Wielka Sala

Wielka sala, czyli inaczej sala tronowa króla. W centrum znajduje się Żelazny Tron, wykonany z mieczy poległych wrogów Aegona Zdobywcy. Długi, szkarłatny dywan rozciąga się od tronu do wielkich dębowych drzwi. Sala sama w sobie jest przestrzenna i ogromna, może zmieścić nawet do tysiąca osób. Posiada wąskie okna na ścianach wschodniej i zachodniej. Ściany ozdobione są wielkimi czaszkami smoków Targaryenów, które łypały nieobecnym spojrzeniem na przybyszy.

Przed wyruszeniem w drogę...
Królowa nakazała dokonać egzekucji "Roześmianego Lorda". Po zasięgnięciu rady maestera co do zwyczaju wybrała powieszenie lub ścięcie, to drugie jeśli roszczenia tego człowieka do tytułu rycerskiego uznać można było za wiarygodne i uczony to doradzał. W zamku pozostawiła dodatkowe pół tysiąca ludzi. Stu konnych do obserwowania ziem na wschodnim wybrzeżu, a także trzy setki pieszych oraz setkę strzelców. Kiedy siły Roześmianego Rycerza dotrą pod Koniec Burzy garnizon przy wsparciu maszerujących z nimi najemników Arakha oraz lordowskich ludzi ma ich rozbroić i uwięzić. Postarać się też zdobyć małego Mertynsa jeżeli jest z nimi. Wypytać o wszystko co działo się w Deszczowym Lesie i złożyć raport. Przekazywać również mieli wieści z wybrzeża.

Po dotarciu do stolicy królowa nakazała armii rozbić się w ruinach Smoczej Jamy oraz pustych placach u jej stóp, będących dawniej Zapchlonym Tyłkiem. Teraz będzie można zagospodarować te tereny w lepszy sposób. Przyjęła wszystkie raporty od pozostawionego w mieście krewniaka i wypytała też jakie siły sprowadził jej syn wraz z Whentami oraz jacy lordowie zdążyli już przybyć. Kiedy wiedziała wszystko zwołała wszystkich swoich lordów oraz rycerzy do sali tronowej i zasiadła na Żelaznym Tronie by zaprowadzić trochę porządku w królestwie.
Na początku oczywiście królowa przyjęła przysięgi wierności od wszystkich swoich lordów, z których wielu jeszcze nie miało szansy by takową złożyć. Do spraw organizacyjnych mogli przejść po tym.
Zacząć mogli od ogłoszenia zaręczyn. Pierworodny syn i dziedzic królowej zaręczony został z Lollys Swann, kuzynką lorda Swanna, ślub odbyć miał się w najbliższym czasie. Drugi syn Shireen zaręczony został z starszą córką lorda Carona, zaślubiny odbyć miały się, gdy dziewczyna osiągnie pełnoletność. Wolna córka królowej poślubić miała tymczasem lorda Symona Whenta z Harrenhall, który mimo sędziwego wieku cieszył się wspaniałym stanem zdrowia, a nie doczekał się jeszcze dziedzica.
Wiele też ziem pozostało wolnych w obecnym czasie. Bronzgate miało zostać zwrócone rodowi Bucklerów, którego lord został ułaskawiony przez koronę, o ile klęknął oczywiście. John Shett, dowódca Pogromców Burzy, który zdecydował się poprzysiąc swój miecz królowej na stałe, miał otrzymać Maidenpool. Rycerze z tejże kompanii walczący w Próbie Siedmiu mieli zostać osadzeni na ziemiach wokół Summerhall, które najdostojniejszy z nich otrzyma wraz z tytułem lordowskim oraz wszelkimi pozwoleniami na odbudowę. Tytułem szlacheckim nagrodzony został Lysero Baharis z Myr, dowódca kuszników z Essos na służbie Shireen, którzy postanowili pozostać pod jej rozkazami na stałe, tworząc formację elitarnych, królewskich strzelców. Wielu najemników oraz wolnych rycerzy miało osiąść na wyludnionych obecnie ziemiach by zapewnić im trochę życia i ochronę przed różnej maści bandytami. W obecnej sytuacji bardzo niepewne były losy Mistwood. Terytoria podległe zamkowi i znajdujące się na wschód od niego - z wyłączeniem 10 mil najbliżej zamku - aż do wybrzeża nadane zostały rodowi Estermontów za ich służbę. Zamek wraz z resztą ziem miał zostać oddany w ręce ostatniego Mertynsów, jeśli uda się go odzyskać z rąk banitów, lub w razie niepożądanej śmierci chłopca trafi w ręce nowego pana. Na Jerana Oakhearta tymczasem nałożono tytuły Najwyższego Lorda Manderu, Obrońcy Marchii, Wysokiego Marszałka Reach oraz Namiestnika Południa. W obecnej sytuacji mało znaczące, ale dające świadectwo planów na przyszłość. Tytułem Namiestnika Północy, na czas obecnych wiernych granic, królowa mianowała lorda Symona Whenta. Namiestników Wschodu oraz Zachodu na razie nie mianowano. Co do zamków Stokeworth oraz Antlers ich los zależał od pewnych ustaleń jakie padną tu za chwilę.
W skład królewskiej Małej Rady wejść mieli - ser Davos Seaworth jako Królewski Namiestnik, lord Chester jako Starszy nad Okrętami, lord Jeran Oakheart jako Starszy nad Prawem, ser Wylis - kwatermistrz Sprawiedliwych - jako Starszy nad Monetą, lord Wendwater jako Starszy nad Szeptaczami oraz lordowie Connington, Estermont i Whent jako dodatkowi doradcy. Lordem Dowódcą Gwardii Królewskiej został zaprzysiężony obrońca królowej. Ser Davos niestety był nieobecny, ponieważ przebywał za morzem celem sprowadzenia żywności z Essos, która, jak poinformowała zebranych, zostanie rozprowadzona po królestwie w celu jak największego zredukowania głodu zimą po tym jak korona otrzyma pełne raporty o stanach spichlerzy oraz ludności.

