Wybrzeże Czarnego Nurtu

Jalar dotarł do wybrzeży Czarnego Nurtu. Już jakiś czas wcześniej doszły go wieści o upadku Królewskiej Przystani, dlatego zamiast przeprawiać się w jej okolicy, ruszył na zachód. Jakieś pięć godzin drogi koniem znalazł w jednej z wiosce prom, gotowy przeprawić go na drugi brzeg za zaledwie 5 Srebrnych Smoków od osoby. Jeżeli Baratheon zgodził się na taką propozycję, właściciel barki zapewnił jemu i jego ludziom nocleg i następnego dnia przepłynęli na drugą stronę, tak by dopłynąć tam koło południa.
Książę Burzy powinien się także zastanowić, co zamierza dalej zrobić. Jeżeli zapłacił przewodnikowi, ten udzielił mu przy okazji kilku informacji o sytuacji w Ziemiach Korony - przede wszystkim o licznych występkach bandytów w okolicy - dlatego wolał trzymać się po drugiej stronie Czarnego Nurtu. I z tego powodu niewiele wiedział o sytuacji na froncie, o księciu Lyonelu słyszał ostatnio że oblegał Antlers... Ziemie lorda Hayforda, na których mieli wylądować, były obecnie przez niego szczególnie słabo strzeżone.

Jalar wraz z swoimi kompanami znajdował się w drodze do Hayford. Z początku jechali przez pola wokół Czarnego Nurtu, gdzie na otwartej przestrzeni ciężko dało się zaskoczyć. W końcu jednak droga zaprowadziła ich do lasu. Zaledwie w kwadrans po wjechaniu między drzewa, zostali zaskoczeni przez wyskakujących zza drzewi krzaków zbójcerzy.
Bandytów nie było wiele więcej niż rycerzy podróżujàcych z Jalarem. Szybko jednak uzyskali przewagę dzięki zaskoczeniu przeciwników. Konie padały, często przygniatając kolejnych rycerzy Burzy. Brat króla Durrana miał odrobinę szczęścia i umiejętności, co przynajmniej chwilowo go uratowało. Gdy jego koń dostał sztyletem w oko, Jalar cudem utrzymał go na wodzy, dzięki czemu zdołał chwilę później zeskoczyć na ziemię, nim jego koń zdechł. Leżąc na ziemi miał chwilę by się rozejrzeć - jego rycerzy została już tylko garstka, a do niego zbliżało się jakichś trzech bandytów - jeden ze sztyletem, dwóch z ciężkimi pałkami. Uzbrojenie mieli co prawda słabsze - podniszczone zbroje lub wręcz zwykłą utwardzaną skórę czy przeszywanice, ale było ich więcej i w przeciwieństwie do Jalara - stali.

