Wielka Sala

Wielka sala z pewnością nie pustoszała, nie bez królewskiego rozkazu, aby tak było. Sądy zawsze budziły zainteresowanie, więc dworzanie Castamere, o ile im tego nie zabroniono, zjawiliby się tam nawet liczniej niż zwykle. Tylko... Czemu trzymać tak zwyczajne wydarzenie w tajemnicy?

Pierwsza sprawa tyczyła się wydarzeń w wiosce. Tak więc tutaj można było wyjaśnić wszystko krótko - pokojowe rozwiązanie zostało przedstawione i prędko odrzucone. Niezbyt to zaskakujące, biorąc pod uwagę, że rozwiązanie to oznaczało rzucenie broni i danie się zakuć w łańcuchy. Czempioni i zbrojni z Castamere rozumieli jak mało kusząca była to wizja i wiedzieli jakim typem człowieka jest DUDNIBRZUCH. Do tego spodziewali się, że zbyt długa dyskusja mogłaby wciągnąć chłopów do sprzeczki, dając im czas na zebranie się i osłanianie "szlachetnego", wędrownego czempiona, który występował przeciwko tyranii. Wpadli więc do wioski szybko, nie dając jej mieszkańcom i poszukiwanym zbyt wiele czasu na przygotowanie się, aby zażądać poddania się Keldwella. Ten się nie poddał.
Ilu zwolenników miał Dudnibrzuch? Było z nim dziesięciu bitnych mężów, pokaźna liczba, ale Keldwell był jednak człowiekiem dość znanym pośród innych wędrowców. William tymczasem, chociaż jego ludzie ujęli to bardzo delikatnie w tej rozmowie, nie był obecnie zbyt popularny. Młodzieńcy zawsze gorzej mieli niż starzy, jako że lekceważono ich przez wiek i brak jakichkolwiek czynów. Ten zaś młodzieniec nie tylko "podkulił ogon" przez Żelaznymi Ludźmi, ale i stu rodzinom wyrwał córki, aby szubrawców zaspokoić. Czy rozsądny człowiek przyznałby, że było to mniejsze zło, które oszczędziło ziemiom Castamere wiele więcej bólu i śmierci? Zapewne tak. Czy prości ojcowie, matki, krewniacy i sąsiedzi biednych młódek, które wywleczono z domów, aby wydać w łapy znienawidzonych wrogów, siadali sobie na stołkach i rozmyślali o tym co zaszło na chłodno? Nie.
Ostatni był starszy wioski. Po prostu uznali, że skoro tam są, to mogą zabrać go przy okazji. Jego osada była jedną z tych, które odmówiły zapłaty podatków, a ponadto pozwalał Keldwellowi przebywać w niej i podburzać ludzi bez ślady sprzeciwu. Kto wie czy nie dołączyłby do niego w walce, gdyby miał czas krzyknąć trochę ziomków? Pomyśleli, że Jego Miłość może zechcieć pochylić się nad jego przestępstwami. Jeżeli zaś nie i wolałby je przemilczeć, to zawsze mogli rzec, że zabrali go jako świadka sądu na Dudnibrzuchu, aby do prostaczków dotarło świadectwo o królewskiej sprawiedliwości.

Nie wydarzyło się nic co w jakikolwiek sposób zmieniałoby sytuację, tak więc zbrojmistrz i szpieg sądzili dokładnie to, co sądzili wcześniej. Przy czym ten drugi niewiele miał do powiedzenia, ponieważ William postanowił nie stosować się do jego rad i wybrał mniej dyskretne rozwiązania. Zarządca - niepytany wcześniej - przychylał się do rozwiązań zbrojmistrza, którego postrzegał za większy od siebie autorytet w podobnych sprawach.

Co tyczyło się włości, to nie słyszeli o żadnych zmianach na przestrzeni ostatnich kilku dni.

Cóż... Jeżeli Keldwell miał "spróbować znaleźć" świadka będąc w Castamere, to rzeczywiście sytuacja była to trudna i raczej bez wyjścia. Inaczej miała się sytuacja w wypadku, w którym William rzeczywiście miał zamiar dać mu na to kilka dni i nawet tych wskazanych ludzi sprowadzać. Wówczas Dudnibrzuch zaczął jak z rękawa sypać mianami ludzi. Ojców, matek, sióstr i braci, przywódców społeczności, z którymi rozmówił się w ciągu ostatnich dni, a którzy stracili krewniaczki przez pewnego gołowąsa... Czy rzeczywiście ktoś z Castamere miał zamiar jeździć po wszystkich wymienionych wioskach i ich sprowadzać? Jeżeli tak, to rzeczywiście należało sąd przesunąć o kilka dni.


