Dziedziniec

Południowy wiatr z Reach przywiódł Saudrina na Północny Wschód, a gwoli ścisłości na Ziemie Korony, aż do samej Królewskiej Przystani. Podróżnik cele miał. Jednak, w gruncie rzeczy, był to straszliwy włóczęga, co wyrażało się w jego tułaczej fizjognomii. Ze swojej profesji miał pieniądz jedynie na marne życie, jednak wiedział, iż drzemie w nim potencjał. Na Zachodzie krążył już od niemal tygodnia i przemierzając wioski oraz miasteczka, dorabiał się, sprzedając swoje alchemiczne medykamenty oraz czyniąc wszelkiego rodzaju zabiegi i opatrując chłopów.
Podróż do Casterly Rock była dlań bardzo absorbująca nie tylko, jeżeli chodzi o siły fizyczne, ale równie mocno uderzyła w jego kieszeń, dlatego też noc musiał spędzić w obskurnej karczmie, nim zjawił się o poranku na dziedzińcu.
Mimo to starał się zachować godną prezencję, by móc w należyty sposób zaoferować swoje usługi. Tak więc stawił się tam - długi płaszcz, nieco wymięty, jednak ciągle reprezentatywny, biała koszula z sukna i nie pierwszej jakości, jednakowoż czyste spodnie, a pod ręką drewniany kufer.
Saudrin, skinąwszy do strażnika i wykonawszy niezwykle kurtuazyjny pokłon, otworzył pokaleczone usta, by dobyć z nich swojego skrzekliwego głosu, przyprawionego chropowatym tembrem.
- Pokłony i wyrazy szacunku dla najznakomitszego rodu na tych, rozkwitających w każdym aspekcie, ziemiach. Pragnę powinszować i zaoferować swoje usługi... jako alchemik, jednakże nie pospolity, prymitywny, zdecydowanie nie byle jaki! Przemierzam kontynent, szukając pracy, zarobku i nowych doświadczeń. Chciałbym jednak osiąść, skontaktować się z kimś, do kogo kompetencji należy, wie Pan, przyjmowanie nowych osób na ten szlachetny dwór. -
Zaoponował, by następnie rozchylić kąciki swych ust i zagiąć szkaradną twarz w równie paskudny, szeroki uśmiech. Młodzieniec odgarnął swoje wyschnięte, długie kudły, po czym poprawił kuferek, który trzymał w sposób niezwykle ostentacyjny - jakby chciał lada moment pokazać to, co tam trzyma. Podróż go bardzo wymęczyła i manifestowało się to w jego głębszej, niźli zwykle bladości lica, gródkach zeschniętej, rubinowej krwi pod paznokciami skaleczonej, w nieznanych strażnikowi okolicznościach, dłoni oraz niezwykle mętnym, przekrwionym spojrzeniu. Mimo to emanował wręcz energią i zdawał się epatować strażnika swoją niezwykłą ogładą, erudycją, urokiem osobistym oraz, mimo pozornie abnegackiej maniery, urzekającą autoprezencją.
Brał pod uwagę scenariusz, że zostanie odprawiony z kwitkiem, jednak starał się nie manifestować potencjalnego zrezygnowania, nie przemawiała przezeń więc ani krzta zwątpienia czy labilności. Był specjalistą, pewnym siebie, a jego wartość jako naukowca manifestowała się w każdym, najmniejszym elemencie zachowania - na kilometr cuchnęło od niego otoczką wyuczonej wiedzy, formułek i ogólnego oczytania.

- Tak, tak! Certor! Zawołaj tu zarządcę! Jakiś uczony chyba to jaki.- Krzykną do jednego z paziów na podwórzu, po czym pociągną nosem i spojrzał na tego wysokiego człeka.- Ale no wiecie panie gadatku, cza pokazać co się tutaj ma. Przeszukanie to obowiązek w mym zawodzie. Psiu! Chędożone kwiaty.- Skwitował strażnik z katarem, po czym wraz ze swoim kolegą obok przeszukał koleżkę od stóp do głów. Znajdując różne specyfiki, zapewne będą chcieli pokazać je Maesterowi albo będą kazać je odłożyć do skrzyni, gdzie chowają dziwne rzeczy nieznajomych witających w zamku. Gdy to już wszystko załatwili, przybył zarządca, który zaprowadził pana Sau do sali tronowej, gdzie akurat odbywała się audiencja.
Sam władca siedział znudzony na tronie i odsyłał dłonią jednego z błagalników, który to podobno chciał się wkupić w łaski Tyrella. Ech, napiłbym się.