Drogi Czarnego Nurtu

Armia Andalów była w marszu. Potężny, błyszczący stalą wąż długi na ponad cztery mile sunął przez drogi dorzecza Czarnego Nurtu w stronę nieznanego wroga. Pierwsze dni przebiegały spokojnie i bez szczególnych doniesień. W końcu największe zagęszczenie zwiadowców przebywało blisko armii, a nie ponad sto mil od niej podglądając jakie Mudd założy spodnie pod Porożem. Czym dalej, tym czujki były rzadziej rozłożone ze względów logistycznych i praktycznych. W końcu jednak miało się to zmienić...

Ostatnio przybyli zwiadowcy donieśli o ruchu dorzeczańskiej armii. Tristan Mudd ruszył się spod Poroża i maszerował ku Stokeworth, albo przynajmniej mniej więcej w jego kierunku. Jego siły zwiadowcy szacowali na od piętnastu do dwudziestu tysięcy ludzi. W tym mogło mieścić się od czterech do siedmiu tysięcy jazdy. Trochę nieprecyzyjnie, jednak ciężko było coś wybadać przez te cholerne leśne straszydła! Pojawiały się wszędzie, a wraz z nimi dzikie zwierzęta - wilki, kuny, żbiki, nawet niedźwiedź! Chodziło oczywiście o Dzieci Lasu, które również z hufcem Dorzecza maszerowały. Czy też snuły się wokół niego niczym ciernisty płaszcz skutecznie chroniący przed wścibskimi oczyma andalskich zwiadowców.

Druga sprawa była taka, że brakowało raportów od zwiadowców posłanych w kierunku brodów na Czarnym Nurcie, bezpośrednio przed armią. Znowu - nie był to jeszcze na tyle duży czas w tej chwili, aby być pewnym czegoś złego, ale biorąc pod uwagę, że dokładnie taka sytuacja wymusiła ich wymarsz, to zostało to bardzo szybko zauważone.

Obecnie znajdowali się prawie idealnie na wschód od Stokeworth, które mieli nieznacznie minąć wedle wcześniejszych ustaleń. Zamek był nieco ponad dzień drogi od nich, tak więc król Hugor proponował udanie się tam i rozłożenie wspartego o mury obozu. Mogli zasięgnąć języka u lorda Stokewortha, spróbować lepiej wybadać co się dzieje na południu i ewentualnie wybrać dogodne dla siebie miejsca, aby wydać bitwę Muddom. Synowie Wojownika tymczasem woleli nie zatrzymywać się pod zamkiem, a przeć albo na Króla Wzgórz i Rzek, albo dalej ku brodom, aby skonfrontować się z czarnoksięstwem, które połykało ich zwiadowców.

Król Hugor westchnął jedynie i zgodził się, aby maszerować dalej na brody Czarnego Nurtu. Może w Hayford będą coś wiedzieć. Zwiadowców reorganizowano i trzymano dalej. Przy straży przedniej Eleonida zdecydował się rozmieścić ich bliżej, ale gęściej, aby minimalizować ryzyko zaskoczenia Synów Wojownika, a jednocześnie nie wysyłać kolejnych grup w paszczę tajemniczej bestii, która zdawała się ich pochłaniać. Mudda dało się wyczuć i wypatrzeć, więc tam pozostawił ich jak dotychczas, aby mieli na niego baczenie.