Do Baratheona zebrało się siedmiu rycerzy, którzy jeszcze byli na nogach. Uformowali okrąg i stanęli do walki, w której bronili się jak lwy. Nie było jednak szansy utrzymać formacji i niedługo szyk rozluźnił się trochę. A z walczących jedno z najtrudniejszych wyzwań spotkało Jalara. Zaczęło się dobrze. Stojąc jeszcze w szyku zdzielił tarczą jednego z bandytów po twarzy, wybijając kilka zębów. Zaraz też drugiemu odciął kawałek skóry i pukiel włosów. W końcu, widząc jak jego rycerze męczą się trzymając formację, a także mając chęć na więcej krwi, ruszył do przodu. Zaraz też wyprowadził kolejny cios, tnąc gościa po brzuchu... i nie zauważył, jak inny bandyta rzucił się na niego i powalił na ziemię. Baratheon wypuścił z rąk miecz, utrzymując tylko tarczę. Bandyci poczuli się pewnie i zaczęli się nad nim znęcać. Obracając całym ciałem Jalar uniknął dwóch ciosów w głowę o milimetry, ale trzeci (pałką) już trafił i pomimo hełmu zostawił ślad na potylicy. Jeden z bandytów zaczął nawet już z niego szydzić, schylając się z przygotowanymi nożami...
- Potniemy tą Twoją ładną buzię... - wtedy jednak rycerz wymacał lewą ręką swój miecz (w prawej trzymał pewniej tarczę) i zdzielił bandytę po pysku. Chwilę zaskoczenia wykorzystał, żeby wstać i kontynuować walkę. Od tego momentu przejął inicjatywę. Cięciem miecza poranił jednego z wrogów po dłoniach, a następnie wpakował się w następnego, uderzając go z całej siły barem w bar i rzucając na ziemię. Nie miał czasu dłużej się nim zająć, bo kolejny próbował go zajść od tyłu - jedyne co go jednak spotkało, było łokciem w łeb. Mając chwilę Jalar mógł poznęcać się nad leżącym, kopiąc go w brzuch i w uda (bo nie trafił w jaja). Pozostali dwaj w końcu się pozbierali i rzucili na Jalara, ten sprawnie osłonił się przed nimi tarczą, odpychając nią jednego i wymierzając drugiemu kolejny cios mieczem w ramię. Nie zauważył jednak, gdy trzeci wstał i uderzył go od tyłu pałką w głowę. Baratheonowi zakręciło się w głowie, a tamten poprawił mu jeszcze dwa razy. Baratheon cognął się o kilka kroków i ledwo przytomny, tylko mechanicznie osłaniał się tarczą. Próbował na chybił trafił wyprowadził jeszcze jakieś ciosy mieczem, ale pewnie zaraz by został pokonan, gdyby przypadkowy cios nie trafił jednego z wrogów w głowę, po którym nastało puste puknięcie i upadek przeciwnika na ziemię. W rycerza wezbrały tedy nowe siły i chwyciwszy pewnie miecz ruszył na pozostałą dwójkę. Tym razem nie pozostawił im większych szans. Jeden cios, drugi, trzeci... w końcu miecz wbity w oko pozbawił życia drugiego, a ostatni zaraz dołączył do towarzyszy, przebity mieczem na wylot.
Walka była wygrana, choć okupiona ciężkimi stratami. Niewiele brakowało, a znaleźli by się w rękach bandytów. Na placu boju pozostało jedynie dwóch rycerzy - w tym ledwo żywy Jalar, choć od ran bardziej doskwierało mu zmęczenie. Cały spocony czuł nagle, jak gorąco zrobiło mu się w zbroi. Walka trwała ponad kwadrans przynajmniej, jeśli nawet nie doszła do dwóch. Sprawdziwszy tętno pozostałych, okazało się, że gdzieś połowa jest żywa. Problemem jednak mogła być pomoc medyczna, na której towarzysz Baratheona się nie znał. Nie mówiąc o tym, że sam się ledwo poruszał, krwawiąc z głębokiej rany na brzuchu. Jalar z trudem znalazł jeszcze żywych bandytów i związał ilu chciał, resztę dobijając - choć każdy krok kosztował go sporo sił. Rzut oka na pole bitwy mówił jednak wszystko o tym co zaszło - dziesiątki ciał, krwawiąca ziemia i martwe konie, które nie miały tyle szczęścia by uciec jak ich żywi jeszcze towarzysze.

Jalar nie wyciągnął wielu informacji od pojmanych bandytów. Wskazali jednego ze swoich jako dowódcę - całkiem przytomnego i ledwo tylko rannego. Zdradzili też swoją liczbę - tu, jak dało się zresztą policzyć, było ich dwudziestu sześciu. Nie powiedzieli jednak nic o innych swoich ludziach ani o żadnej siedzibie, w której mogliby rezydować i trzymać łupy. O innych grupach bandytów też nie miał szans wiele się dowiedzieć - w okolicy grasowały inne bandy, ale takie zawsze ze sobą konkurowały i leżący na ziemi rozbójnicy nie mieli o ich położeniu dokładnego pojęcia. O pobliskich wioskach też dowiedział się paru rzeczy - w lesie oczywiście żadnej nie było, ale mógł je znaleźć tuż przy jego brzegu. Droga do najbliższej zajęłaby więc około pięciu-sześciu kwadransów dla pieszego w pełni sił, gdyby się cofał, lub jakieś dwa kwadranse więcej, gdyby szedł naprzód. O upadku Królewskiej Przystani powiedziano mu z kolei tyle, że ktoś otworzył bramy i ludzie Alysanne po prostu weszły do środka. W ramach przesłuchania dowiedział się jeszcze paru rzeczy. Jeden ze zbójów poinformował go, że jest ścierwem, inny kazał spadać do siedmiu piekieł. Przy okazji poczuł też, jak wilgotna jest ślina jednego z bandytów. W tym czasie jego towarzysz próbował jakoś opatrzyć rannych i choć zapewniał, że się na tym nie zna, postarał się zabrać jakieś liście, rośliny, wodę i jakoś pomóc towarzyszom.

Bandyci przerazili się, gdy Baratheon skazał ich na śmierć. Jedni próbowali krzyczeć i się wyrywać, inni płakali i błagali o litość, wspominali o swoich rodzinach. Jeszcze inni zaś zajrzeli śmierci w oczy i się jej nie przerazili.
- Pierdol się, Ty kurwo Durrana... - wycedził przez zęby jeden z nich, zanim jego gardło zostało podcięte. Jalar musiał zaś spojrzeć każdemu z nich prosto w oczy i wytrzymać ich błagania...
Gdy było po wszystkim i mieli już wyruszać w drogę, Jefen nie wydawał się zadowolony z wydanych rozkazów.
- Ser, ale ja się na tym nie znam... - tymi słowami pożegnał Baratheona i usiadł bezradny pod drzewem, łapiąc się za krwawiący, choć lekko opatrzony tak jak umiał, brzuch...

