Samotnia króla

Przestronne pomieszczenie, w którym Król Północy przyjmuje interesariuszy.

3 stycznia 336

Starszego budowniczego przyprowadziła straż Winterfell. Mężczyzna nie zwykł do przebywania w takiego typu miejscach, dlatego też jego brązowe oczęta błądziły po ścianach komnaty. Gdy zaś wszedł król Północy w pełnym zdobieniu, robotnik wstał, ukłonił się i wycedził przez krzywe zęby:
– Mój panie. – Gdy zaś lord w koronie z brązu zasiadł, tak samo począł budowniczy. Nie czekał na wyjaśnienia długo, bowiem Maester podszedł z kawałkiem pergaminu, na którym Stark wymalował swój koncept. Robol wziął w swe lekko ubrudzone dłonie rysunek i przyglądał mu się przez trzy minuty. Znał tereny Północy, powiedziałbym bardzo dobrze, jak nie doskonale. Przejeżdżał obok wskazanych terenów nie raz, nie dwa.

Po aprobacie króla na Północy, budowniczy ukłonił się i wyszedł. Wewnątrz samotni pozostał jedynie maester, w którym wzrok i postawa Starka nie wzbudzała grozy. Wychował go, towarzyszył podczas koronacji, doradzał i służył wiernie. Ostatnią rzeczą, której spodziewałby się to krzyk i karanie. Choć po szalonych ludziach można spodziewać się wszystkiego.
Zmęczony wzrok starca wyrwało spojrzenie lorda.
– Budowla ta służyła dzielnie i długo twym dziadom, panie. Okazujesz mądrość postanawiając przywrócić jej świetność. Będzie dzielnie strzegła twych terenów i przestraszała każdego wroga, który ośmieli się wkroczyć na nasze ziemie. – Powiedział szczerze, co jakiś czas brzęcząc łańcuchem, który męczył jego starą, pomarszczoną szyję. – Jeżeli teraz pozwolisz, udam się do swych komnat, by wysłać odpowiednie kruki. Chciałbym także by towary dotarły na miejsce, jak najszybciej. Tak samo z ludźmi potrzebnymi do pracy. – Czekał na zgodę króla. Bądź, co bądź czuł się znużony jak na starca przystało. Dodatkowe dwie godzinki, a zmrużyłby oczy i zasnął.

8 stycznia 336

Lyanna spędzała właśnie czas na placu ćwiczebnym w towarzystwie młodych giermków gdy otrzymała wiadomość, że brat wzywa ją do swojej samotni. Od niechcenia odłożyła łuk na wyznaczone miejsce skąd uprzednio go wzięła, po czym pożegnała się krótkimi słowami z towarzyszami i ruszyła w stronę wejścia do zamku. Przez ułamek sekundy przemknęło jej przez myśl, że mogłaby najpierw się przebrać nim stanie przed obliczem króla, więc przystanęła na moment w sali wejściowej, wahając się w którą stronę pójść jako że jej komnata znajdowała się w nieco innej części zamku. Ostatecznie uznała, że przecież to tylko jej brat, więc mogła stanąć przed jego obliczem bez strojenia się.
Tak oto Lyanna w niezbyt reprezentatywnym stroju stanęła u progu samotni, przecierając jeszcze twarz rękawem gdyby przypadkiem ostał się tam jakiś brud. Otworzyła drzwi i weszła do środka, gdzie czekał na nią Torrhen i Lyarra. Nieco skonfundowana zmarszczyła brwi i zamiast się przywitać, przeszła do rzeczy:
- Chodzi o Boltona? - Zapytała nagle, przypominając sobie ich niefortunne spotkanie, które skończyło się guzem u chłopaka z Dreadford.