Kilku dni więc było trzeba żeby świadków wskazanych sprawdzić, a wszyscy oni byli prawdziwi. Wszyscy się nie stawili, ale znalazła się aż piątka gotowa wstawić się za Dudnibrzuchem - trzech chłopów to było oraz dwie kobiety. Sąd mógł więc ruszać.
- Majestatu? - Keldwell chrząknął i splunął na podłogę. - Tyle jest z twojego majestatu i twoich praw, aby mi rozkazywać. Nie przysięgałem nic ni tobie, ni twojemu ojcu, ni twojemu rodowi. Kiedy zaś banda zbrojnych bandytów wyciąga rękę, aby wolnego człowieka pochwycić, to ten ma prawo tę rękę urżnąć - zadudnił pewnie i spojrzał zachęcająco w stronę chłopów, jakby nawet teraz budując w nich ducha oporu. - Jeśli o "podburzanie" ci się rozchodzi, chłopcze, to sam żeś przerżnął lojalność swoich ludzi. Król, lord czy wódz roztacza władzę bo ma siłę i zapewnia bezpieczeństwo. Ty obszczałeś nogawki na widok Żelaznych Ludzi. Odwagi twoim pachołom i tobie starcza, aby wrzeszczące dziewki wyrywać po nocach z ramion matek, ale nie żeby stanąć do uczciwej walki z prawdziwymi mężczyznami - oznajmił, a niewątpliwie nie mówił tu jedynie o Żelaznych, a również o tym jak wielki oddział został posłany za nim samym. - Nie jesteś królem tylko przerażonym dzieciakiem. Jedyne czego żałuję, to że nie miałeś na tyle odwagi, aby osobiście po mnie przyjechać i zginąć jak mężczyzna. He... Wciąż można to jednak naprawić, o ile masz chociaż odrobinę honoru...

- Znowu, kurwa, z tą "obrazą majestatu" - prychnął Keldwell, ewidentnie pełen pogardy dla tego rzucanego przez Williama co chwilę stwierdzenia. - To brzmi jak wrażliwa dzieweczka, a nie jak król! - zaśmiał się wojownik. - Nic dziwnego, że Żelaźni Ludzie ustawiali cię po kontach jak chcieli.
Dobrze dla młodego Reyne'a, że jego nowi wasale ze wzgórz tego przedstawienia nie widzieli, albowiem gdyby ktoś dumnym góralom powiedział, że nie mogą po imieniu nazwać nieudolności władcy, ponieważ go "obrażą", to by mogli ze śmiechu nawet porobić po nogawkach. Wzgórza i wędrowni czempioni pozostawali jeszcze jednak w starszym świecie. Świecie herosów i bohaterów, gdzie prawo pierwszej nocy przysługiwało władcom nie jedynie przez urodzenie, a dlatego, że zaszczytem było urodzić dziecko człowieka wybitnego, który swoją pozycję osiągnął siłą i sprytem. Dworzanie Castamere żyli już w świecie nowszym, przyzwyczajeni nieco do dziedziczenia z ojca na syna oraz wygody i stabilności jaką ten system - zazwyczaj - zapewniał. Wciąż jednak dało się zobaczyć niepewność na twarzach niektórych z nich. Ulegnięcie Żelaznym Ludziom było hańbą, która ich kuła, a część zbrojnych szczególnie niechętnie wspominała młode dziewczęta, które wytargać musiała z ich domów i z zaciśniętymi zębami oddać w łapska wyszczerzonych, wyspiarskich siepaczy.
Co do wieśniaków, chociaż garstka ich była, to była to garstka rzeczywiście zdeterminowana. Czy rozumieli jakie zarzuty stawiane są Keldwellowi? Rozumieli. Na tyle ile rozumieć mogli. Nikt z nich też nie miał problemu z powiedzeniem z jakiej wsi pochodzi - lub opisaniem gdzie się ona znajduje, jeżeli nie miała imienia - oraz czym się zajmuje. Każdy z nich też należał do wiosek, które podatków nie zapłaciły. Na pierwszy ogień poszedł najbardziej otwarty by mówić mężczyzna. Postawny, wysoki kowal z ramionami niczym konary krzepkiego dębu.
- Nie zapłaciła, albowiem czemu miałaby płacić? - rzekł prosto z mostu kowal, kiedy padło pytanie o podatki. - Opłaciłaby jeno ofiarę w krwi tchórzliwych psów, które rzuciły się na bezbronne dziewki, gdyby wszyscy mężczyźni byli na miejscu - powiedział. - Kiedy z kilkoma innymi mężami zwoziliśmy drwa i rudy do wioski, twoje kundle wparowały tam i porwały moją siostrzenicę - mężczyzna splunął na podłogę. - Jesteśmy wolnymi ludźmi, a nie trzodą, którą możesz sobie sprzedać. Tedy ten mężczyzna jest niewinny - wskazał na Dudnibrzucha. - albowiem nie powiedział słowa łgarstwa. Jeśli zaś ktoś tutaj zdradził, to ty, tak więc mowy o podburzaniu do buntu być też nie może.
I tak oto ukazał się obraz świadków Keldwella. Co było silniejsze niż strach przed zbrojnymi i małym panem w dużym zamku? Desperacja, nienawiść, palące poczucie niemocy po stracie bliskich i chęć odwetu. Postawny mąż, którego duma została urażona, kiedy nie mógł obronić kochanej siostrzenicy. Zdesperowane matki płaczące za córkami. To byli świadkowie niewinności Keldwella. Nie mógł urazić majestatu, albowiem w oczach ludzi nie było takowego. Nie mógł zdradzić króla, jeżeli to król zdradził swoich ludzi pierwszy. Każdy zaś z tych ludzi gotów był z zaciśniętymi ze wściekłości zębami lub oczyma pełnymi łez, może oba na raz, to właśnie stwierdzić.