Podróż Jalara przebiegła spokojnie. Miał trochę szczęścia i po drodze nie napotkał żadnego innego niebezpieczeństwa. Bez incydentów odnalazł jakąś wioskę. Jej mieszkańcy przyjęli go bardzo życzliwie i przyjaźnie. Widząc jego stan chcieli od razu zabrać go do wioskowego znachora i zapytali, czy czegoś mu jeszcze nie potrzeba.

Jalar ruszył z orszakiem ludzi z wioski w kierunku osady. Wzięli ze sobą wioskowego znachora i paru uzbrojonych ludzi, na wypadek napotkania niebezpieczeństwa. Podróż przebiegała spokojnie prawie całą drogę, nim dotarli do miejsca, w którym Baratheon zostawił swoich towarzyszy. Ku jego zaskoczeniu, nie było tam nikogo, kogo by tam zostawił. Zniknął ser Jefen, zniknęli ranni towarzysze, zostali tylko ci martwi. Nie miał jednak czasu zareagować, bo zaraz z krzaków wyłonili się rycerze o niepewnych symbolach. Pierwsza szarża zostawiła z jego niewielkiego oddziału strzępki. Sam Jalar szczęśliwie uniknął śmierci, o centymetry uchylając się od pędzącego z ogromną prędkością miecza nieznajomego rycerza. Ten jednak zaraz stanął do walki i nie dał Baratheonowi wiele do powiedzenia. Jeden skuteczny cios w nogi to wszystko, co Jalar był w stanie zrobić, nim został uderzony z ogromnym impetem w hełm. W głowie się mu zakręciło, także ze zmęczenia, i padł na ziemię jak długi, znajdując się na łasce nieznajomych rycerzy...

Garth Tarly wraz z swym orszakiem dotarł do wybrzeży Czarnego Nurtu. Już jakiś czas wcześniej doszły go wieści o upadku Królewskiej Przystani. Nad Czarny Nurt dotarł Różanym Traktem, lecz w odpowiednim momencie skręcili i znaleźli się na wysokości brodu przez rzekę. Prostaczkowie nie mieli oporów by udzielić kilku informacji o sytuacji w Ziemiach Korony - przede wszystkim o licznych występkach bandytów w okolicy. I z tego powodu niewiele wiedzieli o sytuacji na froncie, o królu Durranie słyszeli ostatnio, że zdobył Antlers... Ziemie lorda Hayforda, na które mieli trafić, były obecnie przez niego szczególnie słabo strzeżone. Jednak na południowym wybrzeżu rzeki działy się równie interesujące rzeczy... ponoć z dziesięć tysięcy żołnierzy pod sztandarami Jeleni zmierzali Królewskim Traktem przez Królewski Las w kierunku Końca Burzy.

Wojska Żelaznych wylądowały na południowym brzegu Czarnego Nurtu. Niecała setka ludzi pod rozkazami króla Quentyna i Harrena Drumma ruszyła odnaleźć wojska Baratheonów. Po niecałych trzech godzinach poszukiwań niestety niczego nie znaleźli - tylko ślady opuszczonego obozu. - Ha, uciekli przed nami, pieprzeni tchórze - stwierdził Harlaw. Zadecydował, że wrócą do miasta i ogłoszą swoje wspaniałe zwycięstwo, ale gdy dotarli do barek... zobaczyli jak żołnierze opuszczają miasto, a w drugą stronę wmaszerowują wojska Baratheonów. Stał przez chwilę oniemiały, aż nagle rzucił swój miecz i tarczę na ziemię: - Nosz kurwa, co te jebane psy odpierdalają?
- Ten skurwysyn Roote zrobił nas w chuja - ktoś odpowiedział. Żelaźni generalnie byli załamani i nie wiedzieli do końca co robić. Mieli niby dwie barki, by wrócić, ale nie będą przecież bić się z całą armią... Chyba. A z drugiej strony mieliby porzucić królową, jeśli żyje oczywiście? Niektórzy głośno wyrażali takie opinie, szczególnie patrząc jak traktowali ich jej "słudzy z gwiazdami". Ale gdyby mieli odpuścić - dokąd wtedy jechać?

