Pola Czarnego Nurtu

~***~

Jak Rickard mógł pamiętać - lub też nie został poinformowany i żył w niewiedzy - olbrzymy zostały w Królewskim Lesie i mają udać się do ujścia Wendwater. Z pewnością więc żaden z nich nie wybiera się nad czarny Nurt. Szukać więc trzeba było pomocy wśród miejscowych. Tą zaś znaleźć mogli w Rzecznej Zagrodzie, praktycznie ostatnim ludzkim osiedlu nad brzegami rzeki w stronę zatoki. To znaczy, ponoć była jeszcze jedna osada, Wodne Kamyki się zwąca, ale jak rzekli mu chłopi...
- Nie znajdziesz tam żywego ducha Panocku. Zasię księżyc temuj, czy jako tak Grzmot opadł nocną porą, niby majak i upiór jaki na Kamyki. Bogi tedy poszalały, okrutnicką burzę sprowadzając nam na głowy. Tedyj też Grzmot odrzwia w drzazgi łupał swemi potężnymi łapskami, niby chrust. Jeno tylko Marelka uszła z życiem z Kamyków z berbeciem swoim, żona dobrego Tomcia Młynarza. Przemoczona do ostatniego, z otwartem pazurami ramieniem biegała tu po Zagrodzie, łomocząc do wszestkich drzwi. Tak my tedy pobarykadowali się i prosili Bogów o ocalenie... - nawet wspominając tak odległe wydarzenia, chłopi mimowolnie wzdrygali się na wspominki. Nie dziwota, biorąc pod uwagę, że Kamyki dzieliło od Zagrody ledwie trzy godziny truchtu pieszo.
A przynajmniej dla na wpół martwej ze zgrozy i rannej kobiety, biegnącej nocą przez chaszcze z niemowlakiem na rękach. Tak, czy inaczej, chętni na złoto i pomoc przy załadunku się znaleźli, jeśli tylko Rickard po wszystkim tu po nich wróci, dowodząc, że pokonał Grzmota. Nawet jakiś wóz na sprzedaż się znajdzie, bo przecia takiego Durrandon nie ma.
Łowczy w roli przewodnika też się znalazł, ale on za swą usługę chciał dostać dwie złote monety. Czemu tyle? Ano, bo wielu już łowczych i wojowników widział, którzy ruszali w tamtym kierunku i tylko jeden wrócił. Zmarło mu się co prawda jakąś godzinę po powrocie, a przyczyną tego faktu była prawdopodobnie oderwana w barku ręka, choć głowy by za to nie dał. Biorąc łowczego, czy też nie, musieli ruszyć dalej na wschód wzdłuż rzeki i przejść przez Wodne Kamyki.
Widok tej wioski natomiast... To wyglądało, jakby atak nastąpił ledwie przed dniem, czy dwoma. Z pozoru cicha i spokojna osada, ziała w przybyszów potrzaskanymi drzwiami, jakby do ich wyważenia użyto oblężniczych taranów. Framugi i bele nosiły na sobie bruzdy głębokich szram po długich niczym sztylety pazurach. Pośród kilku chat można było znaleźć cztery zjedzone i przeżute truchła w różnym stadium rozkładu i składu. Niedźwiedź najwyraźniej zabijał dla zabawy, nie dojadając nawet zabitych. Nie trzeba było nawet wchodzić do domostw, by wiedzieć, że wielu mieszkańców zginęło w swoich sypialniach. Trzeba było jednak zostawić za sobą makabryczną osadę i iść dalej, niema nad samą zatokę. Tam też znajdowało się niewielkie wzgórze, pod którym umościł się ogromny niedźwiedź, którego ogromną, drzemiącą sylwetkę mogli dostrzec już z daleka. W tym też miejscu - jeśli został zabrany - łowczy stwierdził, że dalej nie idzie i stąd też będzie obserwował zmagania. Tak dla pewności, by potwierdzić w Zagrodzie, że kolejni śmiałkowie zostali rozszarpani przez Grzmota. Jakakolwiek próba podkradnięcia się do niedźwiedzia nie przyniosła żadnego rezultatu, gdyż misiek zbudził się, nim Rickard podszedł do niego na choćby setkę metrów.

Jak też zaplanowano, Jeleń w pełnej zbroi płytowej, z tarczą i opancerzoną pięścią, szedł samotnie wydeptaną przez bestię ścieżką, zaś towarzysze jego w odpowiedniej odległości z tyłu, gotowi pomóc w każdej chwili. Niedźwiedź podniósł wielgachny łeb, spoglądając prosto na Rickarda, po czym ryknął. I rzeczywiście, brzmiało to jak grzmot pioruna w czasie burzy, zwiastujący śmiertelne niebezpieczeństwo. Było to tak potężne, że wojownik mimo woli nieco schował głowę w ramiona. Bestia tymczasem podniosła się, stając na tylnych łapach i ponownie ryknęła. Rickad aż musiał zatrzymać się z zachwytu i niezdrowego podniecenia, zmieszanego chwilowo z przestrachem. Grzmot był OGROMNY. Stając na tylnych łapach, z pewnością przekraczał cztery metry, zaś w normalnej posturze, grzbiet przewyższał samego wojownika. A waga..? To już nie kilogramy, czy nawet setki kilogramów. Ta bestia musiała przekraczać tonę wagi i z łatwością było sobie wyobrazić, jak poluje na słonie, czy mamuty. Niedźwiedź opadł na cztery wielkie łapy i ruszył szarżą w stronę nadchodzącego trupa Rickarda. Ten, mimo dzielących ich ponad stu metrów, zdołał oddać tylko dwa - choć celne - strzały, nim musiał ratować się odskokiem przed ogromnymi zębami bestii, kiedy ta kłapnęła w powietrzu. Choć każdy z nich był długości przynajmniej palca wskazującego, to jednak większe wrażenie robiły pazury. Każdy długi na ponad piętnaście centymetrów i ostry niczym brzytwa.
Jeleń uskoczył przed paszczą, a następnie uniknął potężnej łapy, odpłacając się dwoma mocnymi ciosami pancernej pięści w cielsko niedźwiedzia. Podobny stan rzeczy trwał, dopóki bestia pierwszy raz nie złapała w paszczę nogi wojownika. Nie wyglądało to jednak na nic przeważającego w starciu - choć ugryzienie było potężne - tym bardziej, że Rickard już wielokrotnie obił Grzmota i bestia coraz wyraźniej odczuwała te ciosy. Ponownie kilka uników i celnych uderzeń pięścią, aż niedźwiedź ponownie nie ubiegł przeciwnika i nie wgryzł się, tym razem w jego ramię wolnej ręki. Jeśli wcześniej było potężne, to tym razem wręcz mocarne, gdyż Rickard aż przyklęknął na jedno kolano pod ciężarem łba stwora. Dla Grzmota nie znaczyło to jednak nic, gdyż z góry skazany był na porażkę, kto wie, może nawet szybszą, gdyby Jeleń chciał go zabić. Kilka chwil później, mocnym uderzeniem w łeb niedźwiedzia, kiedy ten chwiał się na nogach, Durrandon powalił bestię i pozbawił ją świadomości, ogłuszając. Należało teraz coś z nim zrobić...