Tak. Słudzy Williama zeznawali zgodnie z prawdą to wszystko, o czym William już dobrze wiedział. Wioski nie zapłaciły podatków - zresztą sami wieśniacy, chociażby kowal, otwarcie to przyznali - natomiast wedle ich wiedzy Dudnibrzuch do tego wszystkiego nawoływał, ponieważ, jak również on sam i wieśniacy powiedzieli, Reyne zdradził swoich ludzi.

- HAŃBA! - wrzasnął masywny kowal i nawet postąpić chciał krok naprzód, gdyby nie zastopował go jeden ze zbrojnych.
Pozostali prości ludzie również byli poruszeni i to bynajmniej nie mądrością królewskiego wyroku. Jedna z kobiet zalała się łzami, druga przez łzy ciskała klątwy na Williama i jego tchórzliwych zbrojnych. Mężczyźni, chociaż nie tak wyrywni i głośni jak rzemieślnik, także byli nieukrywanie wzburzeni.
- Nocna Straż!? - roześmiał się Keldwell, aż zadudniło w sali. - Szukasz ratunku żeby nie skompromitować się, kiedy moja głowa okaże się za trudna do oddzielenia tymi ramionami jak wątłe gałązki? - sławny czempion splunął na posadzkę, posyłając swoją pogardę prawie że pod stopy Reyne'a. - Zachowaj sobie te kuglarską litość, chłopcze! Bogowie osądzą cię za tchórzostwo i podłość. Dołączysz do mnie szybciej niż się spodziewasz!
Po tych słowach Dudnibrzuch roześmiał się jedynie, podczas gdy niespokojni wieśniacy "obrażali majestat" króla. Cóż jednak mogli? Może kowal złamałby komuś rękę lub rozbił głowę, gdyby doszło co do czego. Postawny był to chłop. Koniec końców była to jednak małą grupka ludzi otoczona dużą, a potencjalnie jeszcze większą, grupą zbrojnych. Nic nie mogli.

Lady Bethany Bracken, zgodnie ze słowami zbrojmistrza, była urodziwą niewiastą. Nie była tak piękna jak sławna Kolorowa Jenny, którą król nie tak dawno temu gościł na swoim dworze, aczkolwiek była od tejże nieco wyższa i bardziej atletycznie zbudowana. Niewątpliwie efekt jej zamiłowania do jazdy konnej i łowiectwa. Ubrana była w strój męski, z dobrej jakości materiałów, który szlachetnie urodzony przywdziać mógł właśnie na polowanie się wybierając. Włosy miała barwy ciemnego brązu, długie, związane w prosty warkocz. Oczy miała szarozielone i żywe, uważnie rozglądając się po wielkiej sali Castamere.
- Ach! Wasza Miłość, dziękuję za gościnę! - odpowiedziała lady Bracken, uśmiechając się szeroko, kiedy William ujawnił swoją obecność i zagaił rozmowę. - Moi ludzie niewątpliwie wkrótce zawitają i tutaj szukając mnie, a wówczas wyruszymy dalej na łowy - rzekła. - Hmm... - lady Bracken spojrzała na swojego rówieśnika w mało dyskretny, oceniający sposób. - Rzeknijcie mi - lubicie może polować?

