Samotnia Króla

25 stycznia 238 A.C
Król siedział na fotelu niedbale, w jednej ręce dzierżąc nieodłączny puchar z mocnym, korzennym winem z Tyrosh. Pół godziny temu wysłał poprzez posłańca wiadomość do księcia Daerona, spodziewał się więc, że młodzieniec niedługo przybędzie do jego komnaty. Fotel był przysunięty do biurka, na którym leżała rozłożona mapa Westeros, zaś obok Daemona znajdowała się drugie, puste siedzisko.
- Jesteś, synu - powitał następce tronu ciepłym głosem, po czym gestem zaprosił go do zajęcia miejsca obok siebie. - Podczas twojej edukacji starałem się nauczyć Ciebie, jak być dobrym władcą, dobrym zarządcą, dobrym strategiem oraz dobrym taktykiem. - zaczął swój wywód. - Zapewne wiesz, w jakiej sytuacji znajduje się nasza rodzina. Mamy wielu wrogów - Blackfyreów, Lannisterów, Baratheonów, Starków, zaś my mamy jedynie wiernych, lecz niezbyt potężnych Tullych u swojego boku. Zatem synu - czas chyba na ostatnią lekcję. Masz przed sobą mapę Westeros - krainy, która należała do naszego rodu i należeć do niego powinna. Powiedz mi, w jaki sposób, gdybyś to ty zasiadał na tym żelaznym klocu, jakim jest Tron, uchroniłbyś nasz ród przed zagrożeniem? Jak podbudowałbyś naszą potęgę? - zapytał Daerona, czekając z zaciekawieniem na odpowiedź syna.

Król przez chwilę zadumał się nad odpowiedzą syna. Po chwili jednak wyrwał się z marazmu oraz spojrzał na swojego potomka.
- Samodzielnie dokonasz inspekcji umocnień, a także udasz się do gildii alchemików i sprawdzisz zapasy smoczego ognia. Chcę, aby wybudowano katapulty, zarówno stacjonarne, jak ruchome, oraz na statkach, jak i przeszkolono ludzi co użytkowania beczek z zapasami ognia. Masz do dyspozycji sir Garlana Darrego oraz jego Złote Płaszcze. Od dzisiaj będziesz również zasiadał w małej radzie jako doradca. Zaś wszelkie propozycję mariaży bardzo skrupulatnie rozważę - odparł, po czym uśmiechnął się w kierunku swojej latorośli. - Gratuluję, książę.

Daeron uważał przyjęcie brata króla Oakhearta za bardzo ważną sprawę, dlatego też wstrzymał się na kilka dni z własnymi sprawami, przygotowując zamek na przybycie tejże ważnej persony. Gdy posłaniec przybył do niego z informacją, że Oakheart już czeka, Daeron aktualnie był w swej komnacie, przemyślając swoich sojuszników i pewne kwestie politycznie, niechybnie patrząc na Dorzecze. Wojna, która się tam rozpętała była dla niego równocześnie korzystna, jak i nie, sądząc, że w przyszłości tamtejsze rody mogłyby się mu przydać. Oczywiście nie pod aktualnymi rządami.
Szybkim krokiem przemierzył Warownie Maegora i zjawił się w samotni jego ojca, gdzie tym razem on miał pełnić funkcje prawodawcze, sądownicze i wykonawcze. Ujrzawszy swego gościa, również skinął mu głową i wymienił się przywitaniami, pozdrowieniami i zapewnieniami o zdrowiu swojej rodziny. Była to już rutyna, do której musiał się już przystosować – tak to już wyglądała etykieta w Westeros i nic tego nie zmieni. A na pewno nie on.
Zanim jeszcze przeszli do konkretów, Daeron poprosił sługę o wyjście, zaś w pokoju zrobiła się pogłębiająca się cisza. Oakheart zaczął wreszcie mówić.
Zauważywszy, że Arrel zniżył głos, Daeron szybko między przerwami poprosił sługę o harfiarza, który by im grał. Dopiero, gdy ten zjawił się w komnacie i zaczął dźwięczeć na swym instrumencie, mogli kontynuować.
Doskonale wiedział o zawieszeniu broni, który sam w sobie nie wydawał się Młodemu Smokowi faktycznie realny. Lecz wolał nie wysnuwać takich wniosków, bez żadnych dowodów czy nawet wieści, że tak mogło się stać. Jednakże, następne słowa Arrela zaciekawiły go już dużo bardziej, czekając właśnie na taką informację, która faktycznie byłaby coś warta, w przeciwieństwie do niektórych szpiegów, którym najwidoczniej płacił za plotki w zamtuzie. Zanim odpowiedział, przemyślał wszystkie te wieści, które udało mu się zyskać.

