknąć kolejnej kompromitacji jak kilka lata temu z Eddarda Starka. Bliźniaki z pewnością nie będą łatwym celem, a przez zdobycie tego strategicznego zamku życiem przypłaci wielu dobrych ludzi. Może i Torrhen postąpił zbyt porywczo i powinien najpierw spróbować załatwić sprawę dyplomatycznie, bez rozlewu krwi. Jednak Król Północy zdecydowanie nie należał do dyplomatów. Wierzył, że wszystko można wyjaśnić za pomocą siły, a w tym przypadku armii. Może Torrhenowi uda się raz na zawsze zniszczyć Freyów.
Do samotni królewskiej wyszła Lyanna. Stark oczywiście przyjął swoją siostrę, być może miała dla niego jakieś wieści. - Witaj Lyanno! Zapraszam. Usiądź. Rozgość się. - przywitał się z siostrą, po czym odłożył pergamin na drugą stronę drewnianego biurka. - Cieszę się, że wzięłaś moje słowa do serca i nie zamierzasz sprzeciwiać się jak twoja siostra. - powiedział, wciąż wspominając scenę z przed kilkunastu dni. Torrhen powinien dziękować Starym Bogom za ocalenie, bo kto wie, czym nasączona była igła Lyarry.
- Arrynowie... Stary Harrold podobno niechęcią darzy wyznawców Starych Bogów, czyli takich jak my. To niezbyt dobry pomysł, żeby wychodzić za jego wnuka. - powiedział Torrhen, przecząco kręcąc głową. Chciał dobra Lyanny, a w Orlim Gnieździe czułaby się obco i samotnie. - Lannisterowie oraz Tyrellowie mogliby być cennymi sojusznikami i dobrymi przyjaciółmi. Zdecydowanie są to dobrzy kandydaci na twojego męża. Sama musisz wybrać, którego z nich poślubisz. - dodał. Sojusz z Lannisterami napawał go optymizmem, gdyż nikt nie potrafi zliczyć, ile złota mają w tych swoich kopalniach. Wysogród uchodzi za kwiat rycerstwa, być może w przyszłości jego, jeszcze nienarodzeni synowie będą mieli okazję zostać prawdziwymi rycerzami i poznać ich zwyczaje.
- Ja nie mogę pojawić się na tym turnieju, ale będzie to dla Ciebie idealna okazja, by poznać kandydatów. Możesz udać się do Casterly Rock. Pojedzie z Tobą nasz brat oraz córka Rickona. Oni również powinni rozglądać się za kandydatami. Jak już będziesz w Casterly Rock, pozdrów ode mnie Króla Lannistera. - powiedział Stark.

Torrhen wysłuchiwał wypowiedzi Lyanny, co zaczęło go odrobinę irytować. Liczył, że siostra ruszy swoją kreatywność i zajmie się prezentem dla małżonków. Na chwilę myślami uciekł do przeszłości, by powspominać swoją ślub. Doskonale pamiętał każdy szczegół z tego jakże ważnego wydarzenia. Zapamiętał niemal wszystkich gości, co więcej pamiętał, jak większość z nich patrzyła na niego z lekką pogardą. Przecież szalony syn Robba Starka się żeni, który potem zasiądzie na Północnym tronie. Ówczesny Lord Karholdu łapał się za głowę na myśl, że szalone potomstwo Torrhena będzie władało Północą po jego śmierci. Na szczęście Lady Cerwyn nie zdawała się przejmować gośćmi, a swoją uwagę skupiła na Torrhenie. Ostatnim zapamiętaną sceną była namiętny seks w łożu.
- Lyanno, liczyłem, że Ty zajmiesz się prezentem. Wydaję mi się, że wiesz lepiej, co potrzebują ludzie w twoim wieku. - powiedział Torrhen. Oczywiście standardem byłoby wilcze futro, doskonale oprawione, z wyszywaną złotą nicią, przygotowane przez mistrza w Winterfell.
- Ta droga wydaje się najrozsądniejsza. Nie możemy ryzykować przeprawą przez ziemie Freya. - dopowiedział, a gdy wypowiedział nazwę tego rodu, splunął na kamienną posadzkę.
- Tak jak mówiłem, nasz brat oraz krewna pojadą z Tobą. Dodatkowo wyślę z wami 30 ludzi. Jak tylko znajdę czas, napiszę do Króla Zachodu. - skończył.