Lyarra ani na moment nie była zadowolona ze spotkania, bo wiedziała co może być jego powodem. Od początku wiedziała, by nie ufać tym swoim HONOROWYM służkom. Że też się urodziła w tak chorym, nieprestiżowym królestwie. Wolałaby zostać lyseńską milionerką, albo jakąś królową. Ale nie! Los wypchnął ją na jakieś zimne zadupie z chorym umysłowo bratem, który jakimś cudem może nazywać się monarchą. Nim zdążyła odezwać się na propozycję Torrhena, do Sali weszła jej młodsza siostra. Na usta Lyarry wpadł uśmiech, zresztą jak zawsze gdy widziała swoją ukochaną siostrzyczkę: ona być może będzie w stanie nadać temu spotkaniu znośny charakter.
Wytrzeszczyła oczy gdy usłyszała o Boltonie, mając nadzieję że Lyanna szybko to sprostuje. Nie od dziś wiadomo, że Torrhen do stabilnych osób nie zależy i zabicie mieczem jakiegoś podrzędnego syna lorda z Dreadfort nie byłoby dla niego wyzwaniem. Na litość Starych Bogów, dlaczego te ułomy nie zgodziły się na otrucie szaleńca? Lyarra naprawdę miała teraz ochotę odejść jak daleko od swojego rodzinnego domu, bo z szalonym królem utożsamiać się nie chciała. Pod żadnym pozorem! No ale niestety, spotkanie to spotkanie, musiała je już przeczekać. Przełknęła ślinę i złączyła swe dłonie, obserwując brata. W końcu rzucił bardzo odważnym zdaniem, które zabrzmiało… błaho. Za błaho.
- Nie ja pierwsza i nie ja ostatnia. Cały dwór przeciwko tobie spiskuje, a w głowach krążą im bardziej okrutniejsze pomysły od moich – ścisnęła materiał sukni i mimo stresującej sytuacji, kontynuowała odważne mówienie tego co myślała.
- Nie zauważyłeś szeptów, które pojawiają się za każdym razem gdy stajesz w sali? Nie zauważyłeś niechętnych spojrzeń od swoich doradców? – Lyarra podniosła się z miejsca, próbując wpłynąć na myslenie swojego brata, doskonale zdając sobie sprawę z jego niestabilnego stanu psychicznego.
- Jesteś królem, a nie wiesz o niczym co dzieje się w twoim królestwie – powiedziała, stając nad Torrhenem, chcąc w ten sposób niejako wymusić na nim przyjęcie dominacji przez swą siostrę. Chciała go sprowokować, przetestować jego nerwy. Do czego jest zdolny?

Lyanna słysząc słowa brata pokręciła szybko głową przecząco, a ponadto wyciągnęła jeszcze ręce przed siebie aby wyraz tego zaprzeczenia spotęgować. Pomimo tego, że Bolton nie przypadł jej do gustu i chętnie zobaczyłaby jak brat wypruwa z niego flaki, nie była aż tak głupia, aby skazywać niewinnego chłopaka na nieuzasadnione męczarnie. Nie wspominając już, że mogłoby to wywołać wojnę na linii Dreadford-Winterfell.
- Nie, skąd. Tylko mieliśmy małą wymianę zdań w bożym gaju, to wszystko - powiedziała, mając nadzieje, że takie wytłumaczenie Torrhenowi w zupełności wystarczy i Bolton będzie mógł jeszcze trochę pożyć. W końcu i tak już mu porządnie zasadziła w łeb ostatnim razem, gdy się widzieli.
Kolejne słowa brata zbiły ją z pantałyku i dopiero po chwili dotarł do niej sens jego słów. Lyannie zawsze wydawało się, że za kandydatem dla niej zaczną rozglądać się dopiero po tym jak Lyarra wyjdzie za mąż, tymczasem brat miał co do nich nieco inne plany. Najmłodsza z sióstr złożyła ręce jak do modlitwy i zwróciła się do brata łamiącym głosem.
- Proszę, nie rób mi tego. Ja mam dopiero czternaście lat, poza tym jest jeszcze Lyarra i nasz starszy brat, oboje niewydani. Ja nie chcę za mąż, błagam Cię - powiedziała tonem wręcz błagalnym, tak bardzo zdesperowana była w tej sytuacji, która spadła na nią jak grom z jasnego nieba. Lyanna zawsze gdzieś tam w duchu marzyła aby wyjść za mąż z miłości, albo chociaż o tym żeby zakochać się w tym, kogo jej wybiorą, ale w owym momencie młodzieńcy mało ją interesowali, a w głowie raczej miała w tym wieku nieco inne sprawy.
Po chwili jednak okazało się, że kwestia mariaży nie była już taka ważna, bo rozmowa zeszła na zgoła inne tory. Bardzo niebezpieczne tory. Torrhen mówiący coś o próbie otrucia go przez siostrę, a potem słowa Lyarry wydawały się młodej Ly tak surrealistyczne jakby jej się dosłownie przyśniły na jawie. Jej spojrzenie wędrowało tylko od brata do siostry nieustannie, a słysząc o tych rewelacjach jakoby na dworze spiskowali przeciwko królowi, miała ochotę usiąść na krześle i kołysać się do przodu i do tyłu bez kontaktu ze światem do końca dnia. Lyanna była dość nieświadomym jeszcze dzieckiem i sprawy dorosłych nieco ją przytłaczały. Odsunęła się od nich o kilka kroków czując, że za moment między tą dwójką rozpęta się kłótnia.
- N-nn-nie kłóćcie się - powiedziała nieśmiało, chociaż nie sądziła aby to miało coś pomóc. - Nie godzi się tak kłócić stojąc nad miejscem gdzie leży nasz drogi ojciec... i dziadek z babką - dodała jeszcze, chociaż równie dobrze mogłaby mówić nawet i do ściany, bo nie sądziła aby w takich emocjach cokolwiek do kogokolwiek docierało.