Quentyn zaczął rytmicznie kiwać głową. - Musimy ją ratować - oznajmił. - Ale nie wjebiemy się wszystkimi w ich pozycje. Nie bądźmy durniami. Musimy przekraść się tam PO KRYJOMU! - oznajmił. - Ale musimy się też spieszyć, nie wiemy ile mamy czasu. Siedzi w tej Czerwonej Twierdzy, a tam ma straże ta Shireen. Szczerze mówiąc nie wiem co możemy zrobić i jak się tam dostać.
- Przebierzmy się za Baratheonów!
- A nie ma tam jakichś innych wejść?
- Nie, chyba nie... Mielibyśmy się wdrapać po murach? Podobno były tam jakieś tajne wejścia, ale za chuja nie wiem gdzie.
- Porwijmy Lyonela i wymieńmy go na królową!
- Ja bym dał sobie siana...
Pomysły padły więc zupełnie różne, ale czy którykolwiek mógł mieć jakiś sens? Szansę na wybranie takowego miał Drumm, słuchający dotąd wszystkiego z boku...

Quentyn zastanowił się nad tym, co mówił mu Harren. Po chwili pokiwał twierdząco głową i stwierdził: - Masz rację, poradzi sobie. To jej twierdza i na pewno wie, jak z niej się wydostać. W takim razie możemy wracać na Wyspy, moja żona na pewno sobie poradzi. Jak dotychczas - znowu pokiwał głową. - Musimy na pewno jechać na zachód, w kierunku Wysp. Mam rodzinę w Silverhill. Możemy tam pojechać i poprosić, żeby nam pomogli...
- Co z Tobą Quentyn, kurwa? Co z Ciebie za Żelazny? - ryknął jeden z jego ludzi. - Ja Ci powiem co zrobimy! Zbudujemy sobie dwa drakkary, wsiądziemy na nie i popłyniemy morzem, plądrując po drodze co się da! - ryknął, a paru ryknęło razem z nim, ale większość bało się sprzeciwić księciu. Ale gdyby Drumm ich poparł, może nabraliby odwagi i zdołali przekonać Harlawa?

Część ludzi została więc nad morzem, gdzie zaczęli zbierać drewno na drakkary, inni zaś (w tym Harren) ruszyli na poszukiwanie jedzenia. Ich poszukiwania nie ograniczały się do kilku rzeczy i szukali czegokolwiek do żarcia. Harren niestety nie był wprawiony w polowaniu, toteż nie szło mu to szczególnie dobrze. Dwa razy znalazł króliki, które jednak zbyt szybko mu czmychnęły. Raz dostrzegł jelenia, którego nieostrożnie stąpając spłoszył. W końcu zadowolić się mógł tylko soczystymi roślinami, które znalazł na drzewach.
Rozmawiał tedy akurat z paroma swoimi ludźmi, gdy usłyszeli tętent kopyt. Pobiegli i z krzaków obserwowali, jak po pomniejszej dróżce przejeżdża kilku rycerzy z herbem trzech drzew, przedzielonych pasami zieleni.

I faktycznie, Żelaźni dość szybko zwrócili na siebie uwagę konnych. Harren mógł z daleka obserwować i słyszeć, co się tam dzieje. Konni przez chwilę się zawahali, lustrując Żelaznych chłystków od stóp do głów, aż jeden z nich nie zawołał radośnie:
- Żelaźni Ludzie! Nie musicie się ukrywać, jesteśmy po tej samej stronie! - I zaśmiał się. - Jesteśmy od Wendwatera. Co tu robicie? Czy jesteśmy Wam w stanie pomóc w jakiś sposób?
Słowa żołnierza wywołały u jego towarzyszy wyraźne rozluźnienie, u Żelaznych zaś - konsternację. Nie byli pewni co powiedzieć, czy ich wódz chce dalej atakować czy może pogadać z tymi rycerzami. Ten zaś słyszał wszystko trochę niewyraźnie, choć sens zdarzenia w miarę załapał, z odległości ponad trzydziestu stóp.

Rycerz odwrócił głowę w stronę Harrena. Zdziwił się widząc kolejnego Żelaznego w krzakach i trochę się wycofał, pewnie przerażony wyglądem giganta. - Obóz? Nie, ale możemy Was zaprowadzić do lorda Wendwatera w Wendwater nad Wendwater. On na pewno Was wykarmi - oznajmił, już trochę bardziej zdystansowany. - Pieszo dwa dni drogi. A co się stało, czemu nie bronicie Królewskiej Przystani? - spytał jeszcze rycerz, wyraźnie zaintrygowany obecnością Żelaznych na południe od Czarnego Nurtu. Pozostali wciąż pozostali rozluźnieni, choć obecność Harrena wyraźnie odebrała im trochę ufności i pewności siebie.