Daeronowi było rad, że rozmawiał z człowiekiem, który był zbliżonego wieku do jego własnego. Czemu akurat mu to sprzyjało, nie mógł określić, jednak czuł pewien komfort wynikający z tego faktu. Był też bardzo zadowolony z takiej propozycji Oakhearta, która z pewnością wzmocni handel i przyjaźń między tymi rodami.

Pomimo porażki dyplomatycznej odniesionej w Riverrun, król Daemon postanowił się nie załamywać. W końcu miał do czynienia z przyjacielem, a jeśli taka była jego wola, to trzeba było radować się wraz z nim. Kilka dni po jego obwieszczeniu, wyruszyli też na polowanie, które odbyło się bez większych problemów. Upolowali pięknego jelenia, który następnego dnia godnie reprezentował się na lordowskim stole. Dnia następnego natomiast, król był już gotowy wyruszyć do domu. Podróż jego trwała dziesięć dni, od razu po powrocie postanowił się trochę odświeżyć. A następnie udał się do swej samotni, żeby wysłuchać raportów z miesiąca jego nieobecności.

Konieczne było poprawienie niewyedukowanego septona, iż nie mówił on o ludziach królewskich, a o ludziach uzurpatorów i rebeliantów. Bracken i Frey tymczasem sami zaatakowali z tego co wiedziała Blackwooda zachowując się bardziej jak wygłodniałe psy niż bogobojni i honorowi ludzie, zaś bogobojny i honorowy, w przeciwieństwie do nich, Edmure Tully połączył się z nim rozlewając krew jedynie jednego człowieka - swojej wnuczki w czasie pokładzin.
Tak czy inaczej warunki nie podlegały negocjacji, jeżeli przedstawiciele Wiary Wojującej odmówili byli niczym innym jak buntownikami. To oznaczało, że ich zbieranina w workach i z pałkami miała zostać pojmana przez o wiele liczniejszą, wyszkoloną oraz uzbrojoną królewską armię pod jej komendą. Zacząć mogli od tych obecnych tutaj nie łamiąc żadnego nawet zwyczaju, wszak Shireen nie gwarantowała im bezpieczeństwa zapraszając ich, a wezwała ich właśnie po to by odpowiedzieli na zarzut łamania królewskiego prawa jakim jest zniesienie Wiary Wojującej. Jeżeli Bracia Ubodzy dopuścili się znaczących wykroczeń lub zabili kogoś, zwłaszcza królewskiego człowieka, czekał ich sznur. Reszta miała być przysposobiona w lochach do podróży na Mur by przywdziać czerń.

Oczywiście, że miała zamiar odbudować Wielki Sept niezależnie od ich decyzji. Protekcja nad Wiarą była jej obowiązkiem jako królowej, a mieszkańcy stolicy potrzebowali miejsca kultu by oddawać cześć Siedmiu. Występki Braci Ubogich nie miały tu nic do rzeczy. Septonów utwierdziła w obietnicy, że póki zobowiążą się rozwiązać swoje siły po zaprowadzeniu porządku i wrócić pod rozbrojoną protekcję Żelaznego Tronu, póty żaden z nich nie musi się obawiać. Na wybór Wielkiego Septona była skłonna przystać, acz wolała by zwołali do podjęcia takiej decyzji więcej duchownych by wszyscy mogli decydować o przyszłości Wiary i nie posądzano ich o stronniczość jak tych w Starym Mieście.