Karczma "Trzy Kufle"

Cóż, Gedeon w ogóle nie zakładał, że jego plan wypali. Acz warto było zawsze spróbować. Tak więc posiadając wciąż sakiewkę, Uśmiechnięty Rycerz udał się prosto do karczmy, gdzie umówili się z gierkami. Przy wejściu od razu spotkał się z uśmiechem wykidajła, więc i takim samym uśmiechem odpowiedział. Zabawne, jak bardzo jeden uśmiech może poprawić humor. Choć właściwie Gedeon o takich rzeczach dobrze wiedział. Nie bez powodu był przecież nazywany tak jak był nazywany.
W środku było… tłoczno. Ludzi naprawdę zebrało się bez liku, aż Gedeon zaczął się zastanawiać, czy dobrze zrobił umawiając się z giermkami w tym miejscu. Szybko jednak odkrył, czemu w tym lokalu jest tyle osób. Trupa była naprawdę przednia. Grali wyśmienicie, a śpiew tej pięknej panny wspaniale umilał czas. Zasłuchany weń Uśmiechnięty Rycerz prawie przegapił machającego Dereka. Podszedł więc do nich i zaraz zajął chyba ostanie miejsce w tej karczmie. Piwo już nań czekało, więc nie trzeba było przepychać się do szynkwasu. Oczywiście, na jednym się nie skończyło. Zrobiłem co mogłem by ich znaleźć. Straż nie chce mojej pomocy, a ja nie mam na razie więcej tropów – tłumaczył sobie, gdy Rickard wybrał się po kolejne piwa. Mogę sobie pozwolić na jeden spokojny wieczór. Zaraz też giermek załatwił soczystą pieczeń. Tak więc cała trójka została tego wieczoru w tawernie, nie tylko słuchając pieśni, ale i samemu śpiewając, w czym Gedeon powoli zaczynał się wybijać. W końcu podczas licznych podróży nauczył się prawie wszystkich znanych utworów biesiadnych i wielu szant. Szkoda tylko, że nie było z nimi Arjana i Lorena. Obaj pewnie znów braliby się za piękne barmanki, a może nawet za śpiewającą piękność. Cóż, oni się znajdą, a dziś trzeba było chwytać dzień.
– Derek, wyciągaj kości, nie rewanżowaliśmy się od Zajazdu na Rozdrożach. – zaproponował. Oczywiście pewno giermkowie znów znajdą dobre zakłady na tę rozgrywkę. Ale Gedeon już był gotów na kolejną porażkę, w końcu zwykle przegrywał z Derekiem w kości. A rozgrywkę umilały im nie byle jakie pieśni. Przyznać trzeba było, że Ged dość często spoglądał na ową wokalistkę. Miała w końcu tak piękny głos.

Gedeon był bardzo pewny swej wygranej, gdy kości zaczęły mu sprzyja. Tak jednak nie było. Niestety. Acz okazało się, że tym razem giermkowie mieli dość poczucia humoru, by wymyślić bardzo klawe zadanie, którego rycerz musiał im powinszować.
– Powiadacie te piękne piórka? A czemu by nie? Jeszcze tego wieczoru jedno będzie wasze - zapewnił rycerz i dopił trzeci kufer piwa. Nie miał ochoty już na więcej. Zresztą i wszyscy wiedzieli, że nie miał głowy, by wypić znaczcie ponad to, co już wypił.
Tak więc Uśmiechnięty Rycerz od razu nie podszedł do trupy. Byłoby to najgorszym możliwym rozwiązaniem. Śpiewał dalej wraz z nimi, aż panienka znów weszła na scenę, zmieniając jednego z towarzyszy, potem zmienił się kolejny, i dopiero przy trzeciej zmianie, kilka piosnek później, Ged wziąwszy dwa kufle, przysiadł się do odpoczywającego właśnie grajka. Akurat miał czas, by chwilę zagadać trochę, zanim panna znów nie będzie śpiewać.
– Witaj panie. Muszę przyznać, zacna z was trupa, acz mimo, iż wiele podróżuję, nie było mi dane spotkać was jeszcze. Uśmiechniętym Rycerzem mnie nazywają – od razu się przedstawił, podając rękę, a zaraz potem kładąc kufer przed rozmówcą, co by łatwiej się rozmawiało. – Za wyborne granie tak swojskich pieśni należy się chociaż tyle. Możesz mi opowiedzieć o waszej grupie? Ojciec zawsze uczył mnie, by szanować artystów waszego pokroju, a nauk ojca zawsze dobrze słuchać. Tak wiec długo gracie? I od kiedy jesteście w mieście? Planujecie zostać na turniej i zaślubimy księżniczki? - zalał go od razu pytaniami, niczym prawdziwy wielbiciel.