Teraz królowa chciała poznać opinie swoich wasali - lordów ponoć obeznanych w sztuce wojny oraz sprawowania rządów - o kolejnych ruchach ich armii. Z tego co wiedziała wojska Czarnej Zatoki jakiś czas po śmierci Durrana i Lyonela zaczęły wycofywać się z Ziem Burzy i nie wkraczały na ich ziemie w innych miejscach. Brakowało im również floty do w pełni skutecznej walki z Aegonem. Na północy pojawiła się jakoby armia Doliny, acz wydawała się bardziej zajęta Dorzeczem na ten czas niż ich włościami. Pozostawało jeszcze Reach osłabione walkami wewnętrznymi. Tubleton leżało niedaleko, wgryzając się w ich obecne terytoria i łatwo mogliby je zająć jeszcze przed zimą. W marszu na Reach wsparłoby ich również ponad półtorej tysiąca Braci Ubogich. Ciekawa była co sądzą jej wasale. Marsz na północ by zobaczyć co robią tam ludzie z Doliny? Mało dająca opcja. Atak na zamki wycofującej się Zatoki, który mógłby zapewnić im kontrolę reszty Ziem Korony, ale na pewno skutkowałby poważnymi stratami ze strony wrogiej floty i koniecznością walki z mało znoszoną armią Blackfyre'ów? A może szybkie uderzenie na wschodnie Reach? Tam mogliby zapewne znaleźć więcej zapasów i strategicznie zabezpieczyliby swoje rozdzierane wręcz w pół prze Tumbleton terytoria. Do tych królów, z którymi nie zamierzaliby wojować, czyli wszystkich poza jednym, wysłałaby ofertę zawieszenia broni na czas zimy. Oczywiście może lordowie mieli jakieś rozsądne argumenty by uznać zakończenie działań na zimę już teraz za najlepsze posunięcie.