Lyanna nie spodziewała się tego, że jej brat tak szybko odpuści kwestię mariażu i postanowi dać jej nieco więcej czasu w stanie panieństwa. Jej mina natychmiast przestała być błagalna i nieszczęśliwa, a za to na jej twarzy wykwitnęło uczucie ulgi. Król Północy i tak już na wiele jej pozwolił, aczkolwiek Lyanna postanowiła pójść o krok dalej i wysunąć do niego pewną prośbę.
- A czy mogłabym brać chociaż połowiczny udział w doborze małżonka dla siebie? Może rozejrzałabym się wśród wysoko urodzonych młodzieńców i przedstawiła Ci swoje wybory, a ty wybrałbyś ten najodpowiedniejszy? - Zapytała z nadzieją w głosie, patrząc na brata, jednakże po chwili spuściła wzrok na czubki swoich butów.
Rozmowa w samotni nabrała zdecydowanie tempa i padły nieco nieoczekiwane stwierdzenia. Gdy Torrhen oznajmił im, że słyszy w swojej głowie głosy, Lyanna nawet nie miała owagi podnieść wzroku i spojrzeć na króla, jednak poczuła, że w jej gardle rośnie pewna niewidzialna, bardzo ciężka i bolesna gula. Może był to strach, może swojego rodzaju uczucie bezsilność. Plotki o szaleństwie jej brata nie były w Winterfell niczym nowym, ale takie spotkanie pierwszego stopnia z nimi było dla Lyanny chyba nieco zbyt intensywne. Gdy zwrócił się do niej, spojrzała najpierw na siostrę, potem dopiero na brata.
- Nie chcę, bracie, ale miej litość, to przecież nasza siostra. Nie każ jej utratą głowy, wygnaj ją z Północy jeśli musisz, ale nie rób jej krzywdy - powiedziała, po raz kolejny przybierając ten błagalny ton głosu. Była gotowa nawet paść na kolana jeśli Torrhen nie będzie chciał się na to zgodzić. - Przez wzgląd na naszą biedną matkę - dodała jeszcze, jakby miał to być ostateczny argument opowiadający się za nie karaniem siostry śmiercią.