- Oby nie, mam nadzieję, że nie będą zwlekać w swoich poszukiwaniach. Nastawiłam się na łowy i myśl o całej zwierzynie, która może mi umknąć spod nosa w czasie jaki mitrężę przez tego olbrzyma napawa mnie złością - rzekła lady Bracken. Nie wyglądało na to, aby chciała być niemiła dla Williama lub znieważyć jego gościnę. Raczej tak pochłonięta była myślami o łowiectwie i rozpierającą ją energią, że najzwyczajniej umknęły jej jego subtelne zaloty. - Otóż to! - rzekła, wyraźnie zadowolona, kiedy król retorycznie zapytał o sympatię do polowań. - Hmm... Jeżeli Wasza Miłość chce, to może do nas dołączyć, jak najbardziej. Zwłaszcza jeżeli rzeczywiście nie mieliście dawno okazji chwycić włóczni lub łuku. Nikt nie powinien tak cierpieć.
Zagadką było na razie jak lady Bethany zachowuje się w okolicznościach czysto dworskich - podczas biesiad, tańców czy ważnych audiencji - jednak w chwili obecnej nietrudno byłoby nazwać ją chłopczycą. Przynajmniej jeżeli szło o sposób bycia i zainteresowania.
- Na jaką zwierzynę preferujecie polować, Wasza Miłość? - zapytała. - No i w jakiej formie? Strzelacie do ptactwa? Z włócznią na odyńca?  Może nawet niedźwiedzia? - lady Bracken zamyśliła się na moment. - Hmm... Ciekawe czy moglibyśmy zapolować na tego wścibskiego olbrzyma. Trzeba będzie zapytać o to górali.

Bethany przechyliła lekko głowę, spoglądając na Williama z pewnym zdziwieniem i zaciekawieniem, kiedy ten powiedział o zostawianiu niedźwiedzia lub olbrzyma na "inną okoliczność". W końcu nigdy nie wspomniała o polowaniu na jego ziemiach, a ewentualnie zaprosiła go, aby dołączyć do niej, jej świty oraz wzgórzan. Jeżeli nie chciał niedźwiedzia bądź olbrzyma, to mógł po prostu... zostać z tyłu i patrzeć? Młoda i żywiołowa łowczyni z pewnością nie miała zamiaru w pierwszym odruchu rezygnować ze wspaniałej zwierzyny przez obawy niespodziewanego kompana.
- Ta propozycje brzmi przednio - stwierdziła z zadowoleniem lady Bracken. Jeżeli jej ludzie będą szukać jej długo, to może uda się na łowy podwójnie! Raz z Reyne'ami na dziki oraz drobniejszą zwierzynę, a później ze wzgórzanami, gdzie może osaczą coś znaczniejszego. - Kiedy będziemy polować na waszych ziemiach, wówczas, oczywiście, wybór zwierzyny pozostawię wam - stwierdziła. - Jestem jednak pewna, że król umie upolować coś godnego swojej korony - dodała nieco zaczepnie.

Świta lady Bracken, niezależnie od tego jak potoczyć się miała reszta tego dnia, nie przybyła nazajutrz. Najwyraźniej wciąż szukali bratanicy swego pana w innym miejscu.

Rozmowa z lady Bethany, przynajmniej na początku, skupiała się w dużej mierze na łowiectwie. Było to jej prawdziwą pasją. Lady Bracken nie była jednak na tyle głupia czy nieobyta w towarzystwie, aby nie umieć tematu zmienić i po pewnym czasie zaczęła mówić i o innych rzeczach. Nic nie interesowało jej szczególnie poza łowami, które były tematem bardzo szerokim, kiedy nie chciało się zrzucać całej pracy na prostaczków i jedynie dźgnąć zwierzęcia, a rzeczywiście czerpać przyjemność z wytropienia, osaczenia i powalenia go osobiście. Lady była jednak stosownie przygotowana do zarządzania majątkiem oraz umiała odnaleźć się w dworskich realiach. Pewne zainteresowanie budziły w niej również miejsca, o których słyszała, a których nigdy nie widziała. Na przykład Stare Miasto, które było ponoć ogromną metropolią jakich nie było w Dorzeczu, albo legendarny Mur. Była też zaintrygowana Dziećmi Lasu, których trochę udało jej się nawet zobaczyć podczas świętego dnia Starych Bogów, kiedy król Tristan Mudd ruszył na Wyspę Twarzy żeby odnowić przysięgi Paktu i zawrzeć nowe przymierze z tymi istotami.