Gedeon z ciekawością słuchał Mathiusa, czy tam Mathiasa. Mathias wydawało mu się bardziej Westeroskim imieniem, acz w tym gwarze panującym w karczmie można było się łatwo przesłyszeć. Oczywiście nie przeszkadzało mu, ze jego rozmówca sobie je w międzyczasie. W sumie mimo, że Ged był Lannisterem i znał maniery, to i takie rzeczy nie były dlań dziwne. Nieraz w końcu jedli w pośpiechu, a trzeba było coś powiedzieć…
– O! Improwizacja! W takim razie wychodzi wam iście genialnie. Nawet jeśli byłoby to przetrenowane, to ciężko szukać taką trupę. Myśleliście może o występie na samej uczcie? Ponoć król Lancel Lannister szuka najlepszych grajków z Zachodu, by umilali czas biesiadującym. Choć tak tylko z plotek słyszałem.
Akurat tak było. Ged nie tylko z plotek o tym słyszał, ale w takiej karczmie jak ta, nie był Gedeonem Lannisterem, a Uśmiechniętym Rycerzem, czy Jastrzębiem. Większość ludzie nie widziała wyraźnych powiązań między tymi postaciami, acz grono to regularnie się zmniejszało…
Oczywiście nie zdążyli zapewne wymienić znacznie więcej słów, gdy w grajek musiał się zmienić ze swym towarzyszem. Następnego też Ged wziął od razu na spytki. Jeśli bowiem dobrze liczył, ten zmieni się z panienką o słowiczym głosie.
– Muszę pochwalić za piękny występ i od razu postawić kufel piwa - sam bowiem nie upił z drugiego, które tu przyniósł, więc idealnie pasowało, by postawić je drugiemu śpiewakowi. – Więcej takich artystów by się przydało. Tylko powiedz mi, jak wy się dobraliście w tak zgraną trupę? Pewnie dobrze się wszyscy znacie? -od razu go podpytał, by zdobyć jak najwięcej informacji o ich wokalistce, choćby jej imię, które pewnie było równie piękne, jak ona.

Cóż, Gedeon spodziewał się, że uda mu się przynajmniej poznać imię wokalistki, jednak okazało się, że trupa w ogóle nie jest trupą, a tylko okazjonalnie wystąpili razem. Tegoż trzeba im było dwukrotnie powinszować wspaniałej improwizacji, co też na pewno Uśmiechnięty Rycerz zrobi, gdy w końcu dane mu będzie zamienić parę słów ze muzykantką.
Gdy bard, z którym właśnie rozmawiał wrócił na scenę, Ged miał chwilę, by znów posłuchać, jak całą trupa gra razem i było trzeba przyznać, że było czego słuchać. Widać też było, że cała karczma bawiła się wspaniale. Jastrząb miał nadzieję, że muzycy ugną się pod prośbami, dzięki czemu przyjdzie kolej na przerwę dla wokalistki, tak jednak nie było. Musiał więc zadziałać szybko, jeśli chciał zdobyć pióro z jej kapelusza, a tym samym dotrzymać danego słowa.
Dość szybko więc, acz nie zrywając się zbyt gwałtownie wstał od stołu, tak, by spotkać się z muzykami tuż przy wyjściu.
– Muszę panience pogratulować wspaniałego głosu. Ze świecą takiego szukać – zaczął od razu od komplementu. Maił inny plan więc teraz musiał improwizować. – A i urody pewnie zazdroszczą pannie liczne damy dworu – dodał z delikatnym uśmiechem. – Może więc panienka pozwoli, że ktoś doceni ten piękny głos. Noc w końcu jeszcze młoda, a widziałem, że nie było wiele okazji, by skosztować lokalne specjały – zasugerował delikatnie. Może i był zbyt bezpośredni, ale cóż, tylko bezpośredniość mu została. Spokojna strategia stała się przeszłością wraz z końcem występów.