Torrhen tylko potwierdził słowa Lyarry, która nadal ściskała swoją suknię by nie dać poznać po sobie nerwów. Był szalony i to nie była plotka, o czym siostry już dawno temu się przekonały. To dlatego chciała go zabić. Chciała uratować królestwo, które ten będzie w stanie prędko zrujnować. Jak śmie mówić o dziedzictwie, gdy sam je niszczy? Nadal stała nad Torrhenem z założonymi dłoniami, jednak w pewnym momencie odsunęła się na bok i westchnęła głęboko pod nosem, przejeżdżając palcami po swoim boku.
- Słyszysz głosy w swojej głowie. Czy to nie wzbudza u ciebie żadnej konkluzji? Myślisz, że to normalne? – zapytała retorycznie, choć każdy w pomieszczeniu dobrze wiedział, że na Starka padło piętno szaleństwa. Nie wiadomo skąd i nie wiadomo dlaczego, ale takie były fakty.
- Nie mogę wspierać kogoś, kto ściąga królestwo na sam dół. Jesteś moim bratem, ale niszczysz to co nasi przodkowie budowali przez lata. Nie chcę być częścią twojego „dzieła” i powątpiewam, że moja siostra też chce. Ale jest młoda, nie rozumie jeszcze pewnych rzeczy. Z czasem zrozumie to co ja – powiedziała, skinając głową na Lyannę. Kolejne słowa Torrhena wzbudziły u niej co najmniej rozgotowanie. Nie miała zamiaru zabijać niewinnych ludzi, miała zamiar zabić szalonego mężczyznę który robił co chciał i nikt nie był go w stanie powstrzymać ze względu dziedzictwa, jakie przypadło mu po ojcu. To niepoważne, a lordowie prędko zorientują się, że ich władca nie należy do dobrych. Chyba że już zaczęli to rozumieć.
- Nie miałam zamiaru zabijać niewinnych ludzi, nie jestem potworem. Nie słyszę podpowiadających mi rzeczy głosów w głowie… w przeciwieństwie do tego o czym teraz mówisz. Jaka jest więc prawda, bracie? – zbliżyła się do niego niebezpiecznie blisko, wyciągając dłoń i układając ją gdzieś na ramieniu mężczyzny, jakby chcąc go uspokoić… choć z szaleńcami mogło być różnie, dlatego jej ruch był ostrożny. Spojrzała na niego po raz kolejny z góry, chcąc wymusić na nim choć cząstkę współczucia. W tle grały błagania siostry, która naturalnie nie chciała niczego złego dla swej siostry.
- Dlaczego ktoś miałby cię wspierać? Dlaczego ktoś miałby za tobą podążać? Skoro sam mówisz, że coś jest z tobą nie tak… to dlaczego zmuszasz ludzi do przytakiwania sobie i mówienia, że wszystko jest dobrze? Po co ci to, na bogów? Po co? – spytała.

Lyanna chciała poprosić brata niebawem o pozwolenie na podróż po Westeros, aby tam rozejrzeć się wśród wysoko urodzonych młodzieńców za przyszłym mężem, jednak obecna sytuacja i temat rozmów raczej nie sprzyjał takim prośbom. Uznała, że odczeka kilka dni nim zjawi się ponownie w samotni brata i przedstawi swoje prośby.
Tymczasem kłótnia pomiędzy Lyarrą i Torrhenem przybierała na sile. Lyanna chyba nigdy nie widziała, aby w Winterfell działy się takie rzeczy gdzie krewny krewnemu skacze do gardła. A może po prostu była zbyt młoda, aby do tej pory to dostrzec. Wyidealizowany obraz Starków jaki miała w swojej głowie mógł okazać się całkiem nieprawdziwy.
Jej błagania okazały się trafione, bo Torrhen zamiast skazać Lyarrę na stryczek czy ścięcie, postanowił wysłać ją na Tysiąc Wysp. Lyanna zdziwiła się nieco, bowiem chodziło jej raczej o wygnanie poza granice królestwa, a nie poza granice kontynentu. Otworzyła szeroko oczy i usta i już wiedziała, że matka nie będzie najszczęśliwszą osobą, gdy to usłyszy.
- Tysiąc Wysp? To dla niej pewna śmierć. Torrhen, zlituj się, Braavos albo Pentos są wystarczająco daleko od Winterfell - powiedziała jeszcze, chociaż była w ciągłej gotowości, na wypadek gdyby Torrhen postanowił rzucić czymś tym razem w nią, zamiast w podłogę. Trochę bała się brata, ale nie na tyle aby nie wyrazić swojego zdania.