Ta wzmianka pozwoliła Williamowi łatwo przejść na temat wieści z Dorzecza. O stosunkach Króla Wzgórz i Rzek z Dziećmi Lasu z pewnością dane było mu już słyszeć, albowiem prawie rok upłynął od tego wydarzenia, a było ono niezwykle huczne w Dorzeczu i wieści poniosły się daleko. Co działo się tam jednak teraz lub jakie były szczegóły? Cóż... Jeżeli Reyne chciał wiedzieć nieco więcej, to Bethany mogła mu zdradzić, że król Tristan dzierżył, na znak zawartego przymierza, mistyczny młot. Trzon jego wykonany był z wiekowego czardrzewa wybranego przez Dzieci Lasu, a głowicę ukuli i pokryli starożytnymi runami kowale z Riverstones. Później, na Wyspie Twarzy, broń miała ponoć zostać obłożona zaklęciami. Rzekomo to zainspirowało Ibbeńczyków do podarowania królowi podobnego prezentu w postaci pancerza.
Kim byli Ibbeńczycy? Plemię dziwnych, niskich, ale krzepkich "Kudłatych Ludzi", które przybyło z dalekiego wschodu. Za zgodą Jego Miłości osiedlili się w pobliżu Wysokiej Drogi w zachodnich Górach Księżycowych. Ibbeńczycy, tak jak Andalowie, byli biegli w obróbce stali. Ich przywódca, niejaki Thogg, podarował więc wszystkim lordom Dorzecza wspaniałe pancerze wykonane z tego metalu na znak przyjaźni. Dla król Tristana i księcia Tristifera wytworzył zaś dwa szczególnie wybitne egzemplarze, które we współpracy z Pierwszymi Ludźmi oraz Dziećmi pokrył runami i nasycił ochronną mocą mającą zapewnić ich nosicielom bezpieczeństwo.
Skoro już wspomniała księcia Tristifera, dziedzica Riverstones, to wykazał się on ponoć podczas rozmów z władcami wzgórz, którzy poprzysięgli swoje topory Riverstones. Kiedy stary Mogwyn zwołał wzgórzan, aby wyłonić spośród nich tych, którzy będą mogli ich zjednoczyć, zaproponował jako część tego procesu serię wyzwań mających wskazać w rywalizacji najwybitniejszych spośród nich. Książę Tristifer wziął w zmaganiach udział podając się jedynie za prostego wojownika i towarzysza starca, aby żaden góral nie czuł się onieśmielony przez jego status i nie traktował go pobłażliwie. Mimo to zwyciężył nad nimi zdobywając szacunek pośród władców wzgórz i zyskując większą ich przychylność wobec zaprzysiężenia swojej lojalności jego ojcu.
No i oczywiście najnowszy temat - wojna. Na dwór króla Tristana przybył Elmo Brune z Dyre Den, król Szczypcowego Przylądka, który zaprzysiągł mu swoją wierność w zamian za przegnanie Andalów z jego ziem. Domena Elmo została bowiem najechana przez straszliwego Ogara Wojownika i jego sojusznika, króla Hugora Eleonidę. Muddowie zgodzili się wesprzeć Brune'ów i król Tristan prowadził obecnie wielki hufiec na wschód przeciwko Andalom. Niestety wyjeżdżając z domu Bethany nie słyszała jeszcze o żadnych bitwach czy innych znaczących wydarzeniach. Obiło im się jedynie o uszy, że sami Andalowie również przygotowywali w tym czasie jakąś wielką wyprawę. Nazywali ją zdaje się "Świętym Marszem" i mieli zamiar podbić tereny wokół Czarnego Nurtu i Ziemie Burzy. Coś takiego...

Uczta z pewnością nie miała być wielką, wystawną biesiadą, jednak dla kuchni Castamere nie było problemem, aby przygotować nieco bardziej obfitą wieczerzę niż zwykle, albo wysilić się bardziej nad potrawami. Ponadto z piwnic można było wytoczyć beczułki lepszych trunków. Alysanne, jak jej profesja nakazywała, nie miała problemu, aby umilić ucztę swoim śpiewem oraz grą na instrumentach. Jeżeli jednak William był zbyt otwarcie adorujący wobec lady Bethany w czasie posiłku, wówczas jej niezadowolenie z tego powodu, zwłaszcza przy tym co obecnie dzielili, było raczej widoczne.

Rano natomiast wszystko co Jego Miłość zlecił na polowanie, nie były to wszak wielkie łowy, było gotowe...