2 marca 336AC

Przez ostatnie wydarzenia zdecydowanie zaniedbał relacje ze swoją jedyną siostrą. Nie chciał by Lyara odebrała mu również Lyannę. Dlatego postanowił zaprosić siostrę na wspólną wieczerzę.

Jak na komnatę Torrhena było tu wyjątkowo czysto, może za wyjątkiem biurka na którym walały się stosy papierów, ksiąg i innych, bliżej nieokreślonych przyborów. A piękny zdecydowanie był stół. Wypucowany i zastawiony sytym jadłem. Król zasiadł na chwilę za nim i w swym zwyczajowym zamyśleniu myślał co na kolację, przy podobnym stole jadą Lannisterowie, Baratheonowie i inne królewskie rody. Na pewno mają więcej owoców i lepsze wino.--pomyślał Torrhen.--Czy ja też będę kiedyś jadał tak jak w Wysogrodzie?
Wosk z świec pomału skapywał w kierunku blatu, oprócz jego miejsca na szczycie stołu talerz stał tylko po lewej stronie, tuż przy nim na dłuższym boku. Stark zakasał rękawy swojej lnianej, rozchełstanej koszuli, nie wyobrażał sobie pracy w innym stroju a przebieranie się teraz uważał za zły pomysł. Całości dopełniały watowane spodnie i wysokie buty z wytartymi od używania noskami.

--Cholera, chyba też powinienem się jakoś lepiej ubrać.--pomyślał gdy zobaczył w progu swą siostrę. Kiwnął jej głową na jej dygnięcie i w geście wielkiej kultury odsunął jej krzesło, jedyne zastawione oprócz jego.--Miło Cię widzieć. Tak. Reszta rodziny dzisiaj nie jest nam wielce potrzebna, zadbałem by mieli co robić.--Wrócił na swoje miejsce. Zabębnił palcami w stół.--Nie wiedziałem na co będziesz miała ochotę, więc wszystkiego jest po trochu.

Obserwował Lyannę gdy nakłada sobie posiłek. Zwrócił uwagę na to co wybrała. Słuchał jej uważnie.--Młodsza wersja mnie. Co się dziwić, wychowywałem ją ostatnie trzy lata.--pomyślał Torrhen a potem odpowiedział--Tak, Lyanno. Muszę z Tobą porozmawiać. Nie chcę by Lyara wpływała na nasze życie nawet zza... morza. A poza tym mam do Ciebie jedno ważne pytanie, może najważniejsze na jakie Ci przyjdzie odpowiedzieć w życiu. Czy naprawdę chcesz jechać do Casterly Rock? Do lwów?

Rozparł się wygodniej w krześle a podbródek oparł na lewej pięści--Chyba nie sądzisz, że skoro Cię o to pytam to tak myślę. Nigdy, ale to przenigdy twoje decyzje nie będą dla mnie mało warte. Lya, nadchodzi wojna. A wilki na wojnie powinny trzymać się w stadzie. Nie wiem co Lannisterowie knują w sprawie Dorzecza, ale mam złe przeczucia. Nie chcę by coś Ci zrobili i traktowali jak kartę przetargową.--spojrzał jej głęboko w oczy.--Nie chcę by coś Ci się stało.

Wstał szurając swoim krzesłem. Przykucnął przy lewej stronie krzesła Lyanny a jej dłoń wziął w swoje.--Smutno będzie w Winterfell bez ciebie. Pamiętaj siostrzyczko o jednej najważniejszej rzeczy. Dla takich ludzi jak Lannisterowie nie ma prawa i obyczaju, którego by nie naruszyli dla swoich korzyści. I nie bądź naiwna myśląc, że myśl oraz sposób Tywina Lannistera w nich umarła.--chciał zabrzmieć po ojcowsku, w końcu wychowywał swoją siostrę już ponad trzy lata. Traktował ją tak właściwie jak swoją córkę, w końcu Mya była prawie w tym samym wieku. Oby kiedyś to zrozumiała.--Jest o nich taka jedna pieśń, lubię ją sobie czasem zanucić a szczególnie w tej komnacie.

29/06/336AC - wieczór

Lordowie Północy od godziny już zebrani byli w samotni Jego Miłości, kiedy do zamku dotarł lord Cerwyn. Wszyscy możni towarzyszący wcześniej armii byli na miejscu poza lordem Ryswellem, którego reprezentował wyznaczony przez niego zastępca, Cerwynem, a także Mormontem, którego siły dowodzone były obecnie przez jego młodszego brata.