Tytuły, które otrzymał Jeran sprawiły, że dzień ten nie mógł być lepszy. Choć siedział z daleka od domu, z dala od swej rodziny, ponownie czuł się ważny i potrzebny. A w charakterze młodego piwnookiego było to niezwykle ważne. Postawiłem na dobrą kartę.
Zasiadywał aktualnie obok innych ważnych person, Starszych, a także nieopodal własnej królowej. Poczęty przez Shireen temat zamierzał podjąć jako pierwszy.
– Pani, niedługo przybędą trzy galery, które wysłałem na Zachód. Jak mniemam zajmie się nimi lord Chester – skierował na moment wzrok na towarzysza – Pozostaje jeszcze kwestia kompanii najemnych, które opłaciłem celem dotarcia na Ziemie Korony. Długie Lance, kompania stu pieszych, a także dornijscy najemnicy. Ich kontrakt kończy się za dwa dni. W kufrach, które przewieźliśmy, a które kazałem sprowadzić do tego zamku mieści się dwa tysiące i czterysta złotych smoków. Są do twej pełnej dyspozycji.
– Delikatnie sugeruję, za ich pomocą, przejęcie wschodnich terenów Reach wchodzących aktualnie w skład królestwa Hightowerów. Szczególnie niedaleko położone od nas Tumbleton. Ich złoto, a szczególnie żywność, byłaby dla nas niezwykle pożyteczna, nie mówiąc już o dobrym punkcie obronnym – dodał.
– Za twym przyzwoleniem spróbuję przekonać lorda Footly do przejścia na naszą stronę – zaproponował rozwiązanie poprzedzające niepotrzebny na zimę rozlew krwi.
– Byłby to dobry krok zarówno dla naszej sprawy, jak i dla mojej osobistej. Zważając na odbicie ziem Reach dla dobra korony, muszę wziąć którąś lady za żonę. Jako zabezpieczenie stabilności, której teraz tam nie ma – pomyślał o wszystkich mężczyznach, których nie będzie mógł już kochać, bądź których kochać będzie musiał na uboczu.
– Pozwoliłem sobie również sprowadzić swą rodzinę do Końca Burzy. Aktualnie znajdują się w Jasnej Wodzie, lecz nie sądzę, by przez działania, które proponuję byli tam dłużej bezpieczni. Mam nadzieję, że w zamku u twego syna odnajdą azyl. – Zmrużył brwi, gdyż temat rodziny był dla niego najważniejszy.
– Chciałbym również wykonać to. – Podsunął królowej pergamin, który przedstawiał dość dziwny rysunek. Była to siedząca na krześle Matka. Następnie Oakheart wytłumaczył w jakim celu i po co, a także z czego, chciałby skonstruować ów twór. Czekał na zdanie innych.

Po piwnookim odezwał się człek bez tytułu. Chodząca kupa mięśni ze zniszczoną połową twarzy. Wcześniej Oakheart nie zwracał na niego szczególnej uwagi, lecz przytaknął na wypowiedziane przez niego, pierwsze słowa. Reach leżało otworem.
Dopiero śmiech, którym wybuchł, a także zarzuty co do zasadności stosowanego planu, Jeran zamierzał sprostować. O ile samo rżenie go nie dziwiło, wręcz nie mógł się po kimś takim niczego więcej spodziewać, tak długowłosy nie zwrócił uwagi na najważniejsze założenia konstrukcji.
– Pozwól Starszy nad.... a, nie, przepraszam, doradco... – poprawił się z delikatnym uśmiechem na ustach – Arjanie, że zajrzysz wpierw na plany. Wszak konstrukcja i zmieści się w bramie, i pomieści ludzi, pobożnych zachwyci, a materiału... Nawet jeśli przeznaczysz go na wieżę, to zbudujesz z niej ledwo trzymającego się klocka, który spłonie od pierwszej lepszej pochodni. Zatem nadal podtrzymuję swoje zdanie, że najlepszym ruchem w tej sytuacji jest uniknięcie rozlewu krwi za wszelką cenę.
– Zatoka, lordzie Connington, jak mniemam broniła uzurpatorów. Teraz po ich śmierci odpłynęli i nie sądzę, by ponownie powrócili. My zaś nie mówimy o nowej wojnie, długim i męczącym wyrywaniu ziem Wieżom, acz o jednym czy dwóch zamkach, które możemy przechwycić bez większego trudu. Na ludziach też wiele nie stracicie, o ile królowa na te zadanie przeznaczy w większości ludzi, którzy przybyli tu ze mną – dodał.