Po ponad dniu marszu, kiedy minęli już Stokeworth i byli bardziej na południe od niego, dotarły ich wieści... Dobre czy złe, ciężko ocenić, ale z pewnością interesujące. Ich zwiadowcy w końcu przebili się przez ciernisty płaszcz Dorzeczan. I nie tylko Dorzeczan. Ujawnił się bowiem wróg, który najpewniej odpowiadał za ich znikających ludzi. Armia króla Tristana zatrzymała się w okolicach granicy między królestwami, a jej liczby napęczniały. Nawet przy wcześniejszych kiepskich szacunkach zwiadowców ciężko było uwierzyć, aby pomylili się aż tyle. W dodatku obok chorągwi ze złotą koroną Muddów powiewała teraz inna, niewidziana wcześniej, którą ludzie z Duskendale zdawali się rozpoznawać - złote drzewo w polu białym. Herb króla Rickarda Rowana z Goldengrove. Ziemie Rowanów znajdowały się w północnym Reach, a podległe im Tumbleton blisko leżało przeprawy na Czarnym Nurcie. Rowan najwyraźniej postanowił, słysząc o armii Andalów, połączyć się z Dorzeczanami. O ile od początku nie był to jego zamysł. Rodziło to jednak kolejne pytania. Jeżeli armia Goldengrove sforsowała rzekę, to co stało się w Hayford? Czyżby zamek padł zaskoczony w jakiś sposób przez wroga? Czy może jednak jego kasztelan okazał się zdrajcą?
Na razie, dzięki brawurze i zdolnościom Synów Wojny, którzy najbliżej nieprzyjacielskiego obozowiska podeszli, Andalowie mogli poznać dokładniejsze siły wroga. Połączona armia królów Pierwszych Ludzi oraz ich nieludzkich sojuszników liczyła zdaniem najemników około dwudziestu trzech tysięcy wojowników. W tym wskazać mogli prawie siedem tysięcy jazdy. Uzbrojeni byli, jak to Pierwsi Ludzie, w brąz. Większość wyposażona lekko - skóry, przeszywanice, szyszaki, włócznie, okrągłe tarcze. Podstawowy rynsztunek. Kilka setek wśród piechoty trzymało się jednak pewniej, w błyszczących koszulkach kolczych i z porządniejszym orężem. Podobnie było z jazdą, pośród której dało się dojrzeć nawet, chociaż tych już znacznie mniej, czempionów wyprawionych w długie kolczugi, a nawet pancerze płytowe. Findis od razu mogła przypomnieć sobie głupią zbroję rodową swego pana męża. Paskudne ustrojstwo z brązu pokryte "magicznymi" runami.
Poza tym? W tej liczbie około tysiąc, może trochę więcej, stanowiły Dzieci Lasu. Z ich obecnością wiązało się również wiele dzikiego zwierza, który krążył wokół i nad armią. Kruki, wrony, żbiki, wilki, kuny, niedźwiedzie. Do tego Synowie Wojny, jako że część z nich, w tym ich dowódca, pochodziła zza Muru, rozpoznali w armii Mudda mamuta. Wielkiego, kudłatego mamuta! Nie do końca wiedzieli skąd Król Wzgórz i Rzek go wziął, ale pewni byli, że oczy ich nie myliły. Ponadto w części obozu zajmowanej przez ludzi z Reach widzieli jednego olbrzyma. Dobrze się przyglądali, więc byli prawie pewni, że był to odosobniony przypadek i więcej jego pobratymców z Pierwszymi Ludźmi nie maszeruje.

Jak na sytuację zapatrywali się inni dowódcy armii? Ser Gerold Urick, prawdopodobnie nie zaskakując nikogo, oznajmił, że powinni uderzyć na wroga i zmieść go czym prędzej. Wojownik był z nimi i nie było możliwe, aby wątłe leśne demony czy ich odziani w nędzny brąz wyznawcy zdołali sprostać andalskiej stali w otwartym polu. Król Hugor miał zupełnie inne zdanie i preferował wycofać się pod Duskendale czym prędzej. Uważał, że jakikolwiek inny ruch sprawi, że ryzykować będą odcięcie od miasta przez armię Pierwszych Ludzi, które nawet już teraz było możliwe.

Ser Gerold Urick, mimo swojego niezadowolenia, musiał ugiąć się przed decyzją dwójki monarchów i zgodzić na odwrót. Oczywiście z wielką dumą przyjął na siebie ZASZCZYT prowadzenia w tym przypadku straży tylnej, która miała osłaniać dzieci Siedmiu przed demonami i ich czarnoksięstwem w czasie powrotu. Droga do Duskendale, szybsza ze względu na narzucone większe tempo marszu, upłynęła armii raczej spokojnie. Wróg, poza drobnymi utarczkami między patrolami i zwiadowcami, nie napierał na nich. Nie udało im się ponownie zbliżyć do armii Pierwszych Ludzi na tyle, aby dokładnie ją obserwować, ale wiedzieli co czyniła - najpierw szła na Stokeworth, ale zaraz odbiła w stronę ich własnych sił i Duskendale, maszerując w ślad za wycofującymi się Andalami ku miastu.

Do miasta dotrzeć mieli dwudziestego piątego dnia bieżącego księżyca przed południem. Druga cześć armii Doliny była już na miejscu, a flota wypłynęła, aby sprowadzić trzeci i ostatni rzut ich wojsk. Powinien dotrzeć do Duskendale maksymalnie za tydzień. Patrząc na tempo armii ich wrogów, mogli oni znaleźć się pod miastem w czasie od dwóch do czterech dni. Poza tym pojawiał się problem rozłożenia obozu. Ich armia była już teraz duża. Większa niż populacja miasta. Jeżeli wszystkie wojska wejdą w obręb jego murów, to zamkną się w niezwykle ciasnej przestrzeni. Naprawdę niezwykle, niezwykle ciasnej. Z drugiej strony rozdzielenie wojsk pomiędzy obóz a miasto może prowadzić do problemów z koordynacją jeżeli Pierwsi Ludzie zdecydują się na atak na siły rozłożone pod Duskendale.