– W takim razie musi być panienka naprawdę szczęśliwą osobą – odparł tylko, gdy zwróciła uwagę o czwórce pozostałych artystów.
– Mam wiec nadzieję, że znajdzie się taki – to dodał na odchodne, mówiąc o następnym spotkaniu, acz w sumie bardziej z grzeczności i pogodnego usposobienia.
”Doceniają go od dawna?” Naprawdę? Czyżby Ci grajkowie mnie wprowadzili w błąd? To właśnie przeszło mu przez myśl, gdy z nieco mniej wesołą miną kierował się do stolika, przy którym siedzieli giermkowie.
– Wybaczcie, nie udało mi się zdobyć pióra. Jutro więc macie w ramach rekompensaty wolne od wszelkich obowiązków względem mnie. Wypocznijcie i bądźcie gotowi, o w każdej chwili mogą dotrzeć do nas wieści o sir Arjanie i Lorenie. Powoli też się zbierajmy, inaczej zastaniemy wszystkie bramy zamknięte i będziemy musieli spać pod gołym niebem.
W końcu było już późno, a do Skały mieli jeszcze kawałek. Przejechanie tego odcinka konno nie zajmowało wiele czasu, acz po wizycie w tawernie musieli potem jechać ostrożniej, więc lepiej było wyruszyć wcześniej niż później.

[/zt]

4 Marca 336 AC, wieczór

Mollen po wizycie w "Złotym Pazurze" poszwendał się trochę po mieście bez wyraźnego celu. Jeszcze raz obszedł targowisko, za kilka miedziaków kupił kiełbaskę w bułce od podejrzanie wyglądającego typka który "gardło sobie podrzynał", cokolwiek to miało znaczyć. Kiełbaska okazała się średnio jadalna i wypełniona dziwnymi fragmentami z pewnością nie pochodzącymi ze świni. Mimo że potwornie głodny Hugo zjadł jedynie kilka kęsów dania, reszta zaś zniknęła gdzieś w rynsztoku. Odwiedził Złoty Sept i mimo, że nie wierzył w Siedmiu podziwiał bogate wnętrze budynku. Widział również jak odwiedzający świątynię zapalają świece przed pomnikami przedstawiającymi aspekty bóstwa. Postanowił zapalić jedną przed turniejem u stóp posągu Wojownika. Z pewnością nie zaszkodzi a może wręcz pomóc. Na południu nie było czardrzew które mogłyby wysłuchać jego modłów. Być może Wojownik wysłucha go tutaj w zastępstwie? Po wyjściu z septu udał się do portu, gdzie przez chwilę podziwiał potężne okręty wpływające i opuszczające port. Pomyślał chwilę, jakby to było wsiąść na jeden z nich i popłynąć do Essos. Na tamtym kontynencie przez cały czas toczyły się jakieś wojny. Mollen mógłby wstąpić do którejś z licznych kompanii najemniczych. Widząc jednak kołyszące się na wodzie okręty poczuł mdłości. Okręty zdecydowanie nie są miejscem na które powinien pakować się ktoś z sosną w herbie.
W końcu nadszedł czas, żeby poszukać miejsca gdzie mógłby spędzić noc. Spanie na ulicy nie wchodziło w grę. Po mieście kręciła się straż miejska, której celem było zapewne wyłapywanie wszelkiego rodzaju włóczęgów i wyrzucanie ich z miasta. Ponadto, jak go wielokrotnie ostrzegano, w mieście roiło się od złodziejaszków i rzezimieszków wszelkiej maści i rodzaju. A Hugo nie chciał obudzić się rano bez konia, zbroi, pieniędzy, miecza i zapewne również bez spodni. Mógłby również opuścić miasto i spędzić noc w jakimś żywopłocie. Jednak jeśli chciał jutro wrócić do miasta musiałby spać jak najbliżej niego. A w okolicach miejskich murów zapewne było równie bezpiecznie co w samym mieście. W końcu postanowił przenocować w stajni jednej z licznych karczm Lannisportu. Jego wybór padł na "Trzy kufle". Hugon zapłacił za nocleg w stajni dla siebie i dwóch swoich koni. Rumaki zostały oporządzone i nasypano im w żłoby owsa, zaś sam Mollen zasiadł do kolacji składającej się z pieczonego kurczaka, bochna chleba i kufla kwasu chlebowego. Po porządnym posiłku, owinięty w derkę zasnął